Proyek Kampung Loco

zaterdag 27 februari 2016

Joep

Toen we vanmorgen de gordijnen opentrokken zagen we enkele vrouwen met wat keteltjes in de hand naar beneden lopen en dat betekent waarschijnlijk dat er iemand gestorven is maar daar komen we nog wel achter. De lucht verandert elke keer, het ene moment lijkt het of er een flinke regenbui aankomt en het andere moment schijnt de zon. Wij benutten de dag met uitzoeken wat hier blijft, wat mee terug gaat naar Nederland en wat we weggeven. Dit combinerend met een bak koffie vliegt de morgen om. Tegen tweeen besluiten we ons te tracteren op een massage bij Orchid, een bezoekje aan het naastgelegen Bayan Handicraft en dan een heerlijke ijskoffie speciaal bij Taman waar we tevens brood kopen. Als we ons tegoed doen aan de koffie word de lucht alsmaar donkerder en spoeden we ons naar huis. Toen we voor dit alles de kampung uitreden zagen we aardig wat vreemde mensen bij het houten bruggetje naar het huisje van Mansur. En toen we terugkwamen vertelde Cuk, die we tegenkwamen, dat de moeder van Mansur was overleden. Als we dus weer langs het bruggetje komen zien we dat het daar aardig druk is geweest, de grond ligt bezaaid met plastic drinkbekertjes en andere rotzooi. Zijn dus inderdaad mensen geweest die ergens anders vandaan kwamen en het niet zo nauw namen met het opzoeken van een afvalbak, of de hele grond aanzien voor een afvalbak! Gegarandeerd dat je er morgen niets meer van ziet. Boung , die nu het medicijngebeuren en dokter en ziekenhuis op zich heeft genomen heeft het er aardig druk mee. Maskur, de dansleraar is tegen een overstekende hond gereden en een snoekduik over het stuur gemaakt, Mami, onze achterbuurman in het ziekenhuis opgenomen vanwege hoge bloeddruk, Jum, de zwangere vrouw van Bagman ook met hoge bloeddruk opgenomen in het ziekenhuis. Ook gaat er een envelop naar Mansur om de kosten voor de begrafenis te ondersteunen. Dankzij ons project word een deel vergoed, zo halen we de drempel weg en kunnen de mensen toch naar de dokter of naar het ziekenhuis want anders gaan ze niet. Dit uiteraard zolang er financiele donatie’s binnenkomen. En dan zijn er nog de gewone medicijnen die bij de drogist verkrijgbaar zijn en waar de kast nu bij Boungs winkeltje staat. Boung is al in onderhandeling met een apotheek om korting te krijgen als onze medicijnenkast aangevuld moet worden. Net als we thuis zijn gaan de hemelsluizen weer open dus we hebben weer eens geluk gehad. Om zeven uur hebben we afgesproken met Rita uit Venlo met haar man Eddy om wat te gaan eten en bij te kletsen voordat Rita eerstdaags voor wat formaliteiten naar Nederland vliegt. We nemen afscheid van Rita en rijden we terug naar huis. Bij de buurtjes staat de voordeur open en ik roep Adi omdat we hem de hele dag nog niet hebben gezien. Die komt naar buiten en verteld dat hij zo’n hoofdpijn had dat hij bijna de hele dag heeft geslapen, Ja, wat wil je als je soms tot 04.00 uur tv kijkt. Mariam komt dan net thuis, ze is met een kleine delegatie naar Jum in het ziekenhuis geweest. De halve kampung heeft haar al bezocht. Ze is 8 maanden in verwachting en haar bloeddruk was schrikbarend hoog. Maandag beslist de verpleegster of het kind gehaald word en van de dokter mag ze niet te veel piekeren. Maar wat wil je met 4 kinderen en een man thuis, ziekenhuiskosten en kwebbelende kampungbewoners om haar bed. Adi verteld dat dat normaal is hier want als ze wat wil eten moet de familie of bezoek hiervoor zorgen en als ze een receptje krijgt , en het medicijn is in het ziekenhuis niet verkrijgbaar, moet een van de bezoekers maar naar de apotheek gaan. We hebben het 2 jaar geleden zelf meegemaakt toen we op bezoek waren in het ziekenhuis bij ons achterbuurmeisje. En dan klagen wij over de medische zorg in Nederland. En dan wil ik het niet hebben over de hygienische toestanden in de ziekenhuizen hier. Oke, er zijn nu een paar nieuwe ziekenhuizen, bijna vergelijkbaar als in Nederland maar die zijn niet weggelegd voor de locale bevolking hier, althans voor de gewone man of vrouw. Niet te betalen!

zondag 28 februari 2016

Marijke

Vandaag hebben we afgesproken bij Jack (oftewel Belo) en Ros. We zijn om 11 uur bij de pasar in Gunung Sari waar Jack ons 10 minuutjes later ophaalt. Dan rijden we nog een behoorlijk eind de binnenlanden in, door kleine dorpjes en langs prachtige rijstvelden. We komen bij een zogenaamde compound. Zo’n twintig kleine huisjes liggen hier bij elkaar. In eentje ervan wonen ze nu met hun zoontje Zeno. Nu horen we dus een goed verhaal van de regering. Deze huisjes zijn speciaal om de mensen een kans te geven een huis te kopen. Ze betalen eerst 4 miljoen rph en daarna 15 jaar lang 800.000 rph per maand. Geen extra rente en het huisje is dan hun eigendom. Het heeft een kleine voor en achtertuin, waar nu hier alleen nog maar zand en stenen liggen. De huisjes zijn pas in oktober 2015 opgeleverd. Een kleine woonkamer, slaapkamer, douche/toilet en keukentje. Voor een jong stel zoals zij een prachtige woning. Het is wel wat ver van Senggigi waar ze werken, maar dicht bij de moeder van Ros, die overdag op Zeno past. Zeno is even wantrouwig, maar even later volop aan het spelen en hij is totaal niet bang van ons. Een verademing voor mij, omdat meestal de kinderen tussen 1 en 5 jaar harstikke bang zijn van blanke mensen met blauwe ogen. Dank je Zeno, dat jij niet mee doet. Ros heeft een heerlijke lunch voor ons gemaakt en Jack zit volop met ons te kletsen. Hij heeft zijn baan bij Edu al opgezegd omdat hij in april 4 gasten krijgt, waarmee hij gaat fietsen. Als ik hem vraag, waarom hij dan niet in maart nog doorwerkt, krijg ik niet echt een antwoord. Echt Indonesie. Maar Ros heeft nog altijd haar baan bij het kleine reisburootje, dus ze zullen het wel redden.  Jack praat ook een hele poos over Jeffrey. Dat was echt zijn beste vriend toen die hier was. Maar ook daarna hebben ze altijd contact gehouden. Onroerend mooi om te zien hoe dierbaar hij over Jeffrey praat. Hij verheugt zich ook ontzettend op de komende maanden als Nick, Elise, Daisy en Djariah hierheen komen. Het zal een dierbaar weerzien zijn. Het is zo tegen drie uur als we afscheid nemen. Het is tenslotte ook hun vrije zondag. Ze hebben maar 1 dag vrij in een week. Jack begeleid ons een stukje, maar al snel weet Joep de weg weer te vinden en nemen we ook van Jack afscheid. Het was een super gezellige middag en Ros is voor mij een heel speciale meid. Zelden een meisje in Indonesie meegemaakt dat zo vooruitstrevend denkt. Ze heeft echt een eigen willetje. Niet altijd gemakkelijk voor Jack ha-ha. Vanavond gaan we naar Bumbus. Na dat middageten heb ik aan een salade genoeg en die van Bumbus is gewoon de lekkerste. Het zit er tjokvol dus we blijven niet lang en om acht uur zijn we weer thuis. Daar treffen we Adi en Mariam en je raad het al, de kaarten komen weer op tafel (grond). Vanavond ben ik weer de gelukkige winnaar en nu wordt het weer spannend want Adi en ik hebben nu allebei 7 keer gewonnen. Gezien de korte tijd dat we hier nog zijn, ben ik benieuwd wie de grote winnaar gaat worden.

Maandag 29 februari 2016

Joep    

Vandaag nuttigen we ons ontbijtje op het strandterras van Hotel Graha. Ze hebben gisteren niet zo veel gasten gehad en dat betekent dat er nu dus ook geen lopend buffet is maar gewoon via de menukaart  je eten kunt bestellen. Prima, omdat we hier toch altijd een westers ontbijtje hebben en nu hoeven we geen drie/vier keer te lopen. We genieten van het uitzicht, maken een praatje met de bediening en verkopers en eerlijk gezegd, het verveelt nooit. Normaal brengen we na afloop van het ontbijt een bezoek aan het zwembad hier maar dit hebben we een paar weken geleden gecanceld wegens prijsverhoging,  geen korting meer, badhokje en toilet zijn verdwenen en de herrie en het gestaar van de luidruchtige werklui die druk bezig zijn om de naastgelegen bouw maar af te krijgen. Jammer maar waar. Nu rijden we naar het bekende officiele reisburo Bidy Tours om te kijken of de vlucht naar Bali volgende week 10 maart niet gewijzigd is en om online in te checken op onze vlucht op 11 maart van Bali naar Bangkok. We zien een vertrouwd gezicht achter de desk zitten, de man die al enkele keren onze vlucht in voorgaande jaren heeft moeten wijzigen ivm eerder naar huis gaan. Hij verzorgt alle formaliteiten, print onze boardingspassen uit voor Bali-Bangkok en berekent er geen rupiah voor, maar we duwen hem uiteraard wat in de hand. Daarna doen we nog wat boodschappen in de naastgelegen supermarkt en rijden door naar de bank om onze portemonnees aan te vullen. Er zijn genoeg ATM’s hier (pinautomaten) maar als tijdens bewerking de stroom uitvalt (wat vaak gebeurt) heb je een probleem. Dus onze tip, Als je pint doe het dan bij een bank die op dat moment open is. Als de wallets zijn gevuld rijden we even door om onze was op te halen. Nog een tip: als je hier een motortje huurt bedenk dat de eigenaar vaak niet verzekerd is, dus bij een ongeluk is het van beide kanten betalen. Neem ook altijd wat kleingeld mee, als je namelijk ergens parkeert staat er in negen van de tien gevallen wel iemand met een fluitje in de mond, een zogenaamde “parkeerwacht”. Bij vertrek duw je hem een muntje van 1000 Rp. in de hand. Zo help je hem om zijn familie te voorzien van eten. Het zijn vaak de kleine dingen die het doen. Tegen de middag zijn we weer thuis, doen een dutje , kopje koffie en praten wat bij met Adi. Mariam was met enkele vrouwen uit onze kampung naar Maan geweest, Maan is de man die als we wat timmerklusjes hebben meteen voor ons klaarstaat. Maans 12 jarige dochter is plotseling overleden. Op onze vraag waaraan kan niemand ons een antwoord geven, daar is men niet mee bezig. Adi had besloten om naar zijn geboortestreek Masbagik, Oost-Lombok, zijn familie op te zoeken maar toen hij daar aan kwam bleek er op verschillende adressen niemand thuis te zijn dus dan maar weer terug op zijn motortje naar huis. Om een uur of vier gaat ons signaal af van Skyp en het is Katja uit Nederland, die benieuwd was hoe wij hier wonen en lopend met onze telefoon kunnen we het haar laten zien, de buitenkant welliswaar in de stromende regen maar dat heb ik wel voor haar over! We kletsen nog wat bij en dan moeten we ons op maken voor het volgende bezoek. We hadden afgesproken met Agus en Yenny, waar we enkele weken geleden uitgenodigd waren in Ampenan. De zus van Yenny, Sherly, is bevriend met Rudi uit Nederland, ook nog bij ons in de buurt, maar die nu al terug is in het koude kikkerlandje. Ze zijn tussen de buien door met het motortje uit Ampenan gekomen maar als ze bij ons achter de koffie zitten valt de regen er met bakken uit. Zodra het iets minder regent rijden we met hen naar Bale Tajuk waar we onder het genot van een maaltijd aardig wat afkletsen. Agus en Yenny zijn Hindu, Agus zijn ouders komen uit Bali, hij is hier geboren en werkt als gids en weet veel van de achtergronden hier op Lombok. Een genot om naar te luisteren. Vooral het verhaal van zijn opa en oma is prachtig. Zij wonen nog steeds in Lovina op Bali en zijn beiden ruim in de 80.Oma klom 10 jaar geleden nog in de kokosnootboom om er de kokos uit te halen. Opa is degene die altijd kookt en dat  alleen met gezonde dingen uit de natuur. Een dochter van hem was een warung begonnen en had hen beiden uitgenodigd voor het eten. Maar dochter werkt ook met ingredienten om de smaak te versterken. Opa nam een hap en zei: sorry dit eet ik niet, want er zit iets vreemds in. De dag erna probeerde dochter het nog een keer en had toch een heel klein beetje smaakversterker toegevoegd. Weer had opa het door en at het niet. Nu worden beiden ondersteund door de kinderen en krijgen ze iedere maand geld zodat ze niet meer hoeven te werken. Agus vertelt lachend, dat opa en oma, zodra de kinderen vertrokken zijn, weer aan het werk gaan en het geld iedere keer uitdelen aan de kleinkinderen. Opa vertelde Agus, dat wanner hij niet meer mag werken, hij beslist snel dood gaat. Wat zouden we die opa graag eens ontmoeten. Yenny runt een tamelijk grote winkel in Ampenan. Maar zoals het hier overal gaat, pal naast hun winkel is een zelfde soort winkel geopend en dat scheelt beduidend aan inkomsten voor dit stel. Zij vertellen dat ze hun zaak misschien willen verkopen en 15 km. van het vliegveld een guesthouse willen beginnen omdat het land daar nog goedkoop is. We vertellen hun dat toeristen het ook moeten zien te vinden en er in de buurt ook eetgelegenheden moeten zijn voor mensen die niet van Indonesisch eten houden. Je kunt wel iets beginnen waar de grond goedkoop is maar als er in de buurt niets te doen is of te eten heeft het geen zin in onze ogen. We halen het voorbeeld aan van Homestay Mandalika in Montong. Hele mooie kamers , maar aan een drukke weg waar je alleen maar lokale eetstalletjes hebt om te eten en verder niks te doen is en waar taxi’s moeilijk te krijgen zijn. En daarmee hebben we hun ogen ook geopend. Vooruit kijken blijft moeilijk hier in Indonesie.  Het is een gezellige avond waarop we tegen elven alle vier huiswaarts keren.

Dinsdag 1 maart 2016

Marijke

Het is dus al maart. Nu vliegt de tijd. Nog 10 dagen en dan gaan we Lombok verlaten. Het gekke is dat we deze drie maanden allebei als lang genoeg hebben ervaren. Het is moeilijk uit te leggen, maar we hebben hier dus niet dag in dag uit vakantie. We proberen ons leven hier te delen met de mensen hier en dat is niet altijd even gemakkelijk. Gisteravond legde Agus me nog uit dat het woord Lombok eigenlijk rechtuit betekent en dat zou typerend zijn voor de mensen hier. Echt niet. Daar ben ik het totaal niet mee eens. In gesprekken is men hier zelden rechtuit en is het maar door goed luisteren en nuances begrijpen, wat er nu eigenlijk gezegd wordt. Gelukkig hebben we een paar mensen om ons heen, waar we wel rechtuit mee kunnen praten, zoals onze buurtjes Adi en Mariam, en niet te vergeten Suzanne, die net als wij Nederlands denkt en het leven hier al heel wat beter begrijpt.  Maar dit jaar komen we verder in het leven hier als dat we zelf willen. Sommige mensen geven ons meer vertrouwen als we willen en leggen hun problemen bij ons neer. Dat is gezien de cultuur hier voor ons, heel lastig om te begrijpen. Het allerbelangrijkste hier is: wat de mensen wel niet zullen zeggen en hoe ze voor de familie overkomen. Dat zijn dus net de dingen waar wij ons al jaren geleden van los geworsteld hebben  Maar hoe leg je dat hier uit, waar ze er nog midden in zitten. Het klinkt misschien allemaal wat vaag, maar het zijn net die verhalen die we niet op internet kunnen zetten. Je zou het priveleven van de mensen schaden en dat is het laatste wat we willen. Dus praten we veel samen over deze verhalen en bedenken hoe we de mensen kunnen helpen. Maar we kunnen een jarenlange cultuur niet veranderen en bieden dan maar een luisterend oor. Het is wel frustrerend dat de mensen door hun eigen gedachten zo afgeremd worden. Hoe mooi dit land ook is, hoe langer we hier komen, hoe dieper we erin duiken, hoe lastiger het allemaal wordt. Met een bezoekje van een maandje Indonesie krijg je deze dingen echt niet mee. We houden al met al vandaag een rustig dagje en besluiten tegen de avond om naar Ishak en Ayu te gaan om alvast afscheid te nemen. Ook deze twee mensen staan al heel anders in het leven als de meeste mensen hier. Zij zijn beiden behoorlijk rechtuit en ook tegen hen kun je gewoon zeggen waar het op staat. Ook Ishak weet precies wat hij wil en zegt dat ook. Dat wordt hem hier in Indonesie niet altijd in dank afgenomen. Ze wonen dan ook niet meer in een kampung en ik denk ook niet dat ze dat controlerende leven nog aan zouden kunnen. Hun twee schattige dochtertjes Natalie en  Aisia staan ook veel vrijer in het leven en zijn amper verlegen te noemen. Oke, ze moeten even wennen als we komen, maar al snel wordt er ijverig met ons gespeeld. De planning was om even een uurtje aan te gaan en daarna te gaan eten. Maar als we echt in een goed gesprek zitten, vliegen de uren voorbij. Ayu vraagt of we blijven eten en besteld telefonisch wat bij de warung voor in de straat. Een half uurtje later wordt het eten afgeleverd. Hoezo, niet modern. Lekker eten en spot goedkoop. Het is zo gezellig dat de uren voorbij vliegen. Het is dan ook rond middernacht als we eindelijk afscheid nemen van deze mooie, bijzondere mensen.

