Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size
December 2012 t/m april 2013, Joep en Marijke

Vrijdag 8 februari 2013

Zaterdag 2 februari 2013
Joep


Schreven we gisteren in ons verhaal dat het een grote troep was toen we gisterenavond terugkwamen van het eten en met al dat externe bezoek, vanacht om 01.00 uur hoorde ik onze bemo voor de deur. Cuk was zo laat nog bezig om samen met tal van anderen het dorpje weer schoon te maken. Geweldig toch?

Marijke

Van Adi en Mariam horen we dat we bij Sane en Mami uitgenodigd zijn om te komen eten. Ze hadden ons zelfs gisteravond uit willen nodigen, maar dachten dat we al ergens uitgenodigd waren. Als Sane van Mariam hoort dat wij gewoon naar een restaurant zijn gegaan, baalt ze dat ze ons niet uitgenodigd heeft. Maakt niets uit hoor, halen we vandaag gewoon in. Maar aangezien we op 3 plaatsen uitgenodigd zijn, doen we heel rustig aan. Bij Mamie en Sane gaan we dus eerst op de beruga zitten. Het is half tien in de ochtend. Een volle bord rijst wordt naar ons toegeschoven. We vragen een extra bord en schuiven de helft van de rijst op dat bord. Dan pakken we wat kip en pinda’s erbij en eten maar. We denken dat we flink geweest zijn, als dan het toetjesdienblad neergezet wordt. Kleine banaantjes, verschillende soorten koek en de rijst van de profeet. Adi legt uit dat de mensen denken dat de profeet (Mohammed dus) de rijst op deze manier at. We proeven een beetje en na nog een kopje koffie tubruk, keren we huiswaarts. Even 30 min. Pauze en dan om 12.00 uur naar nummer 2. Eful en Kartini. Daar komt weer zo’n gigantisch bord rijst te voorschijn. Weer vragen we voor een extra bord en schuiven de helft weg. Deze keer met gezonde timoen (komkommer) en weer kip met een sausje. Ook hier komt daarna de zoetigheid op tafel (oftewel de grond, want daar zitten we). Dan komt Boung plotseling aanlopen met een Nederlands echtpaar, Arie en Wolke Troost. Ze zijn voor de eerste keer in Indonesie en na Bali, Java, zijn ze dus nu in Lombok. Eful en Kartini nodigen hen natuurlijk meteen uit om erbij te komen zitten. Wat ze dan ook even doen. Dan begint Joep te vertellen en als Joep begint te vertellen over het project, dan wordt hij razend enthousiast. Geweldig gewoon. We leggen ze uit dat er vanmiddag ook nog ontzettend leuke spellen zijn voor de jeugd. En na zo’n drie verschillende tijden gehoord te hebben, gaan we er vanuit dat de spellen om 3.30 uur beginnen. Ze willen nog even verder wandelen de berg op. Ik raad ze het ten zeerste af vanwege de extreme hitte. Hoewel ze toch gegaan zijn, vertelden ze later dat het toch wel heel erg warm was. Terwijl ze weglopen, draait Wolke zich om en pakt haar portemonnee. Ze zegt: “We vinden jullie verhaal geweldig. Wij moeten gewoon werken voor ons geld, maar we hebben genoeg en kunnen best wat geven.” Ja en daar sta je dan weer verlegen en perplex. Wat zijn er toch veel bijzondere mensen, die zomaar spontaan, terwijl ze ons nauwelijks kennen, een bijdrage geven voor het project. Wij nemen afscheid van Eful en Kartini en lopen verder. Nu naar Boung. Daar zit alleen Nur op de beruga. Zij haalt koffie en weer een dienblad vol met snacks. Even later komt Boung te voorschijn. Sorry zegt hij, we moesten even bidden voor al onze overleden familieleden. Oke, dat zal er ook wel bij horen. Vanaf de beruga bij Boung zien we de eerste kinderen al beginnen met de spelletjes. De papaya volgesmeerd met troep en vol gestoken met munten. De kinderen worden de handen op de rug gebonden en dan moeten ze proberen de munten eruit te halen. Een schitterend gezicht. Binnen de kortste keren zitten die snoetjes hartstikke vol smurrie. Dan krijgen we dit jaar iets nieuws, de kleine klimpaal voor kinderen van de lagere school. Ismael heeft geluk, want hij zit nog steeds op de lagere school, al acht jaar. Hij is super snel boven en grijpt een mooi setje kinderkleding wat daar hangt, voor zijn kleine zusje Zara. Boven aan de paal is nl. een cirkel gehangen met allemaal leuke kinderkleding eraan. Dan komen de kleintjes aan de beurt en nu is het weer duidelijk waarom ik zo van dit dorpje hou. De grote kinderen helpen de kleintjes naar boven. Geven ze een zetje, laten ze op hun schouders steunen en de kleinste mannekes halen nu dus ook kleding naar beneden. Hartstikke leuk. Ondertussen zijn ook Arie en Wolke terug gekomen. Ze wilden dit toch meemaken. Met verbazing kijken ze toe en beseffen dat ze iets unieks meemaken. Ze genieten. Dan zijn de grote mannen aan de beurt. Die paal is dus gigantisch hoog met boven in een vlag met 50.000 rph eraan, daar onder weer de cirkel met kleine zakjes waarin een lotnummer zit. Ze weten dus niet welke prijs ermee verbonden is. Nummer een komt boven, maar haalt de top niet, met zwaar trillende benen laat hij zich weer naar onder zakken. Hij wint wel een wok voor een vriendin. Nummer 2 redt het wel en wint het geld en dan wordt het doorgaan om de eer en de ene na andere jongen klimt naar boven, aangemoedigd door de dames. Tegen vijf uur houden we het voor gezien en willen we afkoelen met een heerlijke mandi. Daar zijn we net mee klaar als we buiten een bekende stem horen. Suzan, die hier een homestay heeft is weer terug uit Nederland. Zij is twee maanden daar geweest en in die periode is haar vader overleden. Ze wisten dat dit zou gebeuren en ze is dus met de 2 kinderen naar Nederland gegaan. Haar man Opik hield zolang het guesthouse draaiende. Ze is blij dat ze weer thuis is en we kletsen een uurtje gezellig op ons terras. Dan neemt ook zij met de kinderen afscheid. We vinden het wel genoeg vandaag en eten lekker een bruin boterhammetje met kaas. Dat is meer dan genoeg. Adi komt ons uitnodigen om te gaan kaarten. Nou dan doen we dan maar vanavond voor de afwisseling. Maar laat maken we het niet, het vele eten vandaag eist zijn tol.

Zondag 3 februari 2013
Joep


Vanmorgen kregen we het droevige bericht dat Pak Di, een kapitein die we kennen van Lombok-Dive na een ernstige ziekte overleden is. We hebben hem leren kennen als een echte fijne, zorgzame man. Op zijn laatste vaart is hij nog ontzettend geholpen door de familie Geurts, maar helaas had de ziekte hem teveel in zijn greep. We wensen zijn familie heel veel sterkte maar ook de familie Geurts.

Uitgerust staan we op en nuttigen ons ontbijtje terwijl Boung al om 8 uur voor de deur staat om te zeggen dat er al enkele kinderen bij Cuk’s beruga wachten om op de jaarlijkse foto gezet te worden. Ja, en dat is Indonesie, men komt veel te vroeg, te laat of helemaal niet. We zijn er al aan gewend en maken eerst op ons gemak ons ontbijtje af. Tegen negenen lopen we richting Cuk en beginnen onze handel uit te pakken. De lijsten, de foto’s en noem maar op en kunnen we beginnen. Langzaamaan komen de kinderen opdagen en worden door ons op de foto gezet en word de verdere administratie afgehandeld. Welke school, welke klas, gaan ze nog door en noem maar op. Enkelen geven aan dat ze na de betreffende school stoppen en dan is het jammer dat er bij zijn die na de elementry-school (lagere school) al stoppen. Ja, als dat hun keus en de keus van de ouders is, wie zijn wij dan om hen hier toe te dwingen? Ook zien we dat er na de High School ook snel gestopt word in plaats van door te stromen naar de Universiteit. Vooral als ze een baan kunnen krijgen. Na de High School ruikt men het geld en dat is voor velen toch wel belangrijker. Een enkeling wil verder en hier krijg je toch het idee dat dat de gemotiveerden zijn. Een jongen heeft verder nagedacht en wil een opleiding volgen als motortechnicus. Volgens ons een goede keuze aangezien hier iedereen op zo’n ding rijdt en hij werk genoeg zal krijgen. Ook enkele ouders melden zich met nieuwe kinderen en als het tegen elf uur hard begint te regenen hebben we ruim 70 kinderen gehad. Een groot aantal voor de eerste zondag dat we fotoshoot houden. De palen waar gisteren fanatiek in geklommen werd, staan er leeg bij en enkele kinderen vermaken zich er prima mee. Gisteren hebben de kleintjes de groteren aan het werk gezien en nu wanen zij zich als toekomstige klimmers van het eerste uur. Jammer is wel dat we zien dat in de inmiddels schoon gemaakte straat iemand uit zijn huis komt en langs de afvalbak zijn vuilniskorf in de kali (rivier) gooit, inclusief plastic flessen en andere niet organische troep. Maar ja, dat heb je met alles, 80% werkt mee en bij de andere 20% valt het kwartje nog niet. Vergelijk dat maar eens met diverse wijken of flatgebouwen in Nederland waar heden te dage het precies het zelfde is.
s’Middags halen we het truukje uit met de slippers van onze vriend Nick, maar hierover even tekst en uitleg. Nick en Elise, onze hartsvrienden komen ons elk jaar opzoeken en Adi, die Nicks slippers uit duizenden herkend had een keer verteld dat hij Nicks slippers bij Holliday Resort zag staan. Overal had hij gekeken of hij Nick en Elise zag maar daar waren ze dus niet van. N en E hadden laten weten dat zij een jaartje oversloegen en pas in 2014 kwamen. Dit was al sinds een jaar bekend. Maar in Nederland zaten we een keertje gezellig te babbelen tot het idee kwam om Adi eens flink voor de gek te houden. Wij zouden Nick zijn slippers meenemen naar Lombok en een keertje voor onze deur zetten zodat Adi zou denken dat zij er waren. Onder een van de zolen zat een briefje geplakt met een boodschap erop “ Tot in 2014”. Het grapje slaagde wonderwel. Aangezien Berdua, ons bedrijfje op festivals, vandaag precies 10 jaar bestaat hadden we in Nederland veel mensen uitgenodigd om dat met ons te vieren met een etentje. Uiteraard niet via Facebook. Plaats was natuurlijk op Lombok. Omdat dit voor veel mensen te ver was haakte iedereen af. Toen N en E ons in november naar het vliegveld brachten vertelden ze op de valreep dat zij wel op ons feestje kwamen. Groot was natuurlijk onze verbazing toen we hoorden dat zij al de tickets hadden voordat wij ze zelf hadden. Maar....we mochten het tegen niemand zeggen. Daardoor hebben we op de vraag van velen in Lombok wanneer N en E kwamen, het spelletje meegespeeld. Niemand hier wist er van. Samen met Adi en Mariam gingen we tegen 19.45 uur bij Graha restaurant eten, normaal een restaurant waar zij nooit heen zouden gaan, maar wij hadden ze tenslotte uitgenodigd. Onze bedoeling was om een echt 3-gangen diner te nuttigen, we hadden er samen al dagen over gepraat wat we zouden eten. Maar voor het vooraf drankje werd gebracht stonden ineens N en E voor hun neus. Mariam gilde zo hard dat het personeel van alle kanten stond te kijken wat er aan de hand was en Adi keek ons smerig aan dat wij hem weer voor de gek hadden gehouden. Hij kon van verbazing niets zeggen. N en E waren net 10 minuten tevoren aangekomen, kei moe van de reis. Langzaam kwam bij Adi en Mariam het besef dat ze er echt waren. En bij ons viel er een spanning weg. Alles kwam precies uit zoals we het met N en E hadden afgesproken, zelfs de vertraging van Bali naar Lombok gooide net geen roet in het eten. Na een heerlijke maaltijd en aardig wat gebabbel namen we afscheid om N en E hun rust te gunnen. En op weg naar huis kwam Adi pas los. Een volmaakt dagje was het wel vandaag!

Maandag 4 februari 2013
Marijke

Ja hoor, onze lieve vriendjes zijn er!!! Lekker samen ontbijten bij Graha en bijkletsen en nog eens bijkletsen. Even krijg ik tranen in mijn ogen, als we van Nicke en Elise een envelop in de hand gedrukt krijgen. Een prachtige kaart van foto’s van Patricia Peter, Mirte en Dewi. Zo lief, zo’n mooie herinnering. Links en rechts roepen mensen alweer naar Nick en Elise. He hello, kapan datang (wanneer zijn jullie aangekomen?) Het is dan ook al later in de ochtend als we eindelijk richting zwembad gaan. De weergoden doen hun best. Het zonnetje schijnt en de wind zorgt ervoor dat het niet te warm is. Nick en Elie genieten en wij nog meer natuurlijk. Deze dag moeten ze echt effe bijkomen van de lange reis.  Maar zo tegen vier uur houden ze het niet meer uit en Joep belt naar Daan (het duikmaatje van Nick) Onder het mom dat een kennis, die Sjaak heet, wil duiken, geeft Joep de telefoon door aan Nick. Die zegt dus: “ja hier met Sjaak”. Daan vraagt nog eens naar zijn naam, want die stem kent hij zo goed. Dan is er geen houden meer aan en staat hij een half uurtje later aan het zwembad en knuffelt zijn maatje Nick. Wat is die kerel blij!!! Er weer worden we half kwaad aangekeken door Daan. Leuk hoor zoiets geheim houden. Daan zal snel een duikdag regelen en moet weer vertrekken. Hij had met zijn vrouw Eini om half zes afgesproken. Wij gaan richting kampung, waar Nick en Elise zo meteen naartoe komen wandelen. Daar wordt door Cuk en een paar jongens kinderen) weer flink opgeruimd. Wat een genot om te zien en wat doen ze hun best. Edu onze boven buurman is allemaal rotzooi aan het verbranden en iedereen werkt mee om er wat van te maken. Even later komen onze buurtjes Adi en Mariam thuis van de tandarts. Mariam lachend en Adi helemaal van streek. Bij Mariam is een tand getrokken, zonder verdoving. Als ik haar vraag of dat geen pijn deed, zegt ze: “Tidak, sudah gammel”. We schieten in de lach. Dat is een woord waar we het van de week over hadden. Dus “gammel”  betekent dat de tand al los zat. Adi is echter helemaal van de wap. Hij heeft 3 spuiten gehad en blijft, met verdoofde mond, maar vertellen hoe ze aan zijn voortanden rukte. Hij zit er als een zielig hoopje bij. Typerend voor die twee, Mariam de stille kracht, die gewoon door gaat. Adi het zielig hoopje die het zo moeilijk heeft. Na een poosje ga ik eens kijken, waar in de kampung Nick en Elise inmiddels beland zijn. Ze zitten bij Boung en Sareah op de beruga. Mansur zit erbij en er wordt volop bijgepraat en geknuffeld. Boung is kwaad op mij, omdat we niks gezegd hebben. Weer eentje. Leuk hoor. Maar ik blijf genieten. Nick en Elise hebben, terwijl ze bij June en Cuk zaten, al het hele dorp langs zien komen en dus al iedereen begroet. Na een poosje lopen Elise en ik richting Adi en Mariam terwijl Nick de motor van Boung meteen meeneemt. Heeft die ook weer bisnis! Bij Adi en Mariam komen er allerlei kadootjes voor de dag, maar ook nog van PPMD. Joepie, onze horgordijnen voor de deuren zitten erbij. Prachtige tekeningen voor Adi en Mariam van de meisjes en voor ons nog een DVD van hun verblijf hier. Ook Ibrahim wordt er even bijgehaald. Hij krijgt een stel shirts van Peter en Patricia. Helemaal blij is hij. Dan vraagt Adi of hij Nick en Elise nog kent. Ibrahim vraagt dan , of dat de ouders van Jeffrey zijn. Daarop schieten we allemaal in de lach. Jeffrey, de zoon van Nick was een paar jaar geleden hier, maar heeft zo’n overweldigende indruk gemaakt op de jongens en mannen van de kampung, dat ze hem veel beter herinneren dan Nick en Elise. Prachtig gewoon. We laten Adi en Mariam rustig uitzieken en crossen nog snel even naar Semggigi om een hapje te eten. Het is inmiddels 9 uur. Daan stuurt al een smsje dat hij donderdag gepland heeft om te gaan duiken. Prima hoor. We horen dat Corrie, een lieve vriendin van ons uit Nederland, er ook bij zal zijn. Heerlijk, dat wordt genieten. Dan naar huis en slapen We hebben zoveel gekletst vandaag dat we weer bekaf zijn. Maar, oh wat is het heerlijk om onze vriendjes hier te hebben.

Dinsdag 5 februari 2013
Joep


Als we opstaan kan ik het niet laten om de Dvd met filmpjes die we via N en E van PPMD hebben gekregen gisteren even af te draaien om te kijken of het werkt. Maar al gauw zitten we samen op de bank om de hele film te bekijken. Prachtig in elkaar gezet door Peter en het wordt afgewisseld met een lach maar ook met enkele traantjes. Met name de scene bij Bagus ontroerd ons en komt hard aan. Ook de aftiteling spreekt boekdelen. We zullen hem nog vaak terug kijken. Na ons ontbijt begeven we ons naar Graha waar N en E al op ons zitten te wachten en na wat gekletst te hebben begeven we ons op pad  om via de zee, waar de wind grip op ons krijgt langzaam ons normale rondje te gaan lopen. Het is stil, geen toerist die we tegenkomen alleen wat verkopers op zoek naar een prooi. Ook N en E worden herkend door de verkopers en hartelijk welkom geheten op Lombok. We zien de snelle boot vanaf de baai van Senggigi richting Bali varen en na een klein uurtje zitten we al op het terrasje van CocoLoco waar we pauze nemen voor een klein hapje en een drankje. Via Pasar Sini, waar de dames zonder wat te kopen doorheen struinen komen we op de grote weg uit. Tuurlijk staat Toetie bij Anna’s Giftshop al te zwaaien en zetten we ons hier langs haar op het stoepje. Daarna verder voor een koel drankje en komt er een ouder echtpaar achter ons tafeltje zitten, de man geheel in het wit met een witte baard en een hoed op. Als ik hem bekijk vraagt Elise of ik die ken en natuurlijk is mijn reactie : “ Die ken jij toch ook?”.  Vragend kijk ze me aan en dan vertel ik dat we hem kennen van 5 december, maar dat hij nu incognito hier op vakantie is. Even later zien we een motor voorbij rijden die ineens omdraait. Het blijken de buren te zijn van N en E uit Venlo, Henray en Marij. Zij waren een dag eerder als N en E op Lombok en zijn eerst bij familie in Jakarta gewwest. Toen door naar Bali en daar hebben ze een motor gehuurd en vervolgen zo hun weg door Indonesie. Het word een Venloos uurtje. Dan stappen zij op en wij vervolgen onze weg door de bloedhete zon en terug naar de koelte (?) van onze kamer. Tijd voor een douche/mandi en een tukje want met die hitte op pad slaat de vermoeidheid toe. Tegen de avond treffen we elkaar weer, gaan even wat eten, en praten op hun terrasje tot we allemaal moe zijn. Als we afscheid nemen en terug in de kampung komen is daar alles in diepe rust ondanks dat het net 10 uur in de avond is. De buurtje hebben we bijna niet gezien, Adi durft zich niet buiten te vertonen met zijn fietsrek in de mond, bang om uitgelachen te worden door zijn collega’s en vrienden maar slaapt ook veel zegt hij door de medicijnen. Mariam begeeft zich wel buiten ondanks dat zij ook een fietsrek heeft, dus  nu herken je weer het zwakke geslacht!!!

