Proyek Kampung Loco

Zondag 22 oktober 2006
Eindelijk is het dan zover, oktober is aangebroken en na een hele zomer op fesivals te hebben gestaan met onze kraam, zij we hard toe aan vakantie. Yvonne, een vriendin waar Marijke mee optreedt, wilde wel eens zien waar wij zo vol van zijn en natuurlijk om haar 2 sponsorkindjes te ontmoeten. Nick en Elise, twee lieve vrienden die ook eigenlijk het liefste met ons mee waren gegaan en die beiden ook al daar zijn geweest brengen ons naar schiphol. Na een lange en vermoeiende vlucht, zijn we er weer. Bali valt als een warme deken over ons heen. het gevoel van thuiskomen. De taxirit van het vliegveld naar ons guesthouse duurt lang vanwege de files. Dit mede vanwege het einde van de ramadan en begin Idul Fitri (suikerfeest), waar de familieleden elkaar opzoeken. We hebben nog geluk gehad dat we voor de 24e nog plaatsen hebben kunnen boeken op een vlucht van Bali naar Lombok. Bij ons guesthouse Adus is niks veranderd. De familie (eigenaars ) liggen en hangen nog rond en het personeel (de jongens) lopen nog net zo hard. Zoals gewoonlijk, weer de bekende vriendelijke gezichten. Nadat we ons geinstalleerd hebben lopen we even Legian street in. Natuurlijk sluiten we deze dag af met een dineetje bij Kopi-Pot, waar het personeel ons als oude bekenden begroet. Made, onze vaste gesprekpartner daar is er vandaag niet, Hij geniet van zijn vrije dag. Yvonne krijgt nog een groot stuk taart met een kaarsje erop. Ze is tenslotte jarig vandaag. Wel een groot contrast met het blikje dieet coke wat ze erbij drinkt. Maar dan slaat de vermoeidheid toe en willen we alleen nog maar slapen.

Maandag 23 oktober 2006
Wat doe je in Kuta, juist ja, shopping. Legian street is een straat vol winkeltjes en kleine restaurantjes. Voor Yvonne is het allemaal nieuw en daardoor voor ons ook weer een beetje. We slenteren de hele dag en gaan regelmatig op een terrasje zitten. het is toch weer even wennen aan de hitte. Yvonne heeft behoorlijk last van haar spieren en besluit een massage te nemen. Na 2 uur staat ze fris en herboren weer buiten. In de tussentijd hebben wij ons zoveelste praatje met de locals. Een jongen hoort dat we morgen naar Lombok vertrekken. Zijn eerste reactie is "Lombok mahal (Lombok is duur)". Wij schieten in de lach en zeggen hem dat het geen zin heeft om ons wat wijs te maken, omdat wij Lombok allang kennen. Ze horen in Bali niet graag dat de toeristen naar Lombok gaan. Ze zijn altijd bang dat Bali niet nummer een blijft. Terwijl Lombok maar heel weinig toeristen heeft. Het is toch alweer behoorlijk laat als we thuiskomen. We pakken snel de spulletjes in, want morgen gaan we echt naar huis. Als we willen gaan slapen, krijg ik problemen door de jet-lag. Ik zie hoe het 3 uur wordt op het kleine reiswekkertje en dan eindelijk val ik in slaap.

Dinsdag 24 oktober 2006
Na een snel ontbijtje vertrekken we naar het vliegveld. Een uurtje rondhangen daar en dan kunnen we eindelijk instappen. Yvonne maakt de bovenklep open om onze kleine rugzakken erin te doen, maar de klep gaat niet meer dicht. Yvonne en ik krijgen de slappe lach. De steward die komt helpen, probeert een andere klep en die gaat dus niet open. Terwijl hij ijverig zijn best doet, zegt Yvonne:" Ik hoop dat de rest wel werkt". Hierop gieren we het uit en de Steward voelt zich behoorlijk opgelaten, terwijl bij ons de tranen over de wangen lopen. Joep, die later ingestapt is, snapt er niks van en wij zitten zo te hikken dat we amper uit kunnen leggen wat er aan de hand is. Tijdens de vlucht wil Yvonne naar voren leunen om uit het raampje te kijken en duwt daarbij tegen de stoel voor haar. De leuning klapt naar voren en daarbij klapt een jongetje wat daar zit dubbel. Yvonne roept meteen: "sorrie", maar het is erg moeilijk om niet weer in lachen uit te barsten. Op het vliegveld worden we opgewacht door Cuk en Eful. Beiden keurig gekleed in sarong en met het zwartje kapje op. Vandaag is het Idul Fitri "suikerfeest" en terwijl iedereen nu op bezoek gaat bij de familie, hebben ze toch de tijd genomen om ons op te halen. Geweldig! We gaan eerst met Yvonne naar hotel Graha en dan..... naar huis. In de kampung is het erg rustig omdat, zoals ik al zei, iedereen op familiebezoek is. Adi en Mariam (onze buren) zijn al vroeg teruggekeerd van Oost-Lombok omdat ze perse thuis wilden zijn als wij komen. Ons huisje is brandschoon en de tuin ligt er prachtig bij. Adi heeft alles opnieuw laten verven, omdat er 3 maanden een vriendin van ons uit Californie gewoond heeft met haar gezin. Het dochtertje vond de witte muren maar niks, dus had ze deze een beetje bewerkt! We lopen met Yvonne terug naar Graha en gaan daar bij de zee lekker even op het terras zitten. Dan zien we Jan en Hannie aankomen. Deze mensen hebben we vorig jaar in april voor de eerste keer ontmoet. Zij helpen ook een gezin en tevens bemiddelen ze voor sponsors uit Nederland om een tehuis voor blinde kinderen op te knappen. Het zijn fantastische mensen en voor we het weten zijn we 3 uur verder. Omdat er nog veel restaurants dicht zijn ivm Idul Fitri, gaan we naar het, voor Indonesische begrippen dure, restaurant Taman. Aan de tafel naast ons zitten 4 Nederlanders. Mijn god wat kunnen die klagen. De "dame" die erbij zit klaagt over alles. Geen warm water bij het douchen, overal rotzooi, slechte bediening. Sorry maar dan denk ik: mens, wat doe je hier!" Dit is geen Nederland!". Als hun eten gebracht wordt, roepen ze dat alles verkeerd is en dat het restaurant beter kan sluiten. Ze staan op en zonder te betalen, lopen ze weg. Even later wordt ons een heerlijke maaltijd voor gezet. Ik denk dat iedereen zijn eigen mening heeft!? We brengen Yvonne terug naar Graha en lopen door naar de kampung. De straatverlichting is verdwenen, dus zijn we blij met onze zaklamp. Cuk zit voor zijn winkeltje en we gaan bij hem zitten. We praten tot in de kleine uurtjes. Cuk vraagt of we de administratie al willen zien van het projekt, maar we spreken af dat we wachten tot we allemaal (de zes personen van de organisatie) samen zijn. We zijn bekaf en besluiten morgen flink uit te slapen.

Woensdag 25 oktober 2006
Om 11.00 uur zijn we eindelijk boven water. Dat hadden we even nodig. Dan lekker op ons eigen terrasje ontbijten en bijpraten met Adi, onze buurman. Even later komt ook Yvonne aanwandelen. Mariam en Sane komen erbij zitten en het wordt een gezellige boel. Joep gaat even met Adi naar het politiebureau. We moeten onze paspoorten daar laten zien en een kopie afgeven. Adi tekent de papieren en zo hebben we weer toestemming om een maand in de kampung te wonen. Als Joep en Adi terugkomen, brengen we samen de kinderkleding en de verbandmiddelen, wat we meegekregen hebben van lieve sponsors, naar Sareah en Boung. De mensen uit het dorp weten dat Boung voor de medicijnen zorgt dus als ze verband of pleisters nodig hebben, gaan ze die ook bij Boung halen. Sareah begint de kleding onder de kinderen te verdelen. Ik vind dat altijd een prachtig gezicht, hoe blij die kleintjes zijn met hun nieuwe kleding. Sareah nodigt ons uit om morgen soto te komen eten. Ja, ja we komen hier niks tekort! We gaan vervolgens weer richting Graha, waar we alweer in gesprek raken met Jan en Hannie. Time flies, when you'r having fun. Dan op naar Senggigi om even internet te checken en te eten. Zo langzamerhand komen de voor ons bekende verkopertjes weer terug van hun bezoek aan de familie en we worden dan ook harterlijk door iedereen verweljkomt. Veel bekende gezichten. Ook worden we aangesproken doordat we al drie keer in de Lombok Times gestaan hebben. Het is zelfs zo erg dat iemand in het internetcafe zich omdraait en vraagt of we geen link willen hebben op zijn website. Het blijkt een webmaster te zijn uit Bali die voor even bij de Lombok Times werkt en hier voor de grotere hotels website's maakt. Als hij me vraagt om het logo van Proyek Kampung Loco en ik zeg hem dat we dat helaas nog niet hebben, begint hij er meteen aan te werken. Zo kan hij het meteen doorlinken naar zijn websites. Elke keer zegt hij, nog 5 minuten, maar elke keer wordt het een half uur. Maar ja, wat wil je het is voor het project en het is gratis. Dan blijf je toch. Als ik op een gegeven moment richting straat kijk, blijkt deze al bijna uitgestorven te zijn. Een blik op mijn horloge zegt dat het al over enen is. Dus op richting kampung voor onze nachtrust. Wel hebben we het gevoel dat we nu eindelijk uitgerust zijn en nemen ons dan ook voor om morgen echt vroeg op te staan.

Donderdag 26 oktober 2006 Marijke
Om half zeven zit ik buiten. De zon schuilt nog achter de heuvels. Het mooiste moment van de dag. De kippen scharrelen rond. De koeien lopen te grazen tussen de kokosbomen. Een kind speelt met een jong hondje. Een moeder loopt vier keer met een bak water van 20 liter de heuvel op. Weer genoeg water voor een dag. In het dorpje zelf hebben ze leidingwater, maar op de heuvels gebruiken ze nog grote kruiken met een kraantje eraan of gewoon een stop erin. De mensen die langs lopen zeggen vriendelijk "selemat pagi" (goeie morgen). Wat kan simpel leven toch mooi zijn. Even later is ook Joep present en met een bakje koffie en wat kletsen met Adi (onze buurman) begint onze dag. Rond de middag lopen we richting Graha om te kijken hoe het met Yvonne is. We horen dat ze lekker gemasseerd wordt, dus wij kletsen even met Jan en Hannie. Als Yvonne erbij komt zitten, krijgen we de hartelijke groeten van Ida. Wat blijkt de nieuwe masseuse van Graha is de masseuse die wij vorig jaar hebben leren kennen. Dus we gaan even Ida begroeten. Yvonne vertelt me dat ze graag vlechtjes wil laten zetten door de zus van Ida. Die is momenteel op het strand aan het werk en wordt gehaald. Dit duurt slechts een uur. Wat is tijd als je hier bent? Yvonne laat aan mij weer de eer voor het tawarren (afdingen op de prijs). Als je dat niet gewend bent, valt het afdingen echt niet mee, want o wat kijken ze zielig en wat kunnen ze mooi praten. Toch is het een spel waar ik veel plezier aan beleef. We komen er altijd weer uit en al lijken ze helemaal van streek, als de prijs beslist is (toch nog altijd te veel) is alles weer goed en zijn we "dikke vriendinnen". Ja-ja! Om vier uur lopen we naar Boung voor de "soto" (soep). Masur de buurman van Boung, staat al te wachten met zijn "chidomo" (paard en wagen). Hij heeft Joep gevraagd om een foto te maken, voor reclame, snappie. Yvonne en ik moeten in het wagentje gaan zitten. Iets wat niet meevalt, aangezien het een eenasser is en de wagen behoorlijk achterover kiept op het moment dat we instappen. Hoezo, te zwaar? De soto van Sareah is heerlijk. Dit is echt sasak eten. In de restaurants is het vaak aangepast aan de westerse smaak. Sareah is weer een klein winkeltje begonnen en op een dienblad liggen allemaal kippenhoofden en poten. Lekker gebraden. Sareah begint te lachen als ze mijn gezicht ziet. Gadver! De kinderen vinden het heerlijk en peuzelen lekker aan zo’n koppie. Ieder zijn smaak. Voor we het weten is het alweer avond en gaan we richting centrum. Alweer bekende gezichten. Verkopers die terugkomen van Idul Fitri. We kletsen weer heel wat af. Goh, wat hebben we het toch druk, ha-ha. Toch glijden hier de dagen moeiteloos voorbij. Daar heb ik wel 11 maanden werk voor over, om dit mee te mogen maken.
Joep
Het toeval wil dat ik vanavond aan de praat kom met een jongen die als vrijwilliger werkt voor een project in Mataram (de hoofdstad van Lombok). Dit project is opgericht door Chaim, een jongen van 26, die al zijn hebben en houden verkocht heeft, een goed drijvend IT bedrijfje. De Nederlandse TV had hier een documentaire over gemaakt. Toevallig hebben we die gezien en we waren erg onder de indruk. We hebben ons ook voorgenomen om hem een bezoek te brengen om ervaringen uit te wisselen. Bij deze nodigt de vrijwilliger ons uit om hen te bezoeken. Er lopen hier op Lombok verschillende projecten opgericht door Nederlanders en zo te horen doen we het qua opzet helemaal niet slecht. Maar daarover straks meer.