Woensdag 2 maart 2016

Joep

Na ons ontbijt is het weer tijd voor de massage van Ibu Iba. We merken dat het toch heel anders is als bij Orchid. De dames van Orchid werken een vastgesteld programma af en als ze een spier in je kuiten voelen waar je op reageert merk je het meteen , dan gaan ze tegen of over je pijngrens heen om de zaak los te krijgen. Bij Iba ligt het anders, zij werkt met olie waarin een goedje zit wat ruikt naar tijgerbalsem of kajaputi en dat trekt in de spieren, je voelt het gloeien. Nadeel van een bezoek van Iba is dat we de hele tegelvloer na afloop schoon moeten maken. Onszelf ook, wil je niet dat alles onder de olie komt te zitten. Maar vandaag is het haar laatste massagedag en we kunnen het niet over ons hart verstrijken om haar niet meer te laten komen bij ons volgende bezoek hier. Gisteravond toen ik voor de wasbak stond en de kraan opendraaide voelde ik dat ik met mijn voeten in het water stond. Het bleek dat de syfon afgebroken was dus na de massage kijk ik er even naar. Als ik de watertoevoerkraan in de muur dicht wil draaien zodat de wastafelkraan geen water meer doorgeeft  blijkt dat die gewoon door blijft lopen. Ook dat nog. Ook de douche kop is aan vervanging toe en we besluiten naar Montong te rijden om te kijken of ze vervangend spul hebben. Gelukkig slagen we erin om alles voor een prikkie te bemachtigen maar dat komt ook door de kwaliteit van dat spul. Terug op weg naar huis zien we veel mensen en politie op de been ter hoogte van hotel Djajakarta. We vermoeden een politiecontrole maar het blijkt een brand te zijn in de tegenover gelegen karaoke bar Metzo. We laten het vuur voor wat het is en rijden door om op het strand van AW een klein hapje te eten. Dan terug naar huis om de waterproblematiek in onze badkamer onder controle te krijgen en dat lukt. Je kunt het spul niet te vast aandraaien want anders knapt het onder je handen kapot. Dus nu geen natte voeten meer of ik moet onder de nieuwe douche gaan staan. Voldaan douche ik het luie zweet van me af en dan is er al weer tijd voor het vocht aan te vullen met liters water. Bij het alleen maar kijken naar het kapotte spul zweet je je al kapot. In de avond even eten bij Angel en nog wat bijpraten met Mohni van Lombok Dive die er gezellig bij komt zitten. Dan richting huis waar ik tot mijn tevredenheid constateer dat in de badkamer nog alles prima  functioneert. Gezamelijk praten we wat bij met Adi en Mariam voor op het terras want binnen is het door de warmte niet uit te houden.

Donderdag 3 maart 2016

Marijke

Vandaag is quality time met onze buurtjes. Een dagje van ons vieren, waar niemand aan mag komen. In alle vroegte gaan Adi en Mariam naar de pasar voor fruit en voor onze maaltijd vandaag. Ik vind urab-urab heerlijk en dus wil ik leren hoe ik dat klaar moet maken. Tegen tienen gaat Mariam aan de slag om de bumbu (kruiden) voor bij de urab-urab te maken. Ik sta er met mijn neus boven op en noteer ijverig. Joep en Adi gaan met een motortje samen de berg op. Kijken hoe ver ze kunnen komen. Er blijkt dus een weg in de aanleg te zijn naar boven. Een graafmachine is volop bezig. Ik vrees het ergste. Hoe lang zal het duren dat ons uitzicht bedorven wordt door een villa op de top. We kunnen de tijd niet stil zetten. Daarna rijden ze bij de Hill naar boven. Daar waar Joep en ik onlangs ook waren. Mariam maakt bumbu met flink wat chili, knoflook, trassi, zout en een beetje suiker. Dan gaat ze oeleken oftewel alles met de vijzel fijn maken. Op het gas liggen 2 stukken kokosmoot. Die liggen zo’n 10 minuten te roosteren op het open vuur. Nooit gedacht dat ze dat zo doen. Er wordt wat rode ui in de olie gebakken en die gaat later in een potje. Dan wordt de bumbu nog even opgebakken en aan de kant gezet. Als de heren terug zijn, nemen we allemaal onze middagpauze. Het heeft tussendoor al een paar keer geregend, maar de zon komt iedere keer vrij snel terug. Ik had mijn telefoon uit staan en als ik die tegen vier uur aanzet, zie ik een berichtje van Ayu. Of we vanmiddag naar de verjaardag van Aisia komen. Met alle respect niet vandaag. Dit is onze dag met z’n viertjes. We krijgen dan via whatsapp nog de groetjes van Ibu Henny. Die is daar nl. ook. Jammer dan. Mariam en ik gaan de groente schoonmaken. Ondertussen staat de rendang te pruttelen. Katjang panjang (oftewel lange boontjes), een groente die we in Nederland niet kennen, wittekool en tauge worden fijn gesneden. Alles wordt even gekookt. De kokosnoot wordt geraspt met wat limoen erbij. Dan de bumbu en ui meemengen en dat later in zijn totaal gemengd. De urab-urab is klaar en lekker!!! Kip en tempe wordt gebakken. Adi gaat even lontong halen en ons heerlijke maaltje krijgt vorm. Voor Joep worden er zelfs frietjes gebakken. Terwijl we nog snel even mandieen voor het eten, gaat bij Adi de telefoon. Ibu Henny is nog bij Ishak en Ayu en vraagt of we niet heel even aan kunnen komen. Ze wil zo graag persoonlijk afscheid nemen. Nee niet vandaag, echt niet. Maar we laten Adi even terug bellen en zeggen dat we morgenvroeg naar haar school toe komen om persoonlijk afscheid te nemen. Ze is helemaal blij en wij ook. We genieten van ons maaltje en scheppen allemaal 2 keer op. Oh wat is dat toch lekker. Maar te vol kan niet, want vanavond tijdens het kaarten hebben we nog ons super speciaal toetje: Durian. Na het eten gaan we fanatiek kaarten, want Adi en ik staan gelijk met beiden 7 gewonnen avonden. Maar vanavond gaat Joep met de eer strijken. We eten een durian helemaal op en beginnen fanatiek aan de tweede. Maar dat gaat niet meer lukken, we zitten hartstikke vol. Och, hebben we morgen nog wat. Wie denkt dat Joep, die geen durian lust, honger heeft geleden, mag komen kijken hoeveel kroepoek en salak hij vanavond weggewerkt heeft.

Vrijdag 4 maart 2016

Joep

Onze verrassing dat we Ibu Henni zouden bezoeken op haar school is eigenlijk in het water gevallen omdat we Adi gisterenavond hebben laten bellen. Van de ene kant maar goed ook want ze had tesamen met talloze andere hoofden van school een bijeenkomst of zoiets in het nieuwe Epi Centre Mall. Ze beloofde dat ze tegen tien uur terug op school zou zijn. Om kwart over tien arriveren we, Adi, Mariam, Marijke en ik er maar ze is er nog niet, tuurlijk kan het uitlopen. We worden in de directie kamer geplaatst door haar assistente en voorzien van een drankje, de airco word aangezet en een fan draait op volle toeren. Een groot bord aan de wand vermeld van elke leerkracht alle gegevens en we zien er maar liefst 29 op staan. Zowel moslim, hindu, katoliek als cristen althans zo staat het letterlijk op het bord. Als ik een white bord pen had gehad , had ik op plaats 30 Marijke’s naam gezet. Een half uurtje komt Ibu Henni binnenvallen gewapend met twee tassen, volgepropt met Ole-ole (geschenkjes) voor ons. Een leer met handgeweven polstasje, geweven omslagdoek, twee prachtige doeken en een parelketting. Dit wordt Marijke overhandigd namens de vier hoofden van school die we bezocht hebben in de afgelopen drie maanden. Gelukkig is Adi er bij die kan tenminste alles vertalen. Na een half uurtje gaan we gezellig buiten onder de bomen zitten waar het iets koeler is en dan arriveren er nog twee schoolhoofden. De school is al uit. Alleen zien we dat er af en toe een paar kinderen worden opgehaald door de ouders . We krijgen van Ibu Henni te horen dat dit kinderen zijn die moeilijk mee komen en enkele leerkrachten geven hun gratis bijles. Ook dit is weer een initatief van Ibu Henni, we hebben grote bewondering voor haar. Twee leerlingen, toevallig een tweeling allebei meisje, komen ons begroeten. Ze hadden dolenthousiast gereageerd toen ze van Ibu Henni hadden gehoord dat wij de school zouden bezoeken en wilden ons perse zien. Hun moeder staat om vijf uur in de morgen het schoolplein aan te vegen en vader heeft een klein tokootje in de school. Voorheen was het tokootje van een leerkracht maar toen Ibu Henni op deze school hoofd werd vond ze dat de leerkrachten een salaris hadden en men beter iemand in kon zetten die het harder nodig had. In het begin kreeg ze commentaar van de leerkrachten maar daar trekt ze zich niets van aan. Respect voor deze vrouw. Tegen onze wil moeten we uiteindelijk zeggen dat we nog een afspraak hebben want anders komen we hier vandaag niet meer weg. Het afscheid is allerhartelijkst en we, ja, jullie raden het al, even naar Oceanic in Mataram Mall voor een kleine break. En tegen een uur of drie rijden we huiswaarts waar op het weggetje naar de kampung Mister Bob zien lopen op weg naar Boung. Daar treffen we Peter en Marianne, ook uit Nederland en die ook een project hebben op Lombok, Impian Anak, en net zijn gearriveerd. Dus bij Boung op de beruga een heel Nederlands gezelschap. Na de thee met nodige hapjes vertrekt iedereen naar zijn stekkie want om zeven uur zullen we elkaar weer treffen om wat bij te kletsen voordat iedereen zijns weegs gaat. Tegen zevenen als we bij Belindo, afkorting van Belgie en Indonesie aankomen zit het hele gezelschap er al. Voor ons vreemd omdat we hier in Indonesie normaal altijd de eersten zijn en dan altijd moeten wachten op de anderen. En als we aan Belgie denken komt Belgische frites in ons op. En uiteraard staat dat ook op de menulijst. Behalve Marijke die gewoon nassi goreng besteld terwijl de rest allemaal kip met friet besteld met het nodige vocht. Een klein puntzakje met overheerlijke frites in een standaardje met daarnaast een bord met kip en wat groente daarbij en uiteraard ontbreekt de mayonias niet. Na het eten besluiten we bij Mario’s BarU in het centrum van Senggigi het vochtgehalte op peil te houden en gezellig bij te kletsen. En dat duurt tot het personeel bij de omliggende tafeltjes al alles heeft opgeruimd en demonstratief een helm op tafel komt en als we op de klok kijken zien we dat het ook al middernacht is. We nemen afscheid van Mr. Bob en Susan want zij vertrekken zondag al weer naar Nederland. Peter en Marian rijden in de auto terug naar de kampung om de berg te beklimmen die naar hun optrekje leidt, terwijl wij hun al voorgegaan zijn op ons motortje en meteen aan het bijwerken en het publiceren van dit verslag werken. Ook bellen we even met Nick en Elise voor de laatste nieuwtjes. En terwijl we hiermee bezig zijn horen we ze te voet langskomen om hun moeizame dag af te sluiten. Ga er maar aan staan, tegen een uur of elf aangekomen in Lombok en zonder rust doorgegaan tot na middernacht.
NU ALS EXTRA KADO VOLGT EEN VERSLAG VAN SUZANNE VAN INDAH HOMESTAY:



Suzanne

28 januari 2016
De afgelopen dagen heeft het geregend, geregend, geregend en nog meer geregend. En het kan hier echt heel hard regenen! De weg verandert in een riviertje en bij de buren moest het water uit de nog onbewoonde, nieuwe woningen geveegd worden. Natuurlijk moest Sem opgehaald worden van school, mijn taak… Opik vroeg nog hoe ik dat wilde gaan doen. Hier gebeurt het vaak dat als het regent, je gewoon niet naar buiten gaat. Veel kinderen gaan niet naar school, kinderen worden veel te laat opgehaald en mensen gaan niet naar hun afspraken. De regen is reden genoeg om je verantwoordelijkheden niet na te komen. Daarentegen heb je trouwens ook mensen die zich niets van de regen aantrekken en zoals Moh, mijn tuinman, in de stromende regen met zo’n vietnamees strooien hoedje op, onkruid aan het wieden is. Wat een harde werkers heb je hier ook!  Maar ik ben dus gewoon op mijn brommertje gestapt en we zijn samen in de regen onder luidt gezang en gelach naar huis terug gereden. Heerlijk vond Sem het en het laatste stukje wilde hij zelfs te voet doen omdat het heerlijk is om met blote voeten door het warme, stromende water te lopen. Thuis zijn we wel direct met zijn allen onder een warme douche gestapt en zijn lekker in een droge joggingbroek gekropen.  

Vandaag was het weer droog en bracht ik Sem weer naar school. Soms kan je zo blij worden van leuke, grappige, simpele dingen om je. Gewoon om je heen kijken kan zoveel positieve energie geven. Ik reed langs een heel bekend visrestaurant. Stond er op een uithangbord: “live seafood”. Daar krijg ik een glimlach van om mijn mond.
Vandaag even bij Joep en Marijke geweest die een project opgericht hebben in de kampong. Ze hebben onder andere een watertank met wc’s en douches neergezet in de kampong. Niet iedereen in de kampong heeft water bij zijn huis en wat is het dan toch  mooi als je een moeder met haar 2 kindjes van de berg af ziet komen lopen om te gaan douchen. Ze had een babytje bij zich die in een soort kinderwagen lag, bepakt tussen zeep, tandenborstels, tandpasta en handdoekjes en een heel blij meisje van een jaar of 3 die het zichtbaar een feest vond om te gaan douchen. Wat voor ons zo gewoon en noodzakelijk is, is een uitje voor sommige mensen hier. Goed werk!
Via het project worden de kinderen uit de kampong gesponsord om naar school te gaan. Elk jaar worden van alle kinderen die meedoen  foto’s gemaakt en volgende week zondag is het zover. Ik had nog heel veel speelgoed liggen dat Sem en Sofie eigenlijk niet gebruiken. Ik heb met ze afgesproken dat we dat gaan geven aan de kinderen van het project. Ik heb net 2 grote zakken vol afgeleverd bij Joep en Marijke en iedereen die op de foto komt mag iets uitzoeken. Leuk voor de kinderen uit de kampong, voor mij ruimt het op en Sem en Sofie leren te delen. Win, win en win!


22 februari 2016

We hadden bedbuggs!! Bah bah bah. Gasten nemen ze mee van andere accommodaties in hun kleding of tas, Hier blijven ze dan achter in bedden, meubels en zelfs in scheuren en kieren in de muur. Veel kleine homestays op Gili hebben er last van en doen er niets tegen. En we zitten dan met de gebakken peren... We hebben experts laten komen die een enorm chemisch vergifje gegeven hebben, dat we overal tussen kiertjes, spleten en gaatjes moesten smeren. We hebben het verschillende keren gedaan maar de expert vertelde ook dat bamboebedden, die ik -en vele andere toeristen met mij- zo leuk vinden, een ramp zijn wat betreft bedbuggs. Er zitten zoveel gaatjes in waar de bedbuggs eieren in leggen, dat je er eigenlijk niet vanaf kunt komen. De enige oplossing is dus nieuwe, houten bedden kopen. Beddenwinkels heb je hier nauwelijks. In dit geval gaat het om eenpersoonsbedden en de enige bedden die je kunt krijgen zijn houten kinderbedden inclusief hele kinderkamer, of bedsprings bedrukt met ´frozen´ of ´spiderman´. We hebben dus bedden moeten laten maken. Heel leuk om precies te bedenken wat je wilt hebben, maar het blijft dan wel weer spannend hoe het resultaat er uit ziet. Vooral omdat ze hier in Indonesië vaak doen wat ze zelf mooi vinden. Vooral toen we ons huis jaren geleden lieten bouwen, was er steeds weer iets wat verkeerd ging. We hadden op de tekening veel ramen laten zetten omdat we van licht houden. Dat konden ze maar niet begrijpen en een aantal muren werden dus gewoon dichtgemetseld. Gevolg was dat ze het daarna weer moesten afbreken. Maar mijn bedjes zijn uiteindelijk helemaal mooi geworden! En met ons huisje, met vele ramen, ben ik ook nog steeds heel blij!