Woensdag 6 februari 2013
Joep

Vandaag hebben we allevier onze massagedag en dat wordt dus genieten. Een voor een worden we onderhanden genomen door Ibu Iba. Daarna monteren we de door N en E meegebrachte insectenhorren voor de deur van ons en die van Adi en Mariam wat wonderwel heel snel lukt. En daarna met een boekje en veel gekletst met Adi en Mariam genieten we van de middag waarna Adi en Nick zich op pad begeven om Bunkus (afhaalmaaltijd) te halen.
De avond vullen we met veel gelach (trouwens eigenlijk de hele dag al) en natuurlijk besluiten we met het leggen van een kaartje.

Donderdag 7 februari 2013
Joep

Vandaag is het de eerste duikdag van Nick en met Daan hadden we afgesproken dat hij tegen niemand zou zeggen dat het om Nick ging. Groot was de verwondering bij het kantoortje van Lombok-Dive toen wij ineens aan kwamen zetten. En met name door Corrie en Gert, waarvan Corrie diegene is die Nick aan het duiken heeft gebracht twee jaar geleden. Een heerlijk weerzien vooral door het prachtige gezelschap waarin we verkeren. De dag kan niet meer kapot. Buiten ons vieren gaan dus mee Corrie, Gert, Daan, Mohni, Eli, Emi Adi dive, de kapitein waarvan ik de naam niet meer weet, 3 Arabieren, een meisje en onderweg pikken we Wil en Ans nog op. Op gilli Trawangan stappen nog 2 meiden op. De zeespiegel is behoorlijk glad en de duikers amuseren zich wel terwijl wij op de boot genieten van het uitzicht, de warmte en de werkzaamheden van de bootcrew. Tijdens de middagpauze heerlijk genieten van de kookkunsten van Ibu van Kiki Nova op Trawangan en dan moe maar voldaan richting Senggigi. Even wat nakletsen bij de minisupermarkt Yunas en dan een uurtje naar huis voor opfrissen en even rust. Als we in de avond zitten te eten krijgen we vanuit Nederland een
sms-je om onze mail te checken.

Dit was het droevige bericht waar we bang voor waren, maar nu toch gekomen is.
Morgen, vrijdag, gaan we alles in het werk stellen om onze terugvluchten te boeken.

Lieve mensen, hier houden de verslagen op. We gaan terug naar Nederland.


 

Vrijdag 1 februari 2013

Zaterdag 26 januari 2013
Joep


Elke zaterdag nadat we ons verhaal van de afgelopen week gepubliceerd hebben krijgen we mailtjes van diverse lezers en via Facebook zagen we ook een leuk bericht over ons project.
Kijk maar eens op www.golfamigos.nl
Al vroeg in de morgen loop ik gewapend met een schroevendraaier naar onze buurtjes. Elke keer als zij hun klapraam willen dichtmaken moeten ze dat met twee man doen. Een aan de binnenkant en een aan de buitenkant. Ik constateer dat de raam niet lekker in de kozijn valt en met een stukje opgeduikeld schuurpapier is dit in een wip verholpen. Ook de vergrendeling van een raam valt niet op zijn plaats. Zo gepiept. En bij een andere raam is een stukje van de vergrendelhaak afgebroken. Een reserve hebben ze in de kast liggen maar Adi dacht dat die niet paste. Dus wel, en een uurtje later is alles gerepareerd en ik voel me happy dat ik weer met iets bezig heb kunnen zijn. Het zweet loopt van ons af en het is vandaag echt raadzaam om niet buiten te zijn. De zon maakt overuren en in Nederland zouden ze zeggen dat er een hittegolf is. Gelukkig hebben we sinds vorig jaar allebei een e-reader en dat scheelt ons een heel gesleep met boeken. En met ruim 10.000 boeken op een memorystick komen we een heel eind. Al lezend komen we de dag door totdat Boung voor de deur staat om ons uit te nodigen voor de verjaardag van Diana, zijn jongste dochter die morgen 11 jaar wordt. Vroeg in de avond gaan we eerst een hapje eten en als we daarna nog even naar de supermarkt rijden valt de regen er met bakken uit. Een verademing, maar we wachten wel totdat het meeste is gevallen. Als we tegen achten bij Boung aankomen zitten er al enkele kinderen in moslimgewaad keurig te wachten en een half uurtje zit de hele vloer van de kamer en van het aangrenzend gedeelte vol met kinderen. De leider van de kinderen, vorig jaar was dat Ochong, de badmeester van Graha, nu is dat Sujadi, Han kent hem wel, begint in het Arabisch met het voorlezen van een gedeelte van de Koran. Marijke zit bij de meiden en ik zit bij de jongens. Valt ons op dat zelfs de allerkleinsten ijverig in het Arabisch meedoen. Wij verstaan er niets van en zitten het uit. Ineens is het afgelopen en komen er twee (cement) bakken tevoorschijn waar kleine pakketjes in zitten. In elk pakketje zit Makan, oftewel eten, een waterbekertje en een zakje met kroepoek. Iedereen krijgt een pakketje en spoedt zich naar huis om het daar op te eten. Alleen de beste vriendinnetjes van Diana, en ik denk als Mirte en Dewi uit Nederland hier nog waren dat zij er ook bij hoorden, blijven gezellig in de kamer zitten waarna een doos op de grond word gezet met een heerlijke taart erin. Diana mag deze aansnijden en met de aanwezige kinderen smikkelen we er lekker van. Ja Dewi, ongeveer dezelfde taart als jij hebt gekregen toen jullie hier waren en net zo lekker! Tegen half elf houden we het voor gezien, bedanken de Boung en Sareah en lopen dan terug naar ons huisje. Weer een dag voorbij.

Zondag 27 januari 2013
Marijke


Het kalfje is dood. 3 dagen  heeft het geleefd. Hoe en waarom het gestorven is??? Niemand die het weet. Boung staat in alle vroegte voor de deur. Hij wil dat we vandaag mee gaan naar Mangsit. Naar de ouders van Adi voor het Pesta Mohammed. (Op 26 januari was officieel de verjaardag van Mohammed. Om iedereen de kans te geven, zijn vrienden uit te nodigen om te komen eten, wordt het in ieder dorp op een andere dag gehouden. Wel binnen een maand na de officiele datum) . Joep slaapt nog en we hebben er allebij echt geen zin in Het is bloed en bloed heet en we kennen daar buiten Adi en Nur niemand. Het kost alleen aanzienlijk veel moeite om het Boung aan zijn verstand te brengen. Uiteindelijk snapt hij de boodschap. Ja, soms wil je dus gewoon je eigen keuzes maken en niet altijd ja en amen zeggen. Al is het nog zo goed bedoeld. A.s. zaterdag wordt hier het Pesta Mohammed gevierd en ik vrees dat we daar al vele uitnodigingen voor krijgen. De eerste van Kartini hebben we al binnen. Ook worden dan weer allerlei spellen voor de kinderen gehouden. Ja, dat is wel leuk en daar genieten we dan ook zeker van. Vandaag is de 3de dag van extreme hitte, dus maar weer heel rustig aan en lekker binnen bij de fan vanalles doen. Tegen de tijd dat we op pad willen gaan voor het avondeten, valt natuurlijk weer de eerste bui. Maar je went aan alles, dus de jas hujan (regenjas) aan en op pad. Maar verder als Young cafe komen we niet. Het regent echt te hard. Nou daar kun je ook prima eten, dus dat boeit niet. Als we klaar zijn met eten, is de regen ook klaar. We gaan even kijken bij de supermarkt of de 10 zakken rijst binnen zijn. En jawel hoor, ze liggen keurig klaar. Ik spreek af, dat we ze dinsdag op komen halen. Morgen wordt immers Immigratie dag. Terug naar huis en voor de afwisseling komen we droog thuis. Dan weer lekker kaarten en Joep met de grote mond wint. Adi baalt als een stekker.

Maandag 28 januari 2013
Marijke

We hebben het goed geregeld. Joep en ik gaat ontbijten bij Graha en vervolgens ga ik naar het zwembad en gaat Joep samen met Adi naar het Immigratiekantoor in Mataram.

Joep

Maar eerst rijden we even langs Kantor Pos, je raadt het al, postkantoor. Op een van de formulieren moet een zegel worden geplakt en die hebben ze in het Immigratiekantoor niet.
Over de zegel heen moet Adi dan tekenen en kunnen we er kopieen van maken. Het probleem is dat het folioformaat is, iets langer als A4 en Cuks printer kan maar tot A4 kopieeren. Volgens mij moeten ze bij de Immigratie kamers vol met papieren. De man moeten we 3 formulieren invullen, die kopieeren en dan nog een kopie van het paspoort, visum, indentiteitskaart van Adi en nog eentje van de vertrekkaart die we gekregen hebben in het vliegtuig. Volgende maand dezelfde kopieen maar dan moeten we 5 formulieren invullen (waaronder dezelfde drie als vandaag), foto inleveren en vingerafdrukken zetten. Werk hebben is niks maar werk houden is een kunst. In totaal duurt het maar 35 minuten dat we binnen zijn en als we naar buiten lopen zijn we ook zo slim geweest om alvast de formulieren te vragen voor de volgende verlenging. Als alles goed gaat kunnen we de paspoorten met de nieuwe stempel woensdag afhalen. We rijden even naar de computerwinkel want ik kreeg een sms-je waarin stond: “ Father Joep, your laptop is reddy”.  Inderdaad is hij opnieuw geinstaleerd, enkele programma’s zijn weg maar daarvoor in de plaats zijn een tiental nieuwe gekomen. En.... hij werkt weer als vanouds. De kosten waren lager als de optie wat hij me vertelde dus ik geef hem het optiebedrag als fooi. Zijn fooi is maar liefst een half dagloon.
Maar waar praten we over, het gaat om een fooi van 25.000 Rp oftewel € 2,-.  
Als ik s’middags bij Graha aan het zwembad lig krijgen we weer een sms-je van hem:
“ Father Joep thank you very much for yor pay? I’m very happy meet you “. Gevolgt word dit sms-je met eentje waarin Father Joep uitgenodigd word met zijn friendin waarvan hij de naam niet meer weet, om op zijn zusters ceremonie Maulid Nabi te komen. Helaas moeten we deze uitnodiging afslaan want waar is het eind. Een taxichauffeur die we vorige week hadden nodigde ons ook al uit bij zijn familie en zo blijven de uitnodigingen binnenstromen.
Popie- Jopies?

Marijke

Ik geniet net van een lekkere lunch als er een verhitte Joep aankomt. Ja, het zwembad is heerlijk. De enigste plek waar het nu goed toeven is. Joep springt ook snel even het water in en ik bestel voor hem ook wat te eten. Heerlijk is het hier. Het water is net lauwe soep, maar biedt in ieder geval verkoeling bij deze extreme hitte. En dan lezen we dat het vandaag in Nederland spekglad is op de wegen. Jongens, let maar goed op. We kunnen het ons hier eigenlijk niet goed voorstellen. Tot half vijf houden we het vol vandaag. Plonsen, luieren en nog meer plonsen. De oplossing voor een super hete dag.  De regen blijft tot onze verbazing uit vanavond en we tuffen dus rustig richting warung Amalia. Daar treffen we Will (de duiker) met zijn vrouw Ans. We eten gezellig samen en brengen de avond genoegelijk door. Thuis aangekomen zien we een benauwde Adi. Op onze vraag wat er aan de hand is, vertelt hij dat hij een soort beugel draagt voor zijn voorste tanden. Daar schijnt iets stuk te zijn, waarschijnlijk een afgebroken tand en hij moet morgen naar de tandarts en ooooh wat is hij bang. We zijn benieuwd hoe dat afloopt.

Dinsdag 29 januuari 2013
Joep


Na ons ontbijtje horen we ineens de bemo voor de deur staan. Dat kan alleen maar Cuk zijn want de bemo is net zo breed als het straatje naar ons huisje. Halverwege staat een van de afvalbakken en daar komt hij de plastic inhoudszak van verwisselen. Hij verteld dat hij sinds de bakken er staan elke twee dagen 5 zakken vol heeft die hij dan naar de grote container brengt bij de Pasar Sini. Scheelt dus een hele hoop troep die normaal gesproken in kali (rivier) was beland. We rijden met hem mee want dan kunnen we op de terugweg even langs de supermarkt rijden om de 10 bestelde zakken met rijst op te halen. Frapante is dat we hier goedkoper uit zijn dan op de pasar (markt) en een goede kwaliteit hebben. We leveren ze af bij onze buren want dan weten we zeker dat Adi er mee moet sjouwen. Dit op advies van de desbetreffende sponsor. Donderdag, de dag voor begin Pesta Mohammed zullen we ze bij de uitgekozen gezinnen afleveren, die kunnen dat dan goed gebruiken. Het is inmiddels 10 uur in de morgen en het beloofd alweer een zeer warme dag te worden. Echt zo’n dag waar je op/aan het water zit of binnenshuis, want er staat geen zuchtje wind. We kijken naar BVN op de tv en alle programma’s gaan over het aftreden van onze Koningin. Dat is het enigste nadeel van deze zender. Als er een actualiteit is blijft men er maar over doorgaan en de ene persoon weet het beter als de andere. Vorig jaar hadden we dat met het niet doorgaan van de elfstedentocht. Toch stappen we tegen vieren op de motor en rijden de kustroute. Met een slakkegang rijden we richting Malimbu terwijl er een verkoelend(?) windje vanaf de zee komt. Uitkijkend over twee van de drie gilli’s (eilandjes) zien we dat het daar waarschijnlijk regent en niet zo’n beetje. De lucht is daar behoorlijk donker en ook zien we dat boven Bali het licht ook al is uitgemaakt. Langzaam rijden we terug waarna we een hapje gaan eten en net als we terug thuis zijn begint het langzaam te regenen. Adi en Mariam zitten ons al op te wachten, blij met een door ons meegebracht ijsje en vertellen dat ze samen bij de tandarts zijn geweest. Adi kan kiezen tussen kronen of een gebitje. Nou, kronen zijn, net als in Nederland, een stuk duurder, dus dat wordt een gebitje. Ook Mariam laat haar gebit bijwerken. Ze heeft een grote scheve tand voor in haar mond staan en onderin een hele slechte tand. Dus volgende week gaan ze samen naar de tandarts om het zaakje bij te laten werken.

woensdag 30 januari 2013
Marijke

Ja hoor, ze is er weer. Onze Iba voor de wekelijkse massage. Tussendoor komen Adi en Mariam afscheid nemen. Ze vertrekken naar Masbagik om een ceremonie in de familie bij te wonen. Wij genieten van de massage met olie en zweet. Jongens, het blijft ontiegelijk warm en zelfs de locals vinden het extreem. Mogen wij dan ook een beetje klagen. Om half twee vertrekken we naar de Immigratie. Adi maakte zich ontzettend zorgen dat we zonder hem gingen. Maar och, het belangrijkste, zijn handtekening hadden we toch al. Bij aankomst geven we keurig het briefje af wat Joep en Adi de vorige keer meegekregen had. De vrouwelijke beambte achter de balie zegt : “Wait there”. Oke, wachten kunnen we, dus wachten. Dan roept ze ons weer en krijgen we 2 nota’s. Even betalen: 250.000 rph p.p. Netjes betalen, krijgen onze nota terug en weer naar de mevrouw, je raad het al: “Wait there”. Weer eens poos later wenkt ze ons en gebaart naar de zijdeur. Oh dat is nieuw, wat gaan we vandaag doen? Pasfoto maken en fingerprints, meteen bij de 1ste keer. Maar eerst op een bankje zitten en wachten. De beambte van het loket ziet ons even later nog zitten en loopt het kamertje voor de foto’s binnen. Het werkt, we zijn aan de beurt. Eerst mag ik op de digitale foto en mijn digitale handtekening zetten. Het meisje wat me helpt praat goed Engels, Dan nog even fingerprints van al mijn vingers en dan is Joep aan de beurt. Hij blijft geruime tijd binnen en er wordt hartelijk gelachen. Nou dat zit wel goed. Even later komt Joep stralend naar buiten. Ze vonden hem “gaga” (knap). Nou die jongen zijn dag kan niet meer stuk. Dan weer terug naar de wachtruimte en ja je raad het al: “wait there”. Na nog een tien minuten gewait te hebben, is het dan zover. We krijgen ons paspoort terug. Nog even tekenen voor ontvangst en we mogen tot 8 maart blijven. Dus nog een keer deze spannende tocht naar de Immigratie. Al met al binnen een uur, dus dat valt mee. Terug naar Senggigi waar we ons tracteren op een heerlijke ice-coffee. Wel verdiend na al dat “wait there”.  Terug naar huis voor een verfrissende mandi en even rust. We krijgen een smsje van Mariam. Het regent pijpestelen in Masbagik, dus ze komen morgenvroeg pas naar huis. Het is best stilletjes zo zonder onze buurtjes. Goh, je went er wel aan, dat kwatsen samen. Na het avondeten besluiten we de avond met een toepasselijk dvdtje “De Stille Kracht” die we uit Nederland hebben meegebracht. Ja, we moeten wel in de sfeer blijven.