Vrijdag 27 oktober 2006 Joep
Gisteravond toen we met Yvonne naar haar hotel liepen, wilden we om een dronken man heenlopen die voor ons liep. Hij had een petje diep over zijn ogen getrokken. Toen we hem passeerden, maakte hij ons aan het schrikken. Bleek het Odin te zijn, een man uit onze kampung, die deed alsof hij dronken was en ons al van ver herkend had. (ze hebben hier trouwens allemaal kattenogen en herkennen ons al van veraf). Hij lachte zich kapot omdat zijn list geslaagd was. Met hem liepen we het donkere pad af naar huis. Vandaag staat een bezoek aan Mataram mall, het enigste warenhuis van Lombok, op de planning. We moeten nog wat dingetjes voor in ons huisje hebben. We hadden in eerste instantie afgesproken rond een uur of 10, maar dan beseffen we dat het pas tegen 13.00 uur kan, omdat het vrijdag is, de zondag van de moslim en ze dan allemaal rond 12.00 uur naar de moskee gaan. Bij de mall aangekomen, blijkt dat 2 van de 3 elektra zaken, waar we een klein koelkastje willen kopen gesloten te zijn. We droppen Yvonne eerst even bij de kapper en werken dan langzaam ons lijstje af. Gelukkig vinden we een kleine koelkast en een broodrooster, waarbij vermeld moet worden dat Marijke in de auto blijft zitten, omdat een witte huid (toerist) de prijs omhoog drukt. Het spul wordt zelfs geleverd, omdat we maar een kleine auto bij ons hebben. Dan halen we Yvonne weer op en vervolgen onze shoppingslijst. Tegen 20.00 uur komen we in onze kampung aan waarna we in een deuk liggen als we het verhaal van Adi horen. We hadden hem opgebeld en gezegd dat er om 17.00 uur een grote zware koelkast geleverd zou worden. Hij had Mami (een achterbuurman) gecharterd voor mee te helpen met sjouwen. Toen het kleine vrachtwagente arriveerde, stonder er 3 grote koelkasten op en een klein hotel koelkastje. Mami sjouwde zich, helemaal alleen, de blubber met het hotelkoelkastje op zijn rug. Adi wilde de chauffeur wel helpen met een grote koelkast, maar die vertelde dat deze voor andere afnemers waren en hij alleen nog een broodrooster te sjouwen had. Dus liep Adi ons bergweggetje op met alleen een klein doosje onder zijn arm. Vooral de manier waarop hij het vertelde was zeer amusant. Onderweg hadden we al wat gegeten, zodat wij niet meer Senggigi in hoefden en we weer als vanouds op de stoep zaten voor Cuk zijn winkeltje.

Zaterdag 28 oktober 2006 Marijke
De ochtend wordt weer gevuld met een praatje met iedereen. Dan loop ik richting Graha, waar Yvonne lijdzaam zit te kijken terwijl haar kop vol vlechtjes gezet wordt. Ik ga tussendoor lekker zwemmen en geniet van een goed boek "Komt een vrouw bij de dokter". Echt klasse boek! We hebben tenslotte vakantie niet waar! Joep komt me ophalen. We praten nog even met Yvonne en dan naar huis, waar Ida en Ana om vier uur komen om ons (Joep en mij) een massage te geven. Muziekje erbij. Wauw, dit is het helemaal! Daarna gaan we snel even eten omdat we vanavond onze bespreking hebben voor het project kampung loco.We moeten nog even wachten tot Adi terug is. Hij is met de "kepala kampung" (hoofd van de kampung) naar de "kepala Desa". Er liggen hier dus 3 kleine dorpjes die bestuurd worden door een hoofd. Die melden weer alles aan het hoofd van de 3 dorpjes samen de "kepala desa". Adi hoorde dat hij door had moeten geven aan het hoofd dat wij nu tijdelijk in het dorpje wonen. Dat wisten we niet, dus nu is Adi er naar toe gegaan om dit uit te leggen. Maandag moet hij even een kopie van onze paspoorten daar afgeven. De volgende keer weten we hoe het hoort. Och ja, ieder land zijn eigen regels. Dan de vergadering. Samen met Eful en Cuk controleer ik de lijst met kinderen, om te zien of alle namen kloppen. Inmiddels gaan dus alle kinderen naar de "elementry school". De lagere school dus. Maar er zitten nu dus ook 2de en 3de klassers tussen. D.w.z. dat deze sponsors eerder klaar zijn. We zullen dus de sponsors aanschrijven als het zover is, dan kunnen ze zelf beslissen hoe het verder gaat. Dan praten we verder over de "Junior High School", de volgende stap. De school (3 jaar) kost ongeveer 30 euro per jaar, geen probleem, maar het vervoer hier elke dag naartoe is zo’n 90 euro. Dus hier haken veel ouders en waarschijnlijk ook sponsors even af. Het moet wel leuk blijven! Wij willen toch proberen om verder te gaan met de sponsoring en kijken of we sponsors kunnen krijgen voor 120 euro per jaar. Laten we eerlijk zijn, met alleen lezen en schrijven zijn de kinderen er nog niet. Dus op naar de vervolgopleiding en proberen deze kampung verder te helpen. Toch kunnen we dankzij de bijdrage van Stichting "De Noodkreet" (Kleierkas Blerick) en een sponsor die meteen aangaf voor de middelbare opleiding te kiezen, al 4 kinderen naar de "Junior High School" sturen. Het begin is gemaakt. Tevens hebben we va de Firma Orbis System Solutions uit Blitterswijck een donatie ontvangen. Hiermee willen we in de kampung zelf iets doen. Gekozen word voor een aansluiting voor drinkwater die centraal ligt. Dan kunnen de mensen van boven op de berg schoon drinkwater krijgen. Nu moeten ze het water uit een put halen in de kampung. Ook wordt er een elektriciteit aangelegd op de zandweg naar de kampung. Nu lopen ze in het pikkedonker. Iedereen weet de weg, alleen zie je niet of er slangen en/of schorpioenen op de weg zitten. Wij lopen hier trouwens met een zaklamp, anders lopen we zo de rivier in! En ook houden wij niet zo van die beesten!! De eerste tijd gaan ook de kosten van het verbruik op rekening van deze sponsoring. Dan gaat er nog een kleine bijdrage naar de traditionele kinderdansgroep. Ze studeren hier traditionele dansen in. Een prachtig gezicht . Wel op tijd opstaan want soms begint de repetitie al om 7.00 uur s’morgens. Ook willen we voor 3 maanden een leraar in huren die alle kinderen Engelse les geeft. Verder zijn er 200 euro aan donaties binnengekomen voor het medicijnenproject. Besloten wordt om deze medicijnen rechtstreeks te kopen bij de groothandel omdat we hier voor hetzelfde geld meer medicijnen krijgen. Om half een sluiten we een goede vergadering af. We zijn trots op de boeken die zijn bijgehouden. Een boek met alle namen, kledingmaten, schoenmaten enz. Het andere boek is het kasboek. Tot op de cent (roepia) alles verantwoord. Ter info, sponsors: De organisatie (de 4 jongens van de kampung) hebben zegge en schrijven 8,32 euro gebruikt aan organisatiekosten zoals transport en internet (de mailtjes lezen en beantwoorden die wij hun vanuit Nederland stuurden. We zijn echt trots op wat hier gebeurt! Tijdens de vergadering was trouwens de broer van de kepala kampung, namens het dorp aanwezig en Yvonne uiteraard namens de sponsors. Morgenvroeg gaan we op pad voor de schoolspullen die gesponsord worden door groep 6-7-8 van school De Keg uit Venray. Maar liefst 75 euro hebben we te besteden. Hoe we daar aan komen kun je lezen op de site onder nieuws.

Zondag 29 oktober 2006 Joep
Veel winkels blijken toch dicht te zijn als we in Mataram arriveren. Uiteindelijk vinden we toch een "Toko Buku" (boekenwinkel). Zwaar beladen komen we de winkel uit. Een schetsboek, schrift, pen, potlood, puntenslijper, gum en een doos kleurpotloden. Zestig stuks van ieder. We hadden iets teveel uitgegeven maar Yvonne heeft bijgepast. Zijn erg benieuwd naar de gezichten morgenvroeg. Ook zijn we nog op zoek gegaan naar een 2-zitsbankje voor in ons huisje, want zitten op de stenen vloer of op de houten stoelen is ook niet zo,n pretje. Ja, zegt Marijke,"Jij hebt ook geen vlees op je achterste!". Ik zou bijna wat anders hebben geschreven maar ik weet niet wie dit verslag allemaal leest. Veel keus in banken hebben we niet en we pakken dan ook maar de minst lelijkste. Thuisgekomen droppen we Yvonne in haar hotel en gaan wij nog even wat uitrusten. De warmte maar ook de vermoeidheid slaat toe. Met Yvonne hadden we afgesproken dat we haar wel zouden treffen bij Ïnternetten als we op de motor tegen 19.00 uur daar aankomen, is ze al druk bezig.Wij hoeven alleen maar onze mail te checken en schuiven alvast aan bij het langsgelegen restaurantje. Eddy, ons obertje ziet ons nu pas voor de eertte keer dus het weerzien is hartelijk. Hem kennen we al sinds we de eerste keer in Lombok arriveerden en elk jaar verheugt hij er zich op als hij "mamma en papa" weer ziet. Natuurlijk komt dan de vraag: "Where is Ronald and Ilse en Nick and Elise". Als Yvonne uitendelijk is bijgeschoven en we het eten op hebben, biedt hij aan om Yvonne terug te brengen naar haar hotel waar we afscheid van elkaar nemen, hij snel terugrijdt naar zijn restaurant en wij de stilte van de kampong opzoeken. Op naar een nieuwe dag.

Maandag 30 oktober 2006 Marijke
Het is prachtig. Om half acht staan de eerste kinderen uit de heuvels al te wachten. We hadden alle kinderen n.l. gevraagd om om 09.00 uur naar ons huisje te komen voor een nieuwe foto en het uitreiken van de spulletjes die ze krijgen van groep 6-7 en 8 van school "De Keg"uit Venray. Yvonne arriveert om half negen en dan beginnen we maar want de kinderen zijn niet te houden. Eerst wordt er een foto gemaakt van ieder kind met de foto van hun sponsor in hun handen. Dit helpt ons ook om straks alles uit te zoeken. Weten we meteen welk kind bij welke sponsor hoort. Verlegen wordt er geposeerd en Yvonne is dolgelukkig als ze haar 2 sponsorkindjes ontmoet. Vooral het meisje is erg vrij en knuffelt Yvonne. Dat is even slikken! Dan begint het uitrdelen. Ik pak de filmcamera om dit vast te leggen voor Nederland. Tevens film ik het kind wat door Groep 6-7- en 8 gesponsord wordt. Zo kunnen de kinderen toch wat extra contact houden. Zeven kinderen zijn nog op familiebezoek dus die gaan later op de foto. Vaders en moeders kijken op een afstandje toe. Wat is dit leuk om te mogen doen!
Joep
De blijheid straalt van hun ogen als ze de spulletjes in ontvangst nemen. Tot slot nemen we nog wat foto’s van alle aanwezige kinderen. Voor we het weten is de morgen al om en waaien wij nog wat uit op het terras aan het strand waar Yvonne verblijft. Daar treffen we Jan en Hannie waar we nog gezellig wat jmee praten. Tegen de middag zoekt Yvonne het zwembad en de massagedames op en wij besluiten de benen te gaan strekken. Een wandeling over het strand naar Pasar Seni (artmarket) en daarna over de harde weg terug. Als je normaal deze route loopt doe je er een half uur over.Wij zijn ’s avonds tegen 11 uur weer terug op de kamer. Een tocht van ruim 9 uur, welliswaar met heel veel onderbrekingen, zoals terrasbezoek, internet en veel handgeschud en verwelkomingen en ook om effe bij te komen. We hadden gewoon pijn aan onze kaken van het ouwe... praten. Als we ’s avonds thuiskomen, blijkt dat de fles drinkwater op is. Geen probleem, we koken wel wat water, zetten dit in de koelkast en halen morgenvroeg wel een nieuwe voorraad.