De stroom valt hier regelmatig uit. Zeker de laatste tijd gebeurde het wel een paar keer per dag dat er geen stroom was gedurende 2 of 3 uur. Geen enkel probleem, maar mijn computer kan daar volgens mij niet zo goed tegen. De batterij kan niet meer opgeladen worden, dus werkt hij op stroom. Maar elke keer als die uitvalt, krijgt hij weer een klap. En nu was hij er helemaal mee opgehouden en ik was al bang dat ik alles kwijt zou zijn. Ik heb een Nederlandse laptop die ik normaal gesproken liet repareren door een Nederlandse jongen hier, die er altijd 100.000 IDR (7 euro) per uur voor vroeg. Maar deze jongen is overleden dus via Joep en Marijke, mijn vrienden die een projek kampung Loco opgezet hebben, ben ik naar een winkeltje in de Mataram mall gestuurd. Een smalle, lange ruimte waar in het midden een lange tafel staat met aan beide kanten wat stoelen. Verder stonden er aan de zijkanten wat oude vitrinekasten met hier en daar een laptop, en troep dat zo stoffig is dat je denkt dat het er al jaren ligt. Typisch een Indonesische toko. Hij wist direct wie papa en’ papuk’ (oma) rasta waren, sloot de laptop aan en zag al meteen hoe dit opgelost moest worden. Back up maken, C schijf formatteren, nieuw programma installeren en alles weer terug zetten. Zaterdag gebracht, maandagochtend belde hij al dat hij met de back up bezig was en ik kon hem donderdag halen. Inderdaad, al mijn bestanden zaten er weer op, alles door elkaar, maar ik was allang blij dat ik het nog had. Alles is nu wel in het duits, maar alles went.... Het toetsenbord zit nu volgeplakt met stickertjes omdat niet alle toetsen typen wat ze ze zouden moeten typen. Maar ook dat went.... En dat alles voor ook maar 100.000 IDR (7euro). Ik ben helemaal blij met mijn nieuwe computermannetje!

Via school werd er gevraagd of Sofie, 4 jaar, mee wilde doen aan een modeshow waarbij ze verkleedt moest gaan als een beroep. De enige verkleedkleren die ik heb, is een dokterspak, dus Sofie zou als dokter gaan, met dokterstas in haar handen. Zondag om 1 uur zou het in het Epicentrum, de nieuwe mall in Mataram, beginnen en de juf had gezegd dat we er om 12 uur moesten zijn.
Ik wist niet wat ik zag toen ik aankwam. Er waren 4 categorien die mee zouden doen, peuters, kleuters, lagere school en ouder. Ik denk dat er zeker 200 kinderen meededen en dan waren er nog de ouders en andere toeschouwers. De hekken naar de ‘zaal’ waren nog dicht en iedereen stond te dringen om als eerste naar binnen te mogen. Kleine Sofietje werd bijna platgedrukt en ik heb haar maar gedragen. De aanmelding was bij de entree en omdat het aanmelden even duurde, werd de hele entree verspert, niemand kon meer voor- of achteruit. Niet over nagedacht.....Toen we uiteindelijk binnen waren, was het natuurlijk voor iedereen onduidelijk waar we heen moesten en zijn we maar ergens gaan zitten. Er was een hoop herrie, de speakers stonden maximaal en de meeste kinderen, en vooral de moeders, hadden goed hun best gedaan met de outfits. Alles zag er echt op en top uit en het was duidelijk dat de meeste kinderen helemaal in het nieuw gestoken waren: nieuwe outfit, nieuwe schoenen, naar de kapper geweest en een enorme make up laag op. En dat voor kinderen vanaf 2,5/3 jaar. En de één nog sexyer dan de ander...... Veel kinderen hadden ook duidelijk met moeder geoefend hoe je je op de catwalk moet presenteren. Als volleerde volwassen modellen gooiden de kleuters hun heupen opzij en werden de lippen getuit. Ik keek mijn ogen uit. Sofie was nummer 46 en kwam op haar dagelijkse gympen, in een leuk doktersjurkje met een naturel gezichtje het podium op. Wat een lef om dat als 4 jarige te doen op een podium met honderden toeschouwers! Ik had het haar niet nagedaan, een trotse moeder! Heel schattig liep ze wat naar voren, de presentatoren aldoor aankijkend waar ze naar toe moest. Bij de jury moest ze nog even haar handen in de zij doen en toen huppelde ze weer terug het podium af. Schattig! Helaas niet gewonnen maar daar heb ik haar ook helemaal niet over gehoord. Een grote pluim!

24 februari

Wat hebben we toch vaak leuke gasten met mooie verhalen. We hebben nu een Australische jongen die op de fiets in 10 maanden vanaf Australië hiernaartoe gefietst is. Het is regenseizoen dus hij had het laatste stuk, Flores en Sumbawa, een hoop regen gehad en had nu flinke blaren op zijn billen van de natte kleding. Senggigi was voor hem echt een stop om even bij te komen. Ik vroeg hem wat zijn plannen verder waren en hij wilde wel richting Europa in de komende 2-3 jaar. Geweldig! Zeker op de fiets kom je zo dichtbij de lokale bevolking met hun culturen en gewoontes. Prachtig!

En dan een jong Nederlands meisje die de was had laten doen bij mij..... ‘Ohh’ roept ze...’ het ruikt precies naar de was zoals mijn moeder het altijd voor me doet!’ Lief!

En een Russisch meisje, die hier maar 1 nachtje geweest is en nu naar Gili ging. Haar engels is niet zo goed: ‘Your place is delicious!’..... Neem ook een hapje!

En vanmorgen moest ik weer heel hard lachen. Een gast had een dokter gebeld die langs zou komen. Hij zat te wachten voor zijn kamer toen er een Indonesische man het terrein op liep. De Engelse gast zwaaide naar de man om aan te geven dat hij op de dokter wachtte. De Indonesische man kwam met allemaal papieren en begon in het Indonesisch tegen mijn gast te praten. Op een gegeven moment komt de Engelse jongen naar mij toe. 'De dokter spreekt helemaal geen engels, kun te misschien even helpen?’ Prima, ik loop naar ze toe, bekijk de papieren en vraag of hij de dokter wel is. ‘ Nee, ik ben van de statistieken...’ Mijn gast moest heel hard lachen. Hij dacht dat hij op zijn minst direct naar het ziekenhuis werd doorgestuurd met al die papieren voor zijn neus....

En een mooi verhaal: We hadden 2 gasten die naast elkaar een kamer hadden. Een meisje dat al een half jaar in Bandung had gezeten voor een studie en nu nog even ging rondtrekken, en een jongen die net uit Nederland kwam. Hij wilde eerst 2 weekjes Indonesië zien en daarna zou hij voor een jaar in Jakarta een studie gaan volgen. Beiden hadden een budgetkamer. Deze kamers hebben een Indonesische badkamer. Dat wil zeggen: een hurktoilet met daarnaast een grote emmer met schepemmertje om door te spoelen, en geen wastafel, want Indonesiërs poetsen hun tanden wel tijdens de mandi. Daarbij gooi je flink wat koud water uit de grote emmer, in een vlug tempo, met kracht over je heen. Het is dus gebruikelijk hier dat de badkamer van onder tot boven helemaal nat is. We hebben in onze badkamers wel een westerse douche hangen dus de gasten hoeven geen Indonesische mandi te nemen, maar mag natuurlijk wel..... En in alle kamers ligt toiletpapier dat na gebruik in een emmer gegooid dient te worden. Ook dit speciaal voor onze westerse gasten want Indonesiërs nemen na elk toiletgebruik gewoon zo´n kleddernatte mandi om zich te wassen, en gebruiken geen toiletpapier. Maar dat meisje checkte in en kwam lachend naar me toe: ‘Ik ben al helemaal ingeburgerd, dat toiletpapier heb ik niet nodig!’ Leuk als mensen zich aanpassen aan de cultuur. Even later kwam die jongen die nog naar Jakarta zou gaan naar me toe: ‘Hoe werkt de wc hier? Ik zie helemaal geen knop om door te spoelen.....’ Grappig om het verschil te zien tussen die 2 gasten. De ene heel ervaren en de ander nog zo onervaren...... Onze standaardkamers hebben trouwens hele mooie badkamers met westers toilet met knop om door te spoelen.....

29 februari

Gisteren was er weer iemand overleden in de kampong, een oude vrouw, familie van Moh, onze tuinman. Ik ging er in de ochtend weer naar toe met een schaal met rijst. Toen ik aankwam zaten alle mannen van de kampong op de weg en ze wezen naar een smal bamboebruggetje waar ik over moest. Bang dat ik er doorheen zou zakken liep ik voetje voor voetje naar de overkant, al die mannen starend en lachend en me aanmoedigend dat het wel goed zou gaan. En dan te bedenken dat al die mensen hier, daar 10 keer per dag overheen rennen. Toen ik aan de overkant kwam, waren alle vrouwen de overledenen al aan het wassen met een hoop gezang en gebeden en de mannen kwamen net de draagbaar brengen. Ik heb toch al een hoop gezien rondom het overlijden, maar dit was weer nieuw. Van bamboe hadden ze een soort brancard gemaakt en daar waren met dunner bamboe bogen overheen gemaakt waar het lichaam onder komt te liggen. Over de bogen heen komen mooie doeken om het geheel af te dekken. Ook de draagbaar werd gewassen en ingezegend. Elke dag leren we weer wat nieuws over de cultuur en de gebruiken. Ook was ik weer verbaasd over het feit dat echt zoveel mensen in de kampong familie van elkaar zijn. Van een aantal mensen weet je wel dat het broers of zussen zijn, maar deze vrouw was de oma geweest van wel heel veel bewoners van de kampong..... één grote familie dus.

Gisteren weer even gezellig met Nederland gebeld en daar kwam ik weer tot de ontdekking dat veel dingen voor ons al zo gewoon zijn, die men in Nederland niet weet. Zoals dingen over water, elektriciteit en gas:

Drinkwater kopen we in de winkel. In grote gallons van 20 liter. Meestal hebben we er 2 in huis en na een paar dagen zijn deze op en halen we nieuwe. De flessen zelf hebben statiegeld dus we wisselen ze en kopen alleen het water dat erin zit. Maar dan moet je wel een fles van hetzelfde merk kopen en dat is soms een probleem. In de winkels hier hebben ze geen immense voorraden zoals in Nederland maar kopen ze maar een paar flessen in van een bepaald merk. Regelmatig zijn die dus op en moet je naar een andere winkel zoeken die wel hetzelfde merk heeft.

Water voor de douche, wc en het koken komt bij ons uit de kraan van het waterleidingsbedrijf. Lang niet overal is dat zo en toen we hier kwamen wonen, was er in de hele kampong nog helemaal geen waterleiding. Het eerste dat we dus deden toen we dit stuk grond kochten, was een hele diepe put graven zodat we grondwater konden gebruiken. De eerste paar maanden dat we hier woonden stond ik dus met touwen, emmertjes water omhoog te hijsen voor de was en de afwas, die ik op een platje bij de put, op mijn knieën deed. Met een pomp kon er wel water vanuit de put naar de badkamers gepompt worden zodat er in de badkamer water uit de kraan kwam. Maar in andere delen van de kampong is er nog steeds geen waterleiding en gaan mensen bij gezamenlijke putten water halen, of gaan ze naar de watertank, die Joep en Marijke via projek kampung loco hebben neergezet, waar ook douches en toiletten zijn. Veel mensen wonen hier ook in een kos kosan. Dit zijn kamertjes van 3 x 3 of 3 x 4, die je per maand huurt en waar men alleen, met 2, 3 of 4 mensen woont. Deze woningen hebben ook niet altijd een eigen badkamer en ook hier staat dan een gezamenlijke buitenbadkamer, wel of niet aangesloten op de waterleiding.
Maar ook al is er waterleiding en een  put, het is niet altijd zeker dat je water hebt. De afgelopen week was er een probleem met de waterleiding 10 km van Senggigi af, en heel Senggigi heeft 3 dagen zonder water gezeten. Gelukkig hebben we een eigen put en ik denk dat alle hotels dat hebben, dus we hadden eigenlijk geen probleem. Maar mensen die geen put hebben, hadden toch een probleem. Even je handen afspoelen, wc doorspoelen, thee zetten, douchen......... het kan allemaal niet zomaar. We zagen dus een hoop mensen met emmers water sjouwen. Maar ook als er wel water uit de waterleiding komt, is er soms een waterprobleem. De afgelopen zomer heeft het maanden niet geregend en ook uit de kraan kwam vaak aan het einde van de dag geen water meer. Maar iedereen accepteert het hier, maakt zich er niet druk om en gaat door met waar hij mee bezig is.

Ook gasleidingen zijn er niet. We koken wel op gas maar dat gaat met grote gasflessen, die je bij de supermarkt koopt. Ook dit gaat met de fles als statiegeld en je ruilt de lege om voor een volle en betaalt alleen voor het gas. Als het gas ´s avonds laat op is, heb je een probleem..... Ik zie dat de lokale mensen ook steeds meer op gas koken. Er zijn mensen die nog steeds op hout koken en er zijn mensen die op een gasolie-stel met lontje koken, zoals we dat ook de eerste jaren deden.

Dan de elektriciteit.... Ook die valt bijna elke dag wel een keertje uit, maar niemand maakt zich er druk om. Toen we hier kwamen 6 jaar geleden hadden we nog helemaal geen elektriciteit. Licht hadden we door middel van olielampjes, we hadden geen koelkast en geen fan. Na een paar maanden kregen we een generator die we ´s avonds van 7 tot 10 uur aandeden. Op het eiland is niet voldoende elektriciteit en nieuwe adressen kregen niet makkelijk een aansluiting op de elektriciteit. We hebben een tijdje van de buurvrouw afgetapt maar ze wilde er zo veel voor hebben dat w daar maar weer mee gestopt zijn. Na misschien 1,5 jaar konden we na betaling van een hoop corrupt geld, een eigen aansluiting krijgen. Maar ook dit is een maximale hoeveelheid en je moet altijd op blijven letten dat je niet te veel in 1 keer gebruikt. Voor noodgevallen, als de elektriciteit uitvalt in het donker, hebben we nog een generator en ook deze kan niet teveel stroom in 1 keer geven, dus als het ´mati lampu´is, moeten de tv en de koelkast uit. Het verbaast me overigens niets dat er vaak problemen zijn met de stroom. Als je ziet hoe al die kabels in de lucht hangen....... ze zouden nooit door de veiligheidstest komen.....

zaterdag 20 februari 2016

Marijke

Zo vanaf gisteravond 10 uur tot vanmorgen 7 uur doorgeslapen. Zo’n dagje op het water doet je wel wat. Als we facebook checken, zien we dat Han online is. Via messenger gebeld en dus beeld en contact. Even lekker bijgepraat. Tot dat Han echt moet gaan slapen, want ja, voor ons is het ochtend maar voor haar toch echt al nacht. Daarna krijgen we nog een droevig bericht. Corry en Gert gaan met spoed naar huis. De moeder van Gert is overleden. Heel veel sterkte lieverds. Kom veilig thuis. Voor ons is het vandaag lekker rustig aan. We rijden even richting Batu Bolong. Maar daar is het een drukte van belang. Weer een ceremonie voor de Hindu, dus rijden we een heuvel verder. Daar genieten we van het uitzicht, maar bovenal van de verfrissende wind die daar waait. Heerlijk even uitwaaien. Tot onze verbazing zien we een snorkelaar in een wetsuit, ontzettend ver van de kust. Maar langzaam maar zeker keert hij terug. Wij volgen hem met de camera, die we als verrekijker gebruiken. Na een poos gaan we richting laundry en halen de schone was op. Och, vandaag is genieten dus even door naar Graha voor de lekkerste soto ayam van Senggigi. Ook hier zitten we weer lekker in de wind van de zee. Zo is het allemaal goed vol te houden. Tegen drieen keren we huiswaarts om daar verder van rust te genieten. Ja het leven kan zwaar zijn. Na een paar uurtjes besluiten we om er nog een lekkere massage achteraan te doen vandaag. We gaan naar Orchid en deze keer krijg ik een gewichtige dame en Joep een klein vrouwtje. Ik krijg de beste massage ooit. Af en toe tranen in mijn ogen, maar oh wat maakt ze de spieren los. Geweldig gewoon. Ik wil uiteraard haar naam weten voor de volgende keer. Ketut, je was geweldig. Maar ook Joep krijgt, ondanks dat het maar een klein vrouwtje is, een fantastische massage. Ook Nya doet het prima. Joep zag zelfs hoe ze zich afzette met haar voeten tegen de muur om nog meer kracht te zetten.  Deze dames gaan we onthouden! Toch krijgen we a.s. woensdag ook weer massage van Ibu Iba. Ze is langs gekomen en ziet er weer goed uit. Kan weer zelfstandig lopen en kijkt weer fris uit haar ogen. Natuurlijk mag ze weer komen masseren. We nemen haar niet haar handel af, maar ik denk dat ik stiekem ook nog een keer terug ga naar Ketut. Wat hebben we toch zware keuzes te maken hier. We praten nog een poos met Bardan, die voor Orchid zijn handel probeert te verkopen en keren dan huiswaarts. Thuis besluiten we dat Adi maar bunkus moet gaan halen bij de nasiman en daarna gaan we natuurlijk weer een potje kaarten. Tijdens ons eten, krijgt Adi telefoon. Hij kan zijn certificaat af komen halen bij de assistent van de Kepala Kampung. Volgende maand is de aanvraag precies 3 jaar geleden. Als we later het certificaat (oftewel in het Indonesisch sertifikat) zien, blijkt dat het al op 7 oktober 2015 is afgehandeld. Niemand weet waarom Adi het dan pas op 20 februari 2016 na de nodige bijbetalingen in zijn bezit krijgt.  Ja, de regering verplicht de mensen om een eigendomcertificaat te hebben en de kleine regeringsambtenaren maken er schandalig gebruik van om de mensen nog meer af te zetten. Ook dit is Indonesie en je doet er niks aan. O ja voor de geinteresseerden, Joep heeft gewonnen.