Donderdag 31 januari 2013
Joep

Het heeft aardig geregend en bij het horen van de slagen van het onweer was net of het zich boven de kampung had verzameld. Gelukkig zitten we droog en ruikt buiten weer alles fris. De honden zijn ook aardig tekeer gegaan want de hele vuilnisbak ligt overhoop. De deksel past er niet goed op maar Cuk wil hier een zwaardere houten voor maken. Als Marijke de rommel langs de bak wil opruimen schiet ons achterbuurvrouwtje Sane haar te hulp. En omdat Mariam en Adi nog niet terug zijn veegt zij de blaadjes op ons erfje bij elkaar en ruimt ze op. Dit is waar Mariam normaal om een uur of zes de dag mee begint. Marijke stort zich op de was want het belooft een droge dag te worden en dan is het zo droog. Tegen de middag arriveren Adi en Mariam uit Masbagik en begint Mariam meteen te koken voor de masjid (moskee) want daar is voor de mannen morgen een grote maaltijd. Bij Adi  staan nog altijd de 10 balen rijst die we van een sponsor hebben gekregen maar we zien ook enkele familieleden van de desbetreffende families langslopen. Adi zou Adi niet zijn als hij me vraagt of hij die ook aan hun kan geven en dat zij zorgen dat de baal rijst goed terechtkomt. Adi zal eens teveel moeten sjouwen!! De 10 gezinnen zijn allemaal gezinnen waar de vader of moeder is weggevallen en/of die moeite hebben om te overleven. In de middags tuffen we weer op ons motortje langs de kustweg om wat verkoeling te zoeken, wat boodschappen te doen en eens te gaan eten. En in avond doen we nog wat administratiewerk aangezien we zondagmorgen bij Cuk beginnen om de kinderen weer op de foto te zetten voor het nieuwe schooljaar dat pas in mei/juni begint. Dan horen en zien we ook wie er is blijven zitten, een school hoger is gegaan of wie is gestopt en een baan heeft gevonden. Ook kunnen de ouders nieuwe kinderen aanmelden voor het nieuwe schooljaar. Hadden van een inwoner al de vraag gekregen of zijn neefje waar hij voor zorgt en die in mei de Highschool afmaakt naar de Universiteit kan gaan. Helaas, het eerste probleem voor hem is dat ons project alleen voor inwoners van Kampung Loco geldt en zijn neefje woont in een ander dorp. Daarbij moet je eerst een jaar in de kampung wonen wil je in aanmerking komen. Dit om te voorkomen dat er ineens neefjes en nichtjes van alle kanten opduiken en dat gebeurt met regelmaat. De regels hangen voor iedereen duidelijk in een kastje tegenover Cuk’s toko. Het tweede probleem is dat we voor kinderen die naar de Universiteit willen ook daadwerkelijk willen zien dat ze hiervoor geschikt zijn en dan bedoelen we de Staats-Universiteit waar ze een test voor moeten doen. Halen ze de test niet staan er tal van andere universiteiten te wachten op scholieren maar die zijn dan ook peperduur. We hebben geleerd van onze eerste lichting universiteitsscholieren!!
Trouwens, we lezen in de “ Lombok Guide”  en de “ Bali Advertiser” dat er de laatste tijd wat doden zijn gevallen door het gebruik van sterke drank. Zowel op Gilli Trawangan (het party eiland) als op populaire bars in Bali. Met name bij het consumeren van coctails. Die worden vermengd met methanol, veel goedkoper als echte drankjes en zodoende meer gewin maar uiterst gevaarlijk. Lees maar eens op Facebook onder de naam: “A drink to die from”  en jullie zullen versteld staan. Gelukkig houden wij het bij een normaal sapje.

Vrijdag 1 februari 2013
Marijke


Na bijna 2 maanden is het me gelukt. In de vroege ochtend uren aan de wandel. Om 6 uur op en om half zeven op pad. Het is nog heerlijk koel. De zon is nog niet over de berg. In de kampung is iedereen al druk bezig. Vanavond is immers Maulim, oftewel feest van Mohamed. Alle vrouwen koken voor de moskee en alle mannen eten dit vanavond op. Morgen wordt iedereen dan uitgenodigd bij de families thuis en morgenmiddag zijn de kinderspelen. Ik wandel lekker richting zee en daar op het strand in de schaduw onder een boom, zit ik te genieten van de zee die rustig ruist in deze vroege uurtjes. En ik wordt ook met rust gelaten. Iets wat zeldzaam is hier. Maar de verkopers die bij Graha staan, kennen me en weten dat ik toch niets koop. Heerlijk zo genieten. En dan op mijn dooie gemakkie terug naar huis. Joep is inmiddels ook boven water en samen genieten we van ons ontbijtje. Mariam, onze buurvrouw is flink aan het werk. Ja, er worden grote hoeveelheden gekookt. Niet alleen voor alle mannen en jongens van het dorp, maar ook voor de vele gasten die vanavond naar de moskee komen.  Joep zegt plosteling: “Wat is dat toch eigenlijk raar geregeld hier, de vrouwen doen al het werk en de mannen bidden en eten alleen maar”. Maar als we er verder over praten beseffen we, dat een generatie geleden het thuis niet anders was. Mijn vader deed thuis niets in het huishouden en Joep heeft zijn moeder thuis ook nooit met huishoudelijke zaken geholpen. Wij zijn zo gewend om als samen te doen, dat deze manier van leven ons gewoon heel vreemd aandoet. Adi moet vandaag naar verschillende bijeenkomsten. Ibrahim zijn jongste zoon is besneden en dus wordt daar ook gebeden en gegeten. Er is nog een andere ceremonie in de kampung, waar Adi ook verwacht wordt en dan straks in de moskee weer eten. Wat hebben de mannen het toch zwaar hier. Wij blijven lekker thuis met een goed boek. Het miezert al de hele dag, dus wandelen heeft geen zin. Toch blij dat ik vanmorgen even op pad geweest ben. Er komen veel vreemden de kampung in, vanwege de verschillende ceremonies. Later kunnen we het ook zien aan de rotzooi. Was het zo mooi opgeruimd de laatste dagen met onze bakken. De gasten laten de rotzooi gewoon weer overal vallen. Och ja, geduld is een schone zaak. Als we vanavond bij Angel van ons motortje stappen, staat er iemand van het eerste tafeltje op en komt naar ons toe. Lieve kleine Ema. Al 3 jaar heb ik haar niet meer gezien. Wat ontzettend leuk. Haar vriend Omi werk nog steeds bij Lombi Cafe, waar zij vroeger ook werkte. Ema werkt nu voor een groot hotel op gili Trawangan maar zij werkt op een kantoortje in de buurt van de haven van Taluk Nare, op Lombok dus. Gezellig gaan we met z’n vieren eten en bijkletsen natuurlijk. Het is een heerlijke gezellig avond. Op weg naar huis balanceren we in de kampung tussen de vele motors van gasten in de moskee.
Morgen is er weer een dag en we zijn al op een paar plaatsen uitgenodigd om te komen eten.
Maar dat, beste lezers, lezen jullie de volgende week!!

 

Vrijdag 25 januari 2013

Zaterdag 19 januari 2013
Marijke


Het drama lijkt nog niet ten einde. Terwijl Joep ons kleine externe harddisk nakijkt, schiet hij in de stress. Wat blijkt, alle foto’s die we daar naar toe gestuurd hebben, zijn verdwenen. Een half uur lang balen we als een stekker, totdat Joep plotseling beseft dat we alle foto’s thuis nog een keer opgeslagen hebben. Phoe, wat een geruststelling...... We weten het, we hadden een back up moeten maken maar je weet hoe dat gaat, hier word pas serieus over nagedacht als het te laat is. Ik had het feit al geaccepteerd, dat we alles kwijt waren. Och, herinneringen zijn betrekkelijk. In het nu leven is al een uitdaging. We gaan maar eens lekker wandelen, even een warme neus halen. Lekker richting strand. Na weer een keer of zes uitgelegd te hebben, waarom we de motor thuislaten, zijn we ons dorpje door. Voor wie het nog niet weet, dat gaat als volgt: iedereen in het dorp die we tegen komen zegt: di mana motor? (waar is jullie motor). Antwoord: di rumah, mau jalan jalan kaki, sehat (thuis, we willen lopen, dat is gezond). Reactie: Oooooooooooh (en dat klinkt dan echt zo langgerekt ha-ha). Via een binnen paadje, waar we altijd permissie vragen, het is immers voor de deur van een huisje, gaan we richting strand. Ter hoogte van hotel Maskur, liggen zo’n 7 jongens en meisjes in het water, gekleed en wel uiteraard. Als we aan komen lopen, komen er twee op ons afgerend. Of ze met ons op de foto mogen. Och, waarom niet. Dan wordt het werkelijk poseren, met alle zeven afzonderlijk. Het valt me nog mee, dat we geen handtekeningen uit hoeven te delen. Zo moet zich een beroemdheid ook voelen. Dan nog een groepsfoto en we mogen verder lopen. Lachuuuuuuuuu. Gelukkig krijgen we dan wat rust. Bij de punt van Senggigi hotel gaan we lekker even op de rotsblokken zitten en kijken naar de rustige zee. Heel wat anders dan afgelopen week. Even later gaat de wandeling verder. Ter hoogte van de kleine warungs op het strand, worden we weer begroet door de moeder van Adam, een broodmager vriendelijk vrouwtje. Toch weer verder en dan komen we ter hoogte van Santosa. Daar staan vier vrouwen met een groepje kinderen. De vrouwen links van het joggingpad en de kinderen worden rechts neer gezet. Dan kunnen ze ons beter zien. Ik schiet in de lach als ik het zie en spreek ze aan in het Indonesisch. Oeps, meteen moeten alle kinderen mij een salam geven. Ze pakken mijn hand en brengen die naar hun mond en voorhoofd. Een respectvolle begroeting van kinderen aan volwassenen. Ik vind het prachtig, maar merk dat de kinderen het dood eng vinden om zo’n “witte”  echt aan te raken. Och ja natuurlijk en dan willen de moeders nog even met ons op de foto. Een vrouw legt dan ook maar meteen haar hoofd op mijn schouder. Nog even voor de duidelijkheid, ik ben de grootste van het stel!!!! En dat met 1.50 meter. Verder door naar Coco Loco, voor een verfrissend drankje. Als we via de Pasar Sini willen lopen, roept een van de eigenaren van de winkeltjes ons toe. Hem kennen we al vele jaren en het is een jonge man die echt probeert er iets van te maken. Hoewel dat hier bijna niet te doen is. Hij had ons nog niet gezien en vind het heerlijk om weer even (ongeveer 1 uur) bij te kletsen. Och tijd is een rekbaar begrip hier. Dan weer verder tot we ter hoogte van Ana’s giftshop komen. Hier werkt Toetie en ze lacht van oor tot oor als ze ons ziet. Toetie is zwanger van haar eerste kindje en is iedere morgen ziek. Ja hoor, net als vele andere vrouwen. Ja, dan kom je daar ook niet voorbij. Hier kunnen we het beperken tot een klein uurtje. Ze is wel teleurgesteld als we zo snel al weer verder lopen. We beloven de volgende keer wat langer te blijven. We komen onderweg Adi nog tegen en dan is het inmiddels half vijf. Joep zegt tegen Adi dat we zo rond half zes wel thuis zijn. Wedden van niet zegt Adi. Nog gauw een kopje koffie bij Young cafe, maar ook omdat ik nodig een sanitare stop moet maken. Voor de koffie klaar is, zijn we een half uur verder. Bij supermarkt Yaya gaan we even informeren voor zakken rijst van 10 kilo. Die gaan we namens een sponsor aan de armste mensen van de kampung uitdelen. Ze hebben alleen zakken van 5 kilo, maar dat wordt meteen duurder. Ik vraag of ze de zakken van 10 kilo kunnen bestellen. Ja hoor, dan moeten we wel langer wachten. Geen probleem hoor, volgende week is ook goed. Ook dit hele verhaal kost weer de nodige tijd. Joep zei al: “eventjes” bestaat niet in Lombok. Alles duurt lang, heel lang. Dan lopen we echt door en zijn om half zeven thuis. Zo gaat dus een wandelingetje langs het strand en terug door Senggigi. Het is maar dat je een beetje begrijpt hoe het hier gaat. De avond brengen we dan ook lekker in alle rust thuis door.

Zondag 20 januari 2013
Joep


Adi en Mariam besluiten dat ze vandaag naar Oost-Lombok rijden om te kijken hoe het met het huis gaat waar hij vroeger heeft gewoond. Zeker een kamer van het huis is van Adi, maar eigenlijk het hele huis, aangezien hij de totale verbouwing betaald heeft toendertijd. Sinds de dood van zijn stiefmoeder staat het leeg, althans een gedeelte ervan. Niemand van zijn familie heeft zich er ooit om bekommerd maar gegarandeerd als het in de verkoop gaat bemoeit iedereen zich er mee. Niet dat het verkocht gaat worden maar je weet maar nooit. Omdat het veel te warm is buiten, werken we verder aan de administratie van het project. Toch wagen we ons tegen vijven naar de grote weg waar we op het platje (voor de insiders: pos ronda) plaatsnemen om het verkeer gade te slaan. Vijf minuten later is het net of het licht uitvalt, zo donker word het en nog geen minuut later krijgen we de hevigste regenbui van deze periode over ons heen. Deze keer komen de wolken van zee aangedreven en Boung, die snel verder loopt, vertelt ons, dat regen vanaf de zee lang duurt. Op een gegeven moment is het zicht om ons heen nog geen 25 meter en verschillende “schuilers” hebben plaatsgenomen op ons overdekt platje. Gelukkig word het tegen zessen iets minder en lopen we even naar Lombok Dive waar men bezig is om de duikflessen uit de auto te laden. Dit kantoortje word nu gebruikt om de duikflessen te vullen en het boekingskantoor zit nu op Senggigi Square tesamen met het kleine reisburootje. Daar stoppen nu ook de kleine busjes met toeristen die van de haven uit Lembar komen en waar de veerboot aanmeert. We horen hier het verhaal van Manon, een Nederlands meisje wat al lang in haar eentje aan het reizen is, dat ze verbleef in een klein guesthouse genaamd Baleku. s’Nachts werd ze wakker en zag een schim op de grond liggen, snel haar lenzen ingedaan en een laken omgedaan en het bleek een inbreker te zijn die inmiddels haar geld al in zijn hand had. Ze heeft de man naar buiten kunnen werken onder hulpgeroep. Personeel reageerde nogal lakoniek. Politie erbij gehaald, idem dito.De politie wist haar zelfs wijs te maken, dat wanneer ze aangifte deed, ze drie maanden in het land moest blijven. Hoezo, geen zin om hier iets aan te doen! Gelukkig was er een Amerikaans meisje waar ze haar verhaal aan kwijt kon. De inbreker bleek de twee maanden van te voren aangenomen als “Jaga Malam” (nachtwaker) te zijn. Hij werd op staande voet ontslagen.

Marijke

Ook Daan zien we nog even. Hij heeft zijn vriend Stefan bij zich. Een jongen uit Duitsland die hij jaren geleden tijdens zijn reizen heeft leren kennen. Stefan is voor de eerste keer op Lombok en geniet. Adi en Waywan de 2 schoonzonen van Boung, begroeten me beiden met een salam. Hoe respectvol en mooi is dit. Maar ze bibberen terwijl ze dit doen. Beiden zijn nat tot op het bot. Het heeft geen zin om te wachten totdat de regen ophoud en we koetsen er in een regenjas gewoon doorheen naar Terazzo. Met obertje Denny, die zich ook verveelt, we zijn de enigste gasten met dit weer, hebben we een heel gesprek. Denny vertelt hoe hij van zijn karige salaris zijn 8-koppige familie ondersteunt. Hij zegt: “jullie kunnen dit niet begrijpen, maar het is voldoende om hen te helpen”. Het rare is dat ik het wel begrijp. Hier niet eens zover vandaan ligt een dorpje in de bergen, zoals er zoveel hier zijn, maar die de toeristen nooit te zien krijgen. Terwijl ik daar rond liep, op weg naar een heel klein schooltje, besefte ik hoe rijk deze mensen waren. De huisjes waren gemaakt op oude fudamenten van steen en verder opgebouwd met bamboe. Om het dorpje heen, lagen de velden met groente en rijst. Midden in de sawa’s was een vijver, waarin ze ooit vis uitgezet hebben. Dus rijst, groente en vis is altijd gratis voor handen. Ze moeten het alleen zelf van het land halen, dus lichamelijk werken is het wel. Ze brengen de spullen die over zijn soms naar de markt en dat levert dan genoeg op voor wat sarongs en T-shirts. De vrouwelijke sarong heet kain en is eigenlijk een perfect kledingstuk. Ben je dik of dun, hij past altijd. Ben je zwanger, dan draag je hem iets hoger over je buik. Heb ik me wel eens verbaasd over de kleurencombinaties van T-shirt met kain, dan besef ik nu dat het niet gaat om de kleur, maar je zoekt gewoon een shirt wat past, vooral niet duur is, en je lichaam bedekt De kleur boeit niet. Dat is een toeristen gedachte. Schoenen worden ook nauwelijks gedragen. Het eelt op de voeten is inmiddels sterker dan welke schoenenzolen ook. Ze hebben precies genoeg potten en pannen en koken op hout of kokosnootschil. Ze gaan met de kippen op stok en hebben dus ook geen extra verlichting nodig. Het licht van het kookvuur is voldoende. Hun wereld is klein en ze kennen alleen de dorpsbewoners. Maar of ze ongelukkiger zijn dan wij? Zij leven nog echt van de natuur. Ik weet dat ik dat niet meer zou kunnen, maar ergens kan ik er met verlangen naar kijken. Leven in al zijn eenvoud, kan prachtig zijn. En daarom weet ik dat Denny gelijk heeft als hij zegt dat hij met een klein beetje geld, zijn hele familie kan ondersteunen. ’s Avonds als we weer terug bij ons huisje komen, vertelt Adi, die inmiddels een half uurtje geleden thuis kwam, dat zij er maar liefst 3 uur over hadden gedaan om thuis te komen terwijl dit een afstand is van ongeveer 65 kilometer.