Dinsdag 31 oktober 2006 Joep
Vandaag is het de grote dag hier op Lombok. 7 dagen na het einde van de Ramadan is het Lebarat Topat. Vorig jaar hebben we dit feest ook al bezocht en dit keer laten we het aan Yvonne zien. Eerst rijden we naar een terrein waar een podium staat waar traditionele muziek gespeeld wordt. Als men ons ontdekt worden we uitgenodigd om bij de VIP’s plaats te nemen onder een groot baldakijn , maar we zeggen dat we maar even blijven. Speciaal voor de toeristen wordt in het Engels verteld waar de oorsprong ligt van dit feest. Het Engels heeft echter zo’n erbarmelijk accent, dat we nog niks verstaan. Het komt er eigenlijk op neer dat er bepaalde mensen in het zonnetje worden gezet die iets goeds hebben gedaan voor de gemeenschap.Als ik tegen Adi vertel dat ik even tegen de spreekster ga zeggen dat zij de organisatie van ons Proyek naar voren moet halen zegt hij lachend: "Yes". Maar als ik dan even later na het einde van de speech naar de mevrouw toe stap, verschiet Adi van kleur en roept me terug. Ik loop gewoon door en bedank de dame voor de uitleg. Op het moment dat ik bij Adi terugkom, wil hij meteen weg. Niet wetende dat ik heel wat anders gezegd heb als hij had gedacht. Later als ik het hem vertel, moet hij er hartelijk om lachen. Vandaag zijn we met 4 motors onderweg. Eful met Yvonne, Boung met Sareah en Ana, Cuk met Marijke en Adi met mij. Het is ontzettend druk op de weg en aangekomen bij de zee, waar de kraampjes staan is het ook een drukte van jewelste. Na hier een uurtje rondgelopen te hebben, houden we het voor gezien en vervolgen onze tocht naar het noorden van Senggigi. Hier staan alleen maar eetkraampjes, vooral van sate. We laten het ons dan ook goed smaken en houden het voor gezien, want we verlangen naar een duik in het zwembad bij hotel Grahe. De toer had voor Marijke en mij niet gehoeven, maar naar dit gebeuren wordt het hele jaar naar uitgekeken. Dit is dan ook een feest voor de gewone mensen uit de kampung.
Marijke
We gaan naar huis, pakken onze zwemspullen en slenteren terug naar Graha. Yvonne is er al. Het water is lauw, maar toch lekker verkoelend en we genieten van de rust en dutten wat. De middag vliegt om. Dan naar huis, even snel douchen en weer terug naar Senggigi voor het eten. We gaan naar Mata Hari, waar Yvonne al zit te wachten. Het is nog steeds redelijk druk op straat, meer dan normaal. Aansluitend gaat Yvonne internetten en wij gaan nog even naar een bookshop omdat Joep geen leesvoer meer heeft. De eigenaar spreekt ons aan over ons proyek. Hij had het gelezen in de Lombok Times. Hij vraag ons waarom we niet kampung Senggigi waar hij woont helpen. We leggen hem uit dat we daar over nagedacht hebben, maar met de jongens van het proyek afgesproken hebben om het binnen een dorp te houden. De jongens vinden het prettiger omdat ze zo beter zicht hebben op de organisatie (ze kennen nl. iedereen) dan overal een beetje helpen. Proberen door te gaan, ook met de vervolgopleiding heeft volgens ons meer effect, dan stoppen bij de lagere school. De man zegt daarop dat hij niet snapt dat Eful in de organisatie zit, want volgens hem heeft die het best al goed. Daarop leggen we hem weer uit dat we bewust met Eful in zee gaan, omdat hij goed Engels spreekt en de administratie, samen met Cuk goed bijhoudt. Als we deze man vertellen dat de jongens geen rooie cent krijgen voor dit werk, kijkt hij ons raar aan. Ik adviseer de man om andere toeristen te vertellen van ons proyek en met hen te proberen ook zoiets op te starten. Als we terugkomen bij de kampung, zitten de jongens op het stoepje bij Cuk. We gaan bij hen zitten en praten nog even door over het voorval. Het is inderdaad zo dat heel veel mensen denken dat de jongens betaald krijgen. Sommige zaniken zo door, dat ze maar zeggen dat ze een goed salaris hiervoor krijgen. Ook vertelt Eful, dat ze de kinderen zeggen zuinig te zijn op hun uniformen, zodat deze na een jaar doorgegeven kunnen worden aan een andere kampung, die het ook hard nodig heeft. Zo worden er toch andere kinderen geholpen. Prachtig toch. Ik lach bij de verhalen van de jongens, dat wanneer ze zien dat een kind uit school komt en deze in het uniform gaat spelen, dat kind eerst naar huis sturen om zich om te kleden. We horen trouwens ook dat de Kepala Desa (zie eerder in het verslag) gevraagd had aan Cuk om ook een kind van hem te sponsoren met ons proyek. Maar aangezien hij niet in de kampung woont gaat dit niet door, ook al is hij nog zo belangrijk. Zo vertelt Adi ons dat zijn broer uit Oost-Lombok twee zoontjes heeft die naar school moeten. Aangezien Adi zelf geen kinderen heeft helpt hij zijn broer. Hij vraagt ons niet eens om de kinderen van zijn familie te helpen, aangezien ze niet in de kampung wonen. Ja, het liefst zouden we iedereen willen helpen, maar we willen het proyek overzichtelijk houden, zodat we weten wat we doen.

Woensdag 1 november 2006 Marijke
Om 5.30 uur loopt het wekkertje af. Gadverdamme het is nog midden in de nacht! Ja, voor ons, maar niet voor de kampung. Overal horen we al leven. We kleden ons snel aan en gewapend met fototoestel en filmcamera gaan we weer naar het stoepje van Cuk. June maakt koffie voor ons. Gelukkig maar want we slapen nog half. Dan vanaf 6.00 uur zien we de kinderen richting school lopen. Een mooi gezicht al de uniformen en die fris gewassen smoeltjes. Na een uurtje gaan we terug naar huis om te ontbijten. We kletsen nog even met Adi en gaan dan met Eful naar de school in Senggigi. Wat een drukte, wat een herrie. Maar het is een prachtig gezicht. We mogen van de directeur even in de eerste klas kijken. Schitterend. De kinderen schreeuwen de woordjes, die ze hardop moeten zeggen van de juffrouw, uit door de klas. Andere kinderen roepen lachtend: he Joep, he baboe Belande (mijn troetelnaampje). In de eerste klas zitten 3 kinderen van een familie. Het oudste meisje is inmiddels al een jaar of 10, maar had door geldgebrek nog niet naar school gekund. Door ons proyek kunnen nu alle drie de kinderen naar school. Dan maar allemaal in de eerste klas, als ze maar kunnen leren. Vervolgens worden we meegenomen naar de artklass. Karin, je zou je vingers aflikken zoals deze kinderen kunnen tekenen en schilderen. We geloven onze eigen ogen niet. Het is hier een heel belangrijk vak en vele kinderen doen dan ook mee aan wedstrijden in Mataram.Wie maakt het mooiste schilderij. Afgelopen jaar heeft een meisje uit deze klas de eerste prijs gewonnen. Dan ontstaat dus een nieuw plan. We willen volgend jaar oktober deze prachtige tekeningen meenemen en ze proberen te verkopen in Nederland. De opbrengst is dan voor deze school. Toch een bijdrage en dit gaat dan buiten het proyek om. Zo zie je maar weer, de ideeën komen meestal vanzelf. Het is weer extra werk, maar het is leuk om te doen. We rijden vervolgens naar restaurant Mata Hari, waar Edy op ons wacht om ons mee te nemen naar Nurisun. Dit is een ceremonie waarbij een meisje, meestal nog geen jaar oud, ingewijd wordt door de hele familie. Edy heeft ons uitgenodigd hiervoor, omdat zijn hele familie vanuit Oost-Lombok hier naartoe komt. We rijden met 2 motors in de richting, maar al snel zien Joep en ik dat de achterband van Edy verdacht slap is. Als we hem erop wijzen zegt hij dat het nog wel gaat. Niet dus, 10 meter verder heeft hij een slappe band. Geen nood, we zijn nog geen 25 meter van een pressband verwijderd. Bij een pres-band wordt de band gemaakt dmv vulcaniseren. Een interessante methode, dit gebeurt met een vuurtje, maar wij blijven niet kijken, want de familie wacht. Edy gaat met Yvonne in een bemo verder (zit Yvonne gelijk ook eens in zo’n ding) en wij rijden op de motor erachter aan. Achter de Chinese begraafplaats is een soort van park met een klein gebouwtje achterin.Het blijkt de moslimbegraafplaats te zijn. Het is er tjokvol, ruim duizend man, en wij zijn vrij wild. Velen hebben nog nooit een toerist gezien en dan ook nog wit! Er staan constant zo’n 30 man dicht op elkaar gepakt naar Yvonne en mij te kijken. Joep is verder niet interessant. Hij heeft hun kleur. Ik ben jaloers op hem. We worden voorgesteld aan de familie en dat zijn er nog al wat. Pa en ma en zeven broers en zussen, neven en nichten. Noem maar op. De mensen zijn zo onder de indruk van Yvonne en mij dat ze zelfs aan ons vel willen voelen. Het leuke is dat een oude vrouw aandachtig naar Yvonne’s haren kijkt en dan overtuigd zegt: "Palsu" Ze heeft het ontdekt, de vlechtjes van Yvonne zijn dus nep. Na eerst wat gedronken te hebben, lopen we met de hele familie naar het gebouwtje toe. Dan komt er een oude man naar ons toe, die Joep, Yvonne en mij tegenhoudt. Sorrie, maar wij mogen niet mee naar binnen. Oke, we zijn dan ook geen moslims. De ceremonie duurt nog geen vijf minuten. Er wordt een plukje haar ritueel afgeknipt en men zegt een gebed op. Einde ceremonie. In de tussentijd staat de oude man wel Joep een sigaret af te troggelen. Dan wil iedereen op de foto en Joep staat maar te knippen. We lopen weer terug naar een Bruka (overdekt platje waar je op kunt zitten) en we krijgen eten aangeboden, maar we hebben alledrie absoluut geen honger. Edy voelt zich wat opgelaten met de hele situatie. Hij ziet hoe we belaagd worden door de mensen en hoe de mensen zich vergapen aan ons. Ook is hij ontzettend teleurgesteld dat we niet mee naar binnen mochten. Maar dit is duidelijk een moment waar twee totaal verschillende culturen bij elkaar komen en de mensen weten absoluut niet wat ze van ons moeten denken. Het lijkt wel apies kijken in de dierentuin. Wat moeten de eerste Indonesische mensen zich bekeken hebben gevoeld toen ze naar Nederland kwamen. Dat besef ik nu pas. We rijden terug naar de pres-band, Edy en Yvonne met de bemo en Joep en ik op de motor. De motor van Edy is keurig gerepareerd en samen crossen we terug naar Graha. Daar drinken we nog wat samen met Yvonne en Edy en praten nog wat na. We zijn bekaf, vroeg op en dan al die indrukken vandaag. Ik heb inmiddels hoofdpijn gekregen van de warmte, de drukte, weet ik veel. We gaan terug naar huis en gaan even lekker plat. Rond half vijf zijn we weer boven water, maar de hoofdpijn is niet echt gezakt. We rijden snel met de motor van Cuk naar Mata Hari om te eten. Dan naar het stoepje van Cuk, want Yvonne wilde wat parels bekijken van Bagman en hij zou nog even komen. Hoe laat is niet duidelijk want hij heeft nog een afspraak met een andere klant. We wachten en kletsen wat met de jongens, maar het wordt te laat en we vallen alweer om van de slaap. Boung brengt Yvonne naar huis en ook wij duiken het bed in.

Donderdag 2 november 2006 Marijke
Vandaag gaan we Yvonne wat laten zien van Lombok. We, is Cuk als chauffeur, Eful als gids en Joep en ik. We gaan eerst naar een winkeltje waar ze houtsnijwerk maken. Een prachtig gezicht. Het gaat allemaal heel primitief. Zittend op de grond is een vrouwtje bezig met het opschuren van een beeld. Wat een werk! Maar ja, een ding hebben ze in Indonesië, tijd. Yvonne koopt enkele maskers, die hier heel betaalbaar zijn. Dan naar het dorpje waar ze de prachtige doeken weven. Nog steeds op heel oude weeframen. Het nadeel is dat de doeken bijna onbetaalbaar zijn. Eful helpt Yvonne dan ook met onderhandelen. Een grote prachtige doek moet zo’n 150 euro kosten. Daarop zegt Yvonne: "Nee, dit is alleen maar om te hebben, dat geld besteed ik liever aan mijn sponsorkindjes." Lief he. De trip gaat verder naar een traditioneel Sasakdorp. Dit zijn dorpjes die helemaal in de stijl van vroeger gehouden zijn. Maar het is te zien dat ze ondersteund worden door de regering, wat de straatjes tussen de huizen zijn mooi geplaveid, want hier echt niet normaal is. Eful mag ons hier niet gidsen want dat doen jongens van het dorp, die redelijk Engels spreken. Toch krijg ik de slappe lach omdat deze gids zijn geld wel erg snel wil verdienen. Hij rent zowat het dorpje door. Ik hoop dat Yvonne toch wat heeft kunnen zien. Voor Joep en mij maakt het niet zoveel uit, we maken deze toer nu voor de vierde keer. Tidak apa apa (het maakt niets uit). We rijden verder naar Kuta Lombok, maar zien af van een wandeling over het prachtige strand. Het is bloed en bloed heet. We eten wat en besluiten af te sluiten met nog een bezoekje aan Mataram Mall. Yvonne wil nog graag een kadootje kopen voor haar sponsorkindjes. Ze kiest voor memory, omdat de kinderen daarmee hun geheugen trainen en dat met de andere kinderen kunnen spelen. Een goed idee. Ze vraagt Eful om deze kadootjes morgenmiddag samen te gaan brengen. Eful trekt een gezicht en wij schieten in de lach. Het is nl. zo dat een kindje, het meisje Wayan, boven op de heuvel woont. Een wandeling van zo’n 2 uur, heen en terug. Eful durft geen nee te zeggen en wij hebben samen met Cuk een beetje leedvermaak omdat dat Eful niet zo’n wandelaar is. Nu moet hij wel. We bezondigen ons nog aan een ijsje bij Mc Donalds. Ja ik weet het, we blijven toeristen! Daarna besluiten we huiswaarts te rijden, met Joep achter in de bus. Joep gilt plotseling: "Stop the car, there is Shanti". Tussen de vele motorrijders had hij Shanti ontdekt. We zetten de auto aan de kant en Joep en ik vliegen kleine Shanti om de nek. Zij werkte in 2000/2001 bij Berry Cafe en met haar hebben we een prachtige tijd gehad en ontzettend gelachen. Ze besluit achter onze auto aan te rijden en met ons mee te gaan naar ons huisje. Wat hebben we veel bij te kletsen. Over Ronald en Ilse, over Berry en over hoe het nu met ons gaat. Via Joep zijn mobieltje belt ze even met haar man en even later komt hij ook naar ons toe en wordt het gezellig. Ondertussen is Yvonne ook aan komen wandelen en zij is bij Adi naar binnen gegaan, want ze wil een paar horloges kopen. De kenners onder ons, weten dat Adi nu buikpijn heeft. Hij vindt het nl. verschrikkelijk om met vrienden zaken te doen en durft dan ook nooit een prijs te noemen voor de horloges. Joep loopt tussen onze huisje op en neer en helpt Yvonne met de aankoop, en Adi met de verkoop van een paar horloges. Shanti vertelt inmiddels dat haar man al drie maanden geen salaris heeft gekregen. Hij werkt bij Indah Lombok hotel. Een luxieus hotel. Daar zijn momenteel maar 14 van de 100 kamers bezet. Het gebrek aan geld wordt dus gewoon opgelost door de staff (personeel) niks te betalen. De mensen durven niets te zeggen, want zonder baan zijn ze nog veel verder van huis. WW of Sociale regelingen kennen ze hier niet. We spreken af met Shanti dat ze ons a.s. zondag even ophaalt en we haar thuis gaan bezoeken. Als we even later met Adi napraten, bevestigt hij het verhaal van Shanti. Hotel Indah is zo goed als failliet en de mensen hebben al in geen maanden een salaris gehad. Dit is ook Indonesië! Weer een zeer leerzame dag.

Vrijdag 3 november 2006 Joep
Vandaag is de laatste volle dag voor Yvonne. We hebben niets gepland, alleen wat relaxen. Terwijl Marijke de was doet en opruimt in ons huisje, klets ik effe met Adi (je ziet, ik heb me aangepast aan de cultuur hier en laat mijn vrouw het werk doen. Grapje!) We hebben aardig wat aanloop. De een na de ander komt. Cuk komt ons een uitnodiging brengen voor de trouwpartij van de zus van June. Dit is a.s. zondag. Omdat we geen idee hebben hoe lang dit duurt, bellen we Shanti even om haar te laten weten dat we een week later op bezoek komen. We hadden nl. nu zondag afgesproken. Ook komen er nog kinderen aanlopen waar we nog een foto van moeten hebben. Het meisje "van" Yvonne, woont in de bergen. Yvonne had al aangegeven dat ze met een van de jongens naar boven wilde, het meisje opzoeken. Maar die zien er best wel tegenop. Het is een tocht van dik 2 uur in de brandende zon. We raden het Yvonne dan ook ten zeerste af. Aangezien het vrijdag is en veel mensen van de berg naar beneden komen om te bidden in de moskee, wordt een van hen gevraagd het meisje door te geven dat Yvonne haar een cadeautje wil geven. Voor het meisje is het geen probleem om naar beneden te lopen. Ze doen dit gemiddeld 2 a 3 keer per dag. Yvonne heeft voor allebei haar sponsorkinderen het spel memory gekocht. Leerzaam en ze kunnen het met meerdere kinderen spelen. Een goede keuze. Eerst komt het jongetje Adi en binnen een mum van tijd heeft hij het spelletje door. Daarna wordt er druk gespeeld op ons terras door meerdere kinderen. Even later komt het meisje van de berg af. Ook haar laat Yvonne zien hoe het spel gaat. Dit meisje is hindoe en buitengewoon spontaan. Niet verlegen en ze knuffelt Yvonne dan ook spontaan. Yvonne had beide kinderen ook een envelop met geld willen geven, maar wij vragen haar om dit niet te doen. We willen niet echt verschil maken tussen de kinderen. Zou ze dit wel doen, dan kweekt dit toch een beetje jaloezie. Yvonne begrijpt dit volkomen en Eful komt met het voorstel om voor dat bedrag zakjes snoep te kopen voor alle kinderen. Voor kinderen uit deze kampung is dat een onverwachte tractatie. Ze krijgen zelden snoep. Dus Yvonne snel met Eful naar de supermarkt en voor alle kinderen wordt er snoep gehaald. Dit gaat rond als een lopend vuurtje en de kinderen komen dan ook van alle kanten aanrennen. Yvonne loopt even later met "haar" meisje mee naar de moeder en om afscheid te nemen. Dan wordt het Yvonne allemaal even teveel en schiet ze vol. Ze ziet nu met eigen ogen wat ze hier doet en dat raakt haar! Dus sponsors, jullie zijn echt een toekomst voor deze kinderen, vraag het maar aan Yvonne! Even later krijgen we via Adi een telefoontje van de editor van de Lombok Times. Het lijkt wel of we geen rust krijgen, ondanks dat we nu eigenlijk vakantie hebben. Een blik op onze agenda zegt dag we vanavond gaan eten bij Adi en Mariam, Yvonne afscheid gaat nemen van de families, morgen om 7 uur op moeten staan om Yvonne naar Bali te brengen, (neemt ook een dag in beslag), zondag een bruiloft hebben en maandag om 10.00 uur een afspraak bij de Lombok Times. Daarna nog sponsorgeld op de rekening laten zetten bij de bank.Zal het na maandag iets rustiger worden? Hopelijk wel, want we zijn echt aan vakantie toe. Deze dag besluiten we op het stoepje bij Cuk, waar Bagman ook nog even aanschuift. Een hardwerkende parelverkoper uit ons dorpje en voor we het weten is het alweer middernacht.

Zaterdag 4 november 2006 Joep
Om half acht rijden we naar Yvonne’s hotel waar zij bepakt en bezakt klaarstaat en de laatste dingetjes regelt. Op naar het vliegveld waar de vlucht om 9.00 uur vertrekt richting Bali. Het blijkt geen fokker te zijn maar een Beechcraft. Een nog kleiner toestel dan waarmee we van Bali naar Lombok vlogen. Negen stoelen achter elkaar en dat aan beide zijde van het toestel. Het lijkt net een privé vliegtuig. Nadeel is dat we meer turbulentie voelen bij zo’n lichte kist. Trouwens bij het inchecken moet je zelf met je bagage en al op de weegschaal gaan staan! Aangekomen in Bali, begint dan het lange wachten. Van 10.00 tot 12.30 uur zitten we voor de vertrekhal op een terrasje en zien de meest uitlopende reizigers uit de taxi’s en de busjes stappen. Van arrogante toeristen tot een heel oud echtpaar (chapeau dat die nog reizen!). Op een gegeven moment rollen we bijna onder de tafel van het lachen als een arrogante dame (botox is zichtbaar hier ook al bekend) aan een ‘porter’ vraag: "Where is the airport?". We zien bijna de reclame voor ons met de aap, misschien bij jullie bekend met de opdracht "to the airport". Zou deze dame uberhaupt weten dat ze in Indonesië is? Tegen half een checkt Yvonne in voor haar vlucht van 16.00 uur naar Hongkong. Wij hangen buiten nog wat rond, want onze vlucht naar Lombok vertrekt pas om 15.30 uur.En om 14.00 uur moeten wij inchecken. Dus te weinig tijd om Kuta in te gaan. Wachten en hangen in deze hitte is zeer vermoeiend. Nadat we ingecheckt hebben, roepen ze om dat de vlucht naar Lombok van een andere maatschappij is vertraagd vanwege het weer. Als het onze tijd is om te vertrekken, horen we dat onze vlucht gelukkig wel gaat. Het weer valt mee en als we in Lombok arriveren, blijkt dat in flink geregend heeft. Daar staat de broer van Eful al klaar om ons naar huis te brengen. We stappen meteen onder de douche en slapen dan een klein uurtje. Het is inmiddels weer gaan regenen, dus wachten we maar met eten totdat het droog is. We hebben ook niets meer in huis, dus dat wordt een restaurantje en een bezoek aan een van de twee supermarktjes. Maar tegen 8 uur komt Kartini ons halen. In het dorp wordt door de kinderen veel aan traditionele dansen gedaan. Een groepje had de officiële kleding gehuurd, want ze zouden vanavond in de finale voor heel Lombok dansen. De leider (een man uit een ander kampung) was al vooruit gereden met zijn motor en Eful zou de kinderen brengen met de auto. Alleen had de leider niet gezegd waar het was. Dus de finale ging voor de kinderen niet door. Wat een pech. Ondanks de droevige snoetjes wilden ze toch wel speciaal voor ons nog een keer optreden. We kregen ze zelfs aan het lachen toen Marijke daarna op verzoek van de kinderen nog een keer mee danste. Ze kwamen niet meer bij. De rest van de omstanders trouwens ook. We hopen eigenlijk dat ivm met de regen de finale afgelast is en deze op een later tijdstip plaatsvindt, anders zijn maandenlange voorbereiding voor niets geweest. Maar familie Geurts, als jullie in januari hier zijn, wacht je nog een mooie verrassing. Zo is er alweer een dag voorbij en de regen blijft met bakken vallen (dit is dus echt de moesson). Het eten en het supermarktbezoek is erbij ingeschoten, maar och zo’n honger hebben we nou ook weer niet en morgen komt weer een dag.

Zondag 5 november 2006
In ieder geval hebben we lekker bij geslapen! Eindelijk een nacht van acht uur. Ja, we zijn ook net geen twintig meer. Eful komt ons ophalen en samen met hem gaan we op twee motors naar de bruiloft. Ik krijg als helm een fietshelm mee, felroze. Ik besluit hem maar in mijn handen te houden en alleen maar op te zetten als er politie komt. Joep rijdt veilig en rustig dus dat gaat wel goed. De bruiloft is in Ampanan en door vele kleine steegjes komen we bij het huis van de bruid. Het is er al een drukte van belang. De moeder van de bruid kent ons waarschijnlijk van de verhalen van June, want ik wordt allerhartelijkst geknuffeld. Het is een prachtige vrouw, net als haar drie dochters trouwens. Er staat een groot buffet klaar voor de gasten en de bedoeling is dat we meteen aanvallen. Komt dat effe goed uit, want we hebben honger. Dan na een uurtje komen bruid en bruidegom. Ze zien er prachtig uit en vrij modern. Bruid in het geel, sarong met kebaja en bruidegom in het pak. De beide vaders zitten links en rechts van het paar en de iman begint met het voorzingen. In grote lijnen lijkt het op ons wettelijk huwelijk, want hierna doen ze hebben ze nog een keer een feest. Het valt me op dat de moeders (die tenslotte de kinderen op de wereld hebben gezet!) geen taak hebben in deze ceremonie. Dat zijn toch de dingen die me opvallen. Maar ieder zijn eigen traditie. Na een uurtje is de huwelijksvoltrekking gebeurd en staan de gasten op om het bruidspaar de hand te schudden. Hierbij zoekt een oudere vrouw steun bij de microfoon. Haar handen zijn nat van het zweet en ze krijgt dan ook een flinke stroomstoot en valt bewusteloos neer. Even breekt er paniek uit. Wij houden ons maar even op de achtergrond want iedereen vliegt erop af. De dame in kwestie wordt afgevoerd en iedereen gaat door met handen schudden alsof er niets gebeurd is. Men accepteert hier de dingen zoals ze komen. We mogen/moeten nog even met het bruidspaar op de foto en dan gaan we weer naar huis. Het is bloed heet dus ik zeg tegen Joep dat we lekker bij Graha gaan zwemmen. Na de douche even zitten en dan zien we dat we het zwemmen wel kunnen vergeten. De moessontijd zet door. Het valt momenteel weer met bakken uit de lucht. In de hele periode dat Yvonne hier was is er geen druppel gevallen en nu dus al twee dagen achter elkaar. We hebben zojuist met Eful afgesproken dat we de motor van zijn broer huren, dus zijn we mobiel. Met een beetje geluk kunnen we vandaag nog naar de supermarkt. Of het lukt? Tidak apa apa (we zien wel).

Maandag 6 november 2006 Marijke
Tien uur precies zijn we op het kantoor van Lombok Times. De hoofdredacteur die ons het interview afneemt heet Richard Laidlow. Hij komt uit Australië. We vonden hem aan de telefoon moeilijk verstaanbaar om dat hij constant uuuuuh zei. Wat blijkt, hij stottert nogal en heeft daardoor moeite om uit zijn woorden te komen. Hij heeft zijn huiswerk gedaan en ons laatste artikel in de Lombok Times voor zich liggen en al gelezen. Hij stelt goede vragen en na anderhalf uur staan we weer buiten, met de belofte dat hij een mooi stuk over het proyek zal schrijven. We rijden lekker even naar Graha om daar op het terras even uit te waaien. Uiteraard zitten daar Jan en Hannie weer en kunnen wij weer ons verhaal kwijt. Lekker is dat om zo te kunnen kletsen. We rijden naar huis met de gedachte om vanmiddag te gaan zwemmen, maar de regen is ons weer voor. Eigenlijk niet zo erg want Joep voelt zich behoorlijk beroerd. Een dag diarree schijnt hier erbij te horen. We blijven dan ook maar lekker rustig thuis en slapen en lezen wat. Wauw, het voelt als vakantie.

Dinsdag 7 november 2006 Marijke
Al vroeg in de ochtend komt Eful aangelopen en vertelt ons dat ze vandaag beginnen aan het centraal waterpunt voor de mensen uit de bergen en aan de andere kant van de rivier. Ze hebben gisteravond via iemand die boven op de berg woont, laten weten dat ze deze ochtend beginnen. Om 6.30 uur staat een groot gedeelte van de bewoners van de berg klaar om te helpen. Ze zijn zo blij met dit waterpunt, dat ze allemaal willen helpen, mannen en vrouwen. Ik moet gewoon even slikken als ik zie, hoe blij deze mensen zijn. Nou Peter, bedank de firma Orbis System Solutions maar hartelijk. Wat zijn wij dankbaar dat we dit mogen doorgeven. Geweldig. We staan een hele tijd te kijken en gaan daarna lekker op tijd op pad en laten ons bij Graha verwennen met een ontbijtje. Lekker luxe, mag ook wel een keertje. Daarna richting zwembad, waar we de ochtend heerlijk aan het water doorbrengen. Resultaat, ondergetekende is weer heerlijk rood ipv bruin. Och ja, ik raak eraan gewend. Thuis aangekomen wordt er even lekker gedouched cq gemandied en wachten we op onze masseuses. Ja, het leven is hard hier in Lombok. Net voor de masseuses aankomen, komen Jan en Hannie even aanwandelen om ons huisje te bewonderen. Zij hadden het sinds vorig jaar ook niet meer gezien. Ze zijn erg onder de indruk van de mooie tuin die we inmiddels hebben. Het werk van Adi en Mariam, wat we dan ook ruiterlijk toegeven. Onze masseuses zijn ook gearriveerd, dus het bakkie koffie met Jan en Hannie wordt na een ander keertje verschoven. Het komende uur is het puur genieten. Was dat in Nederland ook maar zo betaalbaar, dan liet ik dit echt iedere week even doen. Het werk aan het waterpunt is tot een bepaald punt klaar gekomen voor de regen en nu droogt de cement. Dus wordt er even niet verder gewerkt. Wij gaan nog even bij Édy eten maar niet al te veel, want Joep zijn buik is nog niet helemaal je van het. Na het eten gaan we bij June en Cuk op het stoepje zitten en mogen meteen de muziekinstallatie bewonderen die ook aangeschaft is voor het dorp.(Bedankt, Peter) Deze zal voornamelijk gebruikt worden voor de traditionele dansen van de kinderen, maar ook bij begrafenissen en andere sociale dingen. Weer een prima plan. Nu voel ik hoe het langzaamaan met mij mis gaat en regelmatig trekken er pijnlijk krampen door mijn lijf. Dus we besluiten maar op tijd het bed in te duiken, maar door de kramp wordt het toch een onrustige nacht.

Woensdag 8 november 2006 Joep
Nu ik langzaam herstellende ben van mijn diarree begint het bij Marijke te borrelen. Sareah en Boung staan al vroeg voor de deur om ons een tros bananen en een fles cola te brengen. De remedie hier in Indonesië. De cola voor de darmen schoon te spoelen en de bananen voor het zaakje te stoppen. Op onze gehuurde motor tuffen we even wat rond en planten ons dan neer op het terras van Taman voor een bakje heerlijke koffie.We zien dat de kinderen huiswaarts keren van school en dat geeft een goed gevoel. Sommigen hebben hun gympies al uitgetrokken en lopen blootsvoets naar huis. Dan een bezoekje aan de plaatselijke C1000 en dan weer terug naar ons huisje. Onderweg komen we de moeder van Bagus (sponsorkindje) en hebben met haar een praatje. Twee uur later verschijnt ze bij ons op het stoepje en brengt ons 2 mango’s. Zeer ontroerend, want hiermee wil ze haar dankbaarheid tonen. Het doet ons denken aan een tekst die we vanmorgen ergens lazen van een reizigster uit Nieuw-Zeeland over de Indonesiër: "Their gentleness, the smiles and the wamth are so genuine" it puts us Westerners to shame". En daar zijn wij het helemaal mee eens. Tegen achten rijden we naar Cafe Tenda Cak Poer. Een bouwsel van bamboepalen met een blauw zeil erover. Tenda staat voor tent. Hij bouwt dit geval elke avond tegen zessen op. Zijn zaakje is de enigste die goed floreert hier in Sengiggi. Alle 9 tafels zijn bezet, zowel door locals als door enkele toeristen. Het eten en drinken is buiten dat het goedkoop is, vers en lekker. We betalen voor 2 personen eten en drinken 30.000 roepiah oftewel 2.63 euro. Kan het niet nalaten om Nick en Elise een sms-je te sturen dat we hier zitten. Met hun zaten we hier vaak. Krijg als antwoord: "Wat gemeen, maar wij eten vanavond lekker KENTANG Goreng" (Frietjes, dus). Na het eten beantwoorden we de binnengekomen mailtjes bij ons vertrouwde internetcafe. Ronald laat ons weten dat hij ons verslag ook op de site gezet heeft. Het ziet er leuk uit. Eigenlijk is het niet eerlijk, wij genieten en hij moet er werk voor doen. Maar ja, verschil moet er zijn. We gaan hierna snel naar huis, want Marijke voelt zich nog steeds niet fit.

Donderdag 9 november 2006 Marijke
Op tijd het bed uit en aan het werk. We krijgen namelijk bezoek vandaag. Dus er moet gepoetst worden. Piet en Truus uit Oosterhout. Een ouder echtpaar wat verblijft in Senggigi Beach hotel. Zij waren spontaan het dorpje ingewandeld en dat wil wat zeggen. De meeste toeristen wagen zich niet van de verharde wegen af en missen zo de charme van de dorpjes. Deze mensen dus wel. Ze waren ons dorpje ingelopen en zagen ons huis. Ze vroegen aan Adi wie er woonde en Adi vertelde het hele verhaal van het gezamenlijk huis en van ons proyek. Dit had tot gevolg dat ze graag een keertje met ons wilde praten. Via Adi was er dus een afspraak gemaakt voor deze ochtend. We ontvangen ze met nescafe koffie en een koekje erbij. Leuk om hier bezoek te krijgen Het is een interessante ochtend en de tijd vliegt om. Zij sponsoren een meisje, Shanti in Bandung op Java. Ze hadden dit meisje opgezocht. Het toeval wilde dat ze in een park verbleven, dat eigendom is van Antoon Mulders, die vroeger bij Océ heeft gewerkt. Joep kent Toon zeer goed en hij vond dit leuk om te horen. Aansluitend waren ze doorgereisd naar Lombok. Ze informeerden naar de opleidingen en prijzen hiervan. Gelukkig waren wij na het gesprek met Kartini redelijk op de hoogte en konden hen zo wat informatie geven. Het is een leuk gesprek en we hebben tijd zat. Als ze weggaan worden we uitgenodigd om a.s. zaterdag samen bij Taman te gaan eten. We nemen de uitnodiging graag aan. Eful komt ons even halen om te laten zien dat de tank al geplaatst is voor het gezamenlijk waterpunt. A.s. zaterdag komen de loodgieters de leiding aansluiten. Eigenlijk zou het allemaal 4 maanden gaan duren, maar na wat gelobby en gepraat met de Kepala Desa, die het nut hiervan meteen inzag, wordt alles nu met grote spoed afgehandeld! Een uurtje rust en dan staat Adi voor de deur met een vriend. Met hem doen we wat zaken voor ons bedrijfje, want de show must go on. Als we daarna met Adi en Mariam nog heerlijk zitten na te kletsen, staat Kartini voor de deur. Ik had haar beloofd even samen naar haar computer te kijken. Ze heeft deze voor haar opleiding, maar kent nog niet alle programma’s. Tot half zeven zijn we daar volop mee bezig. Tot mijn verbazing heeft ze een ruime kennis van exell en redt zich daar al heel goed in. We concentreren ons dan ook op word en powerpoint. Ze is dolgelukkig met de informatie en ik heb het gevoel weer eens iets nuttigs gedaan te hebben. Nu nog even opfrissen en dan gaan we met de jongens van het proyek samen uit eten. We vinden dat ze dit verdient hebben na al het werk van de afgelopen weken. Wij trakteren wel want ze willen naar Cak Poer.

Vrijdag 10 November 2006 Joep
Zoals gewoonlijk was het weer volle bak gisterenavond bij Cak Poer. De bestelling werd doorgegeven en tamelijk snel hadden Marijke, Boung en ik ons eten en drinken voor ons staan. Cuke en Eful hadden vis besteld en Adi nam kip. Een tijd later, toen Marijke, Boung en ik ons eten al op hadden ging Eful eens informeren hoe het met de bestelling van hun zat. Bleek dat vis een langere tijd nodig had voor te grillen. En wij maar constant grapjes maken dat ze nog bezig waren om die te vangen. Adi vroeg hoe het met zijn kip zat. Waren ze hem helemaal vergeten! Toen de vissen en de kip uiteindelijk arriveerden bracht men een portie rijst teveel. Op Efuls vraag of ze dat ze mee terug konden nemen, reageerde Cuke hevig. Hij heeft meestal de meeste honger en zo at hij deze portie ook maar op.Al met al waren we hier dik 2 uur mee kwijt wat normaal een half uurtje duurt. Natafelen kennen ze hier namelijk niet. Gelachen hebben we wel. Vanmorgen kwamen 2 man van de waterleidingsmaatschappij het waterpunt aansluiten. Terwijl Marijke bij Sareah was om nog wat was af te geven hield ik "toezicht" op de werkzaamheden. Leuk om te zien hoe dit allemaal gebeurde en met welk gereedschap. Een klein uurtje later spoot het water ook in de rondte onder luid gejuich van de omstanders en even later kwam het ook daadwerkelijk uit de kranen. Je moet je voorstellen, een gemetselde verhoging met daarop een tank van 4000 liter. Een pijp die aangesloten is op de waterleiding komt uit de grond en via een kraan met meter loopt de pijpnaar de top van de tank waar het water in de tank verdwijnt. Aan de zijkant van de tank zitten 3 kranen waar het water kan worden afgetapt. Kartini, Efuls vrouw, had vorig jaar een ongeluk gehad met de motor waarbij ze twee tenen heeft verloren. We hadden vorig jaar al beloofd om dit jaar nieuwe schoenen te kopen voor haar, dus op de motor achter haar aan naar Chakra. Bij de tweede winkel slaagde ze al meteen en kreeg ze van ons nog een extra paar toen we de prijs hoorden. Maar liefst omgerekend 3 euro per paar en dat nog wel voor leren schoenen compleet met voetbed. Dolblij was ze met haar nieuwe aanwinst. Toen we op de terugweg ook nog haar tank volgooiden van haar motortje (2 liter) kon niets meer stuk. Terwijl we stonden te tanken zagen we dat de lucht richting Sengiggi aardig donker was. Bijna aangekomen daar wisten we niet wat we zagen. Een flink noodweer had hier toegeslagen, bomen ontwortelt, veel takken op de weg en op twee plaatsen stond de weg blank. Op het zandweggetje naar ons dorp lagen over de breedte van de weg 2 bamboebomen die ons de toegang versperden. Gelukkig kwam Boung van de andere kant aanrijden en hij was zo vriendelijk om een kapmes te gaan halen om het zaakje op te ruimen. Zelfs in de droge rivierbedding langs het weggetje stroomde water. Thuis aangekomen kwam Mariam meteen om te zeggen dat ze bij ons binnen was geweest om wat water te verwijderen. Ons terras loopt met dezelfde tegels door naar binnen en een drempel hebben we niet. Het water was door de wind alle kanten opgegaan zo ook op ons terras met alle gevolgen van dien. Uit wat men ons vertelde had het lange tijd niet zo erg tekeer gegaan. Hebben wij even mazzel gehad oftewel geen druppel ervan meegekregen. Een half uur later was het alweer bloedheet net of er niets was gebeurd. Tegen zessen weer op het motortje om de zonsondergang te zien aan de zee. Een oranje bol die heel snel zakt wat leuke foto’s oplevert. Even nog wat eten daarna internet checken en dan alweer huiswaarts waar ik tegen twaalven wakker schiet van een sms-je op mijn telefoon. Het is Hans maar, die zeker niet weet dat het hier 7 uur later is en wij met de apen op stok gaan.

Zaterdag 11 november 2006 Marijke
Vandaag slenteren we al vroeg naar het strand. We kijken even toe, hoe de vissers met man en macht een net binnenhalen, dat als een grote lus in de zee ligt. Het is zwaar langdurig werk en wat ze binnenhalen is niet zo gek veel. We nemen een ontbijtje bij Graha en gaan vervolgens lekker aan het zwembad liggen. Nu kan het nog! De hele morgen en een deel van de middag houden we dit vol. Heerlijk met een boek en wat drinken erbij. Het kon slechter. Daarna terug naar huis en dan blijk ik weer teveel genoten te hebben. Ik voel het warmer en zie het roder worden. Och ja, dit hoort erbij. Ondanks dat we in de schaduw gelegen hebben onder de kelapaboom (palmboom). Thuis springen we lekker even onder de douche en luieren verder. Tegen zeven uur gaan we naar Taman (een mooi restaurant) waar we op uitnodiging van Piet en Truus uit Oosterhout, lekker eten. We praten gezellig over Indonesie en hoe het ervaren wordt door hen en door ons. De avond vliegt om en voor we het weten is het weer bedtijd. We nemen afscheid van Piet en Truus want a.s. maandag vliegen ze alweer naar huis.

Zondag 12 november 2006 Marijke
We doen het nu echt kalmer aan. We genieten van het thuis zijn in ons eigen huisje. Het is hier dan ook zo vredig. We kijken uit op de kelapabomen, waartussen de koeien, kalkoenen, kippen, eenden en af en toe een hond scharrelt. We horen op de achtergrond de Arabische muziek, die constant te horen is als de mensen aan de moskee werken. De vorige moskee werd te klein. Niet meer iedereen kon erin, dus besloot men een nieuwe te bouwen. Dit kost jaren en jaren, want regelmatig is het geld op. Iedereen levert zijn bijdrage financieel. Dit kan variëren van 1000 ruphia tot 100.000 ruphia per maand. (10 eurocent tot 10 euro) Afhankelijk van het inkomen dat ze hebben. Regelmatig krijgen ze ook een sponsoring van iemand. Piet uit Oosterhout vertelde dat hij wat moeite heeft met al die prachtige moskeeën, terwijl sommige kinderen niet eens naar school kunnen. Ik ben het niet met hem eens. Ik denk vaak 50 jaar terug in Nederland, toen de kleine boeren nog sappelden om rond te komen, maar elk dorpje had wel zijn kerk met gouden kelken en glamour. Dus waarom zou het hier anders zijn. Vaak heb ik hier zo’n herinnering aan vroeger. Net zo als ik de kalkoenen ’s morgens hoor. Die hadden wij vroeger thuis ook, dus een zeer vertrouwd geluid. We gaan nog even shoppen, want Joep heeft op Pasar Sini een mooi bewerkt hout gezien. Dit wordt hier gebruikt om doeken aan te hangen. Boven onze kleine kast is een groot wit stuk muur, waar nodig nog iets moet hangen. We kopen inderdaad dit mooi bewerkte stuk hout en ook nog een mooie doek bij Madé, de neef van Kartini, die in een van de winkeltjes werkt. We gaan ook nog even naar het ticketbureau om een ticket te regelen naar Bali voor a.s. zaterdag. Voor de terugweg. Ja, ja ook wij tellen af, maar toch met een tevreden gevoel. We hebben bijna alles kunnen doen wat we gepland hadden en ook nog heerlijk uitgerust. Toch valt het niet mee om een ticket te boeken. De man van het ticketbureau heeft schijnbaar vandaag zijn vrije dag en we moeten dus alles regelen met een jonge knul die amper Engels spreekt. Komt mijn portie bahasa Indonesia toch van pas. We krijgen een kwitantie en het verzoek om morgen om 10.00 uur de kaartjes op te halen. Vanavond weer de grote vraag, waar gaan we eten. Het grootste probleem wat we hebben op een dag. Al sinds 1999 zagen we café Alberto liggen. Een voornamelijk Italiaans restaurant, net voorbij de heuvel met tafel en stoeltjes op het strand. Al jaren hadden we ons voorgenomen om het eens te gaan uitproberen. Vandaag is het zover. Voor de eerste keer sinds ik hier ben, val ik van mijn geloof. Geen Indonesisch eten maar een Italiaanse piza met een heerlijk glaasje wijn. Mmmm, niet verkeerd. Weer een prachtige dag voorbij.

Maandag 13 november 2006 Marijke
Op tijd het bed uit, want vandaag komen Jan en Hannie koffie drinken. Om 10.00 uur crossen we snel naar het ticketbureau. Gesloten dus, terwijl het open zou zijn van 8.00 uur ’s morgen tot 9.00 uur ’s avonds. Aangezien we nog geen ticket hebben, wordt ik aardig argwanend. Ze zouden toch niet de boel bedonderen. Ja, je houdt hier toch je portie gezonde argwaan. Jan en Hannie komen en weer hebben we meer dan genoeg te bespreken. Leuk is dat, met sommige mensen heb je zo’n contact dat je nooit uitgepraat raakt. Ze zijn in een korte tijd mensen geworden die ons zeer dierbaar zijn, vooral door onze vrij dezelfde kijk op Indonesië en zijn mensen. Tussendoor krijgen we een sms-je van het ticketburo dat ze nu open zijn. Joep laat even weten dat we ze morgen wel ophalen. Gelukkig was de argwaan achteraf niet nodig. De tijd vliegt en als Jan en Hannie vertrekken, besluiten we nog een snel een koele douche te nemen, aangezien we vanmiddag de gunung (berg) opgaan om de mensen daar boven een bezoek te brengen. Tussendoor valt voor de tweede keer sinds we hier zijn de stroom uit. Niemand maakt zich daar druk over, wij inmiddels ook niet meer. Eerlijk gezegd, zie ik best tegen de tocht op, vooral als Mariam, de buurvrouw, die eerst mee zou gaan, er toch maar vanaf ziet en de andere buurvrouw Sane ons vertelt dat het zeker zal gaan regenen. Maar ja, wie A zegt moet ook B zeggen. Tussendoor komt Eful met drie kinderen aan. Mooi moment is dit, want dit zijn de eerste drie kinderen voor de junior highschool. Twee meisjes en een jongen. Dit bevalt me helemaal goed, omdat ik heel graag de meisjes zie doorleren hier. Ze worden op de foto gezet met de sponsors en even later vertrekken we, gewapend met een plastic tas voor de eventuele regen om de laptop heen, die vervolgens in de rugzak gaat die Adi zal dragen.. We, is Eful, Adi, Joep een stuk of zeven jonge jongens en ik. Nou Yvonne, ik begrijp waarom ze jou deze tocht afgeraden hebben en zeker om 2.00 uur ’s middags. Joep en ik hebben het gehaald tot het huisje waar Wayan (een van de sponsorkinderen van Yvonne) woont, maar vraag niet hoe. We zijn pas om 16.00 uur vertrokken omdat dan de hitte iets draaglijker is, maar mijn god wat is het zwaar. En dan te bedenken dat je daarboven een broodmager vrouwtje tegenkomt, die naar onder loopt met een 20 liter bak op haar hoofd om water te gaan halen. Deze mensen zijn ijzersterk. De hutjes daarboven zijn nog allemaal gemaakt van gevlochten bamboe en superklein. Op de eerste plaats waar we aankomen en waar Wayan woont, staan twee superkleine hutjes en een bruka (platje met een afdak erboven). Het uitzicht is adembenemend, maar ik besef ook terdege dat het leven hier super zwaar is. Ze komen meteen met koffie (mierzoet, gadver) mango en popcorn aanzetten. Ja leuk hè, hier maken ze popcorn van de maïs als eten en natuurlijk als traktatie voor de gasten. We voelen ons bijna beschaamd als we zien hoe ze uitpakken voor ons. De gastvrijheid hier is overweldigend. Wat me ook opvalt, dat hoe armzalig ze ook wonen, het erf er keurig bijligt en het totaal een verzorgde indruk maakt. Hier beseffen we pas tenvolle hoe belangrijk het project is. Wayan zelf is naar beneden water halen en komt even later te voorschijn met de haarband van Yvonne in haar haar. Een ontroerend gezicht. We blijven een tijdje op de bruka zitten omdat het nu flink regent en het daardoor best wel link wordt om door te klauteren. Als de regen ophoudt gaan we verder naar het huisje van Raoul. Hij is zo’n beetje de leider van de mensen boven en heeft 3 kinderen in de eerste klas zitten. Ook hier weer slechts rieten huisjes. Bij hem ligt de kokosnoot al klaar om te drinken. Weer popcorn, nu ook kroepoek en een heerlijk snack gemaakt van tapioca. We hadden de laptop extra meegenomen om de mensen in de bergen de foto’s te laten zien van het projekt. Ze genieten van de foto’s. Natuurlijk gebruiken wij dat moment om weer wat nieuwe foto’s te maken. Het is zo gezellig dat de tijd vliegt. Maar op het moment dat we op de terugweg gaan, horen we dat er net een kind nog hoger op de berg thuisgekomen is, die ook voor de junior highschool in aanmerking komt. Dus we klimmen nog hoger om ook dit kind op de foto te zetten. Hier is dan weer mierzoete thee en koekjes. Hoe komen we in godsnaam op tijd beneden. Een van de mensen van de berg, begeleid ons een stuk en zodoende komen we op een vrij groot pad terecht. Dit is gemaakt voor een man die boven op de berg een hotel wil beginnen. Nou succes! Dan gaan we naar beneden in een hoog tempo, terwijl het al schemerig wordt. De zon is inmiddels al onder en dan wordt het hier snel donker. Als we beneden in het dal ons huisje zien liggen gaan we van het grote pad af. Dit keer red ik het echt niet alleen, want het is steil naar beneden en allemaal losse zand en inmiddels echt donker. Eful houdt mijn hand vast, want anders had ik dit echt niet gered. Ik heb de hele tocht op de rubber slippers gedaan en ben ervan overtuigd dat dit beter werkt dan schoenen. De slippers geven meer mee en helpen me contact te houden met de ondergrond. Zwaar bezweet en onder het zand komen we onder. Joep, die het alleen probeert, valt bijna voorover en grijpt naar Adi, die daarop ook struikelt. Lachend komen die twee naar onder. Wat wil je, soms is de hellinggraad meer dan 45 graden. Kapot zijn we. Mijn god, wat was dit zwaar! Sorry Yvonne, maar ik ben blij dat ik het jou afgeraden heb, het was zo ontzettend zwaar. We laten ons een beetje afkoelen en dan onder de douche, want we zitten onder de modder. Even later komt Eful ons weer halen, want we zijn uitgenodigd om bij Cuk en June te eten. En na het eten bekijken we de dvd die gemaakt is op de pas bezochte bruiloft van June’s zuster. Zelfs het ongeval met de stroom staat erop .Het eten smaakt goed na zo’n tocht, maar daarna heb ik moeite om mijn ogen open te houden. Wat ben ik moe. Voor het slapen gaan smeer ik toch nog even mijn beide kuiten in met tigerbalsem, want die voel ik nu al en dan heerlijk slapen. We zijn toch wel trots dat we deze tocht gemaakt hebben!