Zondag 21 Februari 2016

Joep

Vandaag hopenlijk de laatste dag voor het maken van foto’s van de kinderen en het belooft goed te beginnen. Normaal beginnen we om 9 uur op de beruga bij Cuk maar we hebben amper het ontbijt op of er staan al 4 kinderen van boven op de berg, voor ons terrasje. En die laten we uiteraard geen uur wachten maar maken er snel een foto van. We moesten er nog 10  dus het schiet lekker op.  Iets na negenen lopen we richting beruga waar Cuk al klaar zit met een van de Hindhumannen wiens 2 kinderen we ook moeten hebben. Op dit moment zitten ze nog op een hindhu ceremonie maar ze komen zodra ze kunnen. Drie worden er gebeld en zien we ook verschijnen al zit er wel wat tijd tussen. Eentje die al in het project zit en die we al een keer langs hebben zien komen en aangesprolen hebben op een van onze foto-morgens en waarvan de vader zegt dat hij een cursus gaat volgen maar zelf er niet zo veel voor voelt, ja, dat zoekt vader en zoon maar zelf uit. Als hij zich niet op de foto laat zetten is het voor hem wat ons project betreft  einde oefening. We gaan ze niet nalopen. Zelfs Suzanne komt nog even langs en is ook verwonderd dat we ze bijna allemaal hebben maar dat geeft haar de tijd om weer lekker bij te kletsen. Probleem is elk jaar dat we in juni niet wisten of ze wel of niet over waren gegaan of zoals Adi het zo leuk zegt: De guru vond het een leuk kind en wilde hem of haar nog een jaar houden!! Daardoor onstond er een situatie dat we pas in november/december hoorden of een kind daadwerkelijk over was. Met de nieuwe verdeling van de taken en we nu dus een korte lijn hebben met Adi zal er waarschijnlijk verbetering in komen. In het verleden was het zo dat als we telefonisch of via mail zes vragen hadden, we er maar een antwoord voor terug kregen. De “reorganisatie” blijkt al zijn vruchten af te werpen omdat de betrokkenheid is aangehaald. Thuis aangekomen is er een heerlijke douche die op ons wacht en terwijl Marijke bezig is met allerlei dingen voerik de laatste kinderen in het systeem. Daarna checken we samen de lijsten, foto’s enzovoort. Ook verfijnen we de exel lijsten die we op stick van Cuk hadden gekregen en met name de namen van de kinderen en sponsors. Hier is vaak hoe het uitgesproken word, schrijft men het ook. Kwitantie hebben we in alle spellingen gezien, te weten Kwietansi, Kuitansi, Kwitansi, Kewitansi en zo zijn er tal van voorbeelden. En dan moet je nagaan dat dit gedrukte kwitantie’s zijn van verschillende scholen. Al met al komen we zo de zondagmiddag door. Tegen half vijf lopen we richting strand om even te skypen met het thuisfront. Twee van onze kleinkinderen misten ons en dat is wederzijds. Het is tamelijk rumoerig op het strand en af en toe valt de verbinding weg zodat we na een half uurtje het voor gezien houden. We lopen terug naar de grote weg, kletsen nog wat met Adi die we daar zien maar het geluid van de honderden motortjes die langskomen dwingt ons naar huis te gaan. Als de ergste drukte van de straat is rijden we op ons gemak naar Yessy Cafe waar men druk bezig is met volle emmers water naar binnen te dragen. Al vanaf vanmorgen zit heel Senggigi en omstreken zonder water. Al een paar dagen is de druk minimaal en nu heeft de finale plaatsgevonden. Wij thuis merken er nog niets van omdat we een extra watertank hebben maar wanneer is deze leeg?  En wij in Nederland maar zaniken als we 5 minuten geen stroom of water hebben. Stroomuitval is hier bijna een dagelijks iets en dan nu ook al het water. Dit is Indonesie op zijn smalst, het is Lombok maar. In Bali zou men meteen hebben ingegrepen.  Bij Yessy Cafe treffen we een verkoper waar we een afspraak mee hadden. Hij had verteld dat zijn zus in Kuta Lombok speciale tassen vervaardigde en of wij er interesse in hadden. Op zijn tablet heeft hij verschillende foto’s staan maar als we ze zien moeten we hem toch teleurstellen. Allemaal van macramee, dus niet ons ding. Zelfs de kleuren vallen ons zwaar tegen. Jammer voor hun want we hadden ze graag geholpen. Dan terug naar huis, want de bui die onder ons gesprek had plaatsgevonden is opgehouden en droog arriveren we op ons stekje.

Maandag 22 februari 2016

Marijke

Ontbijten bij Graha en genieten van de zee en de wind. De werkweek kan slechter beginnen ha-ha. Van daaruit crossen we door naar Nuf Said. We nestelen ons op de twee bamboestrandstoelen en genieten van het uitzicht. De zee is wel wild vandaag en de golven nogal stevig. Dat merk ik als ik het water in ga. Ik wordt bijna omver gesmeten, maar het koelt wel lekker af. Ik ga effe lekker zitten aan de rand en dat had ik beter niet kunnen doen. Alles zit onder het zand. Een gevoel wat ik niet meer echt gewend ben. Het zand zit werkelijk overal tussen. Ach ja, niet zeuren, de zon schijnt en het is heerlijk zitten zo, Zo nu en dan komt er een verkoper even een praatje maken, maar veel zijn er hier niet. Als Jackie aankomt, blijft hij een hele poos met ons kletsen. Dan, terwijl de zon nog schijnt, begint het te regenen. Geen nood, we pakken onze spullen bij elkaar en gaan onder het afdakje zitten, waar we ook onze lunch gebruiken. Tussendoor whatapp ik met de kinderen. Als ze vertellen hoe slecht het weer is in Nederland, kan ik het niet laten om een paar foto’s van het strand te sturen. Prompt krijg ik twee foto’s van een koud en kil Nederland terug. Weet je, ik kan hier best veel missen, maar het weer van Nederland mis ik absoluut niet! Tegen drie uur gaan we huiswaarts. Even al het zand afspoelen, maar niet te veel water gebruiken. Onze tank voorziet ons nog van water, maar we weten niet hoe lang en of we het redden tot er weer water is. Onvoorstelbaar, regenseizoen en komt geen druppel water uit de kranen. Tegen vier uur krijgen we de zegen van boven en valt er een flinke verfrissende regenbui. Laat maar komen jongens, dan koelt het weer een beetje af. Adi komt even later met zijn bankboekje. De overboeking uit Nederland van het projectgeld is aangekomen. Nu nog even bekijken hoeveel er naar Boung gaat voor de medicijnen. De jongens zijn super enthousiast. Het was een prima idee om de verantwoording nu eens anders te verdelen. Ook Boung komt even later langs en praat weer even bij over de ziekenhuisopname van onze buurman Mami en dat hij gezorgd heeft dat ze een vergoeding kregen. Ja hoor, ze doen allemaal ontzettend hun best. We zitten zo gezellig bij elkaar dat we bijna de tijd vergeten. We hebben om zeven uur met Mr. Bob en zijn lieve vrouw afgesproken bij Bale Tajuk. Het wordt een gezellige avond, waarbij we proberen aardig tegen elkaar te zijn. Ja, Mr. Bob en ik zijn wel eens aan elkaar gewaagd geloof ik. We houden er allebei van elkaar uit te dagen. Maar een winnaar hoef er niet uit te komen als we maar lol hebben. Laat wordt het niet, want morgen vertrekken ze naar gili Trawangan om te gaan duiken. De zieke enkel krijgt dus watertherapie........... Ben benieuwd wat een dokter daarvan zou zeggen.

Dinsdag 23 februari 2016

Joep

En dan gebeurt vandaag het onvermijdelijke. Na ons ontbijtje willen we ons wat opfrissen en dan blijkt de watertank leeg te zijn. We hebben nog een kleine hoeveelheid in de mandibak, maar toch. Overdag zit er bijna geen druk op de aanvoerleiding dus s’nachts vult onze watertank zich automatisch. Vannacht werd Adi echter een keer wakker van een geluid en toen hij een keer de moeite nam om op te staan en naar buiten liep waar dat geluid van af kwam bleek het een andere kraan te zijn die waarschijnlijk overdag open was gezet door kleine Rima, het achterbuurmeisje. Een heel spoor liep naar beneden richting de rivier dus er was niets bijgevuld. De druk was inmiddels te laag om het water naar onze tank te stuwen die hoog op een pilaar staat. Aan Adi had ik al een keer gevraagd of hij eens bij de buurtjes  die iets hoger wonen, wilde informeren hoe zij dat hadden gedaan met de constructie om er een elektrische waterpomp tussen te zetten maar dat had hij nog niet gedaan. Niet verwondelijk want hier nemen ze pas actie als het leed al geschied is. Wij besluiten om even ons huisvuil naar de container te brengen en daarna bij Suzanne wat te gaan buurten. Maar bij de container horen we dat er een politie razzia is op de grote weg iets achter de moneychanger. En jawel hoor, bij de ingang van de kampung staan aardig wat motortjes te kijken naar het gebeuren wat 100 meter verder zich allemaal afspeelt. Een politieagent staat er rustig tussen, talloze motortjes met eigenaren zonder helm om hem heen,  inclusief wij twee. Wij gaan even bij Efuls “kantoortje” zitten en onder het genot van een kopje koffie/thee zien we het ook allemaal aan. Net als de politie weg is na twee uur controleren, komt Suzanne langs en we roepen haar aan. Ze stopt en vertelt dat ze tegenover Green Valley even aan het strand gaat zitten want over een drie kwartier moet ze Sophie van school halen die in Green Valley ligt. We besluiten om met haar mee te gaan en komen bij AW uit net langs Alberto.  Gek, maar hier zijn we nog nooit geweest, temeer omdat je aan de straatkant het niet herkent als een strandtent. We drinken en kletsen wat, Sophie word van school gehaald, bestellen een hapje, kletsen weer wat totdat het voor Suzanne tijd word om Sem van school te halen terwijl Sophie zich vermaakt met een schoolgenootje wat ook is komen opdagen. Als Sem is opgehaald verschijnen er donkere wolken en we pakken ons motortje en keren huiswaarts na nog een klein boodschapje te hebben gedaan. We zien dat er uit een grote leiding aardig wat water spuit, ze blijken de lucht er uit te persen. Zouden we dan eindelijk water hebben?  Thuis aangekomen meteen de kraan uitgeprobeerd, maar niets hoor, geen water. Met een klein steelpannetje een beetje water over ons heen gegooid. We moeten zuinig zijn, want het zal nog wel een tijdje duren.  Als we dan even later een fikse regenbui krijgen, is Marijke zo slim om onze emmer buiten te zetten. De bui is goed voor een driekwart gevulde emmer. Deze wordt dankbaar in de mandi omgekieperd. Tegen een uur of zeven rijden we naar Bumbuus om een hapje te eten, kletsen wat met de eigenaar en het personeel en houden het tegen half 10 voor gezien. Probeer meteen de buitenkraan maar geen druppel water. Rond half elf in de avond komt er een straaltje uit en maak op deze manier een hele emmer vol wat wel 10 minuten duurt en vul daar de mandibak mee. De druk is hopenloos wat betekend dat er nog lang niet het water naar onze watertank loopt. Misschien hebben we vannacht geluk en word deze gevuld.

Woensdag 24 februari 2016

Marijke

Jaaaaaaaaaaaa Joep is jarig! 67 wordt hij alweer en still going strong. Het mooiste kado vind hij vanmorgen in de badkamer. We hebben weer water! Gisteren de hele dag heel zuinig aan gedaan met het water, want de mandibak was bijna leeg. Maar bij die hitte is het zo moeilijk om zuinig te doen.  Maar wie zijn wij om te klagen. De meeste mensen in de kampung hebben geen tank en lopen sinds zondagmorgen met emmers water te sjouwen. In het dorp zijn links en rechts nog putten, die dankzij de regen redelijk gevuld zijn en daar hebben ze hun water uit gehaald. Maar de kwaliteit van dat water is uiteraard een stuk minder. Nee, niemand gebruikt dat water om te drinken, maar de armste zullen het wel koken voor koffie of thee. Het regelmatig in het donker zitten als de stroom uitvalt, zijn we al gewend, maar zonder water was even nieuw voor ons. Ook dat hebben we nu meegemaakt. Dan te bedenken dat dat hier in de zomer regelmatig gebeurt. De mensen die hier in hotels verblijven merken hier natuurlijk niets van omdat de hotels voorzien zijn van agregaten en eigen waterpompen met extra watertanks. Knap hoe men hier alles zo gelaten accepteert en gewoon verder gaat. Om negen uur staat onze dierbare Iba voor de deur. Weer helemaal gezond en ze gaat ons beiden weer verwennen.  We voelen meteen dat het beter met haar gaat, want de massage is vanouds en lekker stevig. Ze is hartstikke blij dat ze nog mag komen. Hoewel de massage bij Orchid de laatste keer super was, laten we Iba toch niet in de steek en mag ze volgende week woensdag nog een keertje komen masseren. Dan zit het er voor haar alweer op. De week daarna is al de laatste week. Terwijl Joep nog bezig is om de olie van zijn lijf te schrobben, staan onze lieve buurtjes voor de deur. Mariam heeft vier longdrinks meegebracht. Speciaal voor Joep heeft ze watermelon juice gemaakt. Beiden komen Joep feliciteren. Zo lief, zeker als je beseft dat ze hier niet aan verjaardagen doen. Natuurlijk wordt er getoost en tutten we weer een uurtje weg. Buiten valt een korte, maar hevige bui. Zo hebben we ze het liefste, kort en hevig en dan is de zon er alweer. Ik heb stiekem een foto van Joep op facebook gezet voor zijn verjaardag. Nou dat heeft hij geweten. Facebook stroomt vol met lieve wensen. Dan besef je de media: mailtjes, whatsapp en facebook, van alle kanten komt het binnen. Maar het doet hem wel goed. Zo lief van iedereen. In de loop van de middag gaan we een stukje toeren. Niet te ver want in de lucht blijven donkere wolken hangen. We krijgen alleen wat kleine druppels dus dat valt wel mee. Het is in ieder geval heerlijk om wat wind te voelen. Ons motortje is echt een luxe en een genot om mee rond te toeren. Om zeven uur hebben we afgesproken om met de buurtjes bij Sunshine te gaan eten. Daar aangekomen vinden we een lekker plaatsje aan zee. Maar we hadden het kunnen weten van de laatste keer. Ook nu gaat de bestelling weer falikant mis. Ze hadden het keurig opgeschreven, maar in de keuken is de boodschap niet over gekomen. Mijn zoetzure kip, waar ik heel lang op moet wachten, word een gekookte kip met sojasaus. Als ik doorgeef dat dat niet is wat ik besteld heb, brengen ze me een bakje zoet-zure saus. Nee dankje. Ik bestel maar wat anders. Maar samen gezellig eten is er zo niet bij natuurlijk. De rest heeft al lang zijn eten op. Dan gaan we toch nog maar voor een toetje als goedmakertje. Maar ook daar gaat het mis. Er is geen vers fruit. Dan houden we het maar voor gezien en schrappen ook Sunshine van ons lijstje met eetadressen. Als het een keer mis gaat kan natuurlijk. Maar bij ons vorig etentje met de club van het project ging ook alles mis. Dan is het nu toch echt einde verhaal. Thuis aangekomen gaan we gewoon lekker kaarten. Iets waar we alle vier altijd veel plezier aan beleven. Joep vraagt op een gegeven moment aan Adi of hij foto’s gekregen heeft van Frank. Adi gaat zijn telefoon pakken binnen en ook Joep loopt even bij ons naar binnen. Als Adi de foto’s met sneeuw laat zien, duwt Joep hem ijs uit ons vriesvakje in zijn nek wat al deels gesmolten is in zijn hand. Hij gilt het uit en rent weg. “ Ja maar”  zegt Joep “nu heb je echt gevoeld hoe koud sneeuw is”. Lachen, gieren, brullen weer. Door de snelle afkoeling van het ijs hebben we helaas geen foto of video kunnen maken maar Frank en Gerrie, ik denk dat jullie het beeld zo voor je zien. Met kaarten heb ik vandaag gouden handjes. Ik win meerdere malen achter elkaar en begin dus te snoeven naar Adi. Hij reageert verontwaardigd en zegt dat ik nog erger ben dan hij. “ Ofcourse” zeg ik “you teached me!” Als we eindelijk willen gaan slapen is het weer mati lampu. Och, je went eraan. Gelukkig duurt het deze keer maar een half uurtje. Al met al toch een heerlijke dag. Selamat tidur!