Maandag 21 januari 2013
Joep

Hadden we gisteren het vele water van de regen, nu amuseren we ons traditiegetrouw met het vele water in het zwembad bij Hotel Graha. Het is tenslotte maandag en dit is een soort van eerbetoon aan de mensen thuis die nu moeten gaan werken!! We houden het maar liefst tot vijf uur in de middag vol waarna we huiswaarts keren. Marijke is snotverkouden, maar wie is dat eigenlijk niet hier, dus ze zal wel aangestoken zijn. Mariam was vorige week snipverkouden. Wat wil je, het ene moment is het snikheet en het andere moment regent het en je weet hoe dat gaat, voor dat kleine stukje haal ik mijn regenjas niet onder het zadel vandaan. Gevolg, zeiknatte mensen op motortjes. Voor ons een heerlijk temperatuurtje maar voor de mensen hier toch wel koud! Cuk komt nog even een praatje maken en begint te praten over het afval in de kampung. En met name de plastic troep. Wij hadden als project dit verhaal al los gelaten, omdat eerst de kampung hier achter moet staan. Vorige week zaten we bij hem thuis op het platje en was hij bezig om de oever van de kali (rivier) bij zijn huis afvalvrij te maken. Frustrerend is het dan als je ziet dat er stroomopwaarts evengoed puin in wordt gegooid. En niet alleen organisch maar ook veel plastic. Ik maakte toen de opmerking, dat het niet van veel respect getuigd, als hij alles blijft opruimen, maar zijn buurtjes het gewoon weer in de kali donderen. Schijnbaar heeft dit hem toch aan het denken gezet. Vandaag is hij naar de Kepala Dessa (soort burgemeester over enkele dorpen) gegaan en een idee voorgelegd. Als er nou eens 10 vuilnisbakken geplaatst kunnen worden waarin dan grote plastic zakken in kunnen hangen. Zodra zo’n zak vol is wordt hij door de bemo van de kampung meegenomen naar een grote vuilcontainer en daar in gekiept. De Kepala Desa vindt het een schitterend idee maar wil voorlopig maar 2 bakken verstrekken. Tijdens ons gesprekje stellen we voor om 2 bakken beschikbaar te stellen van het project en nog een bak te vragen van een Guesthouse eigenaar in de kampung. We kunnen dan op elk van de vijf paadjes die naar de kali lopen een bak neerzetten. Wel zeggen we dat de Kepala Kampung (dorpsburgemeester) een officiele melding moet doen aan de bewoners. Dat komt tenminste harder aan en de mensen zullen hier eerder gevolg aan geven (hopen we). Elke huiseigenaar betaald nu 10.000 Rp. per week (€0,80) aan de moskee en hier worden zo’n dingen uit betaald. Plan is nu om 10.000 Rp. per maand te vragen aan de huurders van woningen aangezien de eigenaren van deze huurhuizen helemaal niets betalen. Hierdoor ontstaat een potje waar de pastic zakken van betaald kunnen worden. We hebben hier 2 jaar geleden ook al uitvoerig over gepraat maar toen is het om een of andere reden alleen maar bij gepraat gebleven. Oftewel, de bevolking stond er niet achter. Lijkt ons dus een goed plan. Als we ’s avonds terug komen van een restaurantje zien we de eerste twee bakken al staan!!!

Dinsdag 22 januari 2013
Marijke


Als ik de gordijnen open maak, zie ik Adi bij een koe staan kijken, recht voor onze deur. Ik loop naar buiten en zie een nog nat kalfje op de grond liggen. Een minuutje eerder geboren. Moeder is nog druk bezig met het droog likken. Hoe dicht bij de natuur kun je wonen. Het is een genot om te zien. Binnen een half uurtje staat het te wankelen op zijn benen. Prachtig gewoon. Joep haalt lachend het verhaal van Elise aan. Zij was hier een keertje toen de KI plaatsvond bij een koe. De man ging met zijn vuist en hele arm naar binnen. Elise bleef dat verhaal maar navertellen op een ludieke manier, zodat Adi en Mariam dan ieder keer in lachen uitbarstte. Nu zien wij het resultaat van zo’n behandeling en ik kan het niet nalaten om Elise een mailtje te sturen om haar te vertellen van de andere kant van het verhaal ha-ha. Om negen uur gaan we richting Atun om haar op te halen om naar de Puskesmas in Nipah te gaan. De, als het goed is, de laatste doktercontrole. We nemen Mariam ook mee. Kan ze Atun, die ontzettend verlegen is, een beetje ondersteunen. Dokter Holis wacht ons al op. We betalen 5.000 rph en Atun mag naar binnen. Dr. Holis besluit toch om haar urine nog een keer te controleren. Het was immers een fikse blaasontsteking. Oeps, toch weer 10.000 rph. extra. Nu geen probleem, maar dat is dus wat de mensen vaak afschrikt. Voor ons zijn het bedragen van niks. Voor hen is het de kosten van 1 kilo rijst. Atun wordt gezond bevonden. Cuk laat ook nog snel even zijn bloeddruk nameten en die is dus duidelijk te hoog. Hij krijgt dan ook voor 4 dagen medicijnen mee. Even voor de duidelijkheid, ik slik al ruim een jaar als het niet langer is, medicijnen voor mijn hoge bloeddruk. Maar dit is en blijft Indonesie. We gaan terug naar huis en ik ga mijn bedje in. Ik ben bekaf en nog steeds flink verkouden. Joep gaat met Cuk op pad om te kijken voor afvalbakken. Goeie zet.

Joep

Samen met Cuk rijd ik naar Ampenan terwijl onderweg overal aan de weg word gewerkt. Cuk vertelt me dat, vanaf de brug voor Ampanan tot aan Holiday Resort men al maanden bezig is. Dit in opdracht van de “ Bukati” oftewel de man die onder de Gouverneur staat. Volgend jaar zijn hiervoor nieuwe verkiezingen en hij heeft nog wat goed te maken of zouden ze hem hierdoor opnieuw herkiezen? Cuk zegt” Politiek always like that”. In Ampanan kunnen we niets geschikst vinden dus rijden we door naar Chakranegara. Daar stoppen we bij een winkel waar ze vanalles verkopen waaronder grote bakken. Cuk vraagt met een lachend gezicht, terwijl we nog in de bemo zitten, of ik wil informeren wat die bakken kosten en met name de blauwe en de rooie (verschillende maten) Als ik het op mijn Indonesisch/Engels/Nederlands/Dialect gevraagd heb en terug loop naar Cuk, zegt hij dat hij nu gaat kijken en dat de prijzen gegarandeert lager zullen zijn. Wat blijkt! Hij krijgt dezelfde prijzen te horen. Normaal betaald een “tourist” altijd een hogere prijs. Zal ik dan al ingeburgerd zijn? We vinden 3 geschikte bakken, kopen ook nog een kleinere voor bij Cuks winkeltje en gaan dan de plastic zakken, die erbij horen, te scoren. Ook een potje verf voor “ Keep it Clean” erop te schilderen. Op de terugweg nemen we nog enkele kinderen mee, waarvan de school net uit is. Veel kinderen gaan nu met de motor waaronder Cuk’s zoon Judy. Als hij 17 jaar is (in maart) mag hij pas een rijbewijs voor hun motor aanvragen (kopen). Ondanks dat zie je kinderen van rond de 10 jaar al op zo’n ding rijden o.a. naar school en niemand maakt zich hier druk over.

Marijke

Als Joep thuis komt, wordt ik eindelijk weer wakker. Toch weer bijna 2 uur geslapen. Fit is anders. Vandaag maar rustig aan. Even nog wat boodschappen doen, waarbij mevrouw van de supermarkt me bevestigt dat de 10 kilo zakken beras (ongekookte rijst) er echt over een paar dagen zijn. Ik vertel haar dat dat niets uitmaakt, omdat het een verrassing is voor de mensen in de kampung. Oke, zegt ze, tutup mulut (ik hou mijn mond). Maar volgens mij weet haar man en al het personeel al lang van deze grote bestelling. Och, tidak apa apa (het maakt niets uit). Tegen de avond, valt een flinke regenbui als een complete verrassing plosteling uit de lucht. De zon schijnt nog. Dan blijft het om de haverklap weer regenen. 5 minuten droog en dan komt de volgende bui. Och, we hebben nog mie goreng in een bakkie en met wat gekookte aardappelen en gebakken ubi (zoete aardappel) krijgen we de avond samen met Adi en Mariam wel om. O ja, Mariam wint vanavond voor de eerste keer sinds heel lang met kaarten. Het is haar zeer gegund. Toch lig ik alweer om tien uur in bed. Zo’n verkoudheid is best vermoeiend, maar er zijn beslist ergere dingen.

Woensdag 23 januari 2013
Joep

En heerlijk genieten we weer van onze wekelijkse massage. Het is wel nodig want deze reis lopen we best veel. Toen PPMD hier waren probeerden we met hun mee te lopen maar dat werkte niet, zij hadden nog tezeer het Nederlandse tempo. Dit is Indonesie en hier loop je een heel ander tempo.

Marijke

Tegen vieren komt Boung aangelopen. Hij zit duidelijk om een praatje verlegen. Wat blijkt: Waywan, Ani en kleine Alivia zijn naar het centrum van Lombok vertrokken. Een broer van Waywan, die al een jaar of vijf ziek was, is overleden. Morgenvroeg gaan Boung en Sareah ook naar de begrafenis. Sareah, die tegenwoordig dus als groentevrouw door de kampung loopt, is weer op pad voor de middagklanten. Diana is spelen met haar vriendinnetjes en dus is er behalve Boung niemand. Daar kan hij dus echt niet tegen. Hij vertelt me een verhaal van hoe hij met Sareah naar de dokter ging. Sareah heeft astma en vaak red ze het niet en moet dan met spoed naar de dokter. Maar met de ‘Healthcard’ (gezondheidskaart uitgereikt aan de allerarmsten) moet men heel lang wachten. De dokter gaat dan nog rustig een sigaretje roken. Boung vertelt hoe hij kwaad werd en zei: “ik betaal cash”. Toen kwam de dokter meteen. Er zullen vast wel goede dokters zijn, maar hier is het wel heel moeilijk om ze te vinden. Ik heb altijd gedacht dat iemand dokter werd, omdat hij of zij zich gedreven voelde om mensen te genezen. Hier is geld toch duidelijk belangrijker dan mensen en die gedachten gaat er bij mij maar niet in. Gelukkig zijn er uitzonderingen. Ik zet de gedachte maar van me af, want sommige dingen kun je gewoon niet veranderen. We gaan even een stukje lopen en links en rechts een praatje makend, lopen we naar de main road. Daar is het een drukte van jewelste. De Pusukpas ligt eruit. Dat wil zeggen dat de jungleroute geblokkeerd is. Door regenval is er waarschijnlijk een stuk straat weggeslagen. Totdat die hersteld is komt alles heen en weer door Senggigi en dat is te merken. Het begint te motregenen (“grimis” in het Indonesisch) en we wandelen via de andere kant van de rivier weer terug. De regen gaat harder. Ja, en dan worden we gewoon voor de zoveelste keer nat. Thuis weer even opfrissen, met koud water en dan op pad voor het avondeten. Bij ieder straatje in de kampung staat nu een mooie helrode bak met vuilniszak erin. Wauw, zou het toch gaan lukken. Op dit moment is iedereen enthousiast, maar we beseffen ook dat dit jaren duurt. De bak van ons straatje stond eerst bij de watertank. We zien een man, die achter ons huis woont, dan ook een zak vol troep op het grote veld gooien. Ja, dat scheelt 20 meter lopen en waarschijnlijk had hij de rode bak nog niet gezien. De bak staat inmiddels op een meer zichtbare plaats en we blijven hopen. Het is stil in Senggigi. De verkopers klagen steen en been (maar die klagen in principe altijd). Hoe vaak je ze ook uitlegt, dat het van januari tot en met april rustig blijft. Het is ieder jaar hetzelfde en ieder jaar snappen ze niet waar de toeristen zijn. Ze leven hier echt dag bij dag. Als je ze dan vraagt of het vorig jaar om deze tijd ook zo rustig was, zeggen ze heel verbaasd: “Yes, you are right!”. Het is en bijft dus een rustige avond.

Donderdag 24 januari 2013
Joep

Gisteren vertelde Boung dat het werk waar hij bezig was een pauze had omdat het materiaal nog niet aanwezig was. Dus kunnen we misschien nu een afspraak maken om met het proyekteam te gaan eten. Iets wat we traditiegetrouw elk jaar doen vanwege het vele gratis werk wat de heren voor het project doen. We hadden van een sponsor een bijdrage gekregen om dat te besteden voor deze maaltijd maar dat hebben we al opgeslokt aan dokterskosten voor Atun. Alleen moeten we Eful nog even gaan zoeken en aangezien hij overdag meestal bij het reisburootje zit lopen we daar naar toe. We treffen hem daar en hij kan ook  dus vanavond gaat door. Terwijl we voor het reisburootje zitten komt Martin, de bedrijfsleider van het naastgelegen “ Cafe Lombi “ erbij zitten en al gauw halen we herinneringen op. Nog even een fris drankje scoren. Dan weer naar huis want de hitte slaat toe en we verlangen naar een koude douche.(een warme hebben we niet). Terug in de kampung lijkt het of de vuilnisbakken goed zijn aangeslagen want we zien Cuk met enkele kinderen de straat schoonmaken maar ook andere mensen bezig om vuil in de bakken te doen. En tegen de avond meld Adi zich om richting Cuk te gaan die al samen met Eful op ons zit te wachten. Er ontbreekt er maar een.....Boung. Zal je net hebben terwijl we op zijn advies vanavond allemaal konden en hij er niet bij kan zijn. Dus loop ik terug naar zijn huisje en na een aantal keren geroepen te hebben komt een slaaphoofd te voorschijn. Sorry, sorry, I forgot is zijn antwoord. Wat een hampeleman is die Boung toch. Op weg naar een restaurantje realiseren we ons dat een lieve vriendin vandaag de uitslag krijgt in het ziekenhuis van die K....ziekte. We duimen voor haar.
In Mataram stoppen we bij “Dua-Em” een traditioneel taliwang Lombok restaurant dat bekend staat om zijn goede keuken en met name de sausjes. En dat merken we, het smaakt voortreffelijk. Daarna volgegeten richting kampung waar we nog op het terrasje van Adi en Mariam nog even de dag doornemen en waar we na net aangekomen te zijn een telefoontje krijgen van die lieve vriendin die ons het nieuws zelf wilde laten weten. Aangeslagen door het slechte nieuws gaan we vervolgens een deur verder naar ons huisje. Carpe diem........

Vrijdag 25 januari 2013
Marijke

Vandaag wordt dus echt een saaie dag. De ochtend begint met een fikse regenbui. We gaan naar Mataram Mall met maar liefst 3 laptops. Big business. Maar niemand hier in de buurt kan ons echt helpen met vragen over de systemen en de problemen. Normaal belt Joep in Nederland in het rond of zoekt hij het op via internet maar ons ysteem hier is zo ontzettend langzaam en meer dan eens valt de verbinding weg. Dus dat schiet niet op. Op de 3de verdieping van Mataram Mall zit een klein winkeltje “ Data Link Computer”  en de jongen die er werkt, heeft er echt verstand van en praat ook nog een beetje Engels. We zijn er om 10.00 uur, maar de jongen is er nog niet. Hij wordt pas om 11.00 uur verwacht. Oke, dan maar even een bakkie koffie en later terug. Terwijl we koffie drinken, ziet Joep dat sommige roltrappen weer niet werken. Lachend zeg ik: “ Och het is nog vroeg en ze moeten die een voor een opstarten”. Wat blijkt, ik begin het hier te begrijpen, inderdaad worden ze langzaamaan een voor een opgestart. De knul komt 11.10 uur binnen, trekt zijn jas uit en begint. De volgende 2 uur is hij samen met Joep bezig, om de laptop van Adi na te kijken, onze nieuwe laptop bij te werken en de vragen van Joep  te beantwoorden. Onze oude laptop, waarvan Joep zo slim was geweest om de bijbehorende installatieschijfjes mee te nemen, wordt helemaal opnieuw geinstalleerd en die blijft dus hier. Als we hem daarna vragen wat we moeten betalen, zegt hij: “Nothing, just service”. Je begrijpt dat we hem toch wat in zijn handen duwen. Dan nog even lunchen, het is inmiddels al tegen 2 uur en dan terug met de taxi. De taxi chaufeur is bezig aan zijn 2de werkdag en probeert Engels te leren. Nou, de hele weg naar huis, wordt er geoefend. Hij zegt op een gegeven moment in het Engels: “I talk much”. Ja inderdaad, maar het is ook wel lachen. Naar huis in de broeiende hitte en even lekker douchen en bijkomen, oftewel even de binnenkant van de ogen bekijken/bestuderen. Vanavond gaan we weer eten bij Bale Tajuk en vooral gezellig kletsen met Atri en Ray. Moeders kookt weer geweldig en vaders is met een stuk oud hout in de weer en heeft er een prachtige vogel uitgesneden. Wat een talent hebben beiden toch. Als ik Atri vertel dat ik thuis nog even een lekkere ginger thee ga drinken voor mijn verkoudheid, loopt ze de keuken in om even later terug te komen met een half liter flesje teh ginseng. Zelf gemaakt wel te verstaan. Gisteren kwam Kartini al aanzetten met timoen (komkommer) en ginseng. Alleen omdat ik zei dat ik dat lekker vond, nu weer dit flesje thee. Ik durf niks meer te zeggen hier. Krijg vanalles van iedereen. Lief, maar je wordt er wel verlegen van. Zo, dit was dus toch een minder leuk dagje, maar wel nodig.

 

Vrijdag 18 januari 2013

Zaterdag 12 januari 2013
Joep


Vandaag gaan we wat actiever zijn hebben we ons voorgenomen, maar ondanks dat we al vroeg langs ons bed staan gooit internet roet in het eten. We hadden de dongel van Cuk geleend en dat ding was een keer zo snel als die van ons. Echter, het inloggen duurde ruim anderhalf uur. We kregen wel verbinding met de dongel maar we konden niet op Yahoo mail of op Facebook oftewel geen verbinding met internet. Het kan natuurlijk ook zijn dat ons tegoed op is. Dus maar verder gegaan met ons trage oude ding. Elke keer als we het verslag gepubliceerd hebben zijn we altijd benieuwd naar de reacties, vandaar. Als dit alles achter de rug is nemen we de benenwagen om wat aan onze conditie te doen. Maar we komen niet verder dan het kleine restaurantje Terazzo waar we genieten van een koel drankje. Het vocht moet tenslotte toch ook worden aangevuld, of niet? Al gauw krijgen we gezelschap van All , een jongen uit Lombok maar die getrouwd is met Denise en nu in California wonen. All is een tweetal maanden overgekomen en we kennen hem nog van 5 jaar geleden. Ook hadden we hem al ontmoet op de boot toen we naar de Gilli’s zijn geweest. Na een klein half uurtje stappen we op maar bij Anna’s Giftshop is het weer raak want daar werkt Toetie en ze had van Anna gehoord dat wij er weer waren maar ze had ons nog niet gezien. Een hartelijk welkom is het gevolg en weer laten we onze achterkant zakken om plaats te nemen  op het stoepje voor de giftshop. Een uurtje bijgekletst en de belofte om vaker te komen buurten. Vijftig meter verderop staat Pak Umpuk ons al op te wachten. Hij werkt freelance als duikinstructeur en we worden in zijn armen gesloten. Het is zo’n lieve bezorgde man en daar kun je niet zomaar aan voorbij lopen. Met de belofte dat we hem een keer thuis opzoeken gaan we weer op pad en dan komen we bij het kleine kliniekje aan waar Dokter Holis werkt vandaag. De eigenaar van het naastgelegen “Warung Amalia” ziet ons al aankomen en vertelt dat Dokter Holis aanwezig is. Hier hebben we een heel leuk gesprek met haar. Ze had ons in februari beloofd dat ze een keer per maand naar de kampung zou komen maar helaas had ze die belofte niet kunnen waarmaken omdat ze het erg druk had. Ze werkt ’s morgens in Puskesmas Nipah, 20 km. noordelijker en ‘s middags op toerbeurt in het kleine kliniekje in Senggigi. Nu was ze gevraagd om de hele week in Puskesmas Nipah te zijn, ze zou dan een kamer krijgen voor te overnachten. Aangezien zij in dienst is van de overheid verdient ze (als dokter) zegge en schrijven 50.000 Rp per dag oftewel 4 euro, dus ze is blij dat haar familie haar ondersteund. We overhandigen haar de otoscoop die we van “Schoonenberg” hadden gekregen en nog wat andere spullen en waar ze zichtbaar blij mee was en we vertellen het verhaal van Atun. Ze voelt zich echt opgelaten vanwege de niet doorgegane afspraak en beloofd meteen om morgen naar de kampung te komen, in haar rustuurtje, en Atun te ontmoeten. Ook vertelt ze dat ze met haar baas in Puskesmas de afspraak had gemaakt dat zieken uit onze kampung bij hun terecht kunnen en heel belangrijk, er iedere dag een dokter zit. Een consult met eventuele standaardmedicijnen kost 5.000 Rp. (0,40 cent). Aangezien de inwoners van Kampung Loco eigenlijk onder Puskesmas Gunung Sari vallen( waar meestal geen dokter zit) en 12 km. oostelijk ligt van Kampung Loco mogen zij dus naar Puskesmas Nipah. We zullen er op de proyekvergadering op terug komen of dit wel een goed idee is. We zijn benieuwd. We nemen afscheid van dokter Holis en lopen via het strand terug naar de kampung. Ter hoogte van Senggigi Beach hotel, aan de kampung kant, moeten we de golven ontwijken die hoog over het plaatselijk weggeslagen voetpad met geweld neerkomen. Hier zie je de krachten van de zee, hoge beukende golven slaan neer en daar wil je echt niet door in de zee worden getrokken. Net voor de duisternis bereiken we ons huisje waar we snakken naar een koude douche cq mandi. s ’Ávonds horen we van Adi dat men op zoek was naar een verdwenen kanoër die toch de zee was opgegaan.