Dinsdag 14 november 2006 Marijke
Gelukkig geen spierpijn. Tigerbalsem is en blijft een wondermiddel. Toch doen we deze ochtend even rustig aan en lekker wat luieren en lezen. In de loop van de middag gaan we even naar Pasar Seni, om een rok op te halen, die ze netjes voor mij korter gemaakt hebben. Dan gaan we naar een toko met allemaal houtsnijwerk. Gelukkig eentje met vaste prijzen en zeer betaalbaar. Daar vinden we twee prachtige speren. Zo nu hebben we zelfs een souvenir voor onszelf. We leren het nog. Dan vinden we eigenlijk dat we een kopje koffie verdiend hebben en spoeden ons naar Taman. Op het moment dat we de eerste slok willen nemen barst de moesson weer los. Wij verhuizen naar een tafeltje achterin, anders worden we toch nog nat en zitten rustig anderhalf uur te wachten tot ook deze plensbui weer stopt. Het gekke is dat je hier heel rustig blijft wachten tot de regen voorbij is. We krijgen zo langzaamaan de Indonesische rust te pakken. Even weer naar huis, douchen en terug voor het eten. Bij de supermarkt treffen we Anton en Adi. Als Joep even later Jan en Hannie aan de andere kant van de straat ziet lopen, kan hij het toch niet laten. Gewapend met de horlogedoos van Adi, rent hij de straat over om proberen wat horloges te verkopen aan Jan en Hannie. Adi, Anton en alle anderen die toekijken, liggen in een deuk als ze zien, hoe Hannie gespeeld verontwaardigd Joep wegstuurt, terwijl Jan best wel geïnteresseerd doet. We eten weer heerlijk op straat bij Cak Poer, waar we zeker weten dat het vers is en dan terug naar huis. Om half negen komt Bagman. We hebben zijn parels bekeken en daar zaten wat leuke spullen tussen, dus misschien kunnen we een beetje zaken doen. We bekijken de spullen en besluiten wat exemplaren mee te nemen. Gewoon kijken of het verkoopbaar is. Terwijl we nog wat nakletsen met Bagman, roept Adi: Joep please come! Dat verbaast me zeer, want Adi zal nooit storen als we met iemand zitten te praten. Als Bagman even later vertrekt, ga ik toch maar even kijken wat er aan de hand is bij Adi. Hij is helemaal door het dolle heen, want hij heeft zojuist een sms-je gekregen uit Nederland, waarin staat dat Ronald en Ilse in april naar Indonesië komen. Ronald en Ilse zijn twee heel dierbare vrienden van ons, maar zeer zeker ook van Adi en Mariam, die al twee keer hier geweest zijn. Het is prachtig om te zien hoe blij Adi en Mariam zijn. Adi is helemaal door het dolle heen en vraagt Mariam om koffie te zetten. Hij vindt dat het feest is nu. Dus om twaalf uur ’s nachts zitten we dan ook aan de koffie. Met als gevolg dat ik deze nacht weer lekker naar de WC ren. Stommerik!

Woensdag 15 november 2006 Marijke
We genieten steeds meer van ons huisje en hebben eigenlijk weinig behoefte om weg te gaan. Het is dan ook heerlijk hier. Voor het leven om ons huisje heen. De kinderen die hier rondlopen en als ze je zien meteen roepen: Hello baboe Belande. Wat vind ik het hier toch heerlijk. De tijd vliegt en voor we het weten is het middag en worden we weer overvallen door de moesson. Och, het maakt niks uit (tidak apa apa) we blijven lekker op onze veranda zitten en kijken hoe de regen werkelijk met bakken uit de lucht valt (zonder bak). Zo’n plensbui heb je in Nederland niet vaak. Tegen de avond gaan we op zoek naar Jan en Hannie. Ze zitten in de tuin bij Graha en kijken genietend naar de zonsondergang, die van hieruit werkelijk een plaatje is. We spreken af om die avond samen te gaan eten bij Coco Loco. Een leuk restaurantje aan het strand. Gauw even thuis opfrissen en dan op pad. Jan en Hannie zijn veel sportiever dan wij. Zij lopen het hele eind. Wij zitten lekker lui op de motor. Toch vind ik het grote voordeel dat je dan zo lekker kunt uitwaaien. Op advies van Hannie bestellen we een lekkere chickensteak. Goed advies Hannie. Het is heerlijk. We kletsen weer tot half elf en zijn de laatste gasten die vertrekken, maar het is ook zo gezellig met die twee. We hebben vanavond zelfs andere vakantie herinneringen opgehaald. Hannie en Jan kunnen zo smakelijk vertellen, dat ons de tranen over de wangen lopen. Dan moeten we toch echt afscheid nemen want ze vertrekken morgen naar huis. We zullen ze missen!

Donderdag 16 november 2006 Marijke
Twee belangrijke dingen staan nog op ons lijstje. Naar salon New York in Ampanan en een bezoek aan Martin en Rohanna in Montong. Martin is een Zwitser die hier een klein guesthouse heeft met vier kamers. Tot nu toe haalden we de medicijnen voor het projekt ook bij hem. Na overleg onderling hebben we besloten om deze voortaan rechtstreeks in Chakra bij de groothandel te halen. Meer medicijnen voor hetzelfde geld. Na een behandeling bij salon New York, (voor de insiders: Joep heeft weer rambut lurus) en voor mij een fijne gezichtsbehandeling, gaan we naar Martin. Hij is blij ons weer te zien. Zelf zijn ze net terug van Zwitserland, waar Martin een paar maanden flink gewerkt heeft om zijn spaarpotje weer wat aan te vullen. Ieder jaar gaat hij een paar maanden en heeft op die manier weer genoeg om het hier een tijdje uit te zingen. Deze keer had hij geluk, want zijn pa kocht de tickets voor Rohanna en de twee kinderen. Zo kon de familie een keertje met z’n allen naar Zwitserland. Met veel plezier bekijken we de foto’s van Zwitserland, waar je Rohanna en de kinderen flink ingepakt in de sneeuw ziet staan. Het was voor de eerste keer dat ze sneeuw zagen. Prachtig gewoon. We vertellen Martin wat we afgesproken hebben over de medicijnen en zoals ik al dacht, snapt hij het volkomen. O ja, toen we weggingen bij de salon, zagen we Eful en Cuk. Ze hadden net medicijnen gekocht en hadden twee grote tassen vol. Deze worden straks in de winkel van Cuk neergelegd in een afgesloten kastje. Als dan iemand van het dorpje medicijnen of verbandmateriaal nodig heeft, kunnen ze deze gratis krijgen.
Joep
Thuisgekomen meteen weer aan het werk voor ons projekt. Er moeten namelijk nog enkele kinderen op de foto. Ook willen we onze 4 gezinnen compleet op de foto zetten wat vandaag echter alleen lukte bij Boung. Hier duurt de schemering maar kort, de duisternis valt binnen 10 miuten na zonsondergang in en we wilden iedereen fotograferen bij daglicht. Rond de klok van zevenen pakken we weer de motor en rijden naar Coco-loco, waar het eten ons gisteren ook zo goed bevallen is. Voor het terras ligt de zee en in de duisternis hoor je het zachte geruis van de golven die het strand oprollen, gevolgd door het zuigende geluid als de zee ze weer terughaalt. (vond de tekst zo mooi, komt uit een boekje. Ha-ha) Na het eten rijden we terug naar huis waar we Cuk in bespreking zien met enkele "notabelen" van het dorpje over de bouw van de Moskee. Dus rijden we door en gaan gezellig bij onze buren, Adi en Mariam op het terrasje zitten waar we weer heerlijk met de nodige lachbuien de avond besluiten.

Vrijdag 17 november 2006 Marijke
Aaaaaaaaaaaaaaaaaah, onze laatste hele dag in Lombok! Lekker vroeg op. Als we naar Graha willen rijden voor een ontbijtje, zien we dat Cuk met mooie letters de naam van de donateur op de watertank schrijft. Gauw een foto. Na het ontbijt wil ik graag nog een paar uurtjes naar het zwembad. Nu kan het nog! Ik lig heerlijk in de zon en denk aan de afgelopen maand. Ja, het is prachtig geweest. Veel plannen weer kunnen maken voor het project en genoten van de mensen. Jongens, wat hou ik van dit eiland. De laatste dag is altijd moeilijk, maar ja om terug te kunnen komen, moeten we toch eerst weer afscheid nemen. Ook bij Graha kennen we inmiddels zoveel mensen en nemen we afscheid. We gaan naar Cuk en June en maken een paar mooie foto’s van hen en van Judy. Tevens maakt Joep nog snel een foto van alle medicijnen die ze al gehaald hebben en tevens van de benodigdheden voor de straatverlichting. De materialen zijn al gehaald. We zien dat de kinderen weer aan het dansen zijn. Wat blijkt vanavond hebben ze een optreden in Montong. Een plaatsje niet ver hier vandaan. Na de kinderen ga ik het nog eens proberen, samen met Hamad en Bahar. Lachen, gieren, brullen. We hebben met Sareah en Kartini afgesproken dat we vanavond bij Sareah eten. Kartini help mee met koken. We passen alleen de plannen een klein beetje aan. We eten al om vijf uur, zodoende kunnen we vanavond met de motor naar Montong en naar het dansen kijken van de kinderen. We lopen na het oefenen van het dansen even naar Eful en Kartini en maken ook van hen en Gilang nog een paar mooie foto’s. Ook komen Adi en Mariam aan de beurt en dan naar huis. We moeten langzaamaan onze spullen bij elkaar zoeken en gaan inpakken. Er zijn leukere dingen om te doen, maar ja morgenvroeg om 10.00 uur gaan we richting vliegveld hier op Lombok voor ons vertrek naar Bali, dus effe doorbijten. Om vijf uur gaan we naar Sareah. Ze heeft samen met Kartini heerlijk gekookt en we genieten dan ook van de ayam goreng (gebakken kip) en kentang goreng (frietjes speciaal voor Joep) Nasi Putih (witte rijst) en sayur (gemengde groente). We praten nog wat na en dan is het tijd voor vertrek naar Montong. De gecharterde bemo neemt alle kinderen mee en ook nog een dansgroep uit Ampanan. Wij rijden er met de motor achteraan. Het tempo ligt nogal hoog en ik ben dan ook blij als we er zijn. Het is een hele grote tent zonder zijwanden. Een grote bühne die gebruikt wordt voor het dansen en achteraan op die bühne staat een apart gedeelte waar iemand gaat zitten en bid (het klinkt als zingen) uit de koran. Officieel is het dus een wedstrijd wie het mooiste uit de koran kan bidden. Maar het geheel wordt gekleurd door dansgroepen. Het is er ontzettend druk en maar een toerist. Ik dus, want Joep wordt iedere keer in het Indonesisch aangesproken en ze geloven bijna niet dat hij uit Nederland komt en de taal niet kent. Ze kijken soms nog meer naar mij als naar dan naar het podium, maar och daar ben ik inmiddels aardig aan gewend. Iedereen die er zit krijgt een doosje aangeboden met daarin een bekertje water en wat koekjes. Gratis, toch leuk. Een paar jonge meisjes die rondom me zitten, beginnen wat lacherig tegen me te praten, zo in de trant van: “What is your name”. Waarschijnlijk les 1 in bahasa Inggris (Engels). Dan zijn eindelijk de kinderen van onze kampung aan de beurt. Wat ben ik trots op ze. Ze dansen de sterren van de hemel en zijn stukken beter als de rest en nee, ik ben niet bevooroordeeld (oké, misschien een klein beetje). Een prachtige afsluiting van weer een geweldige periode in Lombok. Na zeven keer hier geweest te zijn, blijft het toch nieuwe dingen brengen en boeien! Tegen half tien zijn we terug en besluiten deze laatste avond op de ouderwetse manier. Lekker bij Cuk op het stoepje nakletsen. Het zit erop. Dit was de laatste dag in Lombok. Morgen terug naar het drukke Bali. Het volgende bericht zal waarschijnlijk uit ons koude kikkerlandje komen.

Zaterdag 18 november 2006 Marijke
We staan vroeg op en genieten nog een keer van de rust van een ochtend in kampung Loco. De meeste spullen zijn al ingepakt. Adi en Mariam zitten al buiten en samen genieten we nog van een kopje koffie. Shit, wat zullen we die twee missen. Joep stookt samen met Adi de laatste troep ( papier) op. De laatste dingen worden ingepakt en dan willen we nog snel naar het internetcafe om het voorlaatste bericht door te sturen. Op het moment dat we weg willen gaan, komt Cuk ons zeggen dat het elektriciteitsbedrijf met de verlichting van het straatje naar de kampung begonnen zijn. We gaan snel kijken en Joep maakt weer wat foto’s. Nog even snel naar het internetcafe. Daar krijgen we van Denise uit Californie een berichtje dat we weer in de Lombok Times staan. Zij houdt het beter bij dan wij. Jammer genoeg staan er nogal wat fouten in het bericht. Het verschil is dat nu het verhaal via de telefoon in gebrekkig Engels aan ons voorgelezen werd. Denise stuurde vroeger altijd eerst het verhaal aan ons door en we konden het dan rustig doorlezen. We zullen contact opnemen met de editor om het de volgende keer anders en hopelijk beter te doen. Nog snel ons verhaal doorsturen en dan terug naar de kampung. Ani was al om zeven uur langs gekomen om haar tekeningen af te geven voor Berrie en Karin en ook nog eentje voor ons. Ons huisje ziet er alweer onbewoond uit. Wat heb ik moeite om deze plek achter me te laten. Dan komt het afscheid. Nog een knuffel voor Sane. Adi en Mariam rijden met de motor achter de auto aan. Eful en Cuk zijn druk bezig met de lampen en kunnen dus nu niet mee. Ze nemen dus zo snel afscheid. Effe nog June knuffelen en dan de auto in. Eful zijn broer brengt ons, onder begeleiding van Boung, Sareah, Ana en tot onze verbazing ook Daan (vriendin van Nur, en dochter van Mamie en Sane). Op het voorstel van Boung stoppen we nog even bij de school van Kartini om haar nog even gedag te zeggen. Nou een big smile is de beloning. Wat is ze blij dat we nog even aan komen. Een gejoel van jewelste klinkt op als we haar klas betreden. Bij het vliegveld nog even samen wat drinken, maar de stemming is al gezet. We worden stiller en stiller. Als we dan eindelijk moeten inchecken gebeurt het weer. Ik kan jullie niet in woorden vertellen hoeveel pijn dit doet. Als Adi me als laatste vastpakt voor een knuffel (dit is in principe ongelooflijk voor een moslim man) knapt er iets en voel ik de pijn en de tranen stromen. Zelfs Joep houdt het deze keer niet droog. We houden inmiddels zoveel van die mensen dat het afscheid ongelooflijk pijnlijk is. We willen niet weg, maar moeten. Huilend check ik in en de hele reis naar Bali interesseert ons even geen mallemoer. Onze gedachten blijven hangen bij het afscheid in Lombok. We blijven elkaar maar zeggen dat het goed is zo. We hebben veel geregeld en een geweldige tijd gehad. Toch blijft het pijn doen. We kijken nu al met smacht uit naar het volgende jaar!!!! In Bali nemen we een taxi naar Adus Beach Inn, ons vertrouwde adresje. Nu nemen we echter de duurste kamer met airco en tv. Hoezo decadent? De kamer, die normaal maar liefst 27 euro kost, krijgen wij voor slechts 17,25 euro. Je zou je bijna schuldig voelen. We lopen daarna Kuta in, om de door ons bestelde kleding op te halen. Kuta is, na het verblijf in Lombok, druk en stinkt van de uitlaatgassen. We sjouwen gewoon van terrasje naar terrasje want het is hier meer dan bloedheet. Nog geen druppel regen is hier gevallen. Al om 8 uur ’s avonds zijn we terug op de kamer en nog geen uurtje later slapen we al. Totaal vermoeid, van de emoties van het afscheid en de drukte van Bali. Maar voor het slapen gaan sturen we nog snel een smsje naar mijn petekind Chrissy, die vandaag 18 jaar geworden is. We moeten toch een beetje goed maken dat haar peettante er weer eens niet bij is.

Zondag 19 november 2006 Marijke
Na een weldadige nacht, het slaapt heerlijk met airco en voor de eerste keer onder de dekens, worden we goed uitgerust wakker. Na het ontbijt besluit Joep de foto’s op de laptop goed te sorteren en ga ik lekker bij het zwembad liggen. Natuurlijk, nu kan het nog. Tegen de middag slenteren we Kuta in. Nog wat laatste, door vrienden in Nederland bestelde, spullen halen en nog wat rondkijken. Maar eerlijk gezegd kan Kuta ons niet meer echt boeien en om een uur of drie houden we het voor gezien en gaan terug naar huis. Daar duiken we lekker samen het zwembad in. Het water is heerlijk lauw. Nog even wat lezen en luieren en dan weer op pad. We besluiten ons verblijf af te sluiten, zoals we begonnen zijn en gaan bij Kopi-pot eten. Na het eten nog even in de winkeltjes neuzen en dan worden we tot onze verbazing bij een CD-shop aangesproken door een jongen die ons nog herkende van heel lang geleden. In 2000 had ik nl. een neptatoo laten zetten door een jongen. Er stond een hele groep jongens omheen en met hen hadden we een kei leuke avond en hebben we heel wat afgekletst. Hij was een van die jongens. Ontzettend leuk om hem terug te zien en even herinneringen op te halen. Och, Bali is niet echt verkeerd, zeker niet voor de mensen die er de eerste keer komen, maar voor ons kan het gewoon niet tippen aan de echtheid en puurheid van Lombok. Voor anderen misschien onbegrijpelijk, maar voor ons gewoon een waarheid als een koe. We maken het weer niet laat, want Bali is voor ons gewoon te druk, na het rustgevende Lombok. Sorry als we negatief overkomen, maar zo voelt het voor ons nu eenmaal.

Maandag 20 november 2006 Joep
Het zit er weer op. Vanmorgen goed uitgerust opgestaan en weer eens heerlijk een keertje van de warme douche genoten. Op lombok hadden we alleen maar koud water, wat overigens heerlijk was maar warm water is toch wel een luxe, merken we. Gisteren al onze rugzakken ingepakt dus na het ontbijtje nog de laatste dingetjes opgeruimd. Tegen elf uur besluiten we maar eens uit te checken en dan op weg naar het vliegveld voor de lange zit. Eerst nog maar eens Mie Kuah, een lekker gevulde mie-soep en wat koffie en dan lopen we richting terminal en de incheckbalie om verlost te zijn van onze grote rugzakken. We zijn als eerste aan de beurt en kunnen zo twee plaatsjes bemachtigen aan de raamkant van het toestel wat gunstig is omdat je niemand lastig hoeft te vallen als je een keer naar het toilet wilt. Daarna de verplichte luchthavenbelasting betalen en vervolgens door de paspoortcontrole. Voor ons ligt een ruime keuze aan winkeltjes voor de laatste aankoopjes of voor het opmaken van je laatste rupiah’s. We hebben nog ruim 2 uur de tijd voordat we uiteindelijk het toestel in kunnen stappen. Precies om 16.00 uur verlaten we Indonesische bodem voor de vlucht naar Hong Kong.

Dinsdag 21 november 2006 Joep
We blijven wakker en na een maaltijd aan boord landen we keurig om 20.45 uur in Hong Kong. Gelukkig hebben we onze instapkaarten voor de vlucht naar Amsterdam al op Bali gekregen dus lopen we wat door het transit gedeelte met zijn vele dure winkeltjes. Alle topmerken zijn hier vertegenwoordigd wat voor ons geen optie is. Aangezien we wel zin hebben in koffie wisselen we euro’s in voor hongkong dollars. Het hangen en rondlopen is best vermoeiend en we zijn dan ook blij als we tegen half een in de nacht deze luchthaven verlaten. Het eerste stuk dat we vliegen krijgen we te maken met veel turbulentie. Na nog een warme maaltijd aan boord vallen we dan ook in slaap. Gelukkig hebben we een dekentje gekregen want het is best koud aan boord. Een uurtje nadat we wakker worden komen ze met een ontbijtje rond en het is dan al 4 uur in de morgen Nederlandse tijd. Ruim een half uur later als gepland komen we tegen zes uur aan op Schiphol. Voor ons is het dan al 13.00 uur in de middag. Het wachten is dan op onze rugzakken en het valt ons op dan het in Nederland altijd lang duurt ten opzichte van andere luchthavens. En we hebben er al wat gehad tijdens onze reizen. Tegenover de arrival uitgang nemen we op ons gemak nog een lekker bakje koffie en roken we nog een sigaretje zodat we niet in de vroege treinspits belanden en nemen dan tegen kwart over 8 de trein richting Utrecht. Daar staat de trein al gereed richting Nijmegen via Arnhem. In Nijmegen nog een stop voor een bakje leut en dan om 10.16 uur de trein richting Venray. Daar staat Chico, de jongste zoon van Marijke, ons al op te wachten om ons naar huis te brengen.We hadden hem namelijk een smsje gestuurd hoe laat we zouden arriveren. Bepakt en bezakt kwamen we thuis aan waar we als ontvangstcomité onze kat Shiva aantreffen, in blakende gezondheid. We kennen haar bijna niet meer terug, maar zij ons wel. Ze heeft goed te eten gehad en we zien dat ze lekker dik geworden is dankzij de prima zorg van Loes en Dennis. Het eerste wat we doen is meteen de kachel aanmaken want deze temperatuur zijn we niet meer gewend. Daarna is het natuurlijk meteen tijd om Chico de foto’s te laten zien. Als hij vertrekt gaan we de wasmand vullen en opruimen. Dan snel de wekelijkse boodschappen doen, (shit, wat een hoge prijzen!!. Bijna 100 euro, ruim 1 miljoen ruphia’s, waar een Indonesisch gezin bijna twee maanden voor moet werken.) We willen tot zo laat mogelijk wakker blijven om zo het ritme zo snel mogelijk weer te pakken te kunnen krijgen. Loes en Dennis komen nog even en helpen ons om wakker te bljven, maar tegen 23.00 uur vallen de ogen toch dicht.