Donderdag 25 Februari 2016

Joep

We  worden om een uur of half acht pas wakker maar dat komt omdat het gisteren al half twee was voordat we in bed lagen. De eerste keer in drie maanden dat het zo laat geworden is. En als we na het ontbijt ons klaarmaken om naar Mataram te gaan hebben we nog even via Facebook live contact met Han in Nederland. Zij kon de slaap nog niet vatten en we kletsen een half uurtje bij. Dan op ons gemak richting Mataram en de “aircon” op ons motortje werkt perfect. Ben helemaal gewend aan de rijstijl hier, gewoon Go with the Flow !! Het enigste waar je soms last van heb zijn de langzaam rijdende auto’s die met een vaartje van 30 km. door het verkeer scheuren. Die houden alles op en ze worden dan ook links en rechts ingehaald. Ik schreef al een keer dat je je geleerde verkeersregels hier af moet leren en dan komt alles goed. Alleen maar anticiperend moet rijden. Adi is nog steeds onder de indruk van het bier wat hij in Nederland gedronken heeft in Nijkerk en in Venlo te weten Hertog Jan. Zelf zegt hij: “ Herrrrrrtog Jan, errug lekkerrrrrr”. In Nederland hebben we geprobeerd een T-shirtje te bemachtigen maar dat is ons helaas niet gelukt. Nu vinden we in Mataram Mall een zwart effen T-shirt en vinden ook een standje waar je letters op iets kan borduren. We hadden het lettertype van Hertog Jan op onze telefoon gezet en deze word keurig op het t-shirt gefabriceerd. We denken namelijk dat hij in onze jokerwedstrijd als eindwinnaar zal eindigen en dan is dit een leuke verrassing. Zelf verrassen we ons met een zilveren armbandje, boeddha to boeddha stijl, althans orginele kopieen ervan. De naam maakt het alleen maar veel duurder! Ik ben tenslotte gisteren jarig geweest! Natuurlijk is een bezoek aan Oceanic onvermijdelijk en dan houden we het voor gezien. Als we via het zijstraatje naar de achterkant willen begeven worden we tegengehouden door politie, nee schrik niet, geen controle maar er schijnen allemaal bobo’s te passeren die een of andere meeting hebben in een uiteraard luxe hotel. Iedereen word een andere kant op gestuurd en dan is het maar uitzoeken hoe je terug komt in deze grote rijdende mensenmassa. Tussendoor hebben we al rijdend contact met Jenny, waar we op bezoek zijn geweest in Ampenan en die we nog een keer zouden uitnodigen. En dan zien we ineens een bekend punt waar we afdraaien om weer naar huis te rijden. Een heerlijke mandi/douche is de beloning terwijl de hele kampung nog steeds overdag geen water heeft. We rusten wat, lezen wat, aanschouwen de regen  en kletsen bij met de buurtjes en terwijl de duisternis tamelijk snel tegen de klok van half zeven over ons heen valt zoeken wij een restaurantje op om wat te gaan eten. We beseffen dat we over vandaag over twee weken al naar Bali vertrekken en dan na een nachtje al weer doorreizen naar Bangkok, waar we een weekje zullen verblijven. Dus net als thuis in Nederland hebben we een lijstje gemaakt van dingen die we nog moeten doen of met wie we nog gaan eten. Kunnen we vast aan Nederland wennen!

vrijdag 26 februari 2016

Marijke

Adi vertelde Joep dat wanneer je vanaf Bangsal door rijdt naar het noorden, nog een paar prachtige uitzichtspunten hebt. Dus vandaag besluiten we die kant op te gaan. Kijkend naar het noorden zien we een donkere lucht. Maar we hebben al verschillende keren onze plannen gewijzigd als er een donkere lucht was en daarna bleek het over te waaien. Dus we rijden gewoon door. In de haven van Taluk Nare houden we een korte pauze. Er komen net twee fastboats aan en de nodige mensen stappen uit en/of in. De mensen die in deze haven uitstappen, zullen wel verbaasd rondkijken. Het is een rommelige, smerige bedoening en je moet maar zien hoe je je vervoer verder regelt. Taluk Nare ligt namelijk nog al afgelegen van alles. Taxi’s staan hier niet, alleen maar particuliere auto’s. Dit heeft me al jaren verbaasd, maar het gaat nog steeds zo. Even later rijden we verder en na ongeveer 1 kiometer zien we dat de weg voor ons, behoorlijk nat is. Zou het al geregend hebben? We rijden voorzichtig verder en ja hoor het regent daar nog steeds. We draaien ons om en rijden voor de regenbui uit en terug naar de haven. Daar wachten we onder de grote overkapping om te kijken wat het weer doet. Even later breken de hemelsluizen open en hard! Wat een geluk dat we omgedraaid zijn. Het volgende uur zitten we mensen te kijken. Auto’s die door diepe plassen aan komen rijden en mensen die met paraplu’s proberen om droog onder de overkapping te komen. Aan de andere kant kijk ik naar een “winkeltje” die met een groot stuk zeil zijn spullen probeert droog te houden. Het doet met denken aan ons leventje op de festivals. Dan wordt het eindelijk zo goed als droog. We geven het niet op. Via de grote modderplas van de parkeerplaats rijden we verder richting Bangsal. We zijn nog maar net onderweg of daar begint het weer te plenzen. Regencapes gauw aan gesjord en verder richting Bangsal. Daar komen we even later druipend bij het restaurantje Bunga Bunga Cafe aan waar we meestal even stoppen. Even pauze, een bakkie doen en wat eten. Het blijft maar regenen, soms hard dan weer wat zachter, maar echt stoppen doet het niet. Nou ja, het noorden kunnen we dus vergeten. Weer de regencapes aan en alles zo goed mogelijk eronder gestopt en rijden maar richting thuis. Joep rijdt rustig want het is niet echt gemakkelijk rijden als het zo regent. Van aquaplanning hebben ze hier nog nooit gehoord, de enkele motor die de regen trotseerd vliegt voorbij. Na de nodige kilometers het lijkt droog te zijn. We doen de regencapes uit, want je zweet je de pleuris in zo’n ding en rijden verder. Maar daarboven ziet schijnbaar iemand de de grootste lol om ons te pesten. Het blijft maar zachtjes door regenen. Het is net of de regen ons tempo aanhoudt en met ons meereist. Je weel wel zo’n donkere wolk die boven je hoofd meegaat in zo’n tekenfilmpje. We krijgen er gewoon de slappe lach van. Net voor Senggigi is het dan eindelijk droog. Hier is nog geen druppel gevallen. Leuk he, wij zijn gewoon de verkeerde kant opgereden vandaag. Thuis gauw de natte spullen uit en lekker bijkomen van deze natte reis. En ja hoor, even later komt dan ook hier de regen aan, maar iets minder als wat wij vandaag al kado gekregen hebben. Nu lekker binnen en droog boeit ons deze bui niet meer. Wat een heerlijk uitstapje was dit ha-ha. Een uurtje later gaan we boodschappen doen en ook de pulsa voor onze internet op de laptop halen. Vanavond moeten we publiceren dus hebben we internet nodig. Op de hoofdweg staat al een paar weken een auto waar je internet kunt laten opschalen naar 4G. Mij zegt dit allemaal echt niks, maar Joep besluit vandaag om dat maar te laten doen. Als we na de boodschappen thuis komen, steekt hij het nieuwe kaartje in onze internetstick en wat denk je: er gebeurt niks. Nou dat is wat voor Joep. Alles wordt uitgeprobeerd. Als Adi en Mariam even bij ons zitten te praten, moet Adi de bijsluiter van het nieuwe telefoonnummer voor Joep vertalen. Ik mag niet hard op lachen, want Joep is fanatiek bezig, maar Adi heeft geen idee wat hij vertelt, dus probeer ik mijn lachen maar in te houden. We moeten nog even wachten voor de regen weer stopt, maar dan wil Joep nog voor het eten terug naar de auto waar we dat kaartje gehaald hebben. De jongedame die daar zit, begrijpt er ook niets van. Op de telefoon werkt het kaartje gewoon, maar voor de modemstick van internet doet hij niets. Na het nodige zoekwerk op internet, ondekt ze het probleem en zorgt dat we vanavond verder kunnen. Dan rijden we verder naar Bale Tajuk voor ons avondmaaltje. Tijdens het  eten komt de man van Ati, de kokkin, ook binnen. Hij is een  geboren artiest, schidert, beeldhouwt, ontwerpt en bedenkt de meeste mooie dingen. Zo vertellen ze samen dat hij nu al tien jaar met hun huis bezig is en het is nog niet klaar. Maar dan komen de foto’s. Waanzinnig mooi is hun huis en ook de tuin is prachtig. In de eetkamer heeft hij een waterval gemaakt en zie je de vissen zwemmen. In zijn tuin staan drie grote akhar bahar bomen. Akhar bahar is zwart koraal en zeer zeldzaam. Hij heeft die bomen al jaren thuis liggen en ze nu verwerkt in de wanden van zijn huis. Terwijl Ati de nuchterheid zelve is en het liefst zeven dagen in de week in hun restaurantje werkt, is hij thuis bij de 2 kinderen en ontwerpt en maakt de meest bijzonder dingen. Ze zijn echt een uniek stel. Volgend jaar gaan we zeker bij hun huis kijken. Ik verheug me er nu al op, zo bijzonder, zo mooi. Het is ook een stel wat maling heeft aan de leefregels van Indonesie. Zij werkt en hij zorgt thuis voor alles. Een vrij uniek idee voor Indonesie. Maar zij zeggen, wij leven zoals wij het het prettigste vinden. Ati wil koken en dat echt 7 dagen in de week. Hij barst van de ideeen en moet die dan ten uitvoer brengen. Ze laten elkaar helemaal vrij in die dingen en tussendoor zorgt hij ook voor hun zoon en dochtertje. Zeker een apart stel.

zaterdag 13 februari 2016

Joep

Gisterenavond belde Suzanne op met de vraag of ik iemand wist die haar laptop na wilde kijken. Na een plotselinge stroomuitval (wat hier altijd is) probeerde ze hem op te starten maar het enigste wat ze te zien kreeg was een zwart knipperend  scherm. Vanmorgen kwam ze even langs met dat ding. Ik had wat rondgesnuffeld op internet en daar kwamen ze met wat oplossingen. Batterij een minuutje verwijderen, met een zaklamp op het scherm schijnen om te zien of er wat op de achtergrond stond of met een kabeltje haar computer aansluiten als tweede scherm. Veel verstand heb ik er ook niet van dus ik kan wel wat proberen. De batterij even er uit hielp niet. Met de zaklamp kon ik niets zien. Het betreffende kabeltje hebben we niet voorhanden. Maar als ik op de F12 knop druk verschijnt er een “Boot Menu”. En dat gaat mijn verstand te boven waar ik me liever niet aan waag aangezien er tal van prive dingen op staan die ze dan door mijn ge experimenteer kwijt zou zijn. In ieder geval weten we dat het  niet aan het beeldscherm ligt wat ongetwijfeld een dure grap zal zijn. We hebben een adresje in Mataram Mall en geven haar het telefoonnummer van Budi, de jongen die daar werkt. En nu maar hopen dat er niets ergs aan de hand is. Nu de regen is gestopt rijden we even naar het strand een klein twaalf uurtje bij Nur Said. Kijkend over de zee waar we een donkere wolk aan zien komen. Volgens ons krijgen we over een uurtje regen maar de jongen bij Nur Said zegt dat het waarschijnlijk morgen zal zijn. Hij kan het weten want hij heeft elke dag dit uitzicht. We hebben in ons huisje enkele scheuren, waarschijnlijk van de aardbevingen die hier regelmatig zijn. Bij de bouw, 10 jaar geleden is de stuclaag er te dik opgesmeerd. En als we dit laten opknappen moet er natuurlijk ook geverfd worden. Adi vertelde dat hij bij Quincy Villa’s een kleur op de muur zat die wij waarschijnlijk mooi zouden vinden. Hij denkt dat omdat hij in september afgelopen jaar is hij bij ons thuis in Nederland geweest en heeft hij gezien hoe wij wonen. We nemen een kijkje omdat dit vlakbij ligt en het klopt, de juiste kleur. Drie jaar geleden heeft de regering ineens besloten dat als je een eigen huisje bezit dat dit geregistreerd moet worden. Ze hadden een compleet programma gemaakt waarop je kon zien hoeveel je schuldig was. En als je met 10 eigenaren kwam zou dit ook in prijs schelen. Adi is toendertijd met 9 anderen naar het kantoor gegaan en heeft 4 miljoen betaald. Zes maanden geleden , dus na twee en een half jaar kreeg hij te horen, terwijl hij in Nederland zat, dat hij nog 300.000 Rupiah moest bijbetalen. Via een vriend heeft hij dat laten doen. De andere 9 hebben dat ook gedaan. Twee weken geleden hebben enkele het  certificaat gekregen, uiteraard weer na een bijbetaling van enkele honderdduizenden. Adi heeft nog steeds niets, zal waarschijnlijk ook weer een bedrag op tafel moeten leggen ondanks het programma van de regering. Als je het zo hoort is het pure chantage maar het gekke is dat niemand in verweer durft of kan gaan, er wordt nog te hoog tegen uniformen/ambtenaren aangekeken, want anders moet je waarschijnlijk nog meer betalen en niemand doet er wat aan.  Ook dit is Indonesie.

Zondag 14 februari 2016

Marijke

Vandaag is het weer kinderfoto dag, dwz vanaf 9 uur zitten we klaar op de beruga bij Cuk. Als we aankomen staan er al twee meisjes te wachten. In totaal komen er vandaag 9 kinderen. Dus nog 13 te gaan. Vandaag vind ook de overdracht van de kasboeken plaats. Cuk heeft keurig voor de andere drie een grote envelop gemaakt, met daarin het kasboek en het geld wat er bij hoort cash. Cash is voor onze begrippen een beetje raar, maar Boung moet bijvoorbeeld nog een rekening openen. Adi krijgt ook nog 2 grote dozen met de mappen van de kinderen vanaf Junior Highschool. Ieder kind heeft zijn eigen map. Cuk vraagt iedereen zijn eigen geld na te tellen, zodat we zeker weten dat het hele bedrag klopt. Dan nog een foto van iedere overdracht en de kasboeken met de registratie zijn geruild met de andere heren. Nog een foto waar Joep en ik hem bedanken, want laten we eerlijk zijn hij heeft, samen met zijn vrouw June, 10 jaar lang alle kasboeken bijgehouden. Tot twaalf uur zitten we weer braaf te wachten en dan keren we huiswaarts. Adi gaat op zijn gemak het kasboek bestuderen. Een uurtje later komt hij binnen wandelen en zegt met trots: volgens mij is het helemaal niet zo moeilijk”. Hij snapt het systeem. Goed zo kerel. Morgenavond zijn we uitgenodigd om bij Boung te gaan eten en dan leggen we hem het systeem van de medicijnen en dokter- en ziekenhuisvergoeding uit. We willen echter perse dat dochter Fitri hierbij aanwezig is. Haar Engels is vlekkeloos en wij willen zeker weten dat pa Boung alles goed verstaat. Ook bij Eful zullen we nog langs gaan en hem tekst en uitleg geven. Hij beheert het kasboek van de kampung. Om vier uur wandelen we richting strand, waar her en der de locals in de schaduw genieten van het mooie weer. Ja hoor, vandaag is het alleen maar zon en een prachtige blauwe lucht. We wandelen een stukje en ontmoeten verkoper Hakim oftewel Kim. Een leukere, goedlachse vent kun je hier niet vinden. Joep praat een poos met hem en ik geniet op het terras van Lina van een heerlijke koele ice-lemon tea. Het is prachtig helder weer en de vulkaan op Bali is goed te zien. Laat die twee maar kletsen. Hier zitten en luisteren naar de zee is heerlijk. Na deze verfrissende pauze lopen we via de straat weer richting kampung. Onderweg komen we Melanie en Bjorn tegen. Aangezien we morgen bij Boung uitgenodigd zijn, spreken we af om dinsdagavond met hen bij Taman te gaan eten. Dat willen ze graag omdat Alex daar ook werkt. Thuis aangekomen, genieten we van een heerlijke mandi en nemen de tijd. Op straat is het nu ontzettend druk van alle lokale toeristen die een dagje strand doen. Ze komen altijd pas om vier uur, dan is de warmste zon voorbij. Dan tussen zes en zeven weer de grote uittocht. Er is bijna geen doorkomen aan. Tegen acht uur gaan wij dus rustig naar Bumbus voor een heerlijk maaltje. Nee, geen romantisch gedoe. Sorry wij vinden Valentijnsdag weer een overgewaaide feestje uit Amerika en doen daar niet aan mee. Maar voor wie het wel leuk vindt, geniet er lekker van! Na het eten komt ober Ogah bij ons zitten. Hij vertelt dat hij al jaren Engelse les geeft in zijn dorpje, op vrijwillige basis wel te verstaan. Wij  vinden zulke verhalen altijd fantastisch. Natuurlijk hoopt ook hij op een toerist die met de kinderen Engels wil komen praten. Nou dit jaar even niet, maar voor volgend jaar mag hij op ons rekenen en zullen we zeker een keertje mee gaan. Het is rond elf uur als we uitgetetterd zijn en Senggigi is al bijna in slaap. Happy Cafe is echter nog volop actief. Hier zitten meestal de expats en die gaan graag door tot in de kleine uurtjes. Wij houden het voor gezien.