Zondag 13 januari 2013
Marijke


In alle vroegte ga ik even op de beruga zitten met een kopje koffie. Genieten van de rust. Je hoort alleen wat hanen en af en toe hoor je een stem. De koebellen doen ook mee. Peter, Patricia, Mirte en Dewi werden iedere ochtend wakker van de stem uit de moskee. Wij horen die helemaal niet meer. Je raakt overal aan gewend. Tegen 11.00 uur gaan we richting Cuk. We willen nog even samen met hem de lijst van kinderen nakijken. Wie is echt over gegaan en wie is gestopt. Aangezien wij altijd in februari de lijst vernieuwen en het nieuwe schooljaar hier in juli begint lopen we elk jaar dus voor op de werkelijkheid. We hebben een keer geprobeerd om in Nederland via mail en telefoon direct na juli de zaak recht te trekken maar dit monde uit op communicatiestoringen. Na een uurtje hebben we alles nagelopen. Tevens spreken we af om dinsdagavond de vergadering te houden. Het is werkelijk bloed heet. Gisteren waaide het nog flink en daarna kwam gisteravond een flinke regenbui. Nu is het weer windstil en bloedheet. Zelfs voor Lombokbegrippen (wat een woord zeg!). Boung komt ook nog even erbij zitten en nodigt ons uit om vanavond de inzegening van de motor van Ani en Waywan mee te maken. Goh, weer een motor die gezegend wordt en we mogen weer mee eten. We worden om vijf uur verwacht. Even snel naar huis om een beetje af te koelen en dan weer terug want om twee uur komt Dokter Holis. En jawel hoor, keurig op tijd komt ze op haar motortje aanrijden. Eerst loopt ze even mee naar ons huis, om de foto’s van Atun te bekijken, die nog steeds bij ons liggen. Ze zegt dat volgens de foto’s alles in orde is. Dan lopen we even samen naar Atun. Ze onderzoekt haar en praat uitgebreid met haar. Wat blijkt, Atun heeft nu een blaasontsteking. Doordat ze zo vermagerd is de laatste tijd, is haar weerstand nihil en is ze dus vatbaar voor andere dingen. Ze heeft dus inderdaad antibiotica gekregen hiervoor, maar die zijn morgen na vier dagen al op. Ze zal er nog wat voorschrijven, zodat Atun deze zeker een week slikt. Mocht het daarna niet beter zijn dan mogen we met Atun naar de puskesmas van Nipah komen, waar zij werkt. Dit had dus niets te maken met de eerdere ziekte. Ik hoop dat nu alles duidelijk is en dat we het gehad hebben. Daarna loopt de dokter even mee naar ons huis en Joep laat lachend onze berg medicijnen zien. Hij wijst er op dat bij ons op het doosje de voorschriften staan en dat in het doosje de bijsluiter zit. Ja, zo ontvangen zij ze bij het gezondheidscentrum ook maar verbaasd vraagt dokter Holis, hoe dat dan werkt als we maar een strip krijgen, zonder doosje. Dan leggen we uit, dat we in Nederland altijd de medicijnen krijgen in de originele verpakking en met bijsluiter en dat dit wettelijk verplicht is. Ze luistert vol verbazing. Ze begrijpt ook niet dat wij voor vier maanden medicijnen meegekregen hebben. Hier geven ze altijd maar voor 3 a 4 dagen. Ja, ja……… Ik wil toch echt niet ruilen met dit systeem. Dokter Holis vertrekt weer, nadat ze beloofd heeft om morgen het recept voor de antibiotica af te geven. Toch wel gemakkelijk zo’n vriendinnetje. Eindelijk wat meer duidelijkheid en… wij leren van haar en zij hoort dingen van ons. Wij gaan snel ons douchen/mandiën want het is al bijna vijf uur. Keurig op tijd zijn we bij Boung, om te ontdekken dat de ceremonie al heeft plaats gevonden. Er liggen nog een paar bloemetjes op de motor als herinnering. Jam karet (rekbare tijd) de andere kant op. Ze hebben de ceremonie maar om vier uur gedaan. Alle gasten zijn alweer weg en wij mogen meteen aanschuiven bij Boung en Sareah om te eten. De rest heeft al gegeten. Niet over nadenken, dit is gewoon weer Indonesië en het beste gedeelte, het eten, doen we toch nog aan mee.  Tegen zeven uur gaan we naar huis om te proberen om even contact te leggen met  het thuisfront. Met blikkerige geluiden en haperende beelden hebben we contact. Maar daar hebben ze hier een leuke afkorting voor: BTN oftewel  Better Than Nothing. Dus we genieten. De avond wordt weer afgesloten met de buurtjes en ons spetterend kaartspel Jokeren. Van Adi horen we dat er aan het strand bij Kerandangan 2 mensen zijn verdronken in de zee. Hier gaan met name de lokale mensen zwemmen. De zee blijft onrustig en blijft gevaarlijk. Selamat tidur.

Maandag 14 januari 2013
Marijke


Aangekomen bij het restaurant in Graha, genieten we van een ontbijtje aan het strand, terwijl de golven beuken. Het weer is rustig geworden maar de zee doet nog even niet mee. Met flinke klappen knallen de golven op het strand. Voor ons een spectaculair gezicht, maar voor de vissers een flinke strop. Ze kunnen immers de zee niet op. Sommige hebben het toch gewaagd en we zien ze met moeite terug komen op het strand. Na ons ontbijtje vertrekken we richting zwembad. De zon vindt dat schijnbaar leuk en komt er ook bij. Nu is alles compleet. Terwijl we heerlijk badderen en relaxen, horen we plotseling een bekende stem achter ons. Heinz en Gerda komen voor hun massage even langs. We praten even en spreken af om woensdagmiddag bij hen op bezoek te gaan in Holiday resort. Zij gaan de massage in en wij genieten van onze lunch. We willen bijna vertrekken als ze terug komen uit de massage. Gerda vraagt op we op het moment een speciaal project hebben. Nog niet, misschien binnenkort voor de bemo, maar, zeggen wij, onze medicijnenpot is constant in gebruik. Dus besluiten Heinz en Gerda om ons een donatie te geven hiervoor. Vielen dank, liebe freunden! Toch te gek voor woorden, lui liggend aan het zwembad van Graha, toch nog iets voor het project te kunnen doen. Wij zijn een bevoorrecht stel! Het is precies 10 over 2 als we op de Pos Ronda gaan zitten. Dokter Holis komt immers het recept voor Atun brengen. 10 minuutjes later komt ze vanuit de kampung aangereden. Hoe kan dat nou? Haar horloge loopt voor en toen ze ons niet zag, heeft ze het recept maar bij June van Cuk afgegeven. Prima hoor. We spreken met haar af, dat Atun dinsdag nog een keertje naar Puskesmas Nipah komt voor een laatste controle. We hebben nu goede hoop dat alles goed komt. Naar huis voor een verfrissende mandi en dan snel onze was ophalen. Ja, ik ben een keer zo vrij geweest om naar een Laundry te gaan. Lakens en handdoeken zijn behoorlijk zwaar om met de hand te wassen.  Dus een keertje de was laten doen mag wel. Inmiddels is het tijd voor ons avondeten en we gaan weer een keertje naar Terazzo. De gado-gado is niet zo heel lekker. Misschien een foute keuze van mij. Als we thuis komen, voel ik me ook niet helemaal fit. Om kwart voor negen lig ik al in bed en vijf minuutjes later ben ik vertrokken naar dromenland.

Dinsdag 15 januari 2013
Marijke


Om half 2 vannacht was ik klaarwakker. Ja, wat wil je als je zo vroeg gaat slapen. Om 3 uur lukt het me om weer even weg te dromen tot 7 uur. Maar ik voel me wel weer prima. We gaan vandaag even naar Mataram, om een dongel van Telkomsel te halen. Schijnt een stuk sneller te zijn. Onderweg willen we de medicijnen voor Atun ophalen bij apotheek Nia in Ampenan en op de terugweg gaan we voor de formulieren van de immigratie. Dat zijn er nogal wat en dus willen we die thuis invullen. Scheelt een hoop werk. De taxi chauffeur zet ons keurig bij Nia af. Daar geef ik het recept af en krijg te horen: “tidak ada”. (Hebben we niet). O, dan kijken we wel bij Mataram Mall. Daar aangekomen gaan we eerst naar de Telkomsel winkel. Vervolgens naar de grote apotheek daarnaast. Je gelooft het niet, maar weer hoor ik: “tidak ada”. Dan naar binnen bij de Mataram Mall, ook daar is een apotheek, maar weer tidak ada. We besluiten onze Mariam te verblijden met twee hangbloempotjes. De tuin is haar lust en haar leven en we willen haar zo graag een plezier doen. Vervolgens terug richting huis. We vertellen de chauffeur dat we op zoek zijn naar apotheken. Nou, hij vind een straat met vijf apotheken naast elkaar. Ik loop ze stuk voor stuk binnen en je raad het al TIDAK ADA. Ik wordt bijna gek, maar vermoed dat dit merk vrij oud is. Atun had ze gekregen bij de dokter in Ampanan, die ook zijn eigen apotheek heeft. Bij de immigratie wippen we even binnen voor de formulieren. We moeten vragen voor: “perpangangan pertama untuk visa sosial budaya”. Vind je het gek, dat we dit op een briefje hebben geschreven! Daar staan ook Will en Ans, die wachten op iemand om hen te helpen met hun visa. Terwijl we wachten op de formulieren, krijg ik een telefoontje van Edgar vanuit Bangkok. Het is een rotherrie hier op de achtergrond, maar ik maak op uit zijn verhaal, dat onze e-mail gehackt is. Ja, dat kan er ook nog wel bij vandaag. Dankjewel Edgar voor de melding. Wij gaan verder naar apotheek nummer 9, weer in Ampanan. Daar is eindelijk iemand zo slim om te kijken wat de werkzame stoffen zijn in deze antibiotica. Daarop vind ze een merk gelijk hieraan en ik vind het prima. Eindelijk iemand die nadenkt, want ik was echt bijna ten einde raad. Thuis aangekomen probeert Joep ons modem te installeren. Hebben vandaag echt een prima dag. Zijn ze vergeten het inbelnummer te geven. Dan maar even met het oude modem proberen. Facebook is niet meer bereikbaar. Vanmorgen om 6 uur is ons wachtwoord veranderd maar niet door ons. Yahoo is bereikbaar en staat vol met vragen van mensen. Dan zien we wat er verstuurd is. Nee, we zitten niet op de Filippijnen en hebben geen 2000 euro nodig (al hoewel??) Nee, dit is niet leuk. Als we bij onze contacten kijken, zien we dat alle e-mailadressen weg zijn maar ook alle berichten. Wachtwoord veranderen kunnen we ook niet meer. Dan is er maar een oplossing. Helemaal opnieuw beginnen.  
Nieuw e-mailadres en nieuw facebook account. Vier uur bezig met deze zooi, totdat onze vergadering begint. Avondeten schiet erbij in en voor we het weten is het half acht (zeven uur was afgesproken, maar ja “jam karet” rekbare tijd) en staan de heren voor de deur, voor de vergadering.

Voor we beginnen moet ik toch even iets kwijt. Ik merk dat ze soms kritisch zijn op wie er in het project mag, omdat sommige mensen die hier wonen, zich niet echt betrokken voelen bij de kampung. Daar kunnen Joep en ik niet mee leven. We zeggen dan ook eerlijk dat wij willen dat iedereen die langer dan een jaar in de kampung woont, toegang moet hebben tot het project. Wij vinden dat wij niet mogen beoordelen of het goede of slechte bewoners zijn. Ieder kind in de kampung moet de kans krijgen. Dat hadden we in de opstartfase van het project al met elkaar afgesproken. De ouders die zich aan de regels van het project houden, zijn en blijven welkom. Natuurlijk moeten we soms iemand uit het project zetten. Kinderen die langer dan 3 maanden niet naar school gaan, bedrog met kwitanties, enz. We hebben het allemaal al ooit meegemaakt, maar toch willen we, waar mogelijk is, iedereen blijven helpen. Gelukkig begrijpen ze onze gevoelens en gaan akkoord.

Bij de universiteit hebben we weer wat geleerd. De kinderen zeggen dat ze naar de universiteit gaan en omdat wij aan de voorkant zitten (februari), vragen we de sponsors alvast om de bijdrage. Maar dan krijgen ze een baantje aangeboden en weg is de motivatie voor de universiteit. We begrijpen het ook nog, want als er geld binnen komt en je hebt een baan, dan  hoef je de universiteit toch niet meer te doen. Vanaf nu zullen dan ook pas de bijdrage voor de universiteit vragen, als ze daadwerkelijk de test hebben gedaan en toegelaten zijn. De sponsors van de universiteitskinderen krijgen hier persoonlijk bericht over uiteraard.

Ook gaan we kijken welke kinderen extra ondersteuning nodig hebben, omdat ze een kans maken op een heel goede opleiding, dus extra slim zijn. Vanavond leren we, dat wanneer een kind de hele school periode op bijvoorbeeld Junior Highschool bij de beste vijf hoort, ze door de regering verder ondersteund worden en vaak ook gevraagd worden door goede scholen. Dus houden we die kinderen extra in de gaten. Ook willen we proberen, kinderen van ongeschoolde ouders, zo veel mogelijk te helpen met advies. We gaan proberen ons ook wat meer te verdiepen in de schoolsystemen hier, want jonge, jonge wat zijn die ingewikkeld. Natuurlijk is het makkelijk als je geld hebt en kun je kiezen, maar voor mensen met een beperkt budget is het zoeken en puzzelen welke school betaalbaar is, maar ook een goede naam heeft.

Het volgende punt is de bemo. Cuk rijdt nog steeds iedere morgen de kinderen omdat onze vaste bemochauffeur nu op een nieuwe baan heeft, maar hij heeft ook zijn eigen bezigheden en doet ook al alle administratie en dat allemaal gratis. We gaan toch weer proberen om een chauffeur aan te trekken voor de bemo. Alleen weten we nu al dat hij amper zijn salaris bij elkaar kan verdienen. We gaan dan ook proberen om in Nederland een instantie aan te schrijven, die aangeboden heeft ons te helpen als we een projectje hebben. Nou dat is de bemo zeker wel. Hij is zo nuttig voor de kinderen en super belangrijk bij het transport naar dokter en ziekenhuis. Hij heeft zijn diensten al vele malen bewezen. Dat geeft ons wat ademruimte om te bedenken hoe de bemo in de toekomst zijn geld kan opbrengen, want onderhoud, verzekeringen en licenties moeten toch betaald worden.

De medicijnen zijn nu aan de beurt. Nogmaals maken we duidelijk dat de medicijnen en doktersvergoeding voor iedereen in de kampung beschikbaar zijn. Niet iedereen zit in ons project. Toch maken we hier een uitzondering. Jongeren die hier gehuurd zitten voor drie maanden, vaak voor een stage bij hun opleiding, kunnen wel gratis medicijnen halen bij Cuk en June, maar dokterskosten en medicijnen voorgeschreven door de dokter zijn voor eigen rekening. Natuurlijk mogen ze wel gebruik maken van de bemo, als ze te ziek zijn om zelf vervoer te regelen. Hadden we tot nu toe een limiet van 500.000 rph per keer als men naar de dokter of ziekenhuis moest, nu hebben we besloten om bij opname in het ziekenhuis dit bedrag te verhogen tot 1 miljoen. Klinkt natuurlijk als heel veel, maar is slechts € 80,- en kan hier nou net dat grote verschil dat ze naar het ziekenhuis durven te gaan. Als het project er niet zou zijn zouden ze anders een andere oplossing moeten vinden b.v. geld lenen, koe of motor verkopen of noem maar op.

Dan hebben we van een sponsor het verzoek gekregen om tien zakken rijst van 10 kilo uit te delen bij de armste mensen van het dorp. Dan komt de kracht van Boung om de hoek kijken. Zonder te dralen, noemt hij zo 10 gezinnen op, die alle hulp die ze maar kunnen gebruiken krijgen. Het zijn allemaal stuk voor stuk oudere mensen en soms een weduwe met kinderen, die niet meer kunnen werken en afhankelijk zijn van wat ze links of  rechts krijgen. Dus ook hier gaan we voor zorgen. Adi zal wat sjouwwerk moeten verrichten op speciaal verzoek.

De pot voor onderhoud voor de kampung met o.a. de betaling van het waterverbruik van de grote tank wordt nog steeds ondersteund door bepaalde sponsors en dit gaat prima.

Dan houden we het voor vanavond voor gezien, met een speciaal dankwoord aan Cuk, die toch echte het meeste werk doet, de hele administratie. En hij doet dat ook nog eens uitstekend. Wat mogen we blij zijn met zo’n team. Eful met zijn organisatie talent, Adi die 300% eerlijk is, Boung die iedereen kent en Cuk met zijn administratietalent. Al zeven jaar een gouden team. Teria Kasih jongens.