Maandag 15 februari 2016

Joep

Adi en Mariam gaan dus  vanaf nu het kasboek van de schoolkinderen bijhouden en hebben van Cuk 2 grote dozen met mappen  gekregen en daarbij te weten van elk schoolkind, dat de JHS, HS of Universiteit bezoekt is een aparte map gemaakt met daarin alle declaratie’s. Ja dan vraag je je af hoe berg je dat op in huis. De enigste kast die Adi en Mariam heeft is gevuld met kleding die ze in Nederland van Frank, Gerrie, Nick en Elise hebben gekregen. Hier kennen ze het begrip “walk-in closet”  oftewel inloopkast niet. Ook hebben ze geen tafel voor aan te zitten. Alles gebeurt hier op de grond. Vanuit het project willen we hun de ondersteuning geven voor een tafeltje met een kastje of eventueel een bureau. Net als we op ons motortje willen vertrekken komen Corry en Gert even bijpraten. Maakt niets uit, de meubeltjes wachten wel en we praten met Corry en Gert wat bij. Als zij weer huiswaarts keren stappen wij op om richting Ampenan te gaan. Je hebt de keus tussen de teak houten meubelen en tussen de goedkopere spaanplaat met een laagje. De keuze valt bij een van de 4 zaken op een spaanplaat bureautje. Voldoet prima aan de eisen waarvoor het bedoeld is vinden Adi en Mariam. Het wordt in de namiddag geleverd. Dan richting Mataram Mall voor een bureaulamp, tipex, markeerpen,  calculator en nog wat kleine dingen. En dan is het uiteraard tijd voor een klein hapje te eten in Oceanic, ons vaste adresje daar. Alleen moeten we nog op zoek naar een geschikte stoel voor achter het bureautje maar die vinden we nog wel. Op door de drukte naar huis want de levering kan elk moment plaatsvinden. Het bureautje wordt keurig gemonteerd afgeleverd dus geen Ikea bouwhandleiding en pastic zakjes met schroeven. Als we ons net opgefrist hebben verschijnen ineens Mr. Bob en Susan ten tonele, een complete verrassing, gewapend met enkele cadeautjes voor ons. Elke vrijdag lezen ze ons verslag en nu zitten ze er zelf middenin. Beiden zijn bijna elk jaar hier op Lombok te vinden net zoals vele anderen. Ik denk dat dat het Lombok virus heet. We kletsen wat bij en lopen tegen achten richting Boung. Wij hebben met Boung en zijn dochter Fitriani een afspraak om hun informeren hoe de regels zijn voor wat betreft het Obat (medicijnen) gedeelte van het project wat zij overgenomen hebben van Cuk maar ook om bij hen te eten. Na afscheid genomen te hebben van Mr. Bob en Susan lopen wij naar het kleine tokootje van Boung en Sareah waar twee meisjes zitten. Het blijken twee meiden te zijn uit Nederland, Carmen en Sannah. We verhuizen snel naar de Beruga waar we op plaatsnemen en dan komen de schotels met eten en we stellen dan voor om op de traditionele manier te gaan eten dus zonder vork of lepel. En dat gaat de beide  dames niet slecht af, ze genieten van het eten maar ook van het sfeertje. Ondertussen zitten Boung, Sareah, hun dochters Nur, Fitri en Diana, en hun kleinkinderen Olivia en Adini rondom de beruga ook te genieten van het eten. Sareah die normaliter tegen 20.00 uur haar matras op zoekt blijft er bij totdat we tegen elven ons huisje op zoeken terwijl het merendeel van de kampung al in diepe rust vertoeft.

Dinsdag 16 februari 2016

Marijke

We gaan weer eens ontbijten bij Graha. Lekker zitten aan het strand en genieten van het schitterende uitzicht. Dit beeld verveelt nooit. Soms komt de staf even een praatje maken en dan weer een verkoper, die ons niets wil verkopen, maar ook gewoon even wil praten. Zo in de schaduw, uitkijkend over de zee, ben je zo een uurtje verder, maar tijd speelt niet echt een rol hier. We laten de zee voor wat het is en gaan even bij Suzanne langs. Boung is aan het werk, maar heeft zich deze ochtend verslapen. We voelen ons een beetje schuldig want we hebben de familie gisteravond best wel lang wakker gehouden. Maar inmiddels loopt hij hier weer rond, maar met een behoorlijk pijnlijke rug. Boung ziet er uit alsof het een jonge kerel van een jaar of 25 is, maar inmiddels al 2 keer opa en hij gaat zo langzaam richting de 45 jaar vermoed ik. Daarbij kan hij geen minuut stil zitten en dat breekt zijn lichaam toch langzaam op, zo lijkt het. Wij praten wat met Suzanne op het terras en dan komt Opik ook nog even thuis. Hij moet nog een boodschap doen, maar dan heeft hij pech. Hun motortje begeeft het. Gelukkig ligt de kleine garage voor de motors voor bij de hoofdweg. Maar toch, weer onvoorziene kosten. Altijd lastig. Rond de klok van twaalf gaan we naar huis. Daar treffen we Adi en Mariam aan, die alle mappen aan het controleren zijn. Die twee zijn echt goed bezig. Vele mappen bevatten nog oude kwitanties van scholen die al afgesloten zijn. Alles wordt even goed bijgewerkt. Klasse, zoals die twee bezig zijn. Tussendoor belt Suzanne. Ze moet Sofie van school halen, maar hun motor is nog niet hersteld. Joep rijdt even naar Suzanne, zodat zij met onze motor Sofie kan gaan halen en Joep neemt de honeurs waar voor wat betreft de Homestay. Daarna nemen we lekker ons gemakje ervan. Met de fan is het wel weer uit te houden. Ja, het zonnetje schijnt weer volop de laatste dagen en dan voelen we. Vanavond hebben we afgesproken met Melanie en Bjorn. We gaan samen bij Taman eten, vooral omdat Alex daar werkt. Het wordt een gezellige avond, waarbij ik geniet van het Indiaase eten, wat hier perfect wordt klaar gemaakt. Ze vertrekken morgen naar Bali en vragen nog wat tips. Maar voor ons is het al een hele poos geleden, dat we echt langere tijd op Bali verbleven. Het is nu gewoon een doorreis  adres geworden naar Lombok toe. Bali heeft een prachtige natuur en vast nog wel rustige plekjes. Voor ons is het eiland te druk geworden en wij houden veel meer van de levenswijze op Lombok. Ieder zijn smaak natuurlijk. We geven ze de plaats Ahmed door. Een plek waar wij nog nooit geweest zijn, maar van verschillende andere reizigers, hebben we gehoord dat dit een mooie plek is. Op het eind van de avond komt Alex er ook even bij zitten. Ik heb een heel gesprek met hem. Hij zorgt voor zijn jongere zusje en broertje en doet dat heel netjes. Hij heeft een aanbod gekregen om op gili Trawangan te gaan werken.  Voor de meeste jongens hier een droom, omdat het eiland synoniem staat voor partyeiland. Maar Alex denkt verder, hij wil niet gaan. Zijn Australische baas is goed voor hem en hij wil voorlopig zijn zusje en broertje begeleiden. Hun oude vader (62 jaar, maar ziet eruit als 82 jaar) kan het allemaal niet meer bolwerken. Ik vertel Alex hoe trots we op hem zijn, dat hij het zo ver geschopt heeft en zo goed voor zijn familie zorgt. Alex is voor ons het bewijs, dat, wanneer je echt wilt, het best ver kunt schoppen hier. Maar je moet er wel wat voor doen. Het komt je echt niet aanwaaien. Zo zien we ook een knul hier die de Highschool afheeft, maar niet echt op zoek is naar een baan. Zolang pa en ma zorgen dat hij te eten krijgt, vindt hij het prima. Zo jammer, maar we kunnen niemand dwingen. Gelukkig is niet iedereen zo. Er speelt de hele avond een bandje met allemaal nummers uit de jaren 60. Heerlijk om naar te luisteren, soms een beetje lastig als je zit te praten. Op een gegeven moment zingen ze het nummer: Message in a bottle van The Police. Melanie vraagt waarom ze eigenlijk zingen: “Message in the bathroom”. Ik vrees dat ik van nu dit nummer nooit meer normaal kan beluisten en altijd bathroom zal horen ha-ha. Al met al een mooie, gezellige avond.

Woensdag 17 februari 2016

Joep

Vorig jaar hebben we eindelijk het mysterie van de geheimzinnige anonieme sponsor “Mister Bob”  achterhaald. Al jaren kreeg het team een spontane donatie van mr. Bob and his wife als wij er niet waren. We hadden Adi al gevraagd of hij zijn naam wilde vragen omdat we hen wilden bedanken maar elke keer kregen we te horen “Mister Bob”. Zo werd onze jaarlijkse vraag beantwoord. We hadden al een vermoeden maar ze waren vorig jaar dus al door de bamboemand gevallen. Maar voor hier blijft hij voor iedereen Mr. Bob. Zo kondigde Mariam hem ook aan maandagavond. Rond de klok van elven zien we Nathalie en Bjorn voorbijschieten naar de woning van Alex. Gisterenavond vertelde Nathalie dat ze vandaag met de Fastboot naar Bali vertrokken en dat ze hun koffers niet dichtkregen. Ze vroegen aan ons of het raar was als ze wat spullen aan Alex gaven. Ze wilden het aan de bar bij Taman afgeven met de mededeling dat het voor Alex is aangezien Alex late dienst heeft. Lijkt me geen goed plan. Ik vertelde hen dat er voor ons een keer een envelop met donatie was afgegeven bij een receptie van een hotel door een te laat opgestane gast. Hij was het vergeten bij ons af te geven en of de receptie Eful (zijn telefoonnummer stond op de envelop) even wilde bellen of hij deze envelop even wilde ophalen. Toen Eful daar kwam eisten ze een deel van de donatie. Wil nu niet zeggen dat iedereen dat doet maar als ze het even langsbrengen bij Alex weten ze zeker dat het op de goede plaats komt. Als ze weer langs komen nemen ook wij afscheid en voor ze terug stuiven naar hun hotel wensen we hen een goede reis naar Bali en een goede reis terug naar huis. Dan gaan we even boodschappen doen, de zon doet inmiddels al flink zijn best, je voelt haar steken op je armen. We besluiten om tegen een uur of drie wat te gaan toeren op ons motortje. Al lezend met de fans op volle toeren zien we dat tegen drieen de lucht boven de hemel begint te betrekken en het geluid van onweer laat zich ook horen, dat word weer dus doorlezen. Uiteindelijk valt er wat regen maar niet zoals we gedacht hadden, het zijn hier voornamelijk plaatselijke buien. In de avond als we bij Bale Tajuk onze maaltijd nuttigen zien we ineens Mister Bob en zijn vrouw, hij op krukken de tegenoverliggende apotheek binnenstrompelen. Even later weer naar buiten komen en hun stop maken in het langsgelegen “ BarU” waar wij nooit komen. Het eten schijnt er lekker te zijn maar we moeten niet zoveel hebben van de soms lallende expats die hier aan de bar zitten. Voor het dessert loop ik er even naar toe en Bob , die onze verslagen elke week grondig leest verteld dat toen ze op de terug weg waren van een door ons aanbevolen warung, “Banana leaf”, op de stoep bij “Cap Poer”  zich verstapte met als gevolg een verzwikte enkel of zoiets (sorry, ik ben geen dokter) Dit was volgens hem Marijke’s schuld omdat hij zoals ik al schreef het verslag  volledig uitpluist en Marijke had geschreven: Een ongeluk zit in een klein hoekje! Het is me toch wat als je alles letterlijk opvolgt! We wensen hun sterkte, het lot van Bobs voet ligt nu in handen van zijn vrouw die vanavond in de weer moet met drukverbanden. Thuis aangekomen gaan de kaarten weer op de vloer, wie de dagwinnaar word zeg ik niet, dat zou zijn ego strelen. Wel hugh ik Adi even (hard) naar aanleiding van een whatsapp van Frank en Gerrie, die nu thuis aan de keukentafel gegarandeerd dit verslag lezen en het precies voor zich zien hoe ik Adi te grazen neem.

Donderdag 18 februari 2016

Marijke

Jaaa..... vandaag is het gelukt. Vroeg opgestaan en aan de wandel. Om half zeven is het heerlijk buiten en rustig wandel ik naar het strand. Daar zittend in de schaduw geniet ik van de vliegende vissen. Het lijkt wel of ze speciaal voor mij een show opvoeren. Wauw, puur genieten. Tegen half negen ben ik weer thuis en drink lekker een bakkie koffie met Joep. Even later komen Adi en Mariam terug. Die zijn naar de pasar geweest en hebben weer een flinke lading heerlijk vers fruit meegebracht. Mijn ontbijtje kan weer gemaakt worden. Tegen half elf stappen we op de motor. De temperatuur vliegt weer omhoog, dus op ons motortje voor de gratis airco. Via Sandik rijden we naar het volgende dorpje waar je zo;n leuke route de berg op hebt. Ze hebben de weg herstelt en komen we ook zonder horten en stoten weer onder bij het dorpje aan. Dan weer verder via het gekkenhuis bij de pasar in Gunung Sari. Iets verder wordt het opletten geblazen, omdat in deze weg nog vele grote gaten zitten. Zo belanden we dus weer bij de Pusukpas. De apen zitten samen met wat jongeren te wachten bij de beruga. Daar komen twee studenten op ons aflopen. Eentje zegt dat hij goed Engels spreekt en uiteraard spreekt hij Joep dan aan met “father”. Ik zeg, oke heb je er weer een zoon erbij gekregen. Als ik probeer de jongen erop te wijzen dat hij beter mister of sir kan zeggen, luistert hij niet en gaat verder in zijn gesprek met father. Even later zitten wij nog alleen met de apen op de beruga. Eentje ligt er lekker languit, maar als hij gaapt, schrik ik wel van dat prachtige gebit met super lange snijtanden. Daar moet je dus echt geen ruzie mee krijgen. Maar meneer aap ligt heel rustig en laat ons met rust, wij hem trouwens ook. Bedankt meneer aap en tot de volgende keer. Wij gaan verder. Rijden Bangsal door en nemen weer onze geliefde kustweg. Alleen jammer dat er nu op zoveel plaatsen, muren en golfplaten langs de weg staan. Daarachter vereist het zoveelste hotel. Gezien de hitte, besluiten we om maar lekker naar Nuf Said te rijden voor een drankje en een hapje. Aan de zee is het goed toeven. Er is hier een windje en we zitten braaf in de schaduw. Jackie, een van de verkopers is hier weer aan het uithelpen. Tevens maakt hij van de gelegenheid gebruik om ons wat vragen te stellen over de universiteit. Zijn zoon wil dus ook doorgaan. Dat hadden we niet verwacht. Jammer genoeg heeft de sponsor van deze jongen afgehaakt, maar we gaan ons uiterste best doen om voor deze knul nog een sponsor te vinden. Al met al is het al na 3 uur als we weer thuis aankomen. Lekker de hitte afspoelen en een middagdutje. Maar we worden weer badend in het zweet wakker. Ja een gevoelstemperatuur van 43 graden volgens een appje op onze telefoon is niet altijd gemakkelijk. Tegen zessen komt Annet aanlopen. Zij is onze Duitse bovenbuurvrouw. Ze woont een stukje verder de berg op. Lachend zegt ze, omdat jij toch niet omhoog komt, kom ik maar even hier aan. Als Annet en ik bij elkaar zitten gaat het mis. Wij raken nooit uitgepraat vooral niet over het leven als Europeaan in Indonesie. Maar zo herkenbaar en zo leerzaam. Voor we het weten is het acht uur en nemen we noodgedwongen afscheid. We  moeten immers nog eten. Op naar Angel vanavond. Daar zien we Misterter Bob langschuiven met zijn krukken. Hij vertrekt morgen samen met zijn vrouw een paar dagen de bergen in, naar een plek die wat koeler is. Hij moet zijn voet een paar dagen laten rusten. Nou, dat kun je beter doen op een plek waar het iets koeler is dan hier. We maken het niet te laat vandaag. Morgen moeten we al vroeg klaar staan om met Corry en Gert de zee op te gaan met de boot en crew van Lombok Dive.

Vrijdag 19 februari 201

Joep

En inderdaad, het is 6 uur in de morgen als de wekker afgaat. Even langzaam wakker worden en dan een ontbijtje. Tegen kwart voor acht lopen we richting de hoofdweg en worden al snel opgepikt door Mohni, Corry en Gert. Nog even naar Kerandangan waar we Bert, ook een Nederlander oppikken en dan door naar de haven van Teluk Nara waar Lombok Dive’s boot ligt. Lombok Dive heeft hier nu een kleine ruimte, opgebouwd uit bamboo waarin zich 2 toiletten, een afspoelkamer, een ruimte waar het duikmateriaal is opgeborgen, een bidruimte en zelfs een klein terrasje. Een echt gebouw neerzetten mocht niet maar dit voldoet prima. Het wachten is nu op elektriciteit om ook hier de tanks te vullen. Als we er net zijn komt er een groot gezelschap binnenvallen voor een funduik, snorkelaars en enkele mensen die gezellig op de boot meegaan maar ook treffen we Daan, een Nederlandse jongen die hier woont. Hij gaat o.a. met dit gezelschap mee. Wij, Mohni, Corry, Gert, Bert, Marijke en ik met Bob en Aan de twee crewleden varen uit naar Gilli Trawangan om daar 2 duikers en 3 snorkelaars op te pikken. De twee duikers zeggen dat ze alleen maar mee gaan als ze de garantie krijgen dat ze een haai tegenkomen onder water. Hallo....dan moet je naar een dierentuin gaan. Ze stappen toch op en we varen uit naar shark-point, ten noorden van Trawangan. De twee vrouwelijke snorkelaars huiveren al bij de gedachte bij de ontmoeting van een haai maar Gert stelt hun op hun gemak en verteld dat deze haaien geen vlieg kwaad doen, net of die hier onder water zitten! Als de duikers klaar zijn voor onder water en met de fles op de rug richting zee zitten om achterover in zee te duikelen, zeg ik tegen de meiden of ze weten waarom ze dit achterwaarts doen en ze me het antwoord schuldig blijken, vertel ik hun dat als ze zich voorover laten vallen dat ze dan op de bodem van de boot liggen. Moeizaam snappen ze de mop. Als dan iedereen in het water ligt genieten wij van de rust op zee, het dobberen van de boot, het uitzicht, en het windje dat een stuk koeler is als aan land. Wat wil een mens nog meer. En als ruim 3 kwartier later weer iedereen aan boord is komen de verhalen en ja, er zijn kleine haaien gespot. Dan richting strand voor een kleine maaltijd en het sein word gegeven dat we over een uurtje weer present moeten zijn bij de boot. We nemen plaats op een van de vele terrasjes waar je je hier kunt ophouden, lezen de menu maar dan begint het al, maar liefst 3 gerechten die Corrie opnoemt krijgt ze te horen: Tida ada oftewel hebben we niet. Wij hebben inmiddels al wat besteld en het drinken word snel gebracht. Maar dan moeten we maar liefst 3 keer vragen waar het eten blijft omdat we maar een uur hebben en iedere keer krijgen we te horen dat het klaar is. Als we weer aan boord moeten zijn staan we op en  rekenen we de drankjes af en gelijktijdig willen ze ons onze sandwiches leveren. Helaas voor hun laten we hun met de sandwiches zitten. De klanten die achter ons komen en een sandwich bestellen zullen wel verbaasd zijn waarom zij hem zo snel krijgen!!! Op voor de tweede duik van de duikers naar het Turtle point aan de andere kant van Gilli Meno. Grote exemplaren worden hier gespot waarna we weer terug gaan Trawangan om mensen en spullen af te leveren. De Fastboots spuwen een hele lading toeristen uit als ze aanmeren en  als ze vertrekken zijn ook deze boten vol. Vroeger kwamen ze allemaal via het vasteland van Lombok maar tegenwoordig rechtstreeks van Bali. Een klein gedeelte reist wel door naar Lombok en die merken dat Lombok heel anders is als Bali, zo hebben wij begrepen van toeristen die we spraken op Lombok. Ons “ duikdagje” sluiten we af bij Yunas, waar we wat eten , wat drinken en moe maar voldaan onze weg weer gaan. Na een hele dag op zee verlang je echt naar een heerlijke douche en een ventilator. Gelukkig hoeven we niet te lopen van Yunas naar huis want net als we de pad op willen lopen krijgen we een lift van de broer van Eful met zijn wagen.Thuis aangekomen is het heerlijk onder de douche, alleen de ventilator moet nog even wachten aangezien we weer geen stroom hebben.

Zaterdag 6 februari 2016

Joep

Vandaag staat in het teken van een bezoek van Ishak, Ayu, Nathalie, Aisha en de vier schoolhoofden Ibu Henny, Ibu Ranti, Bapak Kasmat en Bapak onbekend. Tegen een uur of twee hebben we samen met Adi en Mariam het terras klaargemaakt zodat we de gasten met een heerlijke maaltijd kunnen ontvangen. Mariam is er druk mee bezig geweest, Adi was niet bij haar weg te slaan want zegt hij, ik heb geholpen met proeven. En Indonesisch eigen, na elkaar allemaal begroet te hebben word er meteen aangevallen en in een mum van tijd zit iedereen van de maaltijd te genieten tot Mariam’s tevredenheid. Lepels of vorken gebruiken we niet. Gewoon op zijn Indonesisch, met de blote hand. En eerlijk gezegd zijn we er al aardig bedreven in. Daarna trekken zich er een paar terug om op de moslimwijze in de kamer te gaan bidden. Als we onder het genot van koffie, thee, pisang en kroepoek na zitten te genieten komt de vader met zijn dochter, waar we het vorige week over hadden aan. Ook zij nemen plaats en dan begint een lang gesprek over de studierichting van de dochter. Tijdens het gesprek komen ook de schoolhoofden tot het oordeel dat het meisje super gemotiveerd is, wat wij al langer wisten. Even de boel voor de nieuwe lezers opfrissen. Het project steunt de leerlingen met een opleiding hier op Lombok. Maar bij het Universiteitsgebeuren hebben we als regel gesteld dat de kinderen naar de Staats Universiteit gaan, die 2 miljoen per jaar kost. We dragen niet bij aan kost, inwoning, vervoer en noem maar op. Wel moet er een toelatingsexamen voor gedaan worden (wat het project ook betaald), word je niet toegelaten staan er tal van andere Universiteiten op de leerlingen te wachten maar het prijskaartje is dan vele malen hoger en de kwaliteit beslist minder. Of ze mogen een specifieke opleiding van 2 miljoen volgen. De opleiding die het meisje wil volgen word alleen maar gegeven in Yogyakarta op Java. De vader had een kostenplaatje gemaakt wat hij kwijt was voor dat kind. En dat was minimaal 20 miljoen per jaar. Tel daar de 2 miljoen af van het project hou je over 18 miljoen wat de ouders jaarlijks moeten ophoesten. En dat is vonden wij, maar ook de schoolhoofden, veel voor een straatverkoper met een zeer wisselend inkomen. Daarbij komt nog bij  dat ze zich op korte termijn moet aanmelden wil ze er nog een plaats krijgen. Ibu Henny zegt dat het vak Engels op school zich steeds meer ontwikkelt en dat daar ook een toekomst ligt. Guru Engels was namelijk haar tweede keus en die kan ze gewoon via het project volgen. Wij moeten haar helaas teleurstellen in de opleiding in Yogyakarta aangezien er dit jaar meer mensen van het project voor de Universiteit in aanmerking komen en van een weten we dat het een pienter knaapje is. Helaas staan er voor ons huisje alleen maar kokosnootbomen en daar staat geen geldboom bij. Hoezeer we dat het meisje ook gunnen. Het hele gesprek met de schoohoofden duurt ruim twee uur en aangezien alles in het Indonesisch gaat kunnen wij het niet meer volgen. Als de vader en zijn dochter weggaan met goede raad van de schoolhoofden praten we nog een uurtje bij met de schoolhoofden. En als Marijke vertelt, op hun vraag hoe we eigenlijk in Lombok terecht waren gekomen en Marijke zegt dat we op weg waren naar Sumbawa, Komodo en Flores maar nooit verder zijn gekomen dan Lombok, nodigt  Ibu Ranti ons uit om tijdens ons volgende verblijf met Ibu Henny naar Sumbawa te komen aangezien zij daar officieel woont. Niet met het motortje maar met de auto van Ibu Henny, zij heeft een grote auto. Zullen we er dan na al die jaren toch nog komen? O ja, tijdens het serieuze gesprek tussen de schoolhoofden en de vader met zijn dochter kreeg Bapak Kasmat telefoon. Hij trok zich even terug in de kamer, maar als hij na tien minuten nog niet terug is ga ik even kijken. Meneer ligt languit op de sofa uit te rusten van het eten. Gelukkig heb ik een fototoestel bij me en leg het moment vast. Op het moment dat de flits afgaat opent hij zijn ogen, kijkt me aan en zegt met een lachend gezicht en wijst naar het terras: “ Toe sirieus”. En als ik op de tegenover staande sofa ga liggen met de woorden: “ Au”, schiet hij in de lach en moeizaam staat hij op en geeft me een high five. (“au” is op zijn Sasaks: “ja”) Echt een bijzondere man.  Het afscheid is allerhartelijks en moe maar voldaan zoeken we ons huisje op, helpen Mariam met het opruimen waarbij we niet mogen afwassen, dat doet Mariam wel. Tien minuten later heeft ze Rima weer gehaald en tevreden kijkt ook zij terug over de dag. Wij zoeken de verkoeling op van een frisse mandie/douche en zetelen ons neer op onze banken, want de hele middag zitten op een betegeld terras doet je botten geen goed. Als je overeind wilt komen voel je de spieren en we zijn ook niet meer de jongsten. We kijken even op de tv naar BVN waar we weer een beetje op de hoogte komen van Nederland. Maar als je vanuit Indonesie naar het Nederlands nieuws kijkt, voelt het toch echt als een cultuurshock soms.

Zondag 7 februari 2016

Joep

Vandaag is de eerste dag dat we kinderen op de foto gaan zetten voor de sponsors. Zoals ieder jaar gebruiken we hier elke zondagmorgen in februari voor van 9 tot 12 uur en wel op een centraal punt in de kampung bij Cuk op de berugak. Dit jaar hebben we van Suzanne 2 grote zakken gekregen met allerlei speelgoed erin wat Sem en Sophie niet meer gebruiken of niet meer naar omkijken en van Wim en Joyce hadden we een zak met allerlei kleine knuffels gekregen voor uit te delen. En zoals elk jaar staan er al kinderen ons op te wachten. Al dat spul verdelen we over een paar dozen en dan mogen de kinderen er zelf wat uitzoeken als hun foto is gemaakt en ntuurlijk mogen de kinderen die niet in het project zitten ook een graai er uit doen. De eerste twee uur staan er echt kinderen in de wachtrij en het zweet druipt dan ook van ons af. Marijke houd onze staten bij, Cuk houd zijn staten bij en op het einde moeten deze staten hetzelfde zijn, zo simpel is dat. Adi vertaald waar dat nodig is en ik maak de foto’s. Tegen een uur of half elf komt Suzanne met kleine Sophie en een gast van haar homestay. Toevallig is dit een Nederlands meisje, Jenna genaamd. De ergste drukte is dan al geweest, af en toe komt er nog een kind binnendruppelen dus we hebben tijd genoeg om met elkaar te praten. Er zitten nog 77 kinderen in het project en we zijn blij dat we er vandaag 55 op de foto hebben kunnen zetten. Nog 22 te gaan en zo gaat het meestal. 80% is snel gedaan maar de rest duurt allemaal wat langer. Tegen twaalf uur houden we het voor gezien  en snakken we naar een verfrissende douche/mandi.

Marijke

Maar net als we willen vertrekken wil Cuk nog even wat kwijt. Hij heeft nagedacht over het feit dat hij al zo lang de admnistratie doet en wil eigenlijk de hele administratie overdoen naar de andere mannen. Hij heeft het inderdaad druk gekregen in zijn leven en wil zijn tijd anders besteden. Ik weet dat de andere mannen hiervan zullen schrikken, want voor hen is de administratie natuulijk helemaal nieuw, aangezien Cuk dat tien jaar heeft gedaan. We stellen voor om vanavond na het jaarlijks etentje, hier met de rest over te praten en te kijken wat de reactie is. Dan eindelijk naar huis. Eerst een heerlijke lunch van al het overgebleven eten van gisteren. De tweede dag is het nog lekkerder. Wat kan Mariam toch heerlijk koken. Dan lekker opfrissen en genieten van een heerlijke rustige middag. Vanavond zouden we met het projectteam bij Menega gaan eten, maar aangezien het vandaag Chinees nieuwjaar is, zal dat restaurant wel helemaal vol zitten. We kiezen voor het kleine Banana Leaf in Senggigi. Dit restaurant is niet te westers, dus vinden de heren het daar ook prettig. En het grote voordeel, ze hebben lekker verse vis. Cuk en Eful zoeken een lekkere vis uit en wij bestellen allemaal wat anders, voor mij Gado gado, Adi een mie goreng, Boung gaat voor Ayam goreng en Joep voor Nasi Bryani. Joep zijn eten wordt in een tradionele Lombok kleipot voor hem neergezet. Het ziet er schitterend uit. Het nadeel is wel, dat hij boven de stomende pot hangt tijdens het eten en dus al vrij snel loopt het zweet over zijn hoofd. De schaal met vis is boven op bedekt met kreeft. Krijgen we er zomaar gratis bij. Bij ons een van de duurste dingen, krijgen we hier gewoon gratis. Het is toch niet te geloven. Na het eten vertelt Cuk in het Sasak zijn verhaal. Wij hebben hem gezegd om het in het Sasak te doen. Wij kennen immers zijn verhaal al en willen zeker weten dat de andere heren alles goed begrijpen. Adi, die de medicijnen pot over zou nemen, moet wel even slikken, want hij krijgt waarschijnlijk de school op zijn bordje. Boung zou dan de medicijnen doen en Eful, die zelf ook erg druk is en waar vaak niemand thuis is, zou het kasboek van de kampung op zich kunnen nemen. De heren staan er welwillend tegenover, maar willen natuurlijk wel goede tekst en uitleg krijgen over wat en hoe. Gelukkig hebben we nog een maandje te gaan. Het is een hele verandering, maar op zich niet verkeerd dat iedereen een deel krijgt. We zijn benieuwd hoe het allemaal verder gaat. Terwijl we hierover zitten te praten, krijgen we tot onze verbazing nog een groot bord kreeft helemaal gratis. En lekker dat die is!!!! Het is tegen elf uur als we huiswaarts gaan. O ja, vanavond bij Banana leaf maar twee keer in het donker gezeten, 1 keer vanwege mati lampu en de 2de keer hadden we het niet meteen door, maar er was iemand jarig aan de andere tafel en de taart met kaarsjes werd binnen gedragen. En wij maar denken dat de stroom weer uit valt. Thuis aangekomen is het nog even op ons terras met Adi napraten over vanavond. Samen met Mariam gaat hij dus een groot gedeelte van de administratie overnemen. Zo geweldig als hij tegen ons zegt: Don’t you worry, we can handle. Zo gaan we met een gerust hart slapen.


Maandag 8 februari 2016

Marijke

Als we wakker worden, horen we de regen kletteren. Prima lekker rustig ons eerste bakkie koffie. Tijd genoeg vandaag. Joep kijkt op facebook en dan blijkt Saskia nog wakker te zijn in Nederland. Ze gaan bellen via messenger. Wat leuk, heb je gewoon beeld erbij. We kletsen dus een hele poos, maar vinden toch dat Saskia zo tegen half 3 maar eens moet gaan slapen ha-ha. Voor ons is het dan half tien in de ochtend. Een hele nacht verschil. Zo heb ik ook regelmatig in de ochtend contact met mijn zusje Betsy, die laat gaat slapen en ik vroeg op, dus gewoon bijkletsen op die manier. Als de regen stopt en het zonnetje weer doorkomt, gaan we de was wegbrengen en rijden door naar Orchid voor een lekkere massage. Na zo’n verwennerij, gaat het feestje door met een heerlijk ice coffee special van Taman. Ja, als je je laat verwennen, moet je het wel goed doen. Er stopt een vrachtwagentje voor Taman. Terwijl in Nederland de vaten bier momenteel niet aan te slepen zijn, worden bij dit (toch vrij grote) restaurant, 1 doos wijn en 2 dozen bier afgeleverd. Of ze leveren dagelijks, of het gaat hier echt mondjesmaat. Maar denkend aan Nederland, schiet ik in de lach als ik het verschil besef. Vanmiddag valt weer gestaag wat regen, maar dat geeft niets. Onze boeken zijn nog lang niet uit. Als om half zeven de moskee omroeper begint, beginnen de wilde honden her en der mee te huilen. Een komisch geluid. Tussendoor komt Jan nog even aan. Hij heeft samen met zijn vrouw Dinega ook een project en helpt diverse kinderen naar school. Hij is gisteren 76 geworden. Een prachtige leeftijd, maar ze willen nu toch met hun project stoppen. Iets wat wij zeker begrijpen. Aanstaande donderdagavond gaan we samen eten en praten over onze wederzijdse projecten. Als we een hapje gaan eten, zien we nog een prachtige rode avondlucht. Het ziet er geweldig uit. Bij Angel smaakt het weer prima en dan thuis nog even met Adi praten. Hij wil alles weten over de registratie van de schoolkinderen. Maar zonder kasboek is het lastig uit te leggen. Dat gaan we van de week nog uitgebreid bekijken. Dan maar een kaarjte leggen. Yes, Joep is weer de winnaar. Voor ik het vergeet: terwijl we aan het kaarten zijn rammelen de ramen even in hun sponning. O zeggen Adi en Mariam rustig: een aardbeving. Oke , dat is voor ons toch even wennen...............

Dinsdag 9 Februari 2016

Joep

Om 6 uur loopt de wekker af want we willen vandaag een van de eersten zijn op het Imigrasikantor, nee dit is niet fout geschreven maar zo staat het groot vermeld op de gevel van dit kantoor. Konden we vorigere jaren de beambte nog lijmen met een koelkastmagneet, die tijd is voorbij  want we zien haar daar niet meer en moeten wij ook keurig onze beurt afwachten. Als we er om 5 voor acht aankomen treffen we Duitse vrienden van Monica, wiens man onlangs is overleden. Zij helpen haar zo goed als het kan door de zware tijd, nu Monica er alleen voorstaat met haar twee jongens. Binnen aangekomen blijken we de eersten te zijn en we geven dan ook direct ons briefje af en een half uur later krijgen we een kwitantie die we op de begane grond bij de kasir kunnen betalen. Dan weer naar boven waar we ons gekregen recuutje afgeven aan de balie. Naast de 3 counters is een glazen hokje waar een computer staat maar ook een fototoestel op statief en zo’n dingetje voor vingerafdrukken te nemen maar vooral waar men op het moment verwoede pogingen doet om het systeem op te starten. Je ziet ze lopen met kabels, kastjes en weet ik veel wat. Er zijn aardig wat mensen bij betrokken. En we zien dat er tegen half 10 op alle drie de counters een bordje word gezet met daarop de woorden” Error System”. Ondertussen zijn er al aardig wat klanten binnen die wachten om geholpen te worden. Maar ineens  mag Marijke als eerste naar binnen voor de foto en de vingerafdrukken, waarna 10 minuten later ik word opgeroepen. Na een klein half uurtje roepen ze onze namen en kunnen we onze paspoorten met de benodigde stempels in ontvangst nemen en precies om 10 uur staan we buiten. Gelukkig geen stroomstoring gehad want anders hadden we gewoon een dag later weer terug moeten komen.Van de mensen die er nog zitten weten we dat ze er nog langer moeten wachten omdat om 12 uur de boel een uur wordt gesloten  ivm etenstijd.  Gelukkig dat we er zo vroeg waren. Dan even nog Mataram in voor enkele boodschappen die we in Senggigi niet kunnen krijgen, zoals haakjes voor onze ramen. Dan uiteraard gevolgd door een vast bezoekje aan Oceanic voor onze lunch. Als we buiten komen regent het en beiden trotseren we de regen, hullen ons in onze pocho’s en gaan we terug naar huis. Maar bij deze temperatuur word je net zo nat onder de poncho als er buiten, dan echter van het zweet. Een heerlijke douche/mandi is onze beloning als we thuiskomen en een kleine welverdiende rust. Vanmiddag gaan we samen met Adi, de familie van Djordi bezoeken. Djordi en Retno, het meisje waar we het eerder over hadden zijn twee leerlingen die met kop en schouders, niet vanwege de lengte, maar in hun leerresultaten, boven de rest uitsteken. Het is algemeen bekend dat zij elk jaar tot de besten van de klas behoren. Beiden voltooien in mei hun High School opleiding. Beiden hebben als droom een opleiding te volgen die niet op Lombok is en wat betekent dat er aardig wat kosten bijkomen voor kost (inwoning) , eten en transport. Samen met de ouders van Retno hebben we het uitgerekend waarbij de minimale kosten 20 miljoen per jaar waren, terwijl we aan de sponsor 2 miljoen per jaar vragen. Het gat is niet te overbruggen zowel niet door de ouders als door het project. En zou het zijn dat we toch een bedrag bij elkaar kunnen schrapen, voor wie kies je dan, Djordi of Retno? We willen geen verschil maken. Buiten dat hebben we geen garantie dat ze de opleiding kunnen afmaken omdat wij niet weten of het geld bij elkaar komt gedurende de hele opleiding van 4-5 jaar. En dat zou uiterst triest zijn daarom moeten wij, en de ouders, wel realistisch blijven. Djordi moet voor zijn opleiding eerst een test doen en slaagt hij daarvoor betaald de overheid zijn school, maar dan blijven nog de bijkomende kosten voor de ouders.