Het is inmiddels laat in de avond en deze dag is na eerst rampzalig te zijn begonnen, heel positief geëindigd. Wat zullen we lekker slapen.

woensdag 16 januari 2013
Joep


Heerlijk geslapen en we zien dat ons nieuwe Facebook weer vol loopt met contacten. Gelukkig hadden we bij Facebook Proyek Kampung Loco, Eful ook als beheerder aangesteld en via hem kunnen we onszelf weer beheerder maken. Bij onze oude Yahoo mail zijn we alle adressen kwijt zodoende kunnen we ook niemand waarschuwen en we zijn naarstig bezig om achter e-mailadressen te komen omdat we nu een nieuw mailadres hebben, dus mensen, stuur ons even een mailtje. Ons nieuwe mailadres staat op onze website www.proyekkampungloco.com onder contact. Zijn aan het proberen om de mailadressen via Yahoo terug te krijgen maar daar hebben we nog niets van gehoord. Gelukkig kunnen we nu heerlijk ontspannen tijdens onze wekelijkse massage van Ibu Iba alhoewel je maar blijft prakkiseren wat er allemaal aan zo’n mailadres hangt en hoe je dit oplost. Och, er zijn ergere dingen in het leven. Automatisering is leuk en handig maar kan ook tegen je werken. Dan even naar Cuk om een kwitantie te vragen voor de bijdrage van Heinz en Gerda die we in de loop van de middag bezoeken en die in het Holiday Inn verblijven. Daar hebben we met Ketut, de securityman een leuk gesprek. Hij heeft vroeger, toen we nog bij Bumi Aditiya zaten, gewerkt en wat hebben we met hem gelachen. Dus even herinneringen opgehaald. Vervolgens onder het genot van een kopje koffie met Heinz en Gerda de namiddag doorgebracht op hun terras totdat donkere wolken zich samenpakken boven de klapperbomen en we huiswaarts keren. Na gegeten te hebben weer achter de Pc om dingen te achterhalen. Mirte en Dewi zijn in Nederland hard aan het werk geweest om hun verslag te maken. Dat komt als extra kadootje vrijdag mee. En dan is de dag alweer ten einde. Deze rustdag was even nodig, na de stress van gisteren. De accu is weer opgeladen.

Donderdag 17 januari 2013
Joep


De dongel die we enkele dagen geleden hebben aangeschaft krijgen we niet geïnstalleerd en we merken dat er al een tijdje een verdacht blauw scherm op onze laptop opduikt met allerlei tekst verschijnt. Ook heb ik het idee dat de usb poorten niet goed werken. Ja, en je kunt hier niemand iets navragen dus gaan we maar weer een keertje naar Mataram gewapend met ons laptopje en de dongel. Bij het Telkomsel kantoor van de dongel leggen we ons probleem uit en krijg te horen dat ze dat wel even zullen doen. Om een lang verhaal kort te maken, twee uur later verlaten we het pand met de allernieuwste dongel, geïnstalleerd en wel, allerlei verontschuldigingen en een extra maand internettegoed. Dan even naar een computershop waar we vorig jaar ook al zijn geweest. Daar krijgen we te horen bij het zien van onze laptop dat er een echt legaal programma op zit van Windows. Vind je het gek, we hebben dit ding gewoon een keertje in Nederland gekocht. Hier koopt men een pc en er zitten tal van illegale programma’s op. Als ik vertel dat we zelfs alle schijfjes zoals besturingssysteem, recovery cd en dergelijke hebben, verteld hij dat hij het wel kan maken dus spreken we af dat we volgende week nog eens terugkomen aangezien wij er de ballen verstand van hebben, bang dat we alle gegevens kwijt zullen raken als we het zelf doen en niet de hele tijd met de pc bezig willen zijn. Je raakt er zo afhankelijk van. We zullen zien en we hebben er wel vertrouwen in. En weer twee uur later gaan we het winkeltje uit en trakteren ons bij Oceanie (bij sommige welbekend) een heerlijke Ice-koffie. Ja, de “eventjes” duren hier uren, daar zijn we inmiddels aan gewend hier op Lombok .”Even” naar de apotheek, “even” naar het Telkomselkantoor, “even” naar de computershop. Aangezien we ons niet wagen om in het alsmaar drukke verkeer en met name in Mataram, hebben we een taxi genomen. Onderweg verbazen we ons elke keer over de “verkeersregels” van de bestuurders. Aan de weg Ampenan  naar Senggigi wordt nog steeds gewerkt en men heeft zelfs wegbelijning aangebracht, althans in het midden van de weg. Mooie witte afwisselende strepen en in de bochten doorgetrokken strepen. Ik heb al talrijke mensen gevraagd of ze wisten wat dat betekend en heb maar een persoon gevonden die dat wist maar zei hij, als ik ergens naar toe moet en ik heb haast, gelden die niet voor mij. Terwijl de taxi chauffeur in een bocht  een auto inhaalt worden we zelf op hetzelfde moment ook ingehaald. Dat er een tegenligger aankomt is maar bijzaak, die moet maar aan de kant gaan. We verbazen ons elke keer dat het goed afloopt. De mentaliteit van verkeersdeelnemers is hier totaal anders echter… in al die jaren dat we hier komen hebben we nog nooit een scheldpartij of opgestoken vinger gezien of een groot ongeluk. In Nederland staat de krant er dagelijks vol van.

Marijke

Vanavond gaan we lekker kaarten met de buurtjes. Even de gedachten op wat anders. En dat lukt wonderwel. Het is weer lachen, gieren, brullen. Vooral om Joep en Adi, die het niet kunnen nalaten om de een na de andere streek uit te halen. In de donkere avond blijft het bliksemen, maar we zien ook de sterren Tegen bed tijd is het nog steeds zo’n 30 graden. Kon erger. Sterkte met de winter in Belanda!

vrijdag 18 januari 2013
Marijke


Het is weer vrijdag. Voor het geval dat iemand dat zou vergeten, schalt de moslimdisco over het dorp. Dit gaat de hele ochtend door tot het middag gebed. Gelukkig wonen wij aan de andere kant van het dorp en valt het hier wel mee. PPMD hadden er erg veel last van. Ik begrijp nu ook waarom. Ze woonden hoger dan wij en kregen het geluid rechtstreeks. Wij worden nog beschermd door de tussenliggende huizen. We krijgen dus de gedempte versie. Nadat Joep weer een hele ochtend bezig is geweest met het veilig stellen van veel dingen op de laptop, gaan we op pad. Nee, niet wandelen. Het gaat richting 35 graden en is windstil, dus moeten we zelf wind maken. Op ons motortje wel te verstaan. Lekker met een beetje wind richting Bangsal. Zo is het wel vol te houden. Bij puskesmas Nipah, staat aan de andere kant van de straat een compleet tentenkamp. Wat blijkt, de gouverneur komt op bezoek en vele, vele kinderen zijn aanwezig. Allemaal in een soort van scoutingkleding. We wachten maar niet op de gouverneur, we zijn immers niet uitgenodigd en rijden rustig verder. We verkennen verschillende strandjes en nemen een pauze met wat water en crackers. Zo krijg je de middag ook om. Lekker helemaal tot aan Bangsal. Daar draaien we om en nemen de lange route de terug. Het verveelt nooit. Bij de kampung koop ik snel een staaf ijs (van gekookt water uiteraard) en samen met de jeruk (lemon) die ik van Kartini gekregen heb, maakt Mariam daar een heerlijk ice-lemon thee van. Lekker fris in deze hitte. Horen we vanuit Nederland dat de winter echt toegeslagen heeft, nou hier is het andere uiterste. De hitte heeft echt toegeslagen hoor. Och, laat ons maar lekker mekkeren over het weer, doen jullie ook allemaal. Vanavond toch proberen ons verhaal te publiceren voor de liefhebbers, met als extraatje het leuk geschreven verslag van Mirte en Dewi. Zo zijn we vanaf dinsdag al technisch bezig om alle problemen te herstellen. Voor de techneuten onder ons misschien interessant, maar voor ons een straf. Bah, wat zijn we afhankelijk. We krijgen ook steeds het advies om de mensen te laten weten, dat het goed met ons gaat en dat de mail nep is. Maar hoe moet je in godsnaam mensen terug mailen al je geen een mailadres meer hebt en ook je hele facebook account kwijt bent. Dus lieve mensen, als je dit leest, dan mail svp even naar Dit e-mail adres is beschermd tegen spambots, u heeft Javascript nodig om het te kunnen zien. dan hebben wij jullie adressen ook weer.  O ja: en we zitten niet op de Fillipijnen en hebben geen 2000 euro nodig (alhoewel, als je perse wil, dan geven we wel even ons banknummer door )

Hierbij dus het verslag van onze twee lieve meiden Mirte en Dewi

Verslag van Mirte en Dewi

25 dec. Mirte

Wij zijn dinsdag 25 december aangereden naar Schiphol . Mama en papa kregen een smsje binnen dat alles volgens plan ging… maar dat was niet zo, we hoorde dat we pas half 8
’s avonds vertrokken dus moesten we 9 uur wachten. Gelukkig konden we naar een bestwel lux hotel in Amsterdam. Daar hadden we nog een lekker ontbijtje gegeten en om 1 uur lunch.
Om 20 over 4 vertrok het busje naar Schiphol. Toen we daar aan kwamen konden we gelukkig gewoon in het vliegtuig. Mirte was heel blij dat we in het vliegtuig  konden, en de rest ook. In het vliegtuig moesten we al snel slapen. PPMD konden op het begin niet slapen, daarna sliepen Mirte en Peter maar Patricia en Dewi niet.
kr kr fioew fioew
Einde

26 December Dewi

Wij zijn van Aboedabie naar Djakarta gevlogen en dat was 9 uur vliegen. Dewi en Patricia gingen slapen maar Dewi kon niet zo goed slapen en Patricia maar een beetje. Peter en Mirte konden wel goed slapen. Wij moesten daarna door de douanen meer dat duurde heel lang, want ze zijden dat het vliegtuig stond te wachten op ons…. Maar toen bleek dat het vliegtuig al vertrokken was. Toen werd er een hotel voor ons geregeld. We werden met een hotelbusje daar heen gebracht. Het was een super de lux huisje……..We konden er savons eten en we hadden twee kamers, want ze hadden er geen voor vier personen! Mama slapten bij Dewi en Mirte slapten bij papa. Sochtens werden we weer om 08.00 uur opgehaald door het een andere bus. Daarna konden we om 11 uur naar Lombok vliegen.

Einde

27 dec. Mirte

Dus, wij zaten in een mega lux hotel in Jakarta. Peter en Mirte sliepen samen op een kamer en Patricia en Dewi sliepen samen op een kamer. Peter maakte Mirte wakker en Mirte Patricia en Dewi. We gingen met zijn allen ontbijten. We hadden hele leuke vrienden ontmoet en die aten met ons mee.
Toen we klaar waren met eten stond er een bus voor de deur, die bracht ons naar het vliegveld. bij het vliegveld konden we al vrij snel vertrekken.
Eenmaal aan gekomen op Lombok moesten we eerst onze koffers pakken. Peter zag Marijke en Joep al  staan en zijn we er heen gerend. En daar was het knuffelen en foto’s maken.
Even daarna gingen we nog wat drinken en eten. En toen met de Bemo naar onze villa.
De villa is heel mooi. We hebben zelfs een groter huis dan Marijke en Joep.
Die avond hebben we gegeten bij de buren van Marijke en Joep, die heten Adi en Mariam. We hebben daar op de grond gegeten, en raad eens… lekker met de vingers.

Einde

28 december Dewi

Lombok
Wij zijn vrijdag 28 dec. Gaan wandelen. Aks eerst gingen we naar de zee, toen begon het heel hard te regenen. Mirte en Dewi hadden gelukkig de bikini aan maar de rest niet. Mirte en Dewi hadden ook in de zee gezwommen in de regen. Daarna ging we naar het druke dorpje en daar hebben we gegeten en getwinkeld. Toen gingen we naar een andere zee gegaan en Peter Mirte en Dewi gingen toen daar zwemmen, het regende toen nog harder. Marijke kreeg een masage. En toen waren we weer naar ons huisje gelopen.Toen gingen we savons naar een restoerand. Er was een hele lieve man, en wij hadden twee doeken gekocht en die ad hij een keer bij Mirte en Dewi een jurkje om geknoopt, en bij Dewi een hoofddoek gemaakt. We hadden daar heerlijk gegeten.

Einde

29 december Dewi

Wij zijn zaterddag 29 Dec. savons Dewi’s verjaardag gaan vieren en gaan kaarten. We beginen met Dewi’s verjaardag. Dewi wis iop het begin nog helemaal niks van haar verjaardag Marijke en Joep hadden een paardenkoetsje gereegeld om 8 uur maar hij was te laat duspakten Marijke een andere dat kwam uit Toe had ze het tegen Dewi vertelt dat dat voor haar verjaardag was. De man die er in zat dacht dat Mirte jarig was want Mirte mog het paardje sturen. Papa zij daarna tegen de man dat  het Drewi’s verjaardag was. De man liet toen Dewi rijden. Het paardje heette Mona-Lieza. Dewi vond het een gekke naam. Hij bragt ons naar de kampung. Daarna gingen we naar Addie en Mariam. Marijke had een super mooie taart besteltd. Dewi mocht hem zelf snijden. Toen we hem allemaal op hadden gingen we kaarten. Dewi was heel raar want eerst ging ze bij Marijke zitten tien verkloren we en Mirte en Mama won. Toen ging Dewi bij mama zitten en Mirte bij Marijke, en toen wonnen hun en Dewi en mama verloren. Toen ging Dewi weer bij Marijke zitten en verloren hun weer en Mariam won. Mama zij het is tijd om naar bedje te gaan want het was al laat. Toen gingen we slapen.
Trusten!!!

Einde

Lombok 30 december Dewi

Wij zijn zondag 30 dec. Gaan snorkelen en duiken. De eerste duik gingen Peter en Patricia duiken met twee andere jongens. De eerste snorkeling gingen Mirte en Dewi met een jonge die Addie heette duiken en nog een andere jonge. Aar ik weet niet hoe hij heet. Peter en Patricia hadden een Baracoeda gezien en een schildpad maar….. de andere dingen weet ik niet meer. Dewi had twee schildpadden gezien een moeder en een baby, Mirte en Dewi hebben een hele dikken vis gezien. En de rest weet ik ook niet meer. Toen we allemaal weer op de boot zaten gingen we in het dorpje eten, en wat fruit kopen. Toen stapten we weer op de boot. Papa en mama gingen weer duiken, en ze hadden een inktvis gezien en de rest weet ik ook niet meer. En toen we met dat busje er heen gingen zat er een moeder in en een klein meisje, de moeder heette Katrien. En het kleine meisje heette Maud. De tweede keer gingen Mirte en Dewi bij de boot een beetje snorkelen. Het meeste deden we op een balk kunstjes, aan de boot twee balken, Maud moes heel erg lagen. Toen kwamen mama en papa weer aan boord. Wij werden weer aan de land gebracht. Wij gingen toen weer naar ons huisje. Savons gingen we weer uit eten. We gingen toen weer naar ons huisje, en het was 10.30 Mirte en Dewi gingen slapen en bij ons kwam Addie en Mariam.
Einde

31 december Dewi

Wij zijn maandag 31 Dec. sochtens bij het hotel gaan eten en drinken. Sochtens hadden wij daar een heerlijk ontbijtje. Het zwemmen was ook heel leuk. Ze hadden een zwembad gemaakt met allemaal steenen er in, en er zat een baretje in en de stoelen zaten in het water. Het was wel jamer dat ze het baretje niet meer deden gebruiken, maar dat deden ze dan anders, ze kwamen het bij onze stoelen brengen. Mirte en Dewi wouden toen niet meer zwemmen dus vroegen ze aan papa of hij de spullen wouw hallen! Joep zij: kom maar terug met de brommer. Dat deden we dus, papa deet sturen Dewi zat erachter en Mirte zat achteraan. We namen de hele tas mee! Savons gingen we met Addie en Mariam uiteten ook weer lekker gegeten. Daarna gingen we naar het strand om naar het vuurwerk te kijken. Dewi had een wensbalon gekregen en die hebben we in de lucht laten zweven. En we hadden een groeps knuffel voor May gedaan en het woordje gezecht maar dat weet ik niet meer hoe dat heten. Toen we naar ons huisje wouden gaan was er een reuze fiele, we kregen een binnendoor weg dat was fijn. Toen was het slapen heel lang slapen ZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZ!!!


1 januari Dewi

Wij hadden dinsdag 1 juni alle huisje gezien. En naar onze sponzers gegaan. Het was jamer dat die van familie van Dongetjes er niet waren en die van damilie Thijsen niet en die van familie Linskens niet. Avons was die van damilie Donetjes wel er. Daar waren we blij mee. Wij mochten ook in alle huisjes kijken, het was heel erg klein en er lag allemaal rotsooi op de grond. Bij de wc’s zat er gewoon een gat in. Dewi kan nog zoveel dingen  opnoemen maar dat vertel ik in Nederland wel.

Einde

2 jan. Mirte

Vandaag is het 2 januari 2013. Vandaag hebben we een trip gemaakt. We hebben een school bezogt, en daar was het heel druk. We zijn naar de boten bouw geweest. We hebben rijst plantages gezien. We hebben cacaobomen gezien. We hebben heerlijk bij de Mc Donald gegeten, hahahahahahahaha.
En we zijn naar een stink markt geweest. Daar heeft Dewi een hoed gekocht. Daar hadden ze ook hele grote vissen. Heel dicht bij de markt hadden ze een heel groot kippenhok waar je kippen en ganzen kon kopen en thuis kon slachten. Dat hebben wij natuurlijk niet gedaan.
Daarna stapte we weer in de auto en gingen we weer naar onze villa

Einde


3 januari Dewi

Wij zijn donderdag 3 januari s`ochtends met Marijke Indonesische woorden gaan zoeken,
Maar dat ging naar de late kant.
Mirte en dewi hadden de i-pad meegenomen voor Addie en Marieam,
We lachten ons kapot.
Papa en mama kregen een machasje.
Papa vond het niet zo lekker, maar mama vond het heerlijk.
Mama en papa kwamen  toen ook naar Marijke en Joep.
Papa en mama moesten met een meneer praten.
Mirte, Dewi, Marijke en Marieam gingen naar het huios van Marieam en Addie.
We gingen toen kaarten maar Mirte en Dewi begonnen valstespellen.
Toen zij Marijke: we stopen!!!
toen begon Marijke dat ze in Indonesise de v en de f veranderd werd door een p
Dus Dewi begon met pikkie stoken in plaats van fikkie stoken,
En Mirte begon met:ik ga een pis pangen in plaats van:ik ga een vis vangen.
S’avos gingen we met de motor uit eten.
En we gingen toen we terug heel even een filmpje kijken over Lonbok.