Marijke

We praten hier wel over 7500 euro per kind voor ze klaar zijn. Dit kunnen we met geen mogelijkheid ophoesten. Er zijn nog 75 andere kinderen die we ondersteunen. Hoe hard het ook is, we vertellen de ouders de waarheid. Dan hebben we nog mailcontact gemaakt met de Russische ambassade in Jakarta. Zij hebben een speciaal programma voor studenten die in Rusland gaan studeren. Een jaar Russisch leren en dan kunnen ze elke keuze maken die ze willen. De ouders betalen echter hun verblijf. Het grootste probleem hier is de cultuurschok. Het kind wordt voor minimaal 6 jaar bij zijn familie weggehaald. Moet dan in zijn of haar eentje zien te overleven in een land waar alles totaal anders is. Dit terwijl Indonesie een echt familie land is, waar de mensen altijd bij elkaar zijn en steun zoeken bij elkaar. We zullen deze informatie doorgeven aan de ouders, maar betwijfelen of dit een goede keuze is. Of de kinderen geschikt zijn daarvoor, hoeven wij niet te belissen. Dat doen ze op de Ambassade van Rusland in Jakarta. Zo jammer, maar de realiteit moeten we ook onder ogen zien. We laten de familie met het slechte nieuws achter. Moeder blijft ons maar bedanken voor de hulp die ze tot nu toe gehad hebben. Het voelt wrang, maar het is niet anders. Thuis praten we nog een poos na met Adi en Mariam. Dan sluiten we voor vandaag dit verhaal toch maar af. We kunnen geen ijzer met handen breken. Op dat moment begint Adi weer te zwetsen tegen Joep. Joep heeft nu drie keer achter elkaar gewonnen met kaarten en dat zit hem niet lekker. Hij zegt dan ook de volgende keer win ik beslist. Oke, dan gaan we dat vanavond weer uitproberen. Of de duvel er mee speelt, die knakker wint dus vanavond en dat zullen we weten ook. Wat kan die kerel zwetsen!!!!

Woensdag 10 februari 2016

Joep

Als ik in de vroege morgen vraag aan Mariam waar Adi is verteld ze dat Adi zijn motors aan het wassen is bij de lege watertank. In de gemeenschappelijke douche zit een kraan waar je een slang aan kunt koppelen en die gebruikt hij daarvoor. Als ik hem vraag waarom hij dat hier doet en niet thuis verteld hij dat al sinds 3 weken de waterdruk overdag op de waterleiding minimaal is. Waarom dat is weet hij niet, normaal is dat niet zo in het regenseizoen. Gelukkig hebben wij bij ons huisje een watertank op een toren en die word automatisch bijgevuld als de druk iets hoger is. Maar er zijn maar weinig mensen die dit hebben in de kampung dus die maken gebruik van die waterslang in de gemeenschappelijke douche. Je ziet ze hier ook met emmers water sjouwen de hele dag. Gisteren trouwens ons motortje in geleverd bij Adi want Boung ws nu aan de beurt met een van zijn motortjes. Nu rijden we dus op een Honda Scoopy, echt zo’n retro-ding. Als je 5 seconden stil staat stopt de motor automatisch en bij draaien aan de gashendel loopt hij weer. Riant zitzadel, het voelt of je op een sofa zit. Ja, Elise, echt iets voor jou!

Marijke

Tegen tienen gaan we richting Corry en Gert. Even kijken of ze thuis zijn. We horen dat ze zijn gaan duiken. Tidak apa apa, maakt niets uit, gaan we morgen nog een keertje. We rijden door naar Ampanan en gaan even kijken op de pasar (markt). Nee niet Keboen Roek, maar een andere kleine pasar midden in Ampanan. Rustig lopen we daar rond en als ik een leuke broek zie, hoor ik achter me dat een oma tegen haar kleinkind zegt: Ada papuq. Kijk een oma. Ik draai me om en zeg lachend, ya papuq Belanda. Ja, dan sta je dus in de korste keren weer tussen een heel gezelschap die allemaal willen weten hoe het kan dat je de taal spreekt en waar je vandaan komt. Alleen het kleinkind vindt het allemaal maar niks en trekt af en toe een pruillipje. Maar met een dure broek van 3 euro lopen we een kwartiertje later weer verder. Weer bij ons motortje aangekomen, zien we de lucht aardig dicht trekken. Dus maar richting thuis. Toch blijft het nog een poosje droog. Het is lastig inschatten wanneer de bui los barst. Maar tegen drie uur begint het dan toch echt en niet zo zuinig. Even later staan er drie mensen bij ons voor de deur in de stromende regen. Het is Alex hier uit het dorp met twee mensen uit Nederland. Het zijn leuke jonge mensen, Melanie en Bjorn, die met Alex een dagje op pad zijn geweest. Alex had zo enthousiast vertelt over zijn Nederlandse vrienden Joep en Marijke, dat ze even kennis komen maken. We geven ze maar eerst een paar handdoeken want ze zijn werkelijk drijfnat. Ze zijn met Alex een toer gaan maken, ja ,dus naar de Pusukpas en daarna via de kustweg terug naar Senggigi. Onderweg in de pas hebben ze nog een Durian gekocht om te proberen. Heb ik even geluk. De smaak bevalt hun niet zo. Raad eens wie hem bijna helemaal opgepeuzeld heeft? Maar ik heb wat bewaard voor onze buurtjes hoor. Met warme thee en wat pisang komen ze weer wat bij. We praten volop over het leven in Indonesie en tussendoor lopen ze even mee met Alex om zijn thuis te bekijken. Melanie had geen idee, hoe arm deze mensen zijn. Alex woont namelijk in een heel armoedig huisje met zijn oude vader en jongere zus en broer. Maar Alex is een super knul met een baan bij een van de betere restaurants Taman en die knul komt er wel. Melanie en Bjorn zijn allebei onder de indruk van deze lieve, eerlijke knul. En dat is hij ook, punt uit. Trouwens Alex weet ons te vertellen dat er in Duduk een groot lek zit in de waterleiding, die dus doorstroomt naar hier. Al weken stroomt het water weg. Ja, iemand moet dat maken, maar wanneer? Het gevolg is wel dat hier dus bijna geen druk op het water zit. Alex moet om vijf uur gaan werken en een half uurtje later is de bui ook overgewaaid en vertrekken Melanie en Bjorn ook. Het was hartstikke gezellig en we hopen ze nog een keertje te zien voor ze weer vertrekken. Wij gaan om zeven uur samen met Adi en Mariam naar restaurant “ New Furama “ aan zee. Het ligt niet ver hier vandaan, zo’n 150 meter achter Sunset hotel, dus ook in de rij waar Cafe Alberto zit (voor de geinterreseerden). Adi had ervan gehoord, dus we gaan het uitproberen. Het eten is niet erg bijzonder, misschien interessant voor de echte viseters, maar wij vonden prijs en eten verhouding beslist overdone. Weten we dat ook weer. Er staan nog steeds een stevig windje sinds de bui van vanmiddag en zelfs ik heb het koud en dat bij 28 graden. Wordt ik dan toch echt een witte Sasak? Als we naar huis willen gaan, zegt Adi lachend, het is nog vroeg genoeg. Ja, we snappen het al, hij wil weer winnen vanavond. Maar dit keer heeft hij dikke vette pech. Ik win vanavond, lekker puh.

Donderdag 11 februari 2016

Joep

Terwijl we net ons ontbijt aan het maken zijn komt Eful aangelopen met in zijn hand wat papieren. Tijdens de vergadering vorige week hadden we namelijk de vraag gesteld aan het team wat de gemeenschap echt nodig had. En dan bedoelen we het dorpje in zijn geheel dus niet de hulp aan de kinderen. We vertelden dat tijdens de begrafenis van Jeffrey alle donaties bestemd waren voor kampung Loco. Jeffrey was tijdens zijn bezoek hier binnen twee dagen helemaal ingeburgerd en was gewoon weg van de kampung. Vandaar dat toen we dat hoorden van de donatie, we een flinke brok in de keel kregen (en nog!) Daarom vinden we het belangrijk dat het iets moet worden waar de hele gemeenschap er iets aan heeft. Dit is belangrijk om te vertellen omdat we in een eerder dagverslag al melding maakten van Retno en Djordi die waarschijnlijk wegens geldgebrek hun keuze niet kunnen waarmaken. Maar de donatie van de familie van Jeffrey is echt voor de hele gemeenschap. Na een half uurtje krijgen we te horen dat een communitiecentrum iets was voor de hele kampung. Vaak worden vergaderingen gehouden in de moskee, maar daar mogen de Hindu bewoners niet bij zijn. Elke maand komt er een verpleegster in de kampung om de pasgeborene te controleren. Maar ook om cursussen te geven, vergaderingen te houden en noem maar op. Enkele jaren geleden hebben we een donatie ontvangen van Jan Houwen waar deze wens ook al naar voren kwam maar omdat toen niet echt afspraken gemaakt konden worden is dit naar achter geschoven. De donatie hebben we keurig op de bank laten staan, want anders zou deze bijdragae ondersneeuwen in de medicijnen, doktersbezoek of iets dergelijks. Nu kunnen we deze bedragen bij elkaar voegen en dan kunnen we misschien hier het gebouw van betalen. Zonder dat het team weet over hoeveel geld het gaat geven we ze de opdracht: Informeer eens wat zo’n gebouw kost. Hoe het gebouw er uit moest zien hadden we samen al globaal besproken. Cuk wilde al meteen naar de Kepala Desa en Kepala kampung gaan om permissie maar wij vertellen ze dat we eerst moeten weten hoeveel het kost. Want krijgen we de permissie en kunnen het daarna niet bouwen levert alleen maar frustraties op. Zelfs de architect weet niet hoeveel hij kan besteden. Als Eful ons de tekeningen overhandigt met het bijbehorende kostenplaatje, zien we dat het meer is als we uit kunnen geven. Maar dan buigen we ons over de tekeningen en het kostenplaatje. Een sterke dakconstructie van aluminium omdat hout bij deze hoge luchtvochtigheid maar een beperkte levensduur heeft, het dak van spandek, een railing of muurtje zodat kinderen en ouderen er niet af kunnen vallen, kortom het ziet er keurig uit. Als we enkele dingen schrappen zoals een tegelvloer, plafond, elektrische bedrading en de manuren daarvan, halen we het. Op onze vraag waarom het bereikbaar is via vier traptreden krijgen we als antwoord: Om te voorkomen dat de jongelui er hun motoren onder stallen. Een waar punt, alhoewel men de jongeren er ook over kan aanspreken!  Als we vragen hoe het zit als het klaar is en er is een budgetoverschrijding krijgen we van Eful te horen dat alles met een van te voren afgesloten contract, de prijs vast staat. Het volgende sein van permissie vragen is nu aan de orde. Als Eful is vertrokken ontbijten we wat en rijden dan naar Corry en Gert. Onderweg zien we nog een motortje volbeladen met levende kippen, die op een of andere wonderlijke manier aan elkaar vast gemaakt zijn. Je moet hier eigenlijk altijd je camera in de aanslag hebben. Bij Corry is het stil dus draaien we maar om. Geen nood, want we vinden dit een hartstikke leuke route. We hadden ook een afspraak kunnen maken, maar dit is gewoon leuker. We zien op de terugweg een straatje dat omhoog loopt en waar we al zo vaak van gezegd hebben , die volgen we een keertje. Dus rijden we omhoog. Wat we zien zijn ontzettend grote huizen, alles erop of eraan, het is gewoon een dure villawijk. En dat alles op een steenworp afstand van ons eigen dorpje. Hier zit gegarandeerd veel zwart geld of misschien word het hier wel bruin geld genoemd. Luxe, luxe, luxe. Mooi uitzicht over de zee met stranden, Mataram en Ampenan. Terug naar de realiteit waar we onze was ophalen en internet pulsa kopen en achter een bakje koffie (zelfgezet) ons leventje voortzetten, al uitkjkend over het veld met de palbomen, terwijl de regen weer klettert. Tegen zevenen in de avond , het regent nog steeds, rijden we naar een van de kleine restaurantjes in Senggigi waar we een afspraak hebben met Jan en Dinega, een ouder echtpaar die hier ook al jarenlang kinderen helpen, om wat ervaringen uit te wisselen. Zij hebben besloten te stoppen omdat hun sponsors ook al een respectabele leeftijd hebben en het steeds moeilijker wordt om de donatie’s bij elkaar te brengen. Kunnen we ons heel goed voorstellen en bij deze Chapeau voor al het goede werk wat ze gedaan hebben. Als we uiteindelijk opstappen regent het nog steeds, Jan en Dinega nemen een taxi en wij hullen ons in onze regenkleding en rijden huiswaarts.

Vrijdag 12 februari 2016

Marijke

Als we wakker worden, horen we het al, regen, regen en nog eens regen. Sinds gistermiddag gaat het dus continu door. Af en toe wat zachter, dan weer wat harder, maar de regen stopt niet. Och, we zitten hier in de regentijd, dus dit hoort erbij. Adi komt even bij ons bijkletsen en wij kijken weer eens naar de TV. Goh, hebben wij mazzel, Floortje naar het eind van de wereld. Lekker effe genieten van andere verre oorden. Het is zo raar om hier naar BVN te kijken. De problemen die in Nederland leven, lijken hier zo ver weg. We horen allemaal wereldproblemen, terwijl hier de mensen gewoon bezig zijn, met hoe kan ik geld verdienen, zodat we morgen weer te eten hebben. Hoezo cultuurshok? We zien dat de geleerden de schokgolven in het universum zichtbaar hebben gemaakt. Zal wel aardig wat geld gekost hebben, dat onderzoek. Waarom kunnen we dat geld niet anders verdelen en zorgen dat onze eigen wereld normaal kan overleven? Geld en macht regeert.  Een super groot deel van de mensen kijkt toe en heeft gewoon honger of probeer in leven te blijven in oorlogsgebieden..  De wereld zit gewoon harstikke krom in elkaar en we weten het allemaal, maar niemand schijnt hier iets aan te kunnen doen. Laten we dan maar proberen om in onze eigen omgeving iets goeds te doen. Vele druppels zijn ook een volle emmer. Af en toe is het heel even droog, maar dan begint het weer. Adi en Mariam benutten een droog momentje om naar de bank te gaan. Aangezien Adi de administratie van het schoolgeld gaat overnemen, heeft hij een bankrekening nodig. Dat gaan ze even regelen. Wanneer ze terug zijn, lopen we gewapend met een paraplu naar Monica. Haar man Marjan (spreek uit als Mardjan) is in december overleden. We hadden nog altijd beloofd even bij haar aan te gaan. Adi en Mariam gaan mee, omdat ze ook vrienden van haar zijn en helpen met vertalen, aangezien Monica geen woord Engels spreekt. Terwijl we aan de thee zitten, komt klein Dwi binnen en geeft ons allemaal keurig een salam. We blijven maar een klein uurtje want Monica heeft gelukkig inmiddels een baan gevonden. Ze moet wel, want anders hebben ze geen inkomen. Hier is geen weduwepensioen. Ze werkt ’s avonds als kokkie bij Paragon. Als ze het menu goed onder de knie heeft kan ze overdag gaan werken. Er is ook kans op een administratieve baan in Chakra. Maar Monica heeft al besloten om die baan niet te nemen. Dan zou ze veel te ver van de kampung en van haar kinderen verwijderd zijn, als die haar nodig hebben. Dan maar wat minder geld, maar dichter bij huis. Thuis verdient ze ook nog wat bij met bakken van kroepoek en allerlei cake en koek. Ze doet ontzettend haar best om er wat van te maken. We hebben zoveel respect voor deze vrouw. Thuis hebben we via whatsapp contact met Nick. We willen graag hun goedkeuring voor de besteding van het geld van Jeffrey.  We willen voor we publiceren, weten wat zij van dit plan vinden. Het grootste probleem voor hen is dat wanneer het gebouw er staat, dat het ook goed onderhouden wordt. Nick en Elise zijn zo vaak hier geweest, dat ze als geen ander begrijpen dat dat een heikel punt wordt. We zullen ons uiterste best doen om dit aan de kampung duidelijk te maken. Laten we hopen dat het lukt. Gewapend met regencapes gaan we bij Angel een hapje eten. Senggigi lijkt wel uitgestorven, maar ja, het regent  gewoon consequent door, dus de toeristen blijven liever in het hotel. Hopelijk krijgen we morgen weer een zonnetje te zien. Maar regenseizoen is regenseizoen, dus we wachten maar af.