4 jan. Mirte

Vandaag zijn we met de moter weg geweest. Op het begin zat ik bij mama achterop, Dewi bij papa en Marijke bij Joep. Eerst gingen we tanken en daar was een man die was van de motor gevallen en die had hele grote brandwonden, en dat zag er best wel eng uit. Daarna zijn we langs de kust gereden en daar konden we mooie foto’s maken. We hebben ook de vulkaan van Bali gezien. We gingen ook nog ontbijten want dat hadden we nog niet gedaan. Ik had 2 lekker tosti’s op. Na het ontbijten reden we de jungle in. Daar hebben we heel veel apen gezien. Joep kocht een zakje pinda’s en duwde die bij mama in de handen. Mama deed het heel snel uitdelen omdat ze het eng vond. Toen duwde mama het zakje met pinda’s in de handen van Marijke en die had het zakje zo leeg. Daarna zijn we door gereden naar het hoogste punt van de berg en daarna reden we weer naar onder. Onder zijn we naar een soort kinderopvang geweest waar ze kinderen met een lichamelijk en/of geestelijk handicap hebben. Daar was het best leuk, vooral voor mama. Toen gingen we ergens een ijsje eten en daarna terug naar onze villa.

Einde.

Zaterdag 5 januari Dewi

Wij zijn 5 januari ’s ochtends naar de zee gegaan. Mama was op haar billen gevallen. De golven waren best hoog. Toen we klaar waren met zwemmen, gingen we bij een restaurant eten tegenover de zee. Toen we begonnen te bestellen snapte de meneer er helemaal niets van.
Dewi zei tegen pap: ik wil nog een tosti. De meneer snapte er nog steeds helemaal niets van. We hadden alles op, Mirte wilde nog even in de zee en Dewi ook. Papa kwam daarna ook nog even erin. Mirte had een skelet van een krab gevonden, maar hij was een beetje kapot. Mirte had een helft vast en Dewi een helft. Daarna hadden we hem op een bankje gelegd en een foto van gemaakt omdat hij niet mee in vliegtuig mag. Toen gingen we weer terug naar de kampung.
Mirte en Dewi hadden nog met de kindjes gespeeld.

Einde

6 Januari Mirte

Vandaag gaan we duiken. De zee is best wel wild, maar het gaat gewoon door. We moesten eerst heel lang wachten en konden eigenlijk nog wel één uur in bed blijven liggen. Maar er was een man ziek. We konden eindelijk weg rijden. Eenmaal aangekomen zagen we dat de parkeerplaats helemaal onder de modder zat omdat het zoveel had geregend. Maar we zijn met moeite aan boord gegaan. We gingen eerst naar een eiland om 2 mensen op te halen, maar die waren er niet. Eful bleef op het eiland de 2 zoeken, terwijl door gaan om te duiken. Eerst gaat Manon in het water. Daarna op een andere plek papa, mama en Wil. Ik en Dewi gaan net als de vorige keer op de balken spelen. Wand hier is de zee rustig. Ongeveer een half uurtje later zien we papa,mama en Wil al naar boven komen. Die hadden niet zo lekker geduikt. Daarna gingen we weer terug naar een eiland. Op dat eiland heeft Eful de mensen gevonden. En we gaan ook wat eten op dat eiland. Daarna gingen de duikers hun 2e duik maken. EQn dit keer moghten Dewi en ik niet op de balken spelen omdat de zee te wild was. Toen papa, mama en Wil weer boven waren mocht ik met papa op een ondieper stuk duiken. En ik heb mijn record verbroken ik 6,7 meter diep geweest.Voor vandaag zit het erop en we rijden weer naar onze villa
Einde


7 Januari Dewi

wij zijn 7 Januari s'ochtens bij een hotel gaan eten.
daarna gingen Marijke ,Patricia ,Mirte enDewi zwemmen bij een soort restorand.
Joep en Peter gingen met Tjoek,Addie en Ibrahiem in een winkel voor gereedschap te kopen voor Ibrahiem.
Ibrahiem was dolgelukig.
Joep en Peter kwammen daarna ook naar het zwemmbad.
Marijke,Patricia,Mirte en Dewi zatten al lekker te eten en te drinken.
Joep en Peter kwammen toen terug en gingen ook wat eten en drinken.
Dewi was al klaar met eten en Peter wauw een plons nemen Dewi ook dus.......plons!!!!
s'avons gingen we voor de laatste keer uiteten,dat was jamer.
Mirte en Dewi wouwden nog heel graag met Mozalieza,dus gingen we nog met Mozalieza.
toen we weer naar de kampung gingen was het afgesproken dat we eigenlijk bij Marieam en Addie gingen kaarten maar we gingen andre gekken dingen doen,dus was het te geworden voor te kaarten.
we laggen allemaal heel laat in bed.
lekker slapen!!!!!!!!


8 Januari Mirte

Vandaag gaan we weer een toer doen. En nu naar de waterval. Ik en Dewi vragen of Mariam mee gaat, en ze gaat mee. Dan vertrekken we met de bemo naar de waterval. Het is 2 uur rijden.Eenmaal aangekomen moeten we heel veel berg af lopen en zijn dus zo onder. Als we onder zijn gaan Dewi en ik eerst met onze voeten in het water. Daarna trekken we onze bikini aan en gaan onder de waterval staan. We gaan ook sten klimmen en dat is heel erg leuk.Toen we klaar waren gingen we boven wat eten. Daar was super mooi uitzicht en hadden Cuk,Adi en mariam een feestmaaltje. Als we terug gaan gaan papa en mama met de motor van Marijen en Joep nog even wat doen en Dewi en ik gaan met de kinderen spelen.Om half 7 gingen we bij Cuk en June eten. Ik had wel 7 stukken kip op. Daarna gingen we met papa en bouwn kleren van ons aan kinderen van daar afgeven. En daarna lekker naar bed want morgen is de vertrekdag.

Woensdag 9 januari Dewi

Wij zijn woensdag 9 januari gaan vertrekken. Als eerste gingen we alles inpakken.
Daarna gingen we van iedereen afscheid nemen in het dorp. Toen gingen we met de bemo naar het vliegveld. Even nog wat eten en drinken en we gingen van Marijke, Joep, Adi, Mariam en Cuk afscheid nemen. Pas later toen we zaten te wachten voor het vliegtuig in te gaan hoorde we dat we 50 minuten vertraging hadden, dat was wachten dus.
Toen zaten we in het vliegtuig om naar Jakarta te gaan. We hadden heel veel turbulentie, ik kon weer niet zo goed slapen. We zijn in Abu Dhabi even uit het vliegtuig gegaan.
Tijdens de vlucht werd het donderdagmorgen 10 januari.
Daarna naar schiphol gevlogen en kwamen ’s morgens aan om 07.45 uur.
Wij moesten bij de douane alle koffers open maken omdat we een duiktas bij ons hadden en die meneer wilde zien of we geen dingen uit de zee hadden meegenomen.
Even lekkers warm drinken. Papa had een chauffeur geregeld om ons naar de auto te brengen.
Brrr…wat is het koud, dit waren we niet gewend. In de auto probeerde Dewi weer een beetje te slapen maar dat lukte weer niet. Toen ze wakker was hoorde oma Thea ineens aan de telefoon, daarna nog tante May gebeld. Thuis koffers uitpakken en een heerlijke Hollandse volkoren boterham eten. Lekker douchen en op naar de familie. Daar hadden we genoeg te vertellen.

Einde
Terima kasih

 

Vrijdag 11 januari 2013

Zaterdag 5 januari 2013
Marijke


We beginnen de dag rustig. Het is wat bewolkt. De meisjes komen gezellig bij ons zitten. Ze zijn graag hier en wij vinden het ook kei-gezellig met hen. Ik moet eigenlijk de was doen, maar het tutten met de meiden is zo gezellig. Ze doen een spelletje met stenen wat ze mij ook leren, maar ik snap er niet zoveel van en verlies dus van allebei. Joep gaat met Peter richting Cuk om wat af te spreken. Ze willen een keertje naar een soort van bouwmarkt (als je dat hier al zo kunt noemen ha-ha) met Ibrahim. Cuk is niet thuis, dus gaan ze samen de bouw bij Bumi Adytia bekijken. Voor Peter weer een leuke eye-opener om te zien hoe ze hier werken. In de tussentijd zitten Patricia en ik gezellig te tutten en doe ik zelfs de was met ruime tussenpozen. Dan vertrekt de fam PPMD richting strand en gaan kakek dan nenek (opa en oma) een dutje doen. Lekker lui vandaag. Als ze terug komen zijn ze net op tijd voor de grote regenbui. Ik verhuis de was naar de beruga in de hoop om in dit klamme weer toch nog iets droog te krijgen. Na de bui zie ik Mirte en Dewi aankomen. Allebei kletsnat. Nee, niet van de regen maar ze hadden met de regenton gespeeld en heel veel pannen afgewassen. Maar het lijkt wel of ze het meeste water over zichzelf heen gegooid hebben. Dan staan de kinderen van de kampung al weer te gillen: Dewi, Mirrrrrrrrrte of zoiets. Dat Mirte uitspreken, blijft maar een probleem. Ze spelen nu wel volop met elkaar en het is een genot om de kinderen te zien spelen. Ook opa Theo wordt nog even gebeld, hij is immers jarig vandaag. Theo, ook van Joep en mij van harte gefeliciteerd. De kinderen mogen zeggen waar we gaan eten en dat wordt dus Bale Tajuk. Daar aangekomen worden we eerst begroet en geknuffeld door Ati, de leuke kokkie. De kinderen delen sleutelhangers uit aan het personeel en iedereen schiet in de lach als een van de jongens vraagt of hij er ook een “car” bij krijgt. Het eten smaakt prima en op het einde worden we weer verrast op het gratis toetje. Voor de kinderen allebei een lekkere pannenkoek en voor de groten een fruitbordje. Helemaal goed. Als we dan naar huis willen gaan, komt Ati nog met een flinke tros bananen aan als kadootje. Het kan gewoon niet op. Laat maken we het niet, want morgen gaan we weer de zee op.

Zondag 6 januari 2013
Marijke


Joep gaat eerst even snel kijken of het duiken wel door gaat. De laatste dagen is de zee behoorlijk wild, maar ja hoor: “ut gait oan”. We lopen met de hele bubs, keurig op tijd naar het kantoor van Mohni, om daar te wachten en te wachten. We hadden nog wel een uur langer kunnen slapen. Wat blijkt een man lag ziek in bed in zijn hotel en niemand had dit door gegeven. Ook gaan Wil en Ans weer mee en een Nederlands meisje Manon gaat voor de eerste keer duiken. Aangekomen in de haven, worden de auto’s op straat geparkeerd. De parkeerplaats van de haven is door de regen van de afgelopen dagen, een grote modderpoel. Met veel moeite komen we bij de boot. Even later zit de hele club aan boord. Vandaag met Mohni zelf, Edy, Adi, Marfus, Haan, Eful en zijn neef El. De laatste krijgt een lift naar Gili Trawangan. Daar aangekomen is het weer wachten. Er zouden 2 mensen meegaan voor een eerste proefduik. Niemand te zien. Eful blijft dan maar op het eiland om te kijken of hij ze kan vinden en wij gaan de zee op. Mohni gaat met Manon op een rustig plekje aan haar eerste duik beginnen. Edy, Wil, Patricia en Peter gaan wat verder de zee in. De meisjes gaan weer op de balk spelen, omdat de zee hier redelijk rustig is. Nog geen half uur later zien we de laatste groep al boven komen. Ze zaten in een gigantische stroming en konden er niet tegen in zwemmen. Ze zagen het koraal aan zich voorbij vliegen. Ja, de zee is nogal wispelturig vandaag. Mohni en nieuweling Manon hebben meer geluk en houden het redelijk vol. Daar was geen stroming. We gaan terug naar Trawangan om een hapje te eten. Daar heeft Eful de twee andere mensen gevonden en Mohni besteedt zijn middagpauze aan hun eerste proefduik.
Als we terug komen, eet Mohni snel een hapje van het meegebrachte eten en vertrekken we weer. Nu vinden we een betere plek voor de duikers en kunnen ze voluit genieten van de duik. Maar het spookt iets meer boven het water, dus de meisjes houden we binnen boord. Als de duikers terug zijn, brengen we Manon, het Nederlandse meisje naar Trawangan, en daar bij de kust mag Mirte samen met Peter duiken. Hij neemt haar mee naar beneden met zijn duikuitrusting. Het gaat prima en even later komt er een stralende Mirte mee naar boven. Ze heeft haar eigen diepterecord verbroken. Het zit er op voor vandaag en we gaan allemaal terug naar de kust. Op de terugweg zitten Mirte en ik met Eful en El in een taxi. Het gevolg is dat Mirte me de hele weg bijpraat over haar vriendinnen, vrienden over wie leuk is en wie niet. Dat kind is nooit moe, maar het is wel leuk en we leren elkaar steeds beter kennen. Bij het kantoor van Mohni, wachten we op de rest. Het duurt best lang en dan komt Waywan uit de kampung. He, Marieke, Joep is er al lang. Nou zeg, dan maar met z’n drieën op het motortje van Waywan. Bij Cuk staat Patricia gezellig bij de vrouwen van de kampung, die daar hun dagelijks roddeluurtje hebben. Peter en Joep zijn bij Cuk om wat afspraken te maken om naar Montong te gaan morgen. Moe, warm en vuil lopen we door naar huis om snel te mandiën. Nog geen 10 minuten later zie ik Dewi en Mirte al weer langs komen rennen om met de kinderen uit de kampung te gaan spelen. Als Peter en Patricia ook klaar zijn met het afspoelen van alle spullen en douchen, gaan we richting Senggigi voor het avond eten. Zij lopend, wij met het motortje. Vandaag wordt het Angel. We blijven niet te lang zitten, want Mariam had gevraagd of we vanavond komen kaarten. Onderweg naar huis kopen we nog een ijsje voor de hele bubs. Wij rijden snel door met de ijsjes voor Adi en Mariam, want anders zijn die zo gesmolten. Adi is ook net thuis. Hij had vandaag contact met een Rus en zijn vrouw. De man had al van alles gekocht bij verschillende verkopers. Adi, zo bescheiden als hij is, was als laatste aan de beurt. De vrouw had een horloge uitgezocht, ze waren het eens over de prijs. Adi had het horloge nog wat kleiner gemaakt en toen moest er afgerekend worden. De Rus had nog maar 50.000 rph in zijn portemonnee, dus hij zegt tegen Adi dat hij zo terug komt. Adi heeft gewacht van 12.00 uur tot half zes vanavond, maar je raad het al. Geen Rus meer te zien. Ja, je krijgt het niet voor niets hier. De twee jonge dames zijn wat melig en gaan mijn rasta vlechten, daarna krijgt Mariam van Dewi nog een vlechtbeurt. Die twee zijn werkelijk niet kapot te krijgen. Terwijl de volwassenen proberen hun ogen open te houden, gaat Dewi de MP4 halen en wordt er nog een dansshow weggegeven. Het is tegen tien uur als we echt bijna omvallen. Mirte durft dan ook nog te zeggen: “We zouden toch kaarten?” Waar halen ze in godsnaam de energie vandaan. We gaan naar huis. Ik probeer nog wat aan het verslag te doen, want ik loop een dag achter. Maar lang hou ik het niet vol. Selamat tidur. (Welterusten)

maandag 7 januari 2013
Joep

En terwijl iedereen in Nederland weer aan de nieuwe werkweek begint, hebben wij van alles op het programma staan. Voor PPMD breken de laatste dagen aan, woensdag vertrekken ze al naar Nederland. Dus we beginnen de dag met een ontbijtje aan het strand bij Hotel Graha waar de golven met geweld op het strand neerkomen en het onmogelijk is om nu de zee in te gaan. Rond 10 uur staan Cuk, Adi en Ibrahim ons al op te wachten met de bemo. De dames gaan heerlijk zwemmen in Graha’s zwembad.  Peter en Patricia willen Ibrahim helpen aan wat goed gereedschap en zo willen we eens een kijkje gaan nemen in een gereedschapswinkel. Aan Adi had ik al gevraagd waar we het beste naar toe konden gaan maar volgens Cuk was deze kleine zaak niet goed. Zij hanteerden geen vaste prijzen en als er iemand in de winkel kwam met een wit vel gingen de prijzen drastisch omhoog. Cuk weet een betere winkel met vaste prijzen en veel meer keus. Als eerste rijden we even langs de “Dongel winkel”. Ons tegoed op de dongel is al twee dagen op en dat betekend geen internet. Voor het opladen van de dongel moet je extra naar Mataram terwijl je voor het opladen van je telefoonkaartje je dit bijna overal telefonisch kan doen, zelfs in Senggigi, althans dat is ons gezegd. Dit is snel gebeurd en na in de dongelwinkel gevraagd te hebben of dit echt zo is krijg ik daarin een bevestiging, en een foldertje in de hand geduwd. Uiteraard in het Indonesisch. Och, denk ik bij mezelf, dat kan ik makkelijk door Adi laten vertalen maar als hij een blik op de folder werpt zegt hij dat hij niets snapt van die technische woorden als uploaden, downloaden, en noem maar op. Dus ik denk dat ik er een avondje met hem voor gaan zitten. Als we bij de gereedschapswinkel aankomen in Sweta weet ik niet wat ik zie. Een heel verschil met het winkeltje waar Adi me telkens mee heen sleept. Dit is echt een professionele zaak en je kunt er alles krijgen. Een Praxis of Gamma in het klein. Het is begrijpelijk dat Adi dit niet wist omdat hij a-technisch is en zich eigenlijk niet interesseert voor zulke dingen. De drie mannen zien gereedschappen liggen waar ze het bestaan nog nooit van hebben gehoord. Peter en ik verbazen ons over de prijzen die 3 keer zo laag liggen als in Nederland. Ook hier een enorme keus in merkspul of Chinees spul. Ibrahim is er intussen achter gekomen dat Peter er toch wel veel verstand van heeft, vooral als Peter zijn vingers laat zien, Het kenmerk van een houtbewerker. Na twee uur verlaten we de zaak met in ons kielzog een dankbare Ibrahim. Voor hem was het bezoek als een kind in een snoepwinkel en dat dit hem op zijn pad kwam vind hij ongelofelijk. Op de terugweg rijden we even naar het vissersdorpje bij Ampanan. Daar schijnt vannacht de zee te hebben huisgehouden. De vissershuisje liggen pal aan het strand en tussen de huisjes en de zee liggen de bootjes. Als we aankomen weten we niet wat we zien, de boten zijn door de golven opgetild en meters verder neergekomen, tegen huisjes aan die daardoor flink zijn beschadigd, of tussen de huisjes door liggen ze nu op de “mainstreet” van het dorpje. Gelaten zien we de mensen rondlopen en de schade opnemen.
Volgens ooggetuigen gebeurt dit wel vaker en de regering had hun in het verleden hulp aangeboden maar dan moeten ze verkassen, een heel stuk verder van zee. Begrijpelijk dat ze dat als visser niet willen, maar daar heeft de regering geen boodschap aan en trekken zij zich langzaam terug om hulp te bieden. Wij rijden terug naar de kampung maar niet na een stop te hebben gemaakt bij het kleine, door Adi aangewezen gereedschapswinkeltje, om dit Peter te laten zien. Dan vervoegen we ons bij de dames bij het zwembad totdat de regen zich aanmeld.
Terug naar huis waar de kinderen al zitten te wachten om met Mirte en Dewi te spelen. Als we ’s avonds willen vertrekken komt Kartini ( vrouw van Eful) om ons voor morgen uit te nodigen met de hele bubs om te komen eten. Helaas moeten we haar teleurstellen aangezien er een tour op het programma staat en een etentje bij Cuk. En woensdag is het al zover voor de familie PPMD, terug naar de kou. Aangezien het regent rijden Marijke en ik op het motortje om Mansur te zoeken met zijn paardenkar en zo arriveren we bij ons eetadresje.
Laat in de avond hebben we “zicht” contact via Skyp met een tante van de familie PPMD en ons lief vriendinnetje. Helaas is de verbinding ontzettend slecht maar in combinatie met  “Goedkoop bellen.nl “ (zie contact website Proyek) stelt ons in staat om toch mondeling contact te hebben. Wat wil een mens nog meer, ver weg contact te hebben met je dierbaren!

dinsdag 8 januari 2013
Marijke


Om halfzeven zitten Patricia en ik al bij June op het stoepje om te kijken hoe de kinderen naar school gaan. De meisjes zouden meegaan, maar zijn pas vrij laat gaan slapen, dus die laten we maar even liggen. Om acht uur zijn we terug thuis. Patricia gaat haar clubje wakker maken en thuis komt Joep net boven water. PPMD gaan vandaag een toer doen. Eful heeft geen tijd vandaag en vraagt Cuk en Adi om de tocht over te nemen. De kinderen vragen of Mariam misschien mee wil. Nou, dat is niet tegen dovemansoren. Met vochtige ogen zegt Mariam ja. Ze is stapelgek op de meisjes. Wij gebruiken de tijd om thuis weer wat orde op zaken te stellen. Even een beetje tuttelen en daarna boodschappen doen. Bij de supermarkt staat een prachtige volkswagen kever, oud model 1969. Niet meer helemaal origineel maar hartstikke leuk. Joep praat even met de eigenaar, terwijl ik de boodschappen doe. Het is een man uit Java, die probeert hier op Lombok iets op te bouwen. Hij spreekt vloeiend Engels, dus is Joep voorlopig nog niet uitgepraat. Ik wacht rustig af. Dat leer je hier wel. De man is bij een soort ondernemersclub of zoiets en vraagt een kaartje van het project. Ja, we blijven gewoon lobbyen bij iedereen. Dat zie je wel. Terug naar huis en even ons schoonheidslaapje. Ik was toch wel heel vroeg op vandaag ha-ha. Als we lekker met een boek op ons terrasje zitten, komt de club weer thuis. Ze hebben zich goed geamuseerd bij de waterval. Ook Mariam is met kleren en al, met de kinderen het water in gegaan. Patricia heeft toegekeken. Heel verstandig, geen droge kleren bij zich (was ik vergeten te zeggen) en in bikini of badpak daar rondplonzen is voor een volwassen vrouw not-done. De waterval ligt wel een stukje lopen van de weg af en dat gaat steeds berg af. Terug naar boven wordt het wat moeilijker. Niet voor de familie Linskens die zo naar boven hobbelt, maar Mariam. Ze loopt veel rond het huis, maar klimmen is een hele opgave voor haar. Peter en Patricia lenen even ons motortje voor nog wat laatste inkopen en de kinderen zijn al weer volop aan het spelen met hun vriendjes en vriendinnetjes. We zijn voor vanavond uitgenodigd bij Cuk thuis. Ze maken extra frietjes en ayam goreng (gebakken kip) voor de meisjes. Om zeven uur zijn we daar. Mirte en Dewi hebben een tas met spulletjes bij zich om uit te delen aan hun nieuwe vriendinnetjes, maar die zijn nu net allemaal in de moskee om uit de koran te lezen. We gaan lekker eten. Dewi en Mirte eten weer gezellig met de handen mee. Ze proberen zelfs de redelijk pittige saté en vinden het lekker. Het verhaal is rond. De dag dat ze aankwamen hebben ze bij Adi en Mariam gegeten en nu net voor vertrek bij Cuk en June. Zittend op de grond en eten met hun handen. Onze meisjes hebben veel geleerd. Verschillende Indonesische woordjes, mandiën (douchen met een steelpannetje), eten met de handen en permissie vragen bij het passeren van iemand voorlangs. Na het eten gaan ze met Peter en Boung op stap om de meisjes te zoeken en hen de kadootjes te overhandigen. Nee, niks gekocht, maar spulletjes en kleding van henzelf die ze niet mee terug nemen. Onderweg komen ze Ibrahim tegen. Deze jongen is helemaal uit zijn schulp gekropen. Hij geeft Peter met een brede lach een high-five. Als ze terug komen praten we nog even na, maar gaan dan ook naar huis toe. Morgen wordt het hun vertrekdag.

Woensdag 9 januari 2013
Marijke


Nog een keer komen ze de broodrooster lenen. Wij krijgen de overgebleven levensmiddelen. De nodige kleren worden aan Adi en Mariam uitgedeeld en dan staat Ibrahim bij ons voor de deur. We zitten net met z’n allen bij elkaar. Hij komt afscheid nemen. Dan doet hij iets heel bijzonders voor een moslim-man. Hij geeft Peter, maar ook Patricia een knuffel. Dit is zo mooi dat ik tranen in mijn ogen krijg. Wat is die jongen blij en gelukkig. Wat geweldig dat Peter hem gaat helpen. We worden er allemaal een beetje stil van. Dan wordt het toch later en gaan we de bemo inpakken. De kinderen vragen of Mariam mee gaat en weer worden Mariam’s ogen vochtig. Wat zou deze vrouw toch een geweldige moeder zijn. Jammer, maar helaas, tot nu toe hebben ze het geluk nog niet gehad. Dan staat ook het vrouwtje van Ibrahim te wachten. Verlegen neemt ze afscheid. We rijden met de hele club de lange weg naar het vliegveld. Cuk achter het stuur, Joep er naast en Adi en Mariam bij ons achter in. Na het inchecken komen ze weer naar buiten om samen nog een hapje te eten. Cuk kijkt eerst wat we allemaal bestellen, maar houdt het dan bij kroepoek. Meneer heeft een uitgelezen Lomboksmaak en dit eten kan hem niet bekoren ondanks dat het een lokaal restaurantje is. We hebben nog tijd genoeg, maar hier rond blijven hangen maakt het afscheid echt niet makkelijker. Dus dan toch maar die laatste knuffel. Mariam heeft weer tranen in haar ogen, met als gevolg, Patricia ook en ik natuurlijk ook weer. Shit, dit afscheid is toch moeilijker dan ik dacht. Maar we hebben elkaar in deze 2 weken pas echt leren kennen. Patricia, Peter maar vooral de meisjes. Wat is het toch een heerlijke nuchtere familie. No-nonsens en lekker recht uit. Ook de kinderen, die het hier echt niet gemakkelijk hebben gehad en veel gezien en geleerd hebben. We hebben samen gespeeld en samen gelachen. Een heerlijk stel meiden en fantastische ouders. (ik kan het nu zeggen, want ze zijn weg en kunnen geen commentaar leveren ha-ha). In de bemo zie ik weer het gezicht van Mariam. Heel stilletjes biggelt een traan naar beneden. Dat doet me meer dat een intense huilbui. Zo lief, zo subtiel. Ik slik en kijk maar even de andere kant op. Anders zit ik zo meteen ook weer in tranen. De terugweg is stil. Ja wat moet je zeggen. Iedereen is met zijn eigen gedachten bezig. Thuis aangekomen vraagt Adi:”waar zijn ze nu?” Waarschijnlijk aan het boarden en ze vertrekken zo tegen drie uur. Wij zijn allemaal moe, maar hebben niks gedaan. Waarschijnlijk allemaal verdrietig. Dan maar even een dutje. Wauw, twee uur later wordt ik wakker. Waar was ik in godsnaam zo moe van? Maar het gekke is, ook de buurtjes en Joep slapen zo lang. Raar maar waar. Tegen de avond komt Boung nog even langs en vertelt dat Lombok dive, samen met het reisburootje LTI verhuist is naar Square. Het plein midden in Senggigi. We besluiten een hapje te gaan eten en dan daarna even te gaan kijken, waar ze nu zitten. We gaan naar Bale Tajuk. Kokkie komt meteen vragen waar de kinderen zijn. Suda pulang (al naar huis terug). Wat saai om weer met z’n tweetjes te eten. Geen spelletjes meer, zoals: ik ga op reis en neem mee….. of zoals “wie of wat ben ik”. Maar gewoon samen wat praten en na het eten komt Ray, de man van kokkie, nog even bij ons kletsen. Wel zo gezellig. Daarna toeren we even naar het plein om te kijken naar de nieuwe locatie van Lombok Dive. Ze zitten nog achter Lombi café en niet zichtbaar vanaf de weg. Ben benieuwd of deze locatie beter is. En weer staat het bureau van LTI vooraan. We weten genoeg. Sommige dingen veranderen nooit. Dit voor de insiders. We gaan naar huis en daar zitten er twee te wachten. Ja hoor, we gaan lekker kaarten. Dan voelen we het gemis van onze lieve familie niet zo. Het waren twee heerlijke weken. Het was zo fijn om elkaar te zien, maar afscheid nemen hoort daar ook bij. Dankjewel lieve Peter, Patricia, Mirte en Dewi voor twee heerlijke weken en selamat jalan (goede reis).

Donderdag 10 januari 2013
Marijke


Het leven gaat verder en Iba staat al om 8.00 uur voor de deur voor de massage. Een uur eerder dan gepland. Tidak apa-apa (het maakt niet uit). Ik mag weer als eerste en als ze daarna met Joep bezig is, ga ik even afwassen. In de keuken begint Mariam een verhaal tegen mij. Als ik het goed begrepen heb, is Atun weer ziek en zijn ze naar een dokter geweest. Weer medicijnen gekregen en een brief voor het duurste ziekenhuis van Mataram. Als Adi zo rond 14.00 uur thuiskomt, vraag ik hem om even samen naar Atun te gaan, om er achter te komen wat er precies speelt. Adi waarschuwt ons nog, dat sommige dokters commissie krijgen als ze patiënten naar het dure ziekenhuis sturen. Op zo’n moment haat ik dit hele commissie systeem hier. Het wordt zelfs ingezet over de hoofden van zieke mensen hier. Bij Atun horen we dus het verhaal. Ze heeft weer zo’n dag of vier last van haar maag. Het is vanaf 24 december met de medicijnen goed gegaan, tot ze op waren. Langzaamaan kwam de pijn weer terug. Als het ontstekingsremmers waren, had ze er misschien gewoon meer van nodig. Vader en moeder durven niets te vragen en schamen zich om iets te zeggen, met als gevolg dat ze weer naar een andere (lees: goedkopere) dokter zijn gegaan. Deze heeft ze dus weer een berg medicijnen verkocht en gezegd dat ze naar dat dure ziekenhuis moet. De ouders zijn vertwijfeld. Ik stel voor dat ze terug gaan naar de specialist die Atun al een keer gezien heeft en die medicijnen gaf die in ieder geval tijdelijk hielpen. Dit was dus weer weggegooid geld. Het is weer heel leerzaam om te zien hoe de mensen denken en handelen, uit gebrek aan geld. Om vijf uur gaat Adi samen met Atun terug naar het ziekenhuis waar ze eerder was en ze zullen naar de specialist vragen. Wij blijven bewust thuis, omdat een blanke huid de dingen vanzelf duurder maakt. Hoe veel ik ook hou van dit land, af en toe kom ik met mijn gevoelens niet weg. Dit is de andere kant. Hoe zal ik dit ooit kunnen accepteren? Tussendoor gaan wij snel een hapje eten, want we willen thuis zijn als Adi terug komt. Eindelijk, redelijk laat en bekaf, komen ze terug. Dan komt het volgende verhaal: Bij het ziekenhuis aangekomen, vraagt Adi naar de specialist, maar hij legt het zakje met de medicijnen van vanmorgen, plus de brief op het bureau bij de verpleegster. Zij kijkt hierin en maakt de brief open. Daarop stuurt ze hen naar de dure kliniek. Op de vraag van Adi of het ook bij een goedkopere kliniek kan, zeggen ze ja, hij kan naar Catur Warga gaan. Dit blijkt een kliniek voor radiologie en laboratorium. Daarna mag hij terugkomen bij de kliniek waar Atun eerder behandeld is. Bij dit ziekenhuis krijgt Atun een echo van haar buik. Die echo wordt betaald door Adi en hij vraagt of hij nu terug naar die andere kliniek moet, hij wil immers geen fouten maken. Angstig zegt hij later, dat anders de dokters boos worden op hem. Ze kijken in de papieren en zeggen dat hij terug moet naar de dokter van vanmorgen. Die had immers de aanvraag ingediend. Ze doen uiteraard wat hun gezegd wordt en gaan terug naar die arts. Die bekijkt de foto’s en zegt: Ja, het bevestigt mijn vermoeden dat ze een infectie heeft aan een urinebuis en stuurt ze naar huis met de woorden dat ze de tabletten maar in moet nemen die ze vanmorgen heeft gekregen. Conclusie: Ze komen om half elf vanavond thuis en hebben de specialist niet gezien. Ze heeft tabletten voor een dag of drie en daar moet het dan weer mee verholpen zijn. Ik slik zelf al geruime tijd ontstekingsremmers en geloof nooit dat dit met 3 dagen verholpen kan worden. Ik vraag Adi waarom de mensen wel een berg medicijnen mee krijgen (ik bedoel heel veel verschillende) maar altijd maar voor een dag of 3. Ja, maar zegt Adi, meer kunnen ze niet betalen. Als je genoeg geld hebt, wordt je behandeld op dezelfde manier als in Nederland. De ziekte wordt vastgesteld, je krijgt medicijnen voor langere periode (indien nodig) en komt later nog een keer terug. Bij Atun heeft nog geen enkele arts, tot onze verbazing, gezegd dat ze terug moet komen als de pijn terug komt. Het is om gek van te worden. We weten niet goed wat we moeten doen, want ook onze hulp houdt een keertje op. Toch bedanken we Adi. Hij heeft ontzettend zijn best gedaan, maar de medische wereld is voor de mensen hier nog steeds onbegrijpelijk en ze durven niets te zeggen. Het is zo frustrerend!!!. Ze gaat in ieder geval nu met deze medicijnen aan de slag en als ze op zijn, moet ze terug naar de arts van ons. Kijken of ze langere tijd medicijnen nodig heeft. Een halfslachtige poging om haar toch te helpen.

vrijdag 11 januari 2013
Marijke


We gaan vandaag eens kijken of we de kasboeken kunnen controleren bij Cuk. Hij is even bezig, net als vele anderen om het een en ander op te ruimen in de kampung. Vanmorgen werd bekend gemaakt via de moskee, dat morgen mensen van de regering komen kijken hoe schoon de kampung is. Ze krijgen hier punten voor. Lachuuuuuuuuuu. Iedereen ruimt op, maar alles gaat richting rivier. Als we bij Cuk z’n huisje aankomen, gaat June hem snel halen. Ze rent al, terwijl we roepen pelan-pelan (doe maar rustig aan). Cuk komt aangelopen op zijn nieuwe laarzen. Toen Joep, Peter en Ibrahim bij de grote Praxis (piep reclame, of zoiets) waren, heeft Cuk een paar laarzen gekocht. Hij maakt de rivier bij zijn huisje iedere week keurig schoon, maar heeft al een paar keer in glas getrapt. Dus vanaf nu met laarzen aan in de rivier. Afijn, wij gaan de kasboeken controleren. Wat heeft hij het weer keurig voor elkaar. Alles klopt als een bus. Dit jaar zijn er aardig wat extra kosten voor school, aangezien een groot aantal kinderen het eerste jaar junior- of highschool doen. Ze moeten het eerste jaar altijd extra betalen voor het gebouw. Raar maar waar. Cuk heeft van ieder kind, vanaf junior high-school een eigen map gemaakt. Daarin zit het contract en alle andere rekeningen die dat kind betreffen. Het ziet er keurig uit. De bemo brengt sinds december geen geld meer binnen, maar daar komen we na de vergadering van komende week op terug. De medicijnenpot gaat ook goed. Alleen zijn nog teveel mensen bang en kiezen voor een “traditional“dokter, met alle gevolgen van dien. Ook daar moeten we het tijdens de vergadering over hebben. Het hele medicijnen en dokters verhaal leeft nogal bij ons, door de situatie van Atun. Al met al toch een leerzaam proces. Na de middag gaan we op zoek naar een “Laundry”. De lakens van het bed en handdoeken wassen is toch wel zwaar en zeker bij dit weer, blijft het iedere dag een gok. Sinds maandag staat er een stevige wind en iedere dag is het weer afwachten of het droog blijft. Ja, ja, het is en blijft regenseizoen. We rijden “Green Village” aan de andere kant van de heuvel in. Daar moet zeker een laundry zijn. En jawel hoor. Eentje gevonden. Alles afgegeven en dan naar Senggigi voor de boodschappen. Eerst even een lekkere ice-coffee. Terwijl we daarvan genieten, komen Heinz en Gerda aanlopen. Twee oudere Duitse mensen, die we al eerder hier en in Duitsland ontmoet hebben. Heinz is met zijn 80 jaar een echte charmeur. Schitterend om die man bezig te zien. We kletsen gezellig een paar uurtjes. Tijd is een betrekkelijk begrip hier op Lombok. Dan toch nog even boodschappen doen. Het is dan ook tegen zessen als we eindelijk weer thuis zijn. Buiten gaat de wind flink tekeer. Een uurtje later willen we vertrekken om te gaan eten. Dan staan Eful en Boung voor de deur met een ander motortje. Hebben we de eerste maand van Boung gehuurd, dan is de tweede maand voor Eful. Eerlijk is eerlijk. Nou dit motortje is nieuwer en sneller. Niks mis mee. Snel crossen we naar warung Amalia, waar ik voor de eerste keer Ayam Taliwang probeer. Een echt Lombok gerecht. Ik vraag om het niet te pedis te maken en de kip smaakt overheerlijk. De echte Ayam taliwang is waarschijnlijk te pittig voor mij. Dan hou ik het maar bij de toeristenversie. Dan snel naar huis en ons verhaaltje van vandaag schrijven. Het is weer publicatie dag. Trouwens Atun de hele dag nog niet gezien. Maar we horen zojuist van Adi, dat hij haar had gesproken en het ging goed. Ze heeft weer gegeten!

 


JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL