Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size
December 2015 - Maart 2016, Joep en Marijke

Vrijdag 5 februari 2016

Zaterdag 30 januari 2016

Marijke


Terwijl we boodschappen doen, krijg ik een smsje van de zilversmid. Mijn boedha hanger is klaar (binnen 2 dagen!). Ik dacht dat ik het protomodel nog wel te zien zou krijgen, maar nee hoor, het is  al klaar. Een beetje angstig ga ik kijken. Prachtig, helemaal zoals ik het wilde hebben. Mijn boedha zit nu in een stralenkrans en ik ook ha-ha.. Ook gaan we vandaag de kasboeken controleren bij Cuk. Gewapend met een paraplu lopen we er naar toe. En ja hoor, nog voor we bij Cuk zijn, dendert het weer uit de lucht. Prima, laat het zaakje maar weer afkoelen. Cuk en June zitten beiden nog in de moskee, dus wachten we maar even op de beruga. We leren het ook nooit. Wij zijn altijd op tijd, maar moeten daardoor ook altijd wachten ha-ha. Na een kwartiertje komt Cuk terug en worden de kasboeken tevoorschijn gehaald. Hij heeft er drie. Eentje voor de school, een voor medicijnen en doktersbezoeken en eentje voor de kampung algemeen. Die van school is uiteraard het grootste. Hij heeft het weer keurig voor elkaar. De kosten voor lagere school zitten allemaal in een map, maar daarnaast, dus vanaf junior highschool is er een map per kind. Daarin zitten alle kwitanties voor dat kind en kunnen we in een oogopslag zien wat er voor dat kind uitgegeven is. Alle algemene rekeningen zoals voor schriften, kleding, extra uitgaven e.d. staan in het kasboek en de bon die daar aan refereert, zit keurig genummerd in een andere map. We kunnen niet anders zeggen dan Chapeau Cuk, prima voor elkaar. We zien dat de mensen goed gebruik maken van de donaties voor medicijnen en doktersbezoek. Keurig  kunnen we alles aan de hand van facturen terugvinden. Voor de kampung zijn de kosten alleen voor het waterverbruik van de tank en af en toe een nieuwe lamp voor de straatverlichting, dus dat valt mee. Nadat we de kasboeken voor akkoord getekend hebben, komt de koffie en kentang goreng (frietjes) als snack te voorschijn. Joep geniet er lekker van samen met Cuk, die niet echt smaller wordt ha-ha. We maken gelijk een afspraak voor de stafvergadering. Die willen we houden voordat we volgende week zondag beginnen met het maken van de jaarlijkse foto’s van de kinderen. Nu maar eens eerst kijken of de rest van de staf kan. Als de heerlijke bui afgelopen is, gaan we terug naar huis. We willen vanavond kaarten dus op tijd eten. Adi komt vertellen dat Abdul gevraagd heeft of we even aan komen. Ik had Abdul gevraagd om twee mooie akar bahar armbanden op mijn maat te maken. De vorige prachtige armbanden die ik had, moesten vorig jaar voor de operatie met een tangetje van mijn arm geknipt worden.  Voor mij waren die armbanden een stukje Lombok en ik miste ze. Vandaag wordt ik dus super verwend. Ook mijn armbanden zijn prachtig geworden. Helemaal opgepoetst en op maat. Even flink wringen om ze om te doen. Aka Bahar is zwart koraal, maar zo donker dat het bijna lijkt op hout. In deze hitte is het nog een beetje flexibel, maar in Nederland met die temperaturen, wordt Aka Bahar keihard en is het niet meer te buigen. Die gaan dus voorlopig niet meer af. Wee degene die zegt dat ze weer af moeten!! Gauw nog een hapje eten bij Angel en dan terug naar huis. Nu zit Adi in de moskee, voor een of ander extra biduur omdat er iemand is gestorven. Klinkt een beetje oneerbiedig, maar ze gaan er hier ook heel laconiek mee om.  Och, Indonesie blijft toch jam karet (letterlijk rubber tijd, dus zeer ruim in te plannen) Maar om negen uur kunnen we dan eindelijk aan onze zware competitie beginnen. We hebben weer ontzettend veel pech. Adi, de gigantische praatjesmaker wint weer en dat moeten we horen ook. Och we slapen er niet minder van. Selamat tidur.

Zondag 31 januari 2016

Joep


Vandaag staan Belo, Ros en hun zoontje Zeno om 11 uur voor de deur.  Met hen hadden we afgesproken om met ons vijfjes naar het strand te gaan. Er staat een flinke wind maar komen toch veilig bij Nuf Said aan. We zijn de enigsten en dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht aangezien half Lombok op zondag er op uit trekt. Donkere wolken pakken zich ook samen maar we laten ons daardoor niet afschrikken. Ze hebben een afdakje. We kletsen gezellig bij, spelen wat met de kleine Zeno die lekker in zijn blootje rondhuppelt en gek is van water. Hij rent zelfs spontaan de zee in en Marijke kan hem nog net grijpen voor hij omvalt. Spugend, half proestend en nat is hij even van streek. Maar nog geen 2 minuten later  lacht hij al weer. Ros en Belo hebben wat problemen met de opvoeding. Kleine Zeno probeert altijd het pakje sigaretten van papa te pakken te krijgen. Die worden dan snel weggepakt en dan proberen ze Zeno zijn aandacht af te leiden. Paniek als hij begint te huilen van kwaadheid. Marijke vraagt of ze wat mag proberen. Ze legt het pakje terug en iedere keer als Zeno handjes in die richting gaan, kijkt ze hem boos aan en zegt: Ndee, Zeno (sasak voor: nee, Zeno). De eerste paar keer huilt hij boze tranen en kijkt vol verbazing naar Marijke die nog harder begint te huilen. Hier snapt hij niks van. Marijke legt uit aan papa en mama, dat tranen van boosheid helemaal niet erg zijn en dat ze hem gewoon moeten laten huilen. Hier, zonder buren die oordelen, durven ze dat wel aan. Nog geen kwartiertje later snapt Zeno het verhaal. Zijn handje gaat in de richting, hij kijkt Marijke aan en pakt zijn autootje. En wij maar allemaal roepen, baik Zeno (goed zo Zeno). Ros en Belo staan helemaal verbaasd dat het werkt (wij trouwens ook een beetje, omdat hij het zo snel snapt). Wij verbazen ons over het feit dat deze twee jonge mensen, de opvoeding anders willen doen dan de standaard in Indonesie. De golven zijn vandaag aardig aan de ruwe kant en we zien een vissersbootje met veel geharrewar de branding doorbreken om door enkele vissers op het strand getrokken te worden. We hebben ook even aan de eigenaar gevraagd wat eigenlijk de naam Nuf Said betekent. De uitleg is hilarisch. Een Australier die de eigenaar kende zei altijd “enough said” (genoeg gepraat) en daarna wilden hij eten en drinken. De Indonesische vertaling is dus “Nuf Said” Schitterend toch!!!!.  We drinken/eten er wat en gaan tegen drieen weer op huis aan. Als we net binnen zijn valt er een flinke regenbui dus hebben wij geluk gehad. We voelen ons best wel een beetje gezandstraald en na een douche lopen we naar het strand om te gaan praten met een meisje met haar vader. Ze heeft de High School bijna doorlopen  en wil daarna gaan studeren in Yogyakarta op Java. De opleiding zou minimaal 5 miljoen kosten per semester maar de vader heeft uitgeteld welke kosten daar bij komen voor kos (kamerhuur) ,eten, uniform, boeken, een keer in het half jaar terug naar huis en nog wat kleinere dingen. Alles bij elkaar minimaal 20 miljoen Ruphia. Dan leggen we hun uit dat dat voor het project niet haalbaar is aangezien een van de regels is dat we niet voor kost, eten, reis e.d. kunnen opkomen. De 5 miljoen zou misschien nog wel op te hoesten zijn door meerdere sponsors een kind te laten helpen maar er zijn nog meer kinderen die naar de Universiteit gaan. In dit bovenstaande geval zou het betekenen dat de ouders van dit kind (ouders) zelf 15 miljoen per jaar moeten ophoesten en we weten dat ze dat echt niet kunnen, temeer omdat ze nog een kind hebben. Vorig jaar hebben we bekend gemaakt dat we geen nieuwe kinderen meer aannemen maar de kinderen nog 6 jaar zouden ondersteunen. Daar is nu dan al een jaar van voorbij. Het is heel hard om dat tegen de vader te vertellen maar dat is helaas de realiteit. Vader had voor ons, maar ook voor zijn dochter het kostenoverzicht gemaakt. Wij snappen het  en hopen dat de dochter het ook snapt want ze zit er stil bij. A.s. zaterdag komt Ibu Henny op bezoek en daarom nodigen we de vader met zijn dochter ook uit om een gesprek te hebben hierover. We zijn wel heel blij dat ze uit eigen gelegenheid dit gesprek zijn aangegaan. We nemen afscheid, lopen terug naar huis en maken ons op voor onze derde afspraak vandaag. Petula vertrekt woensdag weer terug naar Nederland en we treffen elkaar nog een keertje om samen wat te eten en te kletsen. Tot sluitingstijd praten we volop bij en dan blijkt dat Tessa (die hier ook woont) een nichtje van haar is en.... een vriendin van Suzanne. Wat is de wereld toch klein. Morgen gaat Petula nog even herinneringen ophalen in de school van Kediri ( van Stichting Impian Anak) waar ze les heeft gegeven en dan zit Lombok er ook voor haar weer op. Moe komen we thuis aan en zoeken snel ons bedje op.

Maandag 1 februari 2016

Marijke


Hoera, het is imigrasi dag. Adi stelde gisteravond voor om aansluitend door te rijden naar LCC (Lombok City Center) Inmiddels al de 3de grote mall in Lombok. Nou prima, dan nemen we Mariam ook mee. Maar eerst dus naar de Imigrasi. Om half negen zijn we al present, maar zeker niet de eersten. Alle papieren zijn ingevuld, paspoorten erbij, kopieen gemaakt, maar ze vinden toch nog iets. Op de voorkant van de map hadden we ook onze namen moeten zetten. Die regel is nieuw. Oke, doen we dat. Dan mogen we op de stoeltjes gaan zitten en even wachten, en even wachten, en even wachten. Ja het even duurt hier gewoon veel langer. Na ongeveer een uur mogen we weer naar de balie komen, waar we twee briefjes krijgen. Daarop staat dat we 9 februari terug moeten komen voor de rest. Dat wordt dan kantje boord want 10 februari is ons visum verlopen. Joep heeft ondertussen met Gert gesproken. Een Nederlander die hier ook al langer woont. Hij is dus voor het 2de bezoek hier. Hij heeft het briefje ingeleverd, krijgt na een half uur het verzoek om bij de kassa te gaan betalen, na weer een half uur moet hij naar counter 3, een kantoortje waar ze vingerafdrukken en een foto van hem nemen. Dan weer een half uurtje wachten, waarna hij zijn paspoort terug krijgt. Wij hebben een klein luxe probleempje. We brachten altijd een kleine koelkastmagneet mee voor de dame achter de balie en dan ging het echt sneller (corruptie?). Die dame is er echter niet meer en moeten we dus net als iedereen heel veel geduld hebben.  Ja, je moet er wel wat voor doen. Maar na dus een uurtje hangen zijn wij klaar voor vandaag en rijden met z’n vieren verder naar LCC. Deze ligt als je voor Mataram Mall staat, richting Sweta en dan nog een heel eind verder Langs de drukke dorgaande weg naar Oost-Lombok. En dat merk je aan het verkeer. En dan dachten wij dat Epi center groot was, nou dit is nog groter. Er wordt nog volop gebouwd, maar de soft-opening is al geweest. Prachtig woord vind ik dat soft-opening. Echt een uitvinding van Indonesie. Een soft-opening doen ze als ze dus nog lang niet klaar zijn, maar wel al de deuren willen openen. Het gevolg is dat je in een halve bouwput terecht komt, maar er zijn al winkels, dus dat mag de pret  niet drukken. Mata Hari is weer groots vertegenwoordigd op twee verdiepingen. Voor de rest is er amper wat te zien. Alleen is er in de kelder nog een supermarkt. De grootste die ik tot nu toe in Lombok gezien heb. Maar we hebben het al heel snel bekeken.  Hier komen we echt niet meer terug. Heel veel winkels staan nog leeg, net als het Epi Center. We besluiten “gezellig” naar Mataram Mall te gaan, maar alleen maar omdat we nog geen van allen een ontbijt hebben gehad en het eten bij Oceanic heerlijk smaakt. Ook daar wordt nog even rondgewandeld en dan keren we weer huiswaarts. Lekker even relaxen na al die overdaad. Het past totaal niet bij Lombok, zo’n gigantische malls. Mataram Mall was tot dit jaar de grootste en voor de mensen hier zo een keer per jaar een uitstapje, omdat het daar wat duurder is als bij de lokale winkeltjes. We vragen ons echt af wat voor klanten de twee nieuwe malls proberen te krijgen. Vooral gezien de dure winkels en de armoede op Lombok. Vanavond hebben we afgesproken om te gaan eten bij Rudi, Sherly, Jenny en Agus (nu weten we alle namen wel). Als we net vertrokken zijn voelen we een paar regendruppels en zien het weerlichten in de verte. Maar op een of andere manier rijden we precies tussen de buien door. Droog komen we bij een groot tankstation aan, waar we een berichtje sturen naar Sherly dat we aangekomen zijn. Even later staat ze met haar motortje voor onze neus. Ze neemt ons mee de kampung in. We gaan links, rechts en weer links. Ik heb geen idee waar we zitten, maar Joep heeft al meteen door hoe we straks terug moeten rijden. Hij wel. We komen bij een grote supermarkt aan. Iets grote formaat dan een Indomart (voor de kenners). Ik dacht dat Jenny een klein winkeltje zou hebben, maar dit is dus even iets meer. Vader en moeder zijn er ook en we worden hartelijk verwelkomd.Dan worden we mee genomen naar boven. Boven de winkel ligt een prachtig, groot appartement, waar Jenny en Agus wonen. Hier verblijft Rudi, nu hij op Lombok is. Het appartement is pas een paar jaar geleden verbouwd en dat is te zien. Prachtig mooi en ruim. Onze huisje past hier ongeveer vier keer in. Nee hoor, we zijn niet jaloers, maar bewonderen de manier waarop ze dit gebouwd hebben. Ook de trap naar boven is makkelijk en van metaal, dus geen  houtrot wat hier zoveel voorkomt. Het eten komt op tafel. Pa en ma nemen afscheid en wij met z’n zessen  genieten van de maaltijd. De vis smaakt heerlijk. Na de maaltijd wacht er nog een verrassing voor mij. Ze hebben Durian als toetje. Joep en Rudi, die ook geen echt liefhebber is, laten de buurt voorbij gaan, maar ik geniet lekker met de rest. Terwijl we zaten te eten en te kletsen, viel buiten de regen. In het begin behoorlijk hard, maar daarna werd het een langdurige simpele regenbui. Tegen elf uur houdt het op en besluiten wij afscheid te nemen van onze nieuwe vrienden. Rudi en Sherly vertrekken morgenvroeg naar Bali, waar vanuit Rudi over een paar dagen jammer genoeg weer naar Nederland moet. Toch gaan we proberen om Jenny en Agus nog een keertje uit te nodigen. Het zijn zulke lieve en hartelijke mensen. Fijn om ze ontmoet te hebben. Wij tuffen door een droge nacht naar huis. Ja natuurlijk is alles nog vochtig na die langurige regenbui, maar wij zijn er prachtig tussen door gereden.  Moe en voldaan weer ons bedje in.

Dinsdag 2 februari 2016

Marijke


Vandaag hebben we dan eindelijk onze vergadering met de mannen van het proyek. Omdat Cuk het drukste is van allemaal, hebben we hem eerst gevraagd wat het beste uitkomt. Hij zei dus dinsdagavond om acht uur. Dit hebben we aan de andere doorgegeven. Dan is het dinsdagavond acht uur. Iedereen is aanwezig, behalve Cuk. We wachten een half uur en dan worden we het zat. Boung gaat even kijken en even later komt een vrolijke Cuk aangewandeld. Ik val een beetje uit mijn rol door hem toch te verwijten dat hij ons allemaal royaal heeft laten wachten. Wat ik doe is dus “not done”, want dat betekend gezichtsverlies  maar soms lucht het wel op om het eens uit te spreken. Op de eerste plaats bedanken we Cuk voor de kasboeken en dat het allemaal weer keurig in orde was. Dan bespreken we de kinderen. Het valt mee dit jaar. Eentje is gestopt vanwege verhuizing naar een ander dorpje en eentje is gestopt vanwege de liefde en dus een snel huwelijk. De betreffende sponsors krijgen uiteraard terzijnertijd persoonlijk bericht . Dan vraag ik hoe het eigenlijk zit met de watertank. Die zou vorig jaar met begin van het droge seizoen gerepareerd worden. Nu staat hij leeg, al maanden op een nieuwe betonnen brug die nog afgewerkt moet worden. De mensen pakken nu water bij de mandi/toilet die er naast staat. Wat blijkt nu, door die brug moet de tank verplaatst worden, omdat anders men met een auto niet er langs kan. Er moet dus een nieuwe fundering gemetseld worden voor de tank op een plek 10 meter ervoor. Ze willen dat Ibrahim dat doet die hier in de kampung woont. Vinden wij ook, dan kan hij wat verdienen. Maar zeggen ze, Ibrahim is altijd druk. Ik zucht even diep en probeer ze dan uit te leggen, dat ze Ibrahim gewoon moeten vragen en dat hij dit werkje dan in kan plannen als hij met zijn andere werkzaamheden klaar is, anders gebeurt het nooit., want ze hadden Ibrahim nog niet gevraagd. Ook het repareren van de tank is nog niet klaar. Hiervoor hebben ze Alex gevraagd. Een hartstikke aardige knul uit de kampung. Die jongen heeft een baan bij Taman en gaat ook graag surfen in zijn vrije tijd. Hij doet het werk gratis. Dus lachend zeggen ze dat het wel even kan duren. Ook hier weer reageren Joep en ik met enige frustratie. Alex heeft het niet breed. Betaal hem hiervoor en vraag hem om het werk af te maken. Het lastige is dat nu het regenseizoen weer echt is begonnen en Alex dus moet wachten tot het weer droger wordt of .... regel een groot zeil.. Ja, ja je hebt hier echt een lange adem nodig, vooruit kijken is niet een sterk punt in Indonesie.  Misschien is het altijd zo geweest, maar dit jaar valt het me meer op dan anders. Daarna krijgen we een lange discussie. We willen een gedeelte van de administratie bij Cuk weg halen. Hij doet dit werk nu al tien jaar en heeft het met zijn baan en hun winkeltje al druk genoeg. Ook denken we door het wat op te splitsen, de andere wat meer betrokken te maken. Nu ligt het allemaal te veel bij Cuk. Na lang overleg wordt afgesproken dat Adi met Mariam gaat praten en dat zij eventueel de administatie van de medicijnen en doktersbezoek gaan overnemen. Mariam is ook meestal thuis en dus kunnen de mensen ook bij haar terecht. We zullen zondag te horen krijgen of ze dit overnemen. Al met al zijn er toch goede afspraken gemaakt en hopen we dat deze ook uitgevoerd gaan worden. Dan keert het enthousiasme terug in de vergadering, want aan het einde wordt altijd afgesproken, wanneer en waar we gaan eten. Zondagavond half acht bij Menega. Ik vermoed dat dan wel iedereen op tijd is. We voelen dat de animo na tien jaar een beetje tanende is. Het valt ook niet mee, om altijd maar klaar te staan voor de kinderen en de kampung en soms de roddels moeten aan horen over hoeveel ze wel niet betaald krijgen, terwijl ze dit werk allemaal gratis doen. Ja, de mannen moeten toch volhouden, wie A zegt moet ook B zeggen. We zijn allemaal inmiddels tien jaar ouder en staan heel anders in het leven. Allemaal hebben ze hun eigen dingen en werkzaamheden en soms komen al die projectdingen net even niet goed uit. Maar als we vragen of ze door willen gaan, blijven ze allemaal volmondig ja zeggen, dus we gaan ervoor. Hoewel als ik dit terug lees, ik veel frustratie zie van mijn kant, blijf ik in dit project geloven. We zien veel kinderen met een toekomst en met een baan. Een ding hebben we zeker geleerd: hoeveel je een kind ook probeert te helpen financieel, als het kind niet gemotiveerd is, zal het niet lukken. Het karakter van een kind bepaald zijn toekomst. De financien helpen, maar zijn niet alles bepalend.

Woensdag 3 februari 2016

Joep

En aangezien het vandaag bijna de hele dag regent schrijf ik nu eens over wat andere dingetjes. Voor de ingang van alle scholen hier staan elke dag kleine mobiele kraampjes of er tegenover een klein stalletje waar de kinderen wat lekkers kunnen kopen. We hebben het er met Ishak over gehad en die vertelde dat Natalie zijn dochtertje elke dag 3.000 – 5.000 Ruphia (20  - 30 cent)  krijgt van hen om daar iets te drinken of te snoepen van te kopen. Het is een eeuwenoude traditie. Ishak had dat willen verbreken om Natalie van huis uit iets mee te geven een banaan, mango of iets anders kleins. Maar kleine Natalie kwam huilend terug uit school omdat ze elke keer door de andere kinderen werd uitgelachen. Na verloop van tijd heeft Ishak het maar opgegeven. Nu kun je hier wel om lachen maar in Nederland gebeurd eigenlijk bijna hetzelfde. Loop je er niet volgens de mode bij val je ook vaak buiten de boot. Vaak moeten het dan ook dure merkkleding zijn. Hier is dat wat betreft de mode niet omdat ze hier elke dag een uniformpje dragen. Een dag in de week is dat het sporttenue, vrijdags de moslimkleding en op de andere dagen het uniform en dat is weer per school verschillend. Meisjes dezelfde kleur rokken als de broeken van de jongens, en de overhemden zijn van hetzelfde patroon. Slippers zijn uit den boze, het moeten gymschoenen zijn ( jullie raden het al, geen Adidas of Nike’s). Zo kun je ook niet zien of de ouders van het kind rijk zijn of arm. Alhoewel je aan sommige kinderen wel goed kunt zien dat ze qua eten niets tekort komen. Op de hogere scholen (JHS en HS) komt er voor de jongemannen vaak nog een stropdas bij. Verder wil ik even ingaan op een paar vragen over of wij zelf koken en of wij buitens huis eten. Wij hebben hier een klein huisje tussen de lokale bevolking. Een kopie van een twee onder een kaphuisje van Bumi Aditya waar we vroeger zaten. Daar wonen we met Adi en Mariam. Zij aan de linkse kant en wij aan de rechtse kant. Aan hun kant hebben we een (gezamelijke) keukentje aangebouwd. Geen kookeiland, niet voorzien van magnetron, diepvries, koffiemachine, afzuigkap, sapcentriguge, mixer, en weet ik veel wat in Nederland allemaal gebruikelijk is. In onze kant hebben we een klein kamertje waar een klein hotelkoelkastje, broodrooster, waterkoker en een grote 19 liter fles water op een standaard. Elke morgen maak ik in ons “keukentje” mijn ontbijt klaar, Marijke loopt naar de gezamelijke keuken en komt even later met een volle bak met gezond spul. Koffie maken we ook zelf. Daarna is het afwassen in de gezamelijke keuken (meestal door Marijke!!) Aangezien ik me moet aanpassen hier en Adi ook niet in de keuken komt, volg ik hem bijna blindelings!! Nu ik dit schrijf realiseer ik me dat als ik weer thuiskom in Nederland, ik elke dag gegarandeerd  bergen afwas te verwerken krijg. Maar even verder aan het verhaal, we gaan dus bijna elke dag uit eten. Op die manier komen we heel vaak andere mensen tegen (als we er zin in hebben). Bij voorkeur gaan we bij locale ondernemers eten en dat doen we afwisselend, zo kunnen deze locale ondernemers ook een graantje van ons meepikken. Dit jaar is onze vaste keuze gevallen op Ijo’s, Bale Tajuk, Angels, Jessy Cafe, Bumbu’s, Nuf Said, Banana Leaf. Tussendoor proberen we wel eens een andere uit en als het regent word het “bunkus” oftewel we halen het ergens af. Meestal is dat bij “de Nasiman”. Dit is niet zijn orginele naam maar de dochter van Nick heeft hem die naam gegeven. Hij staat met zijn kleine houten kraampje aan de ingang van Green Valley (oftewel BTN oftewel Bata Bolong genaamd). Voor de nieuwsgierigen , achterste kraampje aan de linkse kant. Gaat laat in de namiddag open maar kom er niet te laat want dan is alles op. Nuf Said ligt noordelijker van Senggigi, ter hoogte van Mangsit. Een klein wit bordjemet als opschrift “Nuf Said Warung  Grilled Seafood”  aan de linkse kant van de weg tussen “Verve Beach Club” en “Holiday Resort” geeft aan waar het is. Tussen een paar bomen leidt het paadje naar het strand waar een eenvoudig gebouwtje staat Onder een overkapping staan wat bamboetafels met stoelen. Niet te vergelijken met de buren! Bij “ Taman” drinken we wel eens Ice –Coffie Speciaal, we hebben er wel eens gegeten maar voor die prijs eet je op bovenstaande adressen 2 tot 5 keer en bij de nasiman zelfs 10 keer. Ook zie je hier kleine karretjes waar je voor 3000 Rp al geniet van een kleine maaltijd. Op het weggetje tegenover het Imigrasi kantoor zagen we 2 oude auto’s staan waar je via de achterklep ook een maaltijd kan bestellen (5000 Rp). Of de talrijke viskraampjes aan de weg naar het noorden.  Er begint er eentje en binnen de kortste keren krijgt hij buren. Kan hier allemaal. Genoeg over het eten. Overal zien we dat er gebouwd wordt. Van kleine objecten tot grote hotels. Gokken de investeerders op een massatoerisme? Ik weet het niet, er hoeft maar iets te gebeuren in de wereld en het toerisme stort hier omlaag en dan bedoel ik de recentelijke gebeurtenissen in Parijs, Jakarta en weet ik waar nog meer. Er word hier gezegd dat ze in de haven van Lembar iemand hebben opgepakt die bij zo’n club hoorde maar of het waar is weet ik niet. Na de aanslagen in Bali zijn zijn na de aanslagen, jaren geleden, veel mensen bankroet geworden en het heeft meer dan 5 jaar geduurd voordat de stroom van toeristen weer op gang gekomen was. Ook leuk om te zien is dat de bij elkaar geraapte plankjes die een kastje vormen waar flessen in staan langs de weg en waar geen drank in zit maar benzine voor de motor (of auto) op enkele plaatsen vervangen zijn door zo’n hydraulische pompjes (vat met een glazen cilinder erboven) die je in de brommertijd ook in Nederland zag staan voor de twee-takt benzine. Pure nostalgie hier, als je er oog voor hebt. Zo, genoeg geschreven voor vandaag.

Donderdag 4 februari 2016

Marijke


De zon schijnt tussen de wolken door, dus we gaan lekker toeren. We zien wel hoe ver we komen. Toen we in december hier de route reden zagen we dat het leuke restaurantje aan zee vlak bij de haven van Taluk Nare, verdwenen was. Maar men was bezig om deze ruimte weer op te knappen. Dus gaan we maar eens kijken wat er van gemaakt is. Onderweg daar naar toe, zien we overal nieuwbouw. Hotels worden uit de grond gestampt en muren langs de weg opgetrokken, zodat je de zee op sommige plaatsen niet eens meer kunt zien. Met een beetje weemoed denk ik terug aan het begin. Oke, de weg was toen bar slecht. Je moest constant opletten voor overstekende koeien, met het touw waaraan ze vast zaten aan de andere kant van de weg! Geiten, honden en kippen die plotseling overstaken, maar je kon stoppen waar je wilde midden in de natuur en overal was het uitzicht even mooi. Nu zijn die mooie plekken in beton gevangen met een railing erlangs en de stalletjes met kokosnoot erbij. Och ja dat heet vooruitgang. Het restaurantje schijnt nu een lounge plek te zijn. Er staat een biljart en wat grote banken, maar is dus geen restaurantje meer. Dan maar doorrijden naar Bangsal, waar we nog een klein restaurantje kennen. Alleen een beetje vervelend dat daar altijd een man rondloopt, die eerst vanalles vraagt en dan voor de zoveelste keer (we zijn hier al vaker geweest) vraagt of Joep land wil kopen. Nee hoor, we hebben genoeg aan ons huisje. Dan druipt hij weer af. Na een kleine lunch besluiten we toch maar door te rijden naar de Pusukpas. De lucht is een beetje bewolkt, maar we gaan ervoor. Het is druk aan de kant van de weg. Het zit vol met apen die kijken alsof ze op de bus zitten te wachten. Bij de beruga boven aangekomen, stoppen we weer om van het uitzicht te genieten. Deze plek was in eerdere verhalen al speciaal omdat daar een kindje met een hazenlip woonde en die door rondvragen onzerzijds gelukkig kon worden geholpen. Maar ook hier zijn de dingen veranderd. Het gebouwtje staat er nog, maar van een winkeltje is geen sprake meer. Jammer maar “ini la hidup”  oftewel “zo is het leven”. Wij toeren langzaam verder, langs de rivier en zo richting Gunung Sari. Daar rechtsaf en dan rijden via Sundik naar huis. We komen langs het huis van Corry, maar hadden van Mohni eerder begrepen dat Corry al naar huis was vertrokken. Verder maar weer richting Senggigi. Vlak voor we thuis zijn, stoppen we nog even op de laatste heuvel om van het uitzicht op onze mooie zee te genieten. Maar lang sta je hier niet alleen. Er komt alweer een verkopertje om even bij te kletsen. Dan door naar huis, waar een lekker frisse mandi op ons wacht. Voor we gaan eten, ga ik even naar Mariam. Zij gaat morgenvroeg met Adi naar de markt om spullen in te kopen. Mariam gaat morgen en zaterdagmorgen koken voor Ishak, Ayu, Ibu Henny en Pak Kasmat. Die hebben we uitgenodigd als dank voor wat ze voor ons allemaal gedaan hebben de afgelopen weken. Ik ga vragen aan Mariam of ik haar mag helpen met de voorbereidingen, maar haar kennende zal ze me wel de keuken uit sturen. Ik zal wel teveel in de weg lopen in ons kleine keukentje.Maar we zien wel. Terwijl we aan onze avondmaaltijd bij Yessy zitten, komt Wil en zijn vrouw aanlopen. Wil duikt ook al jaren bij Mohni. Als ik vertel dat we het jammer vinden dat Corry al vertrokken is, krijg ik van hen te horen dat ze echt nog aanwezig is, maar haar zus en man naar het vliegveld gebracht hebben in verband met het overlijden van de schoonmoeder van haar zus. Communicatie blijft in Lombok een verhaal op zich.

Vrijdag 5 februari 2016

Marijke

Mariam en Adi zijn al in alle vroegte naar de markt vertrokken. Er moet driftig ingekocht worden voor morgenmiddag als de gasten komen. Als ze terug komt vraag ik of ik ergens mee kan helpen. Nee hoor, ze begint morgen pas met koken. Na ons ochtendritueel vertrekken we naar Suzanne en Opik. Even bijkletsen. Joep loopt naar Boung (die daar werkt) en bij de beruga is. Even later gaat Opik daarbij zitten en gaat Boung weer aan de slag. Ik ga bij Suzanne op het terras voor het huis zitten. Suzanne en ik leren elkaar steeds beter kennen en het voelt alsof we elkaar alles kunnen vertellen. Als je zoals ik er best wel moeite mee hebt om in Lombok elk woord op de weegschaal te leggen, is het een verademing om met Suzanne lekker voluit te kunnen kletsen. We zeggen lachend hoe klein de wereld is, aangezien de vriendin van Suzanne, Tessa een nichtje is van Petula. Suzanne heeft een flinke stapel boeken liggen en ik neus er even doorheen. Het bovenste boek spreekt me meteen aan en dat gaat dus mee naar huis. Tussendoor haalt Suzanne Sofie van school. Een vriendinnetje komt mee om te spelen. De meisjes spreken op school Indonesisch, met elkaar Engels en Sofie spreekt met mama Nederlands. Hoe internationaal wil je het hebben. Zo spelenderwijs spreekt onze lieve kleine Sofie drie talen. Schitterend gewoon. Als de dametjes allebei een prinsessenjurk aantrekken, denk ik meteen met een brok in mijn keel, aan onze kleinkinderen. Meiden zijn overal hetzelfde ha-ha. Als we bij Suzanne en Opik weggaan, willen we meteen even boodschappen gaan doen, maar het begint heel voorzichtig te druppelen. Door omstandigheden wijzer geworden, besluiten we maar om naar huis te rijden. Hoe slim van ons, want nog geen vijf minuten later, breekt de hemel weer open. Laat maar lekker vallen, want dan kan ik meteen aan dat mooie boek beginnen. Wat moet je anders bij zo’n moessonbui. Rustig blijven en wachten tot het voorbij gaat. Het regent dus een boek lang. Ik heb mijn boek uit, mijn dutje gedaan en langzaamaan wordt het droger. Gelukkig nog tijd voor de boodschappen en een hapje eten. Bij Bumbus komt de eigenaar weer even gezellig erbij zitten. Hoewel hij al jaren even hallo kwam zeggen, horen we dit jaar bij de intimi (of hoe heet dat) en drinkt hij gezellig met ons een glaasje en praat het leven weer bij. Na het eten, rekenen we snel af. Thuis moet er weer een kaartje gelegd worden. Mariam heeft stiekem dus de hele dag al kroepoek gebakken. Joep is meteen vanavond weer aan het voorproeven, want van de kroepoek die Mariam bakt, kan hij met geen mogelijk afblijven. Schijnbaar brengt de kroepoek geluk, want Joep is weer de winnaar. En terwijl half Nederland nu met de carnaval bezig is plaatsen we snel dit verslag. Gegarandeerd dat er een paar op wachten.

 

Vrijdag 29 januari 2016

Zaterdag 23 januari 2016

Marijke


Als ik de keuken in loop van mijn ontbijt, hoor ik meteen iemand in huilen uitbarsten. Ja, daar zit Rima het dochtertje van Atun. Ze is bijna dagelijks bij Mariam, maar heeft wat moeite met die vreemde buren hier. Mariam begint meteen om haar te troosten. Een huilend kind hier dat kan niet. Hoe dan ook dat kind moet getroost worden. Een kind gewoon laten huilen, zoals we dat weleens in Nederland doen, is hier not done. Als je kindje huilt en je krijgt het niet stil, ben je hier een slechte ouder. Einde discussie. Dus je kunt je wel voorstellen hoe verwent de kleintjes zijn. Even later zitten Mariam en Adi met Rima op het terras. Ik ga er voorzichtig bij zitten. Met grote bange ogen kijkt Rima me aan. Ik begin wat kinderliedjes te zingen en ze blijft maar kijken. Maar ze huilt niet meer. Zou het nog gaan lukken dit jaar, dat ze me leert te vertrouwen. Ik ben er bang voor, maar we proberen het gewoon. Daarna eerst even de was ophalen, dat waren we vergeten. Dan gaan we op pad voor een nette blouse voor mij. Ik moet iets hebben met lange mouw voor de Engelse les op de scholen. Ja, je kunt daar niet in een hempje aankomen. We gaan even naar een winkeltje op Pasar Sini. Op de deur hangt het bordje “open”, maar de deur is stevig afgesloten. Och, dit is Indonesia. Even wachten en ja hoor daar komt al iemand aan die de deur open maakt. Ja, ze hadden even pauze. Het bordje dan omdraaien, daar denk je toch niet aan. Maar we kunnen binnen kijken. Goh, alles voor de helft van de prijs. Heb ik effe geluk. Ik vind een keurige lange zwarte en blauwe blouse. Helemaal goed en tevreden gaan we naar Ros. We nemen haar mee naar Bale Tajuk en onder het genot van een drankje, kletsen we weer bij. We willen voor morgen afspreken met haar en Jack, maar Jack heeft al een programma staan voor morgen. Dus wordt het volgende week zondag. Tidak apa apa (geen probleem). Terwijl we zitten te kletsen komen Corry en Gert net voorbij. Ook met hen praten we nog even, maar ze moeten snel weer naar huis. Vanavond is er een feestavond voor Lombok Dive met de hele club plus familie. Het feest wordt gehouden bij Corry thuis. Echt weer iets voor haar om zoiets leuks te organiseren. We spreken in ieder geval af dat we even wat laten weten als we een keertje mee willen op de boot. Gaan we doen. Tegen vieren zijn we weer thuis en we gaan heel even op bed liggen. Nou dat even resulteert erin dat Joep me om half zes wakker maakt, anders had ik nu nog geslapen. Waar wordt je hier nou moe van? De temperatuur is in ieder geval al een stuk beter. Af en toe slecht 28 graden en als er wat wind bij komt, voelt het zelfs als een beetje koud. Heerlijk!!! Vanavond gaan we een hapje eten bij Banana Leaf. Ik heb hier al een keer de gado-gado gehad en die was uitstekend. Ze hebben een nieuwe kaart met tenderloin steak, nou die wil Joep wel proberen. Ik heb mijn gado-gado al lang op als de tenderloin steak eindelijk te voorschijn komt. Lachend zeggen we al tegen elkaar dat ze de koe nog moesten vangen. Het restaurantje is vrij nieuw en het personeel rent ook nog een beetje van hot naar her. Vaak moeten er nog snel ingredienten gekocht worden. Ook wel begrijpelijk, de ene avond zit er niemand, de andere avond (zoals nu) is het druk. Dus wordt alles gewoon na de bestelling pas gehaald in de winkels. Makkelijk dat die ’s avonds ook altijd open zijn. De klant wacht gewoon geduldig. Alles went. Na het eten krijgen we nog een kopje koffie aangeboden van het huis. Nou, aardig hoor. We kunnen zelfs als we willen nog een ijsje krijgen. Schijnbaar willen ze het goed maken dat we zolang moesten wachten. Bedankt hoor lieve mensen, maar een kopje koffie is voldoende.  Op straat kletsen we nog even met Boung en mogen het motortje van hem bewonderen dat we volgende maand van hem gaan huren. Ja eerlijk delen, ook de motortjes. De eerste maand hadden we Adi’s motor, de tweede maand zouden we een motor huren van Eful, maar die was al besproken, dus in overleg met Eful “mocht” Adi weer een van zijn motoren ter beschilling stellen. Dus de derde maand is Boung aan de beurt. Waar je toch niet overal rekening mee moet houden wil je geen scheve gezichten krijgen.

Zondag 24 januari 2016

Marijke

We gaan een beetje socializen of zoiets. In ieder geval wandelen we naar Cuk en June om even met ze bij te kletsen. June heeft pas haar vader verloren, maar voor verdriet is hier geen tijd of plaats. Het leven gaat door. We genieten van een kopje tubruk en kijken samen met hen over een schone rivier uit. Er staat alleen een stapeltje bamboe en wat afvalhout. Restant van het feest van Maulid. Even na twaalven komt Boung aangewandeld, klaar met zijn werk bij Indah Homestay. Boung besluit om maar meteen de stapel hout aan te steken. Dat de wind toevallig net onze kant op staat, boeit niet. Hier zeur je niet over zoiets. Dus gehuld in de rook kijken we toe hoe Boung de rivier nog schoner maakt. Ja, sinds er een afvalcontainer staat, is het dorpje veel schoner geworden en vooral de rivier. Als we terug naar huis lopen, zit daar Sareah met kleinkind Adini op de beruga. We spreken af om bij hen vanmiddag om vier uur even een bakkie te komen doen. We keren huiswaarts en nemen maar weer eens een mandi. Hoe houdt ik letterlijk mijn hoofd koel. Gewoon 6 a 7 keer per dag mandien. Tegen vieren dus richting het huis van Boung. Daar aangekomen is het doodstil. Nur wordt wakker en nodigt ons uit op de beruga. Boung komt een kwartiertje later terug van de moskee. Weer een half uurtje later komt Sareah tevoorschijn. Maar het zal Sareah niet zijn als ze weer haar handen vol heeft met hapjes. Met alleen koffie komen we hier niet weg. Even later komt Daan erbij staan. Daan straalt, ze is zwanger. Ja natuurlijk, deze zomer getrouwd en dan wil je maar een ding, zo snel mogelijk zwanger zijn. Nog wat later komt Kartini (de vrouw van Eful) erbij zitten. Wij zijn volop in gesprek met Daan over haar werkzaamheden bij Asmara en voor het project van Impian Anak. Kartini krijgt dus geen aandacht. Gepikeerd loopt ze even later weg. Ja, sorry hoor we praten met wie we willen en soms krijg je niet alle aandacht. Natuurlijk is het heerlijk om in zo’n klein dorpje te wonen, maar soms ook wel een beetje lastig als je dagelijks op de koffie gevraagd wordt, dan moet je wel de boot afhouden. Ze bedoelen het allemaal goed, maar wij hebben hier ook ons eigen leven en willen de dingen op onze manier doen. Vanavond besluiten we bij Yessy te gaan eten. We zitten net aan tafel als de helicopters weer komen. Zo noemt Joep de insecten die soms ’s avonds in grote getalen aan komen vliegen. Waarom soms wel en soms niet, geen idee. We kijken op de menukaart en maken onze keuze. Daarna wordt meteen de grote lamp uitgemaakt. De enigste manier om die beestjes niet in je gezicht of nek te krijgen. Ze zitten overal. Bij kaarslicht kun je ook eten, alleen oppassen wat er in je mond terecht komt. Je ziet niet zo heel goed wat er op je bord ligt. Maar ik geloof niet dat ik insecten gegeten heb. Na een poosje zijn de helicopters weer verdwenen en gaat het grote licht weer aan. We krijgen nog een kopje koffie toe van de eigenaar. Een vinnig klein mannetje, maar super vriendelijk. Als we weg willen gaan, komt hij nog even naar ons toe. We krijgen een visitekaartje van hem in onze handen geduwd met daarop de vermelding dat we vanaf nu 20% korting krijgen. Terima Kasih. Na Angel en Bumbus, dus nu ook korting bij Yessy Cafe. We gaan nog even een ijsje kopen voor de buurtjes en voor ons en sluiten de avond af (hoe kan het ook anders) met kaarten. Mariam is de winnaar voor vandaag!!!!

Maandag 25 januari 2016

Marijke


Ons ontbijtje bij Graha blijven we toch doen. Al is het maar voor al die lieve, leuk mensen die er werken. Maar eerlijk gezegd, zo’n ochtend aan het strand, een heerlijk windje, met een lekker eitje en wat fruit is gewoon lekker. Daarna besluiten we naar Bidi Tours te gaan om ons ticket voor Bali te regelen. We vertrekken pas 10 maart, maar we mogen blij zijn als we een ticket kunnen krijgen. Op 8 maart is het Ogoh Ogoh feest voor de Hindu mensen, dwz dat er afschuwelijk, lelijke poppen rondgedragen worden in een soort optocht en deze worden ’s avond verbrand. Dit is een soort van reinigingsritueel. De dag erna 9 maart, is dan het officile Nyepi. Dat is de dag dat we eigenlijk richting Bali wilden gaan. Zie hieronder de tekst die verklaart waarom dat onmogelijk is.
Een bezoek aan Bali tijdens Nyepi
Ook de bewoners van Bali die geen hindoe zijn doen mee aan Nyepi, uit respect. Moskeeën doen geen oproep tot gebed door de luidsprekers op deze dag bijvoorbeeld. Ook van toeristen wordt verwacht dat zij de Dag van de Stilte respecteren. De meeste toeristen blijven daarom deze dag in hun hotel, met de gordijnen dicht. Het is zeker niet toegestaan om naar het strand te gaan of per auto of scooter te rijden. Nyepi zelf is daarom een saaie dag om op Bali te zijn, er gebeurt werkelijk niets. De dagen ervoor en erna zijn natuurlijk wel bijzonder en indrukwekkend om mee te maken, vooral het verbranden van de ogoh-ogoh. Er is geen transport beschikbaar op, van en naar Bali op de Dag van de Stilte. Het vliegveld van Bali, Ngurah Rai International Airport Denpasar, is 24 uur gesloten, net als de zes grote zeehavens van het eiland. Omdat er geen auto’s toegestaan zijn rijden er natuurlijk ook geen bussen en taxi’s.
Waar ter wereld kun je je voorstellen dat een vliegveld gewoon voor 24 uur gesloten wordt. Maar hier in Indonesie kan alles. Daarna zien we hoe de lucht donker kleurt en keren we naar huis terug. De regen blijft dreigen, maar valt niet. Ik gebruik de middag om mijn broeken te herstellen. Bijna al mijn broeken hebben een scheur, rechtsonder aan het been. Als ik mijn been over de motor slinger, zit daar nl. het nummerbord met een behoorlijk scherpe rand. Dus je begrijpt het al, als ik er even niet aan denk en mijn been dus niet ver genoeg omhoog slinger, hang ik weer aan de nummerbord. Och, tot nu toe drie broeken, dat komt wel goed. Tegen zessen gaan we richting Warung Duduk. Daar hebben we afgesproken met Reni. Een meisje wat we al kennen sinds 1999. Toen was ze trainee bij Pondok Senggigi. Nu is ze al 14 jaar getrouwd met een hotelmanager uit Duitsland. Hij werkt momenteel in Maleisie en komt iedere maand een paar dagen naar huis. Reni woont in Duduk en haar kinderen Lucas van 11 en Linda van 8 zitten in Mataram op een internationale school. Reni houdt niet van stil zitten en trots troont ze ons mee naar het gebouw naast de warung. Een prachtig wit gebouw met een bovenverdieping met daarop de tekst “Property”. Naast een Icecube bedrijfje en een fabriekje die zitzakken maakt, gaat ze dus nu ook land verkopen. Zelfs de warung waar we zitten is half van haar. Ja, ze wil een zelfstandig leven opbouwen. We kennen haar dus al heel lang en betwijfelen al vanaf de eerste dag of ze gelukkig is in haar leven. Ja, dan kun je een riante villa hebben en heel veel geld, maar als ik haar hoor praten, hoor ik ook verdriet in haar stem als ze over haar leven praat. De tijd zal het leren. In ieder geval zitten we lekker aan de “tuak”. Een palmwijn die door de locals hier vaak gedronken wordt. Het smaakt redelijk. Ik heb ooit eerder tuak gedronken die ontzettend zuur was. Nu dan is deze een stuk beter. Dan komt de eindelijk lang verwachte regenbui los en hoe. Binnen de korste keren is het hele restaurantje gevuld met 10 centimeter water en moeten we bijna schreeuwen om ons verstaanbaar te maken, terwijl de regen op het ijzeren golfplaten dak klettert. Tegen 11 uur moet Reni echt gaan. Ze vertrekt vannacht met de veerboot naar Bali. Ze woont hier vlakbij en loopt dus gewoon door de regen naar huis. Wij blijven nog een tijd zitten, maar het klettert gewoon door. Ik, stommerik heb mijn leuke fitflops aan. Gewoon hartstikke stom, want die dingen moeten dus niet echt nat worden. Als het even iets minder wordt, rent Joep naar ons motortje en haalt de regencapes eruit. We krijgen een grote plastic zak, waar we onze tassen en mijn schoenen inproppen en dan samen door de regen. Natuurlijk begint het weer harder te regenen op het moment dat wij op ons motortjes zitten. Onderweg roept Joep “bukken”. De bamboe naast de weg is door al die regen, helemaal doorgezakt en we kunnen er nauwelijks onderdoor rijden. De regen doet pijn in ons gezicht en vooral voor Joep is het afzien. Onze ogen branden. Thuis aangekomen staat Adi buiten op het terras al te kijken. Het is al 12 uur, maar Mariam en hij maakten zich ontzettend zorgen. Ze hadden ons al 4 keer gebeld. Maar onder die kletterende regen, hadden wij geen telefoon gehoord. Snel sluiten we ons poortje en door de stromende regen lopen we naar binnen. De regencapes uiteraard op het terras achter latend. Nu is het regenseizoen dus echt begonnen.

Dinsdag 26 januari 2016

Joep


Als ik net mijn ontbijt op heb komt Adi binnenlopen. Hij kijkt me aan omarmt me en slaat me flink hard op mijn rug en begint keihard te lachen. Verbaasd kijk ik hem aan als hij me uitlegt dat hij gisterenavond een whatsapp had gekregen van Frank en Gerrie en waarin werd geeindigd met de woorden dat hij Marijke een big hugh moest geven en mij een paar klappen. Hij had er zich gisterenavond echt op verheugd om dat te doen maar toen wij druipnat en laat thuiskwamen vond hij dat zielig vandaar dat hij mij vanmorgen te grazen nam. Ja, en nou krijg ik dus een broodje van eigen deeg. Hij raakt er niet over uitgepraat en ik hoop niet dat dat andere mensen op gedachten zet. Even later komt Mariam binnen en loopt ook al op mij af maar gelukkig is haar hugh iets zachter. De toon van vandaag is al weer gezet. Frank en Gerrie, bedankt!! We praten wat bij, kijken naar de regen die af en toe weer uit de lucht komt vallen en wij vinden de temperatuur heerlijk. Adi en Mariam niet want Adi loopt in zijn t-shirt met daarop een vest tot onder zijn kin rond. Als ze weer weg zijn kijk ik richting heuvel en zie dat er halverwege een boom ontworteld is, maar ik zie er ook iets op bewegen . Als ik mijn verrekijker er bij haal blijken het apen te zijn. Met mijn fototoestel op zoom maak ik er een foto van want anders gelooft niemand me, want als ik het Adi vertel zegt hij dat ze nooit zo dicht bij het dorpje komen. Nu dus wel. De papieren die we bij de Imigrasi hebben gehaald vullen we in, plakken er een gekochte overheidszegel op en dan mag Adi zijn naam er op zetten. Eerstdaags maar even kopieen maken van onze paspoorten, visums, uitreisticket en dan kunnen we volgende week maandag of dinsdag naar de Imigrasi om alles in te leveren. Voordat we op weg gaan om te gaan eten maak ik de koelkast even schoon want er valt weer geregeld de stroom uit en dan smelten de ijsblokjes met als gevolg, een natte zooi onderin. Bij Bumbu’s komt de eigenaar er na het eten bij zitten en kletsen we de avond stuk. Hij is druk bezig met hun andere pand, het voormalige Coco Loco.  We krijgen foto’s te zien van de nieuwe aluminium overkapping want de oude houten stond op instorten. ( De tegelvloer ook) Dus Hannie en Jan, dat word een ander aanzicht als jullie weer terugkomen.Droog rijden we door een stil Senggigi naar huis waar we weer verrast worden op, ja, jullie raden het al, mati lampu oftewel de directe vertaling: dode lamp. (geen stroom) En bij kaarslicht en een batterijlampje schrijf ik dit verslag.

Woensdag 27 januari 2016

Joep

Ongeloofelijk maar waar, vandaag staat de wekker op 05.30 uur. Het plan is om samen met Ishak en Ayu van Planet Water 3 scholen te gaan bezoeken waarvan we de hoofden van school al een keer getroffen hebben. Als we om kwart over zeven, na het ontbijt, weg willen rijden op ons motortje ziet de lucht er zwart uit. Adi gaat dit keer niet mee, hij vond het vorige keer hardstikke interresant maar zeer vermoeiend. (het ontnam hem waarschijnlijk zijn middagdutje!) Droog komen we bij Ishak en Ayu aan en dan valt de regen er met bakken uit. Nou, dan drinken we toch eerst een kop koffie! Een kwartiertje later komt de zon weer tevoorschijn en stappen we in de auto. De eerste school die we bezoeken is de school van Ibu Henny,  het schoolhoofd waar we het meeste mee op hebben. Hier zien we de kinderen aankomen op school en als eerste hun handen gaan wassen. Ibu Henny is doorgegaan met het hygiene plan en heeft een dertigtal kranen laten installeren op een leiding tussen een gebouw en de buitenmuur. Aan elke kraan hangt een stuk panty waar een stuk zeep in zit, een geweldig idee waar ze zelf op gekomen is. Zij is echt iemand die mee en doordenkt. Ishak maakt er opnames van voor de dag van het water maar ook om dit te promoten bij hun andere projecten. Terwijl wij er wat foto’s van maken moeten we zelf natuurlijk ook poseren voor de diverse leerkrachten, Marijke wat meer als ik, maar, zou Elise zeggen: “ Marijke is meer een lopend museumstuk”. Dan rijden we met Ibu Henny en de rest naar SDN 07, de school van het schoolhoofd met het tablet, verankerd in haar hand. Terwijl Ishak en Ayu in de ene klas de leerkrachten het hygiene programma laat uitvoeren gaan wij naar klas 4 waar ik me nestel op de achterste bank en Marijke de kinderen bezighoudt met Engelse les waarvan de Engelsele lerares  ons al had laten weten dat ze niet perfect Engels sprak. En dat komt ook na boven als we de uitspraak van de kinderen horen. Maar Marijke krijgt de klas aardig mee, zover dat Ibu Henny een kijkje komt nemen en ook achterin plaats neemt. Het word een hilarische les waar Marijke alle kinderen spontaan meekrijgt. Zelfs Ibu Henny is er erg over te spreken. Dan lopen we naar buiten waar op het schoolplein tafels staan opgesteld voor de gasten (wij dus) waar tal van lekkernijen op staan. Na ons hier tegoed aan hebben gedaan vervolgen we onze weg naar SDN 31, een eindje verderop. Hier worden we ontvangen door het schoolhoofd die bij de andere ontmoeting voorop stond als er werd gegeten. Dat merken we ook want ze had niets voorbereid ondanks dat haar verteld was dat twee leerkrachten, die het Planet Water programma moesten leiden er eentje niet aanwezig is. De invaller moet nog helemaal geinstrueerd worden en terwijl Ayu hier mee bezig is word Ayu constant onderbroken door het schoolhoofd die alles beter weet ondanks dat Ayu dit programma heeft opgezet. Bij de vorige ontmoeting met de 5 schoolhoofden hadden we dit al verwacht. Twee serieuze schoolhoofden en drie minder serieuze. En dat merk je aan hun leiding geven aan de leerkrachten. Als Marijke en ik buiten op straat een sigaretje willen roken krijgen we drie schoolhoofden als gezelschap en worden we door het kleine dorpje geleid, door smalle steegjes, langs complete families, waar ze verwonderd opkijken als we de paar woordjes Sasak die we kennen, uitspreken. We begroeten verschillende mensen en plotseling pakt een vrouw Marijke bij haar neus. Ze zijn hier behoorlijk onder de indruk van de grote neuzen van de toeristen. Maar dit was de eerste keer dat iemand spontaan in een neus knijpt ha-ha. Marijke zegt meteen: “hidung besar” (grote neus). Daarop pakt zij de neus van de mevrouw en zegt “hidung kecil” (kleine neus). De omstanders barsten in lachen uit. Terug op school staan Isak en Ayu ons al op te wachten tesamen met Kasmat, het heerlijke schoolhoofd. Van hen krijgen we te horen dat we met enkele schoolhoofden naar de school SDN 52 van Kasmat gaan waar we gezamelijk de lunch gaan nuttigen. Dat word dus weer lachen en daar is niets teveel mee gezegd als Ishak die last heeft van een spier in zijn hand geholpen word door Kasmat waar we al over schreven dat hij een welbekend masseur is. Als Marijke aangeeft dat ze weleens last heeft van een nekspier moet zij er ook aan geloven. Nou, dat word lachen en wel zo dat de tranen over onze wangen rollen. Ik heb er een filmpje van gemaakt en zal het proberen op de Facebooksite van ons project te zetten dan kunnen jullie meegenieten. Verder is Ibu Henny erg geintereseerd in het programma van de Russische Ambasade in Jakarta waar we enkele jaren over werden aangesproken door een Diplomate van deze ambassade. We beloven haar dat we er achter aan gaan en dit dan via haar zullen laten lopen. Als dit een vervolg heeft komen we er nog wel op terug. Daarna gaan we samen met Kasmat en een man die op Kasmats school werkt even het vuilnisdorpje Jangkuk in. We zien hoe het afval voornamelijk plastic, karton en metalen aangevoerd en hier gesorteerd word.Andere troep wat er tussen zit word verbrand. Dan word het aan een “baas” verkocht die het verder transporteert naar Soerabaja, Java waar een verwerkingsfabriek staat en daar wordt het tot grondstof verwerkt. De dorpelingen die het vuile werk in Jangkuk doen kunnen er amper van leven. Als we terug zijn op Kasmats school is er een hoge beambte gearriveerd van de onderwijsinstelling maar wat zij komt doen is ons onduidelijk. Aangezien de lucht weer is betrokken pakken we ons op, brengen Ibu Henny naar haar school en rijden dan op huis aan. Even nog een nagesprekje met koffie bij Ishak en Ayu en dan zien we de donkere wolken langzaam te voorschijn komen. Op ons motortje naar huis maar onderweg begint het al te regenen. Nog niet helemaal nat komen we thuis aan en dat is net op tijd. Eeen flinke moessonbui die langdurig aanhoudt is het gevolg. Ons avondeten bestaat vandaag uit 2 grote bekers popmie, we hebben niet veel honger en hebben ook geen zin om door de regen naar een restaurantje te rijden. Moe van de vele indrukken, gelach, eten, gezelligheid houden we het voor gezien en sluiten zo deze dag af.

Donderdag 28 januari 2016

Marijke


Lekker rustig aan na zo’n drukke dag van gisteren. Het lijkt alsof de storm van het Chinese nieuwjaar al gearriveerd is. Het is bewolkt en het waait behoorlijk. Meestal komt deze storm met het Chinese Nieuwjaar, dit jaar is dat op 8 februari. De chinezen hier geloven dat de storm hun problemen wegblaast en vorig jaar waren ze zeer ongelukkig dat de storm eerder kwam. Maar ik vrees dat dit jaar de storm ook wat eerder komt. Het grote voordeel voor ons is dat de wind nu rechtstreeks van de bergen afkomt en ons huisje inblaast. Heerlijk, die verkoeling. Maar het voelt wel alsof de mandibak nu met ijswater gevuld is. Ieks...., het is nu wel even tanden op elkaar als dat koude water over je klettert. Maar het frist wel heerlijk op. Suzan komt aan. Heerlijk weer gezellig bijkletsen. Het leuke is dat we elkaar met een half woord begrijpen en meestal gaan onze gesprekken over onze gevoelens als Nederlander in Indonesie. Suzan heeft, zoals we al eerder met haar besproken hadden, nu een leuk verslag geschreven over een dag uit haar leven in Indah Homestay. Wij vinden het zo leuk dat we dit verslag deze week onderaan ons verslag zullen plakken. Suzan vraagt zich af of ze er mee door moet gaan. Graag aan onze lezers een reactie op haar verhaal. Tussendoor komt Adi vertellen dat hij met Mariam naar Masbagik vertrekt. Ze zijn uitgenodigd op een feest vandaag. Prima hoor, geniet er maar lekker van. Wij gaan naar Orchid voor een lekker massage. De dames zitten allemaal bij elkaar te genieten van wat drakenfruit en druiven en hebben volgens mij niet veel zin om te beginnen. Dit zou je in Nederland zo moeten doen. Je bedrijf zou binnen de korste keren falliet zijn. Hier lach je er samen om en wacht rustig tot de dames zover zijn om de massage te beginnen. Joep ziet zijn favoriete stevige massagedame Yanti weer op hem afkomen en ik krijg uiteraard de slappe lach. Maar ook mijn massagedame Zul is uitgezocht om gewichtig over te komen. Beiden dames zijn niet de smalsten ha-ha. Na de lachmassage van gisteren, is dit een verademing. Toch heeft meneer Kasmat mijn nek wel gekraakt gisteren en voelt het sindsdien veel beter. Ondanks het lachen, gieren, brullen bij zijn massage is het wel een fantastische masseur. Trouwens het filmpje is te groot en kunnen we dus niet plaatsen. Na deze heerlijke massage tracteren we onszelf weer op een heerlijke ice-coffee special. Ja hoor, genieten mag. Tegenover Taman ligt een goud en zilver winkeltje dat we nog nooit bezocht hebben. Ik heb een kleine zilveren boedha hanger die me zeer dierbaar is, maar ik wel deze op een zilveren achtergrond met stralen er omheen. Dit heb ik ooit bij een mevrouw gezien en vond dit super mooi. De man van de winkel, krijgen we met veel moeite, handgebaren en tekeningen uitgelegd wat ik wil. We zijn heel benieuwd of hij het hele verhaal gesnapt heeft. Wordt vervolgd. Nog even wat boodschappen en dan weer naar huis. Onderweg treffen we Cuk en krijgen we eindelijk de afspraak gepland voor kontrol buku kas, oftewel de kascontrole. Zaterdagmiddag om vier uur. Gelukkig kunnen we dan volgende week de officiele vergadering van onze project houden. We willen dit graag achter de rug hebben voor we aan de foto’s van de kinderen beginnen. Thuis is de mandi is nog steeds super koud, maar je komt er wel fris vandaan. Boung heeft rond het middaguur twee grote zakken speelgoed van Suzan gebracht. Ons idee is om dit samen met nog een zak die wij van Wim en Joyce meegekregen hebben, uit te delen bij het foto’s maken. Zo krijgen alle kinderen een kans. We besluiten, om te voorkomen, dat de kinderen uren aan het uitzoeken zijn, ze gewoon een lot te laten trekken en aan dat lot zit dan een of ander speelgoed. Zo krijgen we geen discussie wie wat krijgt en kunnen de kinderen onderling ruilen als ze willen. Zo voorkomen we weer scheve gezichten. Ja, je moet wel creatief blijven hier. Ons avondmaaltje genieten we vandaag bij Bale Tajuk. Tot onze verbazing loopt het hele restaurantje vol. Veel jonge mensen. Het verbaast ons, maar we beseffen ook dat door de wind, de zee nogal tekeer gaat. Dus misschien willen ze doorreizen naar de gili’s (de kleine eilandjes) maar wachten ze tot het weer beter wordt. Na het eten gaan we nog even naar onze vriend Abdul. Hij zit voor Bayan en verkoopt sieraden. We praten een tijdje samen en dan keren we huiswaarts.

Vrijdag 29 januari 2016

Marijke


Onderstaand tussen gevoegd: Een dag uit het leven van Suzan (reacties graag, ze is benieuwd hoe men haar verhalen vindt)

25 januari  2016 Suzan
Gisteravond was er weer iemand overleden. Een oude vrouw die ik verder niet ken, waarvan de man 3 maanden geleden overleden was. Zoals gebruikelijk liep ik in de ochtend naar het huis toe met een schaal met rijst, een envelopje met 20.000 IDR, in lange broek en shirt met lange mouwen. Ze woonde in het achterste gedeelte van de kampong waar je nauwelijks met een brommer kunt komen dus ik ben er lekker naar toe gelopen. Het was heel rustig. Soms staan er drommen mensen en verkopers met allerlei snacks, om de familie te voorzien van wat ze maar willen, maar ik zag nu maar 1 verkoper op brommertje met iets van bakso balletjes en ook liep er nauwelijks familie. Ik liep het junglepaadje door  tot ik de buurvrouw zag die de rijst in ontvangst nam. Een grote bak was al helemaal volgeladen en mijn bijdrage viel bijna op de grond. Als ik wilde kon ik nog wel even bij de overledene gaan kijken werd me verteld, dus uit respect klauterde ik de berg op waar ze woonde en in de bruga opgebaard lag. Er waren een paar bekende vrouwen die me heel hartelijk verwelkomden en het duidelijk waarderden dat ik langs kwam. Er waren nog 2 mannen aan het bidden, maar verder was het heel rustig. De overledene lag in de bruga in een sarong gewikkeld en om de bruga was een wit laken gespannen. De meeste familie bleek nog in oost-lombok te zijn. Toch kwam op een gegeven moment een felle discussie of ze de overledenen toch al moesten wassen en uiteindelijk werd alles klaar gemaakt. De mannen reikten emmers water aan uit een grote ton en 5 vrouwen wasten de vrouw ritueel, het laken om de bruga half open. Er werd mij nog gevraagd te helpen, maar dat heb ik toch maar vriendelijk afgeslagen. Het water stroomt door de bodem van de bruga alle kanten op. Ik kreeg nog wat te drinken en ben vervolgens weer naar huis gegaan. Vanmiddag wordt ze begraven op de begraafplaats hier in de kampong en dan worden alle mannen verwacht, dus dan mag Opik zijn  neus laten zien.  Het blijft toch altijd weer bijzonder hoe ze hier met de dood omgaan. Kinderen spelen naast de bruga waar de overledene opgebaard ligt, Iedereen helpt met het wassen,  mensen hier tonen nauwelijks verdriet, iemand gaat als het zijn tijd is, Allah heeft dat zo besloten en daar heb je vrede mee. Als iemand ’s morgens overlijdt, wordt hij of zij ’s middags al begraven, niets regelen of plannen, gewoon doen, met elkaar. Ook bijzonder om te zien dat iedereen uit de kampong er naar toe gaat, of je de persoon nu kent of niet. Vanuit de moskee in de kampong worden dit soort gebeurtenissen altijd omgeroepen, dus iedereen weet ook wanneer er iemand overleden is in de kampong hier of zelfs in de naastgelegen kampongs. De moskee is een belangrijke plek, niet alleen om te bidden, maar ook zeker als centrale, sociale plek binnen de kampong.
Thuis gekomen weer terug in de homestay. Weer terug in het toeristenwereldje. Heerlijk om van beiden te kunnen genieten. We hebben 2 kamers bezet. Een Nederlands meisje in de ene kamer en een Engelse jongen in de anderen kamer. 3 dagen geleden kwamen ze hier binnen. De jongen had geboekt, een kamer voor hem alleen. Hij was blijkbaar dat meisje ergens tegengekomen en wilde de kamer wel met haar delen. Het meisje zag echter dat het een kamer met tweepersoonsbed was en riep heel hard: ‘’Doe er maar een kamer bij”.  Erg grappig…. Die jongen had blijkbaar andere plannen dan het meisje. Je ziet hier romances groeien, bloeien en verdwijnen. Heerlijk om dat allemaal te mogen zien. Wat heb ik toch een leuke baan!
Net Sem van school gehaald met de brommer, samen met Sofie. Ze hebben op school een nieuw beleid ivm de veiligheid van de kinderen. Ze hebben een groot plein met overdekte banken waar we als ouders altijd konden wachten op de kinderen. Vanaf nu willen ze echter de poort dicht houden tot de kinderen uit zijn. Vorige week vrijdag heb ik dus 5 minuten in de regen moeten wachten voor de poort en vandaag werd ik weer tegengehouden. Ik krijg er een ontzettend onwelkom gevoel van, zeker als het regent, en het kan hier heel hard regenen. En wat dat nu bijdraagt tot de veiligheid? Ik heb geen idee. Dat je onbekenden niet het plein op laat kan ik me voorstellen, maar het is een vrij kleine school met een familiaire atmosfeer dus ik denk dat ik toch maar een mailtje ga schrijven. Het grote probleem is ook dat veel kinderen pas laat opgehaald worden. Ze zijn om 3 uur uit en sommige kinderen lopen om half 5 nog rond op het plein. Blijkbaar zijn er toch een hoop ouders die zich niet verantwoordelijk voelen voor hun eigen kinderen en het wel makkelijk vinden ze op school te laten, onbegrijpelijk. De school gaat nu zelfs clubs organiseren tot kwart voor 4 om de kinderen die niet opgehaald zijn, bezig te houden. Waarom niet direct de ouders er op aanspreken? O nee, even vergeten….. we zitten hier in Indonesië en hier blijft het moeilijk om een anders ergens direct op aan te spreken. Zelfs op een internationale school…. Elke dag blijf ik me weer verbazen….
Ik zag trouwens vanmorgen hier in Senggigi, toen ik Sofie ging ophalen van school, een man die 4 grote emmers probeerde te verkopen. Emmers op zijn hoofd en met een soort pollepel slaat hij er tegenaan om te laten horen dat hij er aan komt. Veel spullen worden aan de deur verkocht. Veel vrouwen hier hebben geen vervoermiddel om zich naar de markt of winkels in Ampenan te verplaatsen, zijn te druk met koken en op kinderen letten, dus het is wel heel makkelijk dat potten,pannen, emmers maar ook je vis, vlees en groente aan de deur verkocht worden. Het is alleen altijd even afwachten wanneer ze komen en het is natuurlijk altijd zo dat, als je ze nodig hebt, ze niet komen. Maar die man met zijn 4 emmers die ik rond 12 uur in Senggigi zag,zag ik om 3 uur in de buurt van Sems school, 10 km verderop. Ongelooflijk dat zo’n man de hele dag met zijn 4 emmers op zijn hoofd rond loopt.
En gisteren kwam Opik met een naar verhaal thuis. Iemand was op straat bezig met een verlicht uithangbord. Er ging iets mis en hij is geëlektrocuteerd en naar beneden gevallen. Hij is direct naar het ziekenhuis gebracht, waarschijnlijk met een bemo en het gaat gelukkig redelijk met hem. Al die kabels hangen ook overal maar buiten en het aantal ongevallen valt me nog mee. Wel was vandaag de stroom weer uit van 12 tot 4 dus de was voor mijn gasten doen, zat er vandaag niet in.


Joep


Ik hoop dat jullie genoten hebben, ook van Suzannes verhaal en Marijke schreef al iets eerder. Graag reacties.
Wij brengen weer onze was weg, halen pulsa (internettegoed), maken de benodigde kopieen voor onze visumverlenging, doen nog wat kleine boodschappen en sturen Ros een bericht of de afspraak a.s. zondag doorgaat. Ja dus, maar heel anders als we met haar hebben afgesproken. Communicatie is hier af en toe heel moeilijk maar na diverse whatssappjes komt alles (hopenlijk) goed. We zullen zien. Dan krijgen we een berichtje van Ruud Peeters uit Maasbree die we alleen kennen van naam via onze vrienden Lea en Herm. Ruud is momenteel nog een weekje in Lombok en wilde ons wel ontmoeten vanavond samen met zijn vriendin Shirley. Oke, geen probleem. Laat in de middag rijden we naar de Pasar Sini, zetten daar ons motortje neer gaan een kijkje nemen bij Coco Loco waar men druk bezig is met een nieuw dak, nieuwe vloer en de rest van de renovatie. Ben benieuwd als het klaar is en onder welke naam. De eigenaar van Bumbu’s komt er in. Bumbu’s Baru ?? We lopen door omdat we hem niet zien en gaan heerlijk op een bankje zitten op de pier waar de jeugd zich vermaakt om van de pier in de zee te springen. Dat dit niet elegant gebeurt horen we meestal aan de plons, meteen gevolgd door een harde kreet: “Adoe”. (au) Hier zitten in de wind is heerlijk en we vermaken ons best. Er word gevraagd of we mee willen doen aan een interview door twee meiden maar natuurlijk is het belangrijkste van dat interview dat ze op de foto staan met een witte Belanda. En als we terug lopen naar Pasar Sini is het diverse keren raak, We (Marijke) lijken wel moviestars!! We eten een hapje bij Yessy Cafe en gaan dan naar Angels. Even later komt Ruud en Shirley, gevolgd door de oudere zus van Shirley met haar man (Sorry Ruud, dat ik de namen niet heb onthouden) Angels binnen. We hebben een heerlijke avond met die vier en we zullen elkaar beslist nog eens ontmoeten. Maar na alweer een fikse regenbui vervolgd ieder zijn weg door alweer een stroomloos gedeelte.. Voor ons roept de wekelijkse plicht, het verslag moet eruit. En, Mohammad zij dank, als we de sleutel in de voordeur steken komt de electriciteit weer terug. Vergat nog bijna te vertellen dat we een heel leuk mailtje ontvange hebben van de dame van de Russische Ambassade. Zij herinnerde ons nog als de dag van gisteren, letterlijk schreef ze o.a.:
” Hello Marijke and Joep,
I remember you very well, like it was yesterday. you are wonderful people, positive, humorous, and doing a good deed- darmawan. My days in Lombok were very intense with experience, I keep on returning to your stories of SMA marriages in Lombok”.

Zo, horen jullie het ook eens van iemand anders!  Verder schreef ze dat ze dat werk had overgedragen aan een collega (die ook een copie van deze mail ontving) en haar konden we benaderen voor het vervolg. Natuurlijk doen we dit in overleg met Ibu Henny. Ook schreef ze dat haar gehandicapt dochtertje dat ze bij haar had nu kon lopen en zelfs balletles aan het volgen is. Geweldig. Haar ontmoeting was in 2014 zo ontroerend en men name toen we afscheid van haar namen en dat ze toen vroeg of ze ons een Big Hugh mocht geven. Terwijl we haar maar anderhalf uur gesproken hadden. Zo, dat was het weer voor deze week. Geniet van de volgende week en een reactie geven mag.

 

Vrijdag 22 januari 2016

Zaterdag 16 januari 2016

Marijke

Om half tien zijn we present bij Isak en Ayu. Kleine Aisha en de nanny gaan ook mee. Onderweg halen we Natalie nog even op van school en dan door naar Chakra. Daar worden we verwacht op een lagere school. Er zitten al vier groepen kinderen, van vier verschillende scholen klaar. Allemaal van klas 6. Ook de leerkrachten staan al klaar. Ik wordt een beetje overrompeld als alle aandacht naar mij uitgaat. Ik moet vele, vele handen schudden, vraag me niet van wie allemaal en dan komen de telefoons te voorschijn. Zonder te overdrijven zijn er zo ongeveer 50 foto’s gemaakt. Met die juffrouw, met die meester, maar dan ook met het schoolhoofd en ook nog met de supervisor op de foto. Ja maar nu ook nog een foto met die telefoon en dan nog met die telefoon. En dan maar braaf blijven glimlachen. Goh, zo moet een beroemdheid zich voelen. Op een gegeven moment vind ik het wel genoeg, maar het gaat maar door. Langzaamaan kan Ayu met haar voorlichtingsprogramma beginnen. Het is een leuk opgezet programma over hygiene. De leerkrachten mogen de hoofdrol spelen en de kinderen lachen zich krom als ze zien wat er gebeurt. Om uit te leggen hoe bacterien overgebracht worden, krijgen sommige leerkrachten gel in hun handen en daarover worden glitters gestrooid. Dan gaan ze iedereen een hand geven en soms de kinderen door hun gezicht wrijven. Overal zitten nu de glitters en dat moeten dan dus bacterien voorstellen. Goed zichtbaar dus hoe die overgedragen worden. Als je regelmatig je handen wast, verdwijnen de bacterien. Ook krijgen een paar leraren poeder in hun hander gestrooid en dan moeten ze zogenaamd niezen. Alles zit natuurlijk onder het poeder. Ook hier is weer zichtbaar hoe baterien overgebracht worden. Kinderlijk simpel maar wel effectief. Zo leren de kinderen dus hoe je bacterien overbrengt. Dan mogen alle kinderen zelf nog zogenaamde bacterien tekenen. Hoe lelijker hoe beter, dus de kinderen genieten. De voorlichting wordt beeindigd met het uitreiken van een tas gevuld met promotie materiaal van Planet Water en deze tas kan dan op de scholen gebruikt worden om de andere kinderen te instrueren. Joep en ik worden gevraagd om wat spulletjes uit te delen. Af en toe lukt het me om een beetje mee te helpen, maar de supervisor wil zijn Engels op Joep en mij testen en houdt niet op met vragen stellen en vertellen. Gelukkig vertrekt hij tegen 12 uur, omdat hij nog een afspraak heeft. Natalie van 7 jaar oud, assisteert Isak met het maken van foto’s. Ongelooflijk hoe die dame met de camera omgaat. De camera staat op een statief, maar als een volleerd fotograaf draait ze met de camera en maakt foto’s van de kinderen. Bij de foto’s van het uitreiken van de promotietas, moet ik er weer bij. Ayu overhandigt de tassen aan alle vier de hoofden van de diverse scholen en ik moet er weer tussen staan. Zachtjes zeg ik tegen Ayu: “ Ik zorg schijnbaar voor het internationale plaatje”. We lachen er maar om. Dan is het programma klaar en praten we nog even met wat leerkrachten. Er komen twee hele leuke meisjes bij, Kiki en Kika, een tweeling uit de zesde klas. Totaal niet verlegen en we zitten dan ook een poos leuk te babbelen samen. Kleine Natalie wordt ook steeds vrijer en ze begint al aardig te stoeien met Joep. Aisha blijft verlegen, maar die is ook een stukje jonger. Als we willen vertrekken, horen we dat we door de directeurs van de vier scholen uitgenodigd zijn om samen te gaan lunchen. Oke, doen we dat toch. We rijden achter hen aan en belanden bij warung Ijo in Mataram. Er was al gereserveerd, dus we hoeven alleen maar drinken te bestellen. Dan komt er rijst, vis, kip en hele pittige groente op tafel. Terwijl we (lekker met de handen) eten, barst er een gigantische regenbui los. Zo eentje waar we al zo lang op wachten. Daardoor duurt onze lunch dus veel en veel langer. Maar het levert wel goede gesprekken op. Het hoofd van de school die ons uitgenodigd had is goed geinformeerd over opleidingen en zo kunnen we vanalles vragen. Het blijft dat de Unhram, de universiteit van Mataram, heel hoog aangeschreven staat. Er komen zelfs kinderen van Java hier studeren. We hebben in de kampung een meisje wat naar Java wil om te gaan studeren. Het hoofd van de school, vindt het niet echt een verstandige keuze, zeker haar studierichting, geologie. Het hoofd adviseert ons om met haar en haar ouders te gaan praten. De keuze is interessant maar er is amper werk te krijgen in die richting. Hoe wil ze haar toekomst invullen? Wil ze naar het buitenland gaan? Veel vragen, dus we gaan dat gesprek nog een keertje aan met haar. Het hoofd van een andere school wil graag dat we zijn school ook bezoeken. Isak en Ayu denken dit te kunnen combineren met een promotieochtend op die school. Dus zoals het er nu uit ziet gaan we komende woensdagochtend naar die school. Er wordt meteen een compleet programma gemaakt, want het andere hoofd waar we zo lang mee in gesprek zaten, wil dat we daarna bij haar thuis op bezoek komen om te genieten van buah naga (drakenfruit). Ze willen er meteen weer een lunch bij plannen. Och ja, waarom niet. Al die tijd dat we zitten te praten, valt het met bakken naar beneden en knalt de donder ons om de oren. Kleine Natalie houdt Joep flink bezig met allerlei spelletjes en zo krijgen we die uren wel om . We zitten op een beruga die gedeeltelijk boven het water ligt. Maar het regent zo lang en zo hard dat de rest van het terrein ook in een compleet zwembad veranderd. Tegen half vijf wordt het eindelijk een beetje droger. Gelukkig heb ik gewone rubber slippertjes aan en loop tot aan mijn enkels door het water. Isak rijdt de auto zo dichtbij als mogelijk en na een hartelijk afscheid en met de belofte dat we woensdag weer komen, stappen we in. Als we naar huis rijden, zien we, tot onze verbazing, dat de straat bij pasar Roek in Ampanan ook helemaal blank staat. Ook hier lopen de mensen tot ruim over de enkels door het water. Stapvoets rijden wij er door heen. Onderweg hebben Natalie en ik de slappe lach omdat we alles nadoen of zeggen wat Joept zegt. Bij Isak en Ayu aangekomen drinken we nog een bakkie tubruk koffie samen en praten deze dag na. Onderweg naar huis pikken we nog even de was op en om half zeven rollen we ons eigen huisje binnen. Nou de mandi is wel welkom nu, na zo’n lange dag. De lunch vanmiddag was zo uitgebreid, dat we vanavond lekker thuis blijven en gewoon nog een lekkere popmie nemen.

Zondag 17 januari 2016


Marijke


Deze ochtend worstelen we met de telefoon van Mariam. Er moet skyp opgezet worden, want ze willen skypen met Nederland. Na een hoop gehannes mijnerzijds, lukt het dan toch weer. Ik weet af en toe niet wat ik doe, maar het werkt ha-ha. Wat later in de middag gaan we toch een stukje lopen langs het strand. Het is zondag dus overal in de schaduw zitten de locals en proberen een beetje af te koelen. Voor te wandelen is het inderdaad te warm, maar we houden het toch vol en komen tegen de avond lekker bezweet terug. Onderweg kunnen we nog even de jongens van de kampung een balletje zien trappen. Nou respect hoor met die hitte. Onderweg ook nog even met Jason en zijn vrouw gepraat. Jason komt uit Australie en probeert hier een leven op te bouwen. Het is een kennis van Adi en ze wonen in Green Valley. We houden het kort want we zijn super bezweet en verlangen naar een mandi. Heerlijk is het om je lekker met koud water af te spoelen en dan doen we dus nu gemiddeld zo’n 5 a 6 keer per dag. We horen dat het in Nederland steeds kouder wordt, nou hier wordt het steeds warmer lijkt het wel. Niet zeuren dus!!! Vanavond rijden we naar Yessy cafe voor ons avondmaal en alsof het afgesproken is zit daar Rita met Edi. Dus dat wordt weer gezellig bijkletsen. Ik vind het toch wel knap van Rita hoe ze hier alleen (als Nederlandse dan) het leven oppakt. Ze zegt ook: af en toe moet ik Edi echt aanspreken van, besef je wel dat het voor mij ook niet altijd gemakkelijk is. Maar compliment, ze red het prima.

Maandag 18 januari 2016

Marijke

We krijgen steeds meer berichten dat de mensen ons verslag niet meer via Facebook doorkrijgen. Raar hoor, want wij zien het gewoon op de FB site van Proyek Kampung Loco en op onze eigen FB site staan. We melden het probleem bij Facebook en hopen dat er een oplossing komt. Dan ontbijt bij Graha, is nog steeds gezellig en doen we dan ook, maar daarna crossen we door naar Pacific. We worden bij de receptie allervriendelijkst ontvangen door Ketut. Hij zegt dat we met ons motortje door kunnen rijden tot vlak bij het zwembad en ook daar kunnen betalen voor ons dagje aan het water. Oke, we zien een mooi zwembad aan zee, waar het windje heerlijk waait. Toch weer schrikken als we gaan afekenen. Dit keer geen 50 maar 70.000 rph. Als we een handdoek willen komt er nog 30.000 bij. Oeps, valt vies tegen. Maar we zijn er nu eenmaal dus we genieten van de verkoeling van het zwembad en eerlijk is eerlijk, de ligstoelen zijn geweldig. Ondertussen heeft Joep contact met Wally in Nederland en dan zijn ze aan het skypen. Krijgt Wally de kans om het zwembad te zien. We zien hem met een dikkek trui in beeld. Leuk toch. Was het bij Graha rustig, dan wint Pacific ruim. Er is niemand, maar dan ook niemand te zien. Och, het water is lekker, de wind en het water verkoelend lekker, dus we krijgen de dag wel om. Maar of we hier terug komen, ik denk het niet. Het zal waarschijnlijk wel Nuf Said (ik dacht eerst dat het Nur Said was, maar het heet echt Nuf Said) worden. Stom dat we daar niet eerder aan gedacht hebben. Lekker in zee zwemmen, drankje en een hapje er bij en leuke mensen om je heen. We gaan in ieder geval vanavond lekker bij Nuf Said eten en daarbij genieten van een super prachtige zonsondergang. Daarna heel rustig terug met ons motortje en genieten van de daardoor  onstane wind die voor een beetje verfrissing zorgt. Ja sorry maar ’s avonds is het nog steeds 30 graden en dan gaat de wind dus liggen. Thuis aangekomen gillen we naar de buurtjes of ze een kaartje willen leggen. Natuurlijk!! Oke, en yes vandaag ben ik de gelukkige.

Dinsdag 19 januari 2016

Joep


Direct na ons ontbijt stappen we op ons motortje om in de hoofdstad Mataram het kantor van de Imigrasi te gaan bezoeken. Jullie zien, ik schrijf al aardig Indonesisch. Bij de pasar Kebon Roek in Ampanan, is het een gekrioel van verkeer. Motortjes, paardjes met kar, auto’s, en lopende mensen en veel stof. Gewoon blik op nul en stapvoets rijden is hier het devies. Heelhuids komen we er door en staan we 15 minuten later voor het blauw betegelde kantor. Trap op naar boven, want daar is de afdeling voor de buitenlanders. Het vrouwtje dat ons normaal altijd helpt zien we niet en we vragen aan de balie papieren voor onze eerste verlenging. Hij vraagt waar onze “sponsor” is maar we kunnen hem duidelijk maken dat we gewoon even langskomen om de formulieren vast op te halen en die op ons gemak, als het zo ver is, in te leveren. Keurig krijgen we ieder een map met de benodigde formulieren en uitleg waar ze overal een kopie van moeten hebben. Gelukkig hebben we dit varkentje vaker gewassen (niet de beambte!) en 5 minuten later staan we al weer buiten en kan Marijke de sjaal weer afdoen. Want je mag hier officieel geen onbedekte schouders en slippers dragen. Meerdere keren meegemaakt dat toeristen de toegang werd geweigerd. Bij ons vertrek had Adi ons al gezegd waarom we geen schoenen droegen en was mijn antwoord: “ Wij komen binnen en zo niet bellen we jou wel of je onze schoenen wilt brengen, we zeggen gewoon dat we toevallig langskwamen”. Dan even de koelte opzoeken in “Mataram Mall” waar onze eerste gang is naar “Oceanic” want we hebben wel een ijskoude koffie verdient. We raken aan de praat met een van de jongens die daar werken en zowaar praat hij Nederlands met ons. Hij had een half jaar bij zijn zuster in Amsterdam gewoond. Had geprobeerd werk te vinden maar dat leverde hem maar 3 uurtjes in de week op tegen een zeer schamel salaris. Dan begint onze tocht op ons dooie gemak door het grote warenhuis. We informeren wat bij telefoonwinkels voor iemand in Nederland en gaan op zoek naar de computerzaak waar Adi’s laptop vandaan komt. Er staat alleen een meisje in de zaak en de jongen die we moeten hebben komt pas om twee uur ( ja,ja Elise, mijn “zoon). Dan maar even wat eten en naar “Ruby’s” een grote goedkope zaak iets verderop. Als we net binnen zijn valt er een gigantische hoosbui. Heerlijk wat verkoeling. 20 minuten later word die hoosbui uitgezet en vervolgen onze weg naar de computerzaak. Hij is er nog niet maar na een telefoontje horen we dat het een 15 minuten later word. Even lucht happen buiten want binnen is het erg benauwd. Als we daar net staan komt hij aanlopen. Na de begroeting vertellen we hem Adi’s laptop probleem en dan begint hij te praten waar we allebei niets van snappen. Ik vraag hem zijn telefoonnummer en dan kan Adi zelf met hem contact opnemen als ik het Adi tenminste krijg uitgelegd. (vuiligheid of oxidatie onder de toetsen). En eindelijk kunnen we tegen half drie huiswaarts keren waar de douche/mandi al op ons wacht. Na het avondeten is het heerlijk naar huis rijden, net of je airco op de motor hebt. Dan deur open, allebei de ventilatoren aan maar buiten is het windstil. Om half 11 in de avond laat onze weerapp op de telefoon zien dat het 27 graden is maar dat de gevoelstemperatuur 37 graden is. En dat terwijl het in Nederland beslist iets kouder is.

Woensdag 20 januari 2016

Marijke


Gisteravond zat mijn lijf onder de kleine bultjes en door de jeuk daarvan werd ik vannacht wakker. Bijna mijn hele lijf is bedekt met hittebultjes. Dus vanmorgen snel mandien en dan de creme tegen jeuk erop. Gelukkig dat werkt, want om half 10 worden we bij Ayu en Isak verwacht. Adi gaat vandaag ook mee. De scholen bezoeken is leerzaam en we leren ontzettend veel van de gesprekken met Ibu Henny, hoofd van de eerst bezochte school afgelopen zaterdag. Nu gaan we naar een andere school in Chakra. We halen eerst Ibu Henny op. Het is een prachtig gebouw met mooie planten en super schone speelplaats. De school is in 2007 gebouwd, dus nog erg nieuw. De naam van de school SDN 51. Op mijn vraag waar de nummering voor dient, blijkt dat er in Chakra 52 lagere scholen zijn. Maar het omvat wel een heel gebied om Chakra heen. Ik wordt uigenodigd om in de zesde klas Engelse les te geven. Isak, Ayu en Joep gaan samen in een andere klas de leerkrachten ondersteunen, die nu zelf het hygiene programma uit moeten leggen, dat ze zaterdag van Ayu gekregen hebben. Op 22 maart is er een Internationale dag van het water en dan komen ze bij deze school Tv opnames maken hoe de leraren hierin onderwijs geven. Veel hoge gasten zullen dan aanwezig zijn. Wij zijn er jammer genoeg niet bij (ondanks de uitnodiging) omdat wij dan weer in Nederland zitten Adi blijft bij mijn klas in de buurt om te kijken of ik hulp nodig heb. De kennis van het Engels van de kinderen is minimaal. Ze kunnen tot 10 tellen, maar dan houdt het op. Het voordeel is dat de kinderen niet verlegen zijn en leuk meedoen. We tellen verder tot 20 en leren de tientallen. Ook oefenen we een gesprek in de trant van Hello how are you. Ze doen leuk mee en het is lachen, gieren, brullen. Na een uur loopt het zweet in straaltjes van me af en vraag ik aan Adi om de leraar even te roepen. Ik bedankt de kinderen en vertrek naar de andere klas, waar ze nog volop bezig zijn. Joep assisteert in het tekenen van bacterieen op het bord en helpt sommige kinderen ook met hun tekeningen.  Het opmerkelijke wat we zagen was dat er ergens aan de muur een blikje hing waar een 30- tal pennen en potloden in zaten. Niet ieder kind heeft een eigen pen of potlood. Ze mogen ze onder begeleiding een dag lenen en bij einde schooltijd moet de pen of potlood weer ingeleverd worden. Dus als er nog mensen of bedrijven zijn die een stapel potloden of pennen hebben , ze zijn van harte welkom. Wij willen er wel voor zorgen dat ze ook op de plaats van bestemming komen. Als iedereen klaar is staat er koffie, water en wat fruit klaar. Even bijkomen in de schaduw. Inmiddels zijn er nu 5 hoofden van diverse scholen aanwezig. De laatste die er bij komt lijkt een of andere hoge pief aan zijn uniform te zien, maar als je hem hoort praten, moet je lachen of je wilt of niet. Hij roept vanalles en laat regelmatig het woord “Papuq” (sasak dialect voor opa en/of oma) vallen. Daarmeee doelt hij op Joep en mij en wil hij weer onze aandacht. Vermoeiend maar leuk. Hij heeft meer iets weg van een standup comedian. Ze besluiten dat ze ons de kampung willen laten zien en we gaan een wandeling maken. Een heel stel kinderen vertrekken op dat moment naar huis, maar niet voordat ze de leerkrachten en ons ‘Salam” hebben gegeven. Ze nemen onze rechterhand en brengen die naar hun lippen en voorhoofd. Het gebaar blijft me vertederen. Wij gaan aan de wandel en zien een schoon dorp met tussen de huizen mooie geplaveide straatjes. Het blijkt dat de regering voor school en kampung een bedrag beschikbaar heeft gesteld en dat de mensen zelf de school en de straatjes gemaakt hebben. Nou het ziet er fantastisch uit (naar Indonesische maatstaven dan). Midden in het dorp staat ook een splinternieuwe mandi en toilet, geschonken door de regering. Dus de regering doet wel wat, alleen moeten de mensen van de kampung zelf ook gemotiveerd zijn. Nou, dat zijn ze hier dus duidelijk. Tijdens de wandeling is een juffrouw van een andere school naast me komen lopen. Haar heb ik afgelopen zaterdag ook al mogen ontmoeten. Ze claimt me hardnekkig en wil weten wat onze verdere plannen zijn vandaag. Ik geef aan dat we Ayu en Isak volgen. Daarna wil ze mijn telefoonnummer, ze wil weten waar ik woon en ze wil mij Indonesische les gaan geven. Ik probeer de boot een beetje af te houden, maar ze blijft pushen. Nou sorry, dit gaan we dus niet doen. Dan maar een on-Indonesisch no thank you. De school van deze dame gaan we nog een keer bezoeken, dus ik hou mijn hart vast, hoe ik van die dame afkom. Na de wandeling stappen we in de auto en gaan naar het huis van Iba Henny, waar we gaan lunchen. Ze woont in de rijstvelden aan de rand van een ander dorp. In de tuin staat cactusplanten, vrij groot. Maar dan zie ik dat hier buah naga (oftewel het drakenfruit) aan groeit. Joep en ik mogen zelf gaan oogsten. Nou, dat is even opletten met zo’n groot mes en met zo’n gigantisch cactusboom, maar de vrucht smaakt heerlijk. Tijdens de lunch hebben we weer een uitgebreid gesprek met Ibu Henny. Ze biedt zelfs aan om naar onze kampung te komen en met de kinderen te praten over hun opleiding of eventuele keuzes die de kinderen maken. Kijk daar hebben we wat aan. Onze jolige prater is er ook bij en hij nodigt ons uit om ook nog even naar zijn school te komen kijken. Dan horen we een prachtig verhaal. Deze schreeuwerd en grappenmaker is eigenlijk een heel goed masseur. Onder zijn patienten zijn veel regeringsmensen waaronder de Gouverneur. Nu had hij gehoord van het afvaldorpje. Een dorp waar al het afval van de omgeving gestort wordt. De ouders en kinderen sorteren dit afval. Plastic, papier en blik worden eruit verwijderd. Dit dorpje had dus geen school en de omliggende dorpen kijken een beetje neer op deze mensen. Meneer de masseur vond dat er een school moest komen. Hij praatte net zolang met zijn belangrijke klanten tot hij een stuk land geschonken kreeg. Ook kreeg hij een benoeming tot hoofd van de school. Lachend vertelt hij, dat hij het enigste schoolhoofd was, zonder school, zonder leerkrachten maar wel met leerlingen. Hij begon eerst de moeders te onderrichten, zover hij dat kon. Maar bleef vragen en zoeken om donaties. Zo kon hij keer op keer 2 lokalen bijbouwen. Wij zien hier nu 6 prachtige lokalen en 2 in aanbouw. Een school die bezocht wordt door 173 kinderen en uiteraard ook inmiddels bevoegde leerkrachten. Sdn 52 inmiddels. Dit alles heeft hij in 4,5 jaar gerealiseerd. Het schoolhoofd had ook gehoord van Planet Water en ging dus bij Isak op bezoek. Isak eerste indruk was een vreemde man die hard riep en niet helemaal duidelijk wat hij wilde. Maar tot 3 keer kwam hij terug bij Isak en Ayu en ze zijn gaan kijken. Nu staat bij deze school een watertank met filter en schoon drinkwater voor dit dorpje. Dit schoolhoofd, een schreeuwerd eerste klas,  maar super gemotiveerde man. Nu we zijn verhaal helemaal kennen zijn we diep onder de indruk voor deze man en hebben we  respect voor hem. Dat iemand zoiets voor elkaar krijgt. Daar mag hij trots op zijn. Het verhaal gaat dat vele scholen jaloers zijn op deze man maar daar trekt hij zich niets van aan. Terwijl we daar rondliepen had hij trouwens iemand met camera aan laten rukken en ja, je begrijpt het al foto na foto, waar we ook lopen of kijken, de camera flitst. Tegen vijven keren we huiswaarts, waar we uiteraard nog een bakkie doen bij Ayu en Isak. Het was een super leerzame dag, waarbij we weer 2 afspraken hebben staan om de andere scholen te bezoeken. Ik ben heel benieuwd naar die scholen, omdat de hoofden van die scholen heel anders overkomen. Eentje wordt alleen enthousiast als er eten op tafel komt en de andere schijnt vastgeplakt te zijn aan haar tablet. Alleen als er een foto van ons word gemaakt kruipt ze bijna op ons. Ik benieuwd of deze scholen ook zo’n enthousiast leraren hebben en of die scholen ook zoveel daadkracht uitstralen. Inmiddels jeukt mijn lijf weer aan alle kanten door het zweten, maar eerst gaan we nog snel een hapje eten bij Lina en dan naar huis voor die heerlijke verfrissende mandi en wat creme tegen het jeuken. Daarna krijgen we via whatsapp een telefoontje van Katja uit Nederland die ons het heugelijke nieuws verteld dat ze voor een bepaalde opleiding is geslaagd en van baan is veranderd. Nogmaals van hieruit:”Van Herte!!!!” en we kletsen gezellig een half uurtje bij.

Donderdag 21 januari 2016

Marijke

Vannacht een keer wakker geworden van de jeuk. Met ouderwetse talkpoeder geprobeerd dit op te lossen en waarempel ik slaap door tot de ochtend. We doen lekker rustig aan vandaag en ik heb ook een aardig lang verhaal van gisteren uit te werken. Terwijl ik daar mee bezig ben, komt Suzanne even langs. Heerlijk om weer de dagelijkse beslommeringen van hier te bespreken. Suzanne maakt hier staaltjes mee waarbij wij echt nog met open mond luisteren. Zo heeft ze een familiekaart nodig. Deze hadden Adi en Mariam toendertijd ook nodig voor het paspoort. De eerste aanvraag voor de familiekaart dateert al van 6 jaar geleden. Maar de kaart heeft tot nu toe nog altijd vol fouten gestaan. Bij de laatstse poging om een juiste kaart te krijgen, hebben ze plosteling 3 kinderen ipv 2. Kind nummer 3 is Suzanne zelf. Ze staat dus nu op de kaart als moeder en als kind met de geboorte datum van Sofie. Als de administratie op de fout gewezen wordt, dat wordt er doodleuk gezegd: “Och, iedereen snapt toch dat dat niet klopt”. Maar er wordt niets veranderd. Respect Suzanne voor je ontzettend lange adem hier. Joep zegt tegen Suzanne dat ze eigenlijk een boek zou moeten schrijven van haar belevenissen hier. Wij zouden de eerste zijn die het lezen, want hoewel we hier jaarlijks komen, staan ook wij nog vaak stomverbaasd over de verhalen van Suzanne.

Joep

Dan is het weer tijd voor onze wekelijkse massage. Door de motregen rijden we naar Orchid en zitten de dames verveeld, want er is bijna niemand op straat, onder een afdakje voor de zaak. Meteen komen er twee dames in actie om ons te begroeten. Ik heb weer de pech dat ik dezelfde heb als vorige week althans de stevigere van de twee. Als ze begint zeg ik keurig: “Medium”, maar dan is het net of ze me de lucht uit mijn lichaam perst. Hoe zal de strong massage zijn? Overleef ik het? Als ze een spier vindt in mijn benen waarop ik pijnlijk reageer is dat het punt om die spier eens even onder handen te nemen en zowaar na enkele stevige pogingen, pijnmomenten voor mij, verdwijnt de pijn. Een uur later verlaten we de zaak, allerlei andere aangeboden behandeligen zoals pedicure,  manicure, cremebad, scrub en weet ik veel wat negerend. Even een ice-koffie speciaal bij hun buurtjes “Taman” en dan komt er een geweldige regenbui aan met vrij veel wind. We zitten onder een klein rieten afdakje en door de wind krijgen we wat vlagen regen mee maar we laten de pret niet drukken en blijven zitten. De temperatuur is inmiddels door de regen flink gezakt tot een graad of 26. Maar als na een uurtje het nog steeds regent pakken we onze “jas hujan” (regenjas) en via de supermarkt gaan we terug naar huis. Daar kletsen we tot aan zonsondergang met Adi en Mariam ( ja Frank en Gerrie, ook over jullie) en besluiten we dat we bij de “Nasiman” bunkus (afhaalnasi) gaan halen, dan word er maar een van ons vieren nat in plaats van alle vier. Tuurlijk is Adi de ongelukkige die mag gaan. De avond krijgen we weer om met gezellig een potje te kaarten onder het genot van een kopje koffie met iets lekkers wat we meegebracht hadden van “Taman”. En de temperatuur loopt inmiddels op. Nu weet ik niet of het komt door het overhit gekaart of dat het inmiddels niet meer regent. Tussendoor kijkend naar een filmpje van Mojo, de nieuwe huisgenoot van Elise en Nick oftewel het  kleine  Labradortje, wat Elise ons opstuurd via whatsapp. Heel wat anders als die verwilderde honden die hier rondlopen. Niet onbelangrijk, we moeten van Elise Mariam een big hugh geven (wat Marijke doet) en Adi een schop onder zijn achterste (wat ik voor mijn rekening neem) .Trouwe lezers en bekenden van Adi en Mariam zien de reactie van Adi gegarandeerd voor zich als ze dit lezen. Marijke gaat als grote overwinnaar de boeken in. Mijn kaartspel is dit jaar belabberd slecht maar ik wijt dat aan het controleren, nakijken en klappen met een ijzeren liniaal uitdelend aan Adi.

Vrijdag 22 januari 2016

Joep

Adi komt vroeg in de morgen informeren naar het telefoonnummer van de jongen van de computerwinkel want hij wil daar even langs gaan. En dan besluiten we dat ik even mee ga. Eigenlijk wilden Marijke en ik vandaag de tour maken die we altijd maken maar de weersvoorspelling zegt dat we 60% kans hebben op regen en er komen nog meerdere dagen. Dus samen op een motortje naar Mataram. Daar aangekomen ziet Adi dat de knul hetzelfde doet als ik, gewoon alle toetsen uitproberen in een word documentje en Adi zegt tegen mij: “You teach him?”. Hij komt tot dezelfde conclusie als ik en aangezien er steeds klanten in de zaak komen en hij maar alleen is laten we de laptop bij hem achter. Dan even naar “Oceanic” waar de knul werkt die ook in Nederland is geweest voor een klein ontbijtje en wat te drinken. Samen hebben ze het over hun bezoek in Belanda en Adi verteld honderduit over Amsterdam, Zaandam, Nijkerk, Skeveningen (zo spreken ze dat uit), Venlo en noem maar op. Heeft veel indruk op hem gemaakt. Daarna even naar “Ruby’s”, want achter die winkel zit een winkel waar ze lampen hebben die automatisch aangaan als de stroom uitvalt en dat gebeurt hier altijd onverwachts. We slagen hier en dan krijgen we een sms-je van Marijke of we even in Ampenan langs de straat willen rijden waar de durian (stinkvrucht) ligt opgestapeld om verkocht te worden. Ja Elise, het is weer zover!  Adi zegt dat hij beter met Mariam er straks langs rijdt want die heeft er meer verstand van en hij is bang dat hij met de verkeerde thuiskomt. We rijden naar huis maar de lucht is donker (er dreigt regen) en het miezert een heel klein beetje. Na een kilometer of twee valt er geen druppel meer uit maar we vertrouwen het niet en houden onze poncho’s aan. Net een gele en een blauwe kanariepiet op een motor. (Nick ziet het waarschijnlijk precies voor zich.) Met een kletsnatte, bezwete binnenkant van de poncho komen we thuis aan. Een heerlijke douche is de beloning, waarna we gaan eten. Bij thuiskomst wachten we keurig op Adi en Mariam die naar Ampenan zijn gereden voor de Durian. Even later komen ze binnen met twee exemplaren en vertellen ze dat ze er hard voor hebben moeten handelen. De eerste vroeg 85.000 rupiah voor een durian, maar liefst 5,65 (andere tijden hadden we voor dat geld er een stuk of 4). Nu komen ze terug met twee exemplaren voor 80.000 rupiah. Aan mij is dat niet besteed en terwijl zij lekker van die vruchten smullen geniet ik van de salak pondok,  een vrucht met een donkerbruine slangenhuid maar met een heerlijke smaak. Uiteraard maken we er een foto van en appen die door naar Elise die waarschijnlijk bij het zien ervan het water uit de mond loopt. De avond wordt afgesloten met een robbertje kaarten waarbij Mariam als grote winnaar uit de bus komt.

 

Vrijdag 15 januari 2016

Zaterdag 9 januari 2016

Marijke


Vanmiddag gaan we eindelijk Inge en Ade ontmoeten van de stichting Kinderoase Lombok. We hebben afgesproken bij Coco Beach. Maar voor vertrek valt er nog een verfrissend buitje. Prima, laat maar komen. Toch koelt het niet echt af en we rijden dus naar Coco Beach. Daar zitten Inge en Ade al te wachten. We hebben ze vorig jaar leren kennen. De Rotaryclub uit Boxmeer had ons vorig jaar al gevraagd om wat contacten te leggen tussen de Rotaryclub in Nederland ,Rotaryclub Wuppertal Duitsland en een Rotaryclub hier in Lombok. Dat hebben we toen gedaan, maar jammer genoeg hadden we zelf te weinig tijd om met Inge en Ade te kunnen praten. Dat halen we vanmiddag in. Ade komt van Java en Inge uit Duitsland. Ze hbben hier dus al jaren een project, waarbij ze kinderen begeleiden na school, met huiswerk en ze allerlei andere dingen laten doen, zeker ook spelen, maar ze leren ook timmeren, naaien en andere nuttige dingen. We hebben vorig jaar dit project bezocht en vinden het prachtig. Ze vertellen ons van een gigantisch probleem wat er nu leeft. De sponsoring verloopt prima en het geld is in Duitsland beschikbaar, maar komt niet echt los. De reden: de belasting in Duitsland wil meer controle over projecten in het buitenland. Dit vooral om zeker te weten dat de sponsoring ook echt voor het goede doel gebruikt worden en niet voor terroristische dingen. Indonesie is immers het grootste moslimland te wereld, dus is men alert. Het gevolg is dat alle uitgave die ze nu doen, voorzien moet zijn van een geprinte rekening als bewijs. Het gevolg is dat ze niets meer op de pasar kunnen kopen, maar noodgedwongen naar de dure Hero-winkel in Mataram Mall moeten. Ook verbouwingen moeten door dure bedrijven gedaan worden, die rekeningen kunnen printen. Ade had samen met de kinderen een huisje hersteld in de kampung. Het dak lekte als een zeef en daar woonden drie kinderen die bij het project betrokken zijn. Ze werden op de vingers getikt omdat er geen rekening beschikbaar was. Inge vroeg daarop aan de instanties: als de kinderen leren timmeren, kunnen we ze toch beter bij een huis laten meewerken dan vogelhuisjes (iets totaal onzinnigs voor Lombok) laten maken. Nee, vanuit Duitsland kwam het bericht dat ze beter vogelhuisjes of voetenbankjes konden maken als hobby. Zo langzaam aan wordt het steeds duurder om hun project te laten slagen. Inge moet binnenkort naar Duitsland om zelf uit te leggen dat deze regels voor Lombok onzinnig en onmogelijk zijn. Zo blijkt dat de gedachte in het land van herkomst zover van de realiteit in het gesponsorde gebied staat, dat werkzaamheden niet meer uitvoerbaar zijn, of veel te duur betaald moeten worden. In plaats van de lokale mensen het werk te laten doen, moeten ze nu zoeken naar dure bedrijven, want alleen die werken met een geprinte rekening. Lijkt me super frustrerend. Terwijl we gezellig met hen op de beruga zitten, valt er weer een verkoelend regenbui. Heerlijk. Tegen zevenen nemen we afscheid en crossen weer naar huis. Daar wipt Adi ook nog even binnen en delen we de laatste nieuwtjes. Adi zit in een T-shirt met lange mouwen, terwijl bij mij het zweet van me afdruipt. Ja, we ervaren de temperatuur toch iets anders ha-ha.

Zondag 10 januari 2016

Marijke


We gaan in de ochtend op zoek naar het huisje van Iba, ons massagevrouwtje. We willen met haar praten, want we vinden dat ze nog veel te ziek is om de massage te doen. Bij haar huis aangekomen, is ze verrast om ons te zien. Ik leg haar uit, dat we de massage prima vonden, maar toch haar uitgeputte snoet zagen toen ze klaar was. We vragen haar om niet meer te komen, totdat ze helemaal beter is en duwen haar een kleine bijdrage voor de medicijnen in haar hand. Dan vertelt ze, dat ze toch maar gekomen was, omdat ze bang was dat wij naar iemand anders zouden gaan als zij ziek is en haar daarna niet meer wilden. We hebben haar beloofd dat we gewoon weer van haar diensten gebruik maken als ze beter is, maar dat ze echt eerst moet herstellen. Ik zie opluchting in haar gezicht. Hoewel ik het een moeilijk gesprek vind, hebben we hier toch goed aan gedaan. Dan rijden we terug en verder naar Duduk om onze vrienden Isak en Ayu op te zoeken. Ditmaal zijn ze wel thuis. Heerlijk om die twee weer te zien en hun prachtige dochters uiteraard. Ook hier is het bijpraten over het afgelopen jaar en uiteraard praten we ook over hun prachtige project van Planet Water. Mensen die ons volgen hebben vorig jaar al veel over dit mooie project gelezen. Ayu nodigt ons uit om zaterdag mee te gaan naar Chakra. Daar wordt op een school aan kinderen van verschillene scholen uitleg gegeven over hygiene en hoe belangrijk dat is. Ayu heeft daar een leuk programma voor opgezet. Ik kom daar die zaterdag beslist op terug. Maar ook hun eigen kleine project in de bergen gaat prima. Ze geven de kinderen daar Engelse les en krijgen nu langzaam maar zeker ook de officiele schoolstatus. Dat is belangrijk om zo ondersteuning van de regering te krijgen. Nu worden boeken en schriftje nog allemaal uit eigen zak betaald door Isak en Ayu. Zij hebben beiden nu een goede baan bij Planet Water en zijn blij dat ze ook zo iets extra;s kunnen doen. Deze twee hebben echt hun hart op de juiste plaats.


Joep


Op uitnodiging van een of ander ministerie waren ze uitgenodigd in Jakarta om het systeem van project  “Planet Water”  uit te koen leggen. Hilarisch is het verhaal wat we te horen krijgen dat ze dachten dat zoiets in de tuin zou plaatsvinden (wat schijnbaar vaker gebeurd) maar, begeleid door twee lijfwachten, werden ze met alle regards naar het betreffende kantoor geloodst. Ayu had slippers aan en dat is bij zo’n officieel gedoe “not done”. Ze had wel een lang gewaad aan en angstvallig probeerde ze haar voeten hieronder te verbergen. Toen ze de betreffende kamer in kwamen werden ze amicaal begroet door de assistente van de minister die ze kenden omdat zij wel eens op bezoek was geweest  bij hen in Lombok  en was het ijs snel gebroken. Maar Ayu bleef continu haar voeten verbergen en braaf stil zitten. Uitvoerig hebben ze het een en ander van Planet Water aan de minister uitgelegd en met name het gedeelte voorlichting van hygienne  geven aan scholen. Wij zijn dus erg benieuwd wat we aankomende zaterdag mee gaan maken op de school in Chakra.

Maandag 11 januari 2016

Marijke


Heerlijk ontbijtje aan het strand bij Graha. Het blijft een prachtige plek. Gezellig even praten met het personeel. De meeste kennen we al jaren. Dan even oversteken naar het zwembad. Bij de receptie krijg ik dan plotseing te horen, dat we geen 10% korting meer krijgen. Wat nu weer? Daarop zeg ik: Als we dan de volle mep moeten betalen, krijgen we zeker wel de handdoek van het hotel. Ook dit geeft stress en er wordt volop rondgebeld. Joep loopt richting zwembad en ik klets nog even met de manager van de spa. Als ik bij het zwembad kom, staat de badmeester met Joep te praten. Nee, niet Ochong, want die geeft ons altijd alles, maar de andere, die zich aan de regeltjes moet houden. Hij heeft besloten dat we bij grote uitzondering toch handdoeken van Graha krijgen. We kijken elkaar aan en weten allebei dat dit echt de laatste keer zwemmen bij Graha is. Hoe mooi het zwembad ook is, hoe leuk het personeel ook is, het management is hopeloos. De knop gaat om en we genieten aan het zwembad. Heerlijk rustig weer als enigste gasten. Het water is lauw, maar koelt toch een beetje af. Boekje erbij, goed vol te houden zo. We nemen nog voor de laatste keer een lunch hier en halverweg de midag gaan we lekker rozig terug naar huis. De mandi is flink koud na dat lauwe water van het zwembad, maar je frist er lekker van op. Vanavond besluiten we weer eens naar Yessy cafe te gaan. Als we binnen komen zien we Rita weer aan het eerste tafeltje zitten. Ze is alleen en vind het leuk als we erbij komen zitten. Ze was in het geboortedorp van Edi, haar man, voor een ceremonie. Maar er was vanmorgen iemand in het dorp overleden en Edi zei dat ze nog langer moesten blijven. Rita vind het echter na twee dagen primitief verblijf genoeg en is met een taxi terug naar huis gegaan. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. In de dorpjes bij de familie thuis is het echt primitief en ben je constant omringt met vele, vele mensen. Leuk voor even maar dagen aan een stuk is niet echt gemakkelijk. Rita is helemaal verknocht aan Lombok en vindt heerlijk om hier voor altijd te wonen. Ik kan me dat echter niet voorstellen. Hoe mooi het hier ook is, Nederland heeft zeker ook zijn voordelen en daar zit onze familie. Ook het altijd moeten afwegen van je woorden om niemand gezichtsverlies te laten lijden, vind ik soms erg lastig. Het kriebelt af en toe om iemand gewoon flink de waarheid te zeggen, maar dat is hier absoluut “not done”. Maar hier zijn zeker ook voordelen. Eenzaam kun je hier niet zijn, er is altijd iemand die met je wil praten. De sociale controle, is net als vroeger in Nederland, prettig. En aangezien we niet echt van hier zijn, niet al te lastig. Ons maakt het niet zoveel uit wat iedereen hier denkt van ons. Maar als je hier geboren en getogen bent, kan dat best lastig zijn. Mensen die in Nederland in een klein dorp wonen, begrijpen wat ik bedoel. Maar sociale controle houdt ook in, dat je geholpen wordt als er iets is. Ze staan klaar voor elkaar en dat is een warm gevoel. En als je maanden met 30 tot 35 graden leeft, besef je hoe heerlijk de seizoenen in Nederland zijn. Hitte vreet energie. Toch leuk om te leren, dat alles zijn voor- en nadelen heeft en we prijzen ons gelukkig dat we van twee landen mogen genieten en leren iedere dag bij.

Joep


Terwijl de badmeester me komt vertellen dat we bij hoge uitzondering toch twee handdoeken krijgen raken we aan de praat over Graha. Hij verteld dat jaren geleden 80 % van de gasten uit Europa kwam en met name uit Nederland en de rest uit Azie. Nu is dat andersom, 80% komt uit Indonesie en de eigenaar uit Soerabaja heeft zich gefocust op de travel buro’s uit met name Java. Veel gasten uit Jakarta, Soerabaja en andere delen van Java, maar ook uit Sulawesie, Sumatra. Kortom dewelgestelde  Indonesier heeft het reizen ontdekt. Complete families met baboe (kinderoppas) zie je nu steeds meer als toerist. Het in aanbouw zijnde gedeelte had al vorig jaar augustus in gebruik genomen moeten worden maar toen men met het marmer bezig was vond de eigenaar het niet zo mooi en moest het veranderd worden. Zo zijn er tal van wijzigingen gemaakt met als gevolg dat het nog een bouwput is. Ongeloofwaardig kijk ik de badmeester aan als hij zegt dat in maart de opening gepland staat. Er moet nog veel gebeuren. Op de plaats waar nu de receptie en het restaurant gehuisvestigd is komt een grote parkeerplaats. Ben benieuwd!! Tegen tweeen houden we het voor gezien, bloedheet en de herrie van de bouw.

Dinsdag 12 januari 2016

Joep    

Langzaam worden we wakker, ontbijten op ons gemak en ik hoor een van de motors van Adi al stationair draaiend zich opwarmen omdat hij dadelijk op pad gaat voor een kort ritje naar de hoofdweg. Kan het eigenlijk nog steeds niet begrijpen met zo’n hitte hier. Zie je ook vaak bij de auto’s hier dat ze warm draaien maar dat kan zijn voor de airco. Vorige week zag en hoorde  ik ook een van zijn motors stationair draaien en reed hij een kwartiertje later weg op een andere motor. Zal wel aan mij liggen. Tegen kwart over tien rijden we op ons gemakje naar “Nur Said” het kleine warungetje aan het strand voor een ontmoeting met Petula met haar zoontje Arjuna. Petula hadden we 4 jaar geleden hier ontmoet, is van Indonesische afkomst maar woont gewoon in Nederland. Onderweg worden we ingehaald door een taxi waar ze al zwaaiend in zit en komen we gelijktijdig aan op dit superleuke plekje. Daar treffen we “Jacky” een van de verkopers die zijn vriend de eigenaar wel eens mee uithelpt. Hij is de vader van twee van de kinderen uit ons proyek en vriend van Adi. De kleine Arjuna krijgt van iedereen de volle aandacht en Jacky begint meteen een polsbandje voor hem te maken. Uren kletsen we weg en spreken uiteindelijk af om voor ze naar Nederland gaat samen ergens te gaan eten. Hier logeert ze bij een tante van haar in “Green Valley” en morgen gaat ze naar Bali om verdere familie te ontmoeten. We regelen een taxi voor haar (wat hier niet moeilijk is, er staan er genoeg bij Holliday Resort) en gaan ieder onze weg. Terwijl het aan het strand heerlijk was onder een boom en met een heerlijk windje, voelen we op de motor alweer de hitte toeslaan en zodra we onze kampung inrijden voelen we al geen wind meer, alleen de verzengende hitte. Even heerlijk onder het gemalen water staan en met behulp van de twee ventilatoren rustig bijkomen met een boek.

Marijke

Thuis voel ik hoe mijn gezicht gloeit. Hoewel we de hele ochtend onder een boom hebben gezeten, heeft de zon toch zijn werk gedaan en heb ik weer het overbekende “lobster” hoofd, knal rood. Och, dat trekt wel weer bij. Vanavond hebben we afgesproken met Kelly, Lieke, Carlo en Art bij Bumbus. De lucht dreigt met regen als we in de riching rijden en de laatste 100 meter vallen er dikke druppels. Net op tijd zijn we bij Bumbus, waar het viertal al op ons wacht. Het wordt een gezellige avond en de vriendschap van die vier voel je door alles heen. We herkennen dat gevoel, zo zijn wij ook met Nick en Elise. Samen genieten, samen lol en hoewel ook zij alle vier best wel verschillend zijn, vullen ze elkaar prachtig aan. We merken ook dat ze echt geinteresseerd zijn in het leven hier en net als Petula vanmorgen, zeggen zij ook dat de mensen hier zo ontzettend vriendelijk zijn en allemaal lachen. Het raakt ons om dit twee maal op een dag te horen, maar het is waar. Gelukkig zijn met wat je hebt en vriendelijk blijven en lachen, dat is wat je hier leert. De mensen hier zijn ook nog meer zichzelf. In Bali leeft het toerisme al zo lang dat de mensen daar zich anders gedragen en zichzelf meer verbergen. Gelukkig is dat hier nog niet zo. Na een super leuke avond, met mooie gesprekken, keren we huiswaarts. Kelly, Lieke, Carlo en Art bedankt voor het heerlijke eten en de gezellige avond. Tot het Zoks Festival in Nederland!

Woensdag 13 januari 2016


Joep


De kleine Rima, het dochtertje van Aton (ons achterbuurvrouwtje) vind Adi en Mariam geweldig. De meeste tijd van de dag brengt ze dan ook door bij de buurtjes. Zodra ze ons ziet trekt ze een huillip zodat ik haar maar “beuklip” noem. (limburgs dialect) Aangezien Ibu Iba nog lang niet beter is laten we ons bij Orchid Spa onze spieren maar eens verwennen. Voordeel is dat ze je daar niet masseren met olie maar met een soort van gel wat na afloop veel prettiger aanvoelt. Met olie is het net of je porieen dicht gaan zitten en na afloop zweet je je een ongeluk. Een wasbeurt helpt echt niet, je moet er een paar tegenaangooien bijgestaan door een soort van schuursponsje. Na afloop verwennen we ons bij het nabijgelegen “Taman” op een Ice-coffie speciaal, een ijskoffie met een bolletje ijs erin. Net of er een engeltje over je tong p...st. Niet dat een engeltje dat ooit heeft gedaan maar we vinden het erg lekker. En terwijl we heerlijk onder een parasol zitten valt er een fikse regenbui. De parasol blijkt hier ook niet tegen bestand en we verplaatsen ons onder een soort van afdakje. Als ik op wil staan hoor ik een gegil van enkele personeelsleden. Marijke is door de gladde vloer onderuit gegaan maar gelukkig valt de schade mee. “Ja” zegt ze: “ een ongeluk zit in een klein hoekje” waarop ik de plaats delict bekijk en zeg:     “ In dit geval is het wel een erg groot hoekje”. We kunnen er gelukkig om lachen. We doen nog enkele boodschappen waarbij steevast het personeel van beide supermarkten zegt: “Papoe Belanda, tidak mau plastic”. Ze weten dat we inmiddels altijd een opvouwbare tas bij ons hebben. We hebben gelezen via de Nederlandse kranten dat er in Nederland geen gratis tasjes meer mogen weggegeven in winkels sinds 1 januari en vinden het maar een rare beslissing. Papieris net zo erg milieu onvriendelijk, komt van bomen en voor het vervaardigen van papier gebruikt met grote hoeveelheden water. Laat je de mensen er een klein bedragje voor het tasje betalen mag het wel!! Terwijl dan de schade net zo groot is !! Nederland op zijn smalst. Om maar niet te praten over de steeds meer, verpakt in plastic, artikelen die je overal koopt en krijgt. Och ja, elk land heeft wel wat! Als we thuis komen is Adi de bamboe langs ons huisje aan het knippen want die groeit als kool en als we binnen zitten zien we kleine Rima driftig meehelpen om de takken op een berg te gooien. Jong geleerd is oud gedaan. Zodra ik mijn neus buiten de deur steek en op het terras ga zitten om Adi mentaal te supporten zie ik dat het “beuklipje” weer begint. Lachend zeg ik tegen Adi dat hij het nu weer alleen moet doen maar dat hij als beloning vanavond kan kaarten. Ja, en dan begint hij op te scheppen wie hij denkt dat de winnaar vanavond wordt. Doodziek word je van zo’n kerel. Maar dankzij creatief in een schriftje de stand bij houden eindigt Mariam als winnaar waarop Adi meteen alles gaat natellen. Als hij de zaak kan flessen tijdens het kaarten kan ik het ook!!

Donderdag 14 januari 2016

Joep


De lucht ziet er uit alsof we elk moment regen kunnen krijgen dus blijven we vandaag maar thuis. De hitte is enorm en de enigste verkoeling is airco of in ons geval twee ventilatoren die we beiden op volle kracht hebben aanstaan. Maar dan slaat het noodlot toe. Om half elf in de morgen valt de stroom uit. Het enigste wat je dan kan doen is om het half uur onder het gemalen water staan of een bak met water over je heen gooien. Buiten is het veel te warm maar toch gaan we tegen vieren even de straat op om internet tegoed te kopen voor de laptop en de was weg te brengen. Daar kregen we een verrassing te horen. Vorige week ben ik een keer bij het openen van mijn portemonnee 2 pasjes verloren. Een kortingspasje van hotel Graha uit 2012 die tot vorige week nog geldig was en mijn “International Driving Permit”. Het Graha pasje kunnen we missen maar mijn IDP ( made in Bangkok) kwam hier goed van pas bij politiecontroles. Waar ik ze was verloren wist ik echt niet. Ik had al overwogen om hier naar de politie te stappen om een papier te verkrijgen dat ik mijn Permit had verloren maar dat had ik gegarandeerd moeten betalen en dat was maar een jaar geldig terwijl zo’n IDP 5 jaar geldig is. Op de terugweg komen we toch nog in Bangkok en dan is een nieuwe snel geregeld. Maar tot mijn verbazing stond de wasbaas met de twee pasjes in zijn hand ons glimlachend aan te kijken. De vorige keer toen we daar waren hadden ze de pasjes op de vloer gevonden. Ze hadden een meisje met de pasjes naar onze kampung gestuurd maar die wist niet precies waar we woonden en durfde het niemand te vragen. Als ik hun wat vindersloon wil geven willen ze er niets van weten. We rijden terug naar huis en er is nog steeds geen stroom. In de tussentijd is er een klein regenbuitje gevallen die niets af kon doen van de hitte. En eindelijk om kwart over zes slaan beide ventilatoren aan en worden we verrast met een windje over ons heen. Bijna 8 uur geen stroom, moet je in Nederland eens meemaken, dan is meteen iedereen in rep en roer en hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Niemand maakt er zich druk om. Tussendoor krijgen we nog een berichtje van Lieke ( jullie weten wel, Lieke,Kelly, Carlo en Art, waar we een gezellige avond mee hebben doorgebracht) die vertelde dat ze gisteren ergens hadden gegeten en waar het obertje hun in het Nederlands aansprak, althans enkele zinnen Nederlands sprak. Op de  vraag van Lieke waar hij dat geleerd heeft kregen ze te horen : “From my friends, Joep and Marijke”. Ja, en dan weten wij precies waar het vanaf komt, van Alex/ Pascha die bij restaurant “Taman” werkt. Vorige week toen wij ons zelf  trakteerden op een Ice-Coffee Speciaal moest ik met hem de bouwwerkzaamheden bekijken van de hotelkamers op de eerste verdieping en het grote zwembad op het dak. Ik lijk wel op een gebouwinaanbouwinspecteur!!! Maar zo zie je nog eens wat want Suzanne van Indah Homestay achter Graha is door het management van Graha uitgenodigd om hun bouw te bekijken maar dat is tot op heden niet gebeurd, ze moesten het doen met mijn foto’s. Ik kijk nog even snel op het nieuws en zie dat er in Jakarta een terroristen aanslag is geweest. Als dat maar goed gaat hier en het toerisme niet nog meer keldert. Door de aanslagen in Europa is het bezoekersaantal toeristen drastisch verminderd. Zie je ook in Tunesie en Turkije. Opgedoekte hotels, veel kleinere bedrijfjes die leefden van het toerisme moesten er mee kappen, enz. Waar moet dit naar toe. We eten wat bij Bale Tajuk, willen even bij Abdul, de straatverkoper gaan kijken waar Marijke afgelopen twee jaren nieuwe armbandjes heeft ontwikkeld, maar hij zit nog steeds in Oost-Lombok omdat er bijna geen toeristen zijn hier. Daarop besluiten we maar naar huis te gaan en te doen waar we goed in zijn....helemaal niks!! Althans als lezen niks is.

Vrijdag 15 januari 2016

Joep


Gisteravond de wekker gezet op half zes want we willen een keertje vroeg richting strand gaan. Maar als die afloopt is nog alles donker en we draaien ons nog een keertje om totdat we tegen kwart over zes wakker worden. Even een kop koffie en dan trekken we de deur achter ons dicht. Het gras tegenover ons huisje zit onder de dauw maar wat wil met zo’n hoge luchtvochtigheidsgraad. Tegen de 63%. Er zijn toch al diverse mensen op pad en als we Cuk’s huisje passeren vraagt Cuk’s zoon Judy waar onze motor is. We vertellen dat we gewoon een stuk willen lopen. Hij kijkt me aan en snapt het niet, we hebben toch een motor. Die gebruik je toch als je je verplaatst! We lopen naar de hoofdweg, zien dat de container op de truck word geladen maar zien ook dat iemand allerlei zakken uit de container heeft gehaald om te kijken of er nog iets bruikbaars bij zit. En om dan de rest weer terug erin  te gooien is wel wat veel werk.

Marijke

Op het strand is het nog heerlijk rustig. We kletsen een met Easy, de vader van Retno. Ja Herma, we hebben de groeten gedaan. Het is nu nog redelijk fris buiten en we zijn blij dat we zo vroeg op pad zijn gegaan. Na een poosje gaan we terug naar huis om lekker te ontbijten. Lekker zo ’s morgens even naar buiten als het nog te doen is. De rest van de dag blijft het broeien. In de loop van de middag horen we de regen weer over de bergen aan komen kruipen. Als de regent volop klettert gaan we lekker buiten zitten. Het koelt even af, heerlijk. We hebben Pasha beloofd om vanavond bij Taman te komen eten. Een van de duurdere restaurants hier, maar voor een keertje moet dat kunnen. En het duurste restaurant in Senggigi is nog altijd goedkoper als een doorsnee restaurant in Nederland. Met een lekker achtergrond muziekje erbij (er zit een live bandje niet al te hard te spelen) geniet ik van een Indiaase Tika Masala. Smaakt ook nog prima ook. Pasha vraagt of Adi ook komt. We sturen Adi een smsje, maar die ziet het even niet zitten. Meteen zien we ook dat onze pulsa (tegoed) van de telefoon op is. Voordeel is dat hier alles nog tot laat open is. Dus maar even bij kopen. Terug naar huis en dan nog even een kaartje leggen met de buurtjes. We zeggen maar niet wie er gewonnen heeft. Morgen naar Chakra met Isak en Ayu, we hebben er zin in.

 

Vrijdag 8 januari 2016

Zaterdag 2 januari 2016

Marijke


Het is bewolkt vandaag, zou het dan toch gaan gebeuren.  Nooit gedacht dat ik naar regen zou verlangen! Door de bewolking is het buiten wel iets beter vol te houden, dus gaan we richting Senggigi Beach. Gezien de drukte van de motortjes, besluiten we om ons motortje maar bij de supermarkt achter te laten, onder het toezicht van de politie, die daar zit te kaarten en te kletsen. Onderweg naar het strand stopt een motortje voor onze neus, met achterop Moon. Moon is de vrouw van Adam en samen hebben ze een klein winkeltje, richting strand. Ze excuseert zich dat ze weg moet, maar lachend zeggen we dat we toch niets afgesproken hebben. Maar we zullen zeker even een stop maken bij Adam. We nemen afscheid van Moon en lopen verder. Bij de ingang naar het strand staat een hokje en daar zouden we 1000 rph per persoon entree moeten betalen. We lopen gewoon door. Ik ga toch niet betalen voor een strand wat van iedereen is. Als ze ons terug geroepen hadden, dan waren we via Pasar Sini of Lina naar het strand gelopen. Daar is het nl. gratis. Maar schijnbaar durven ze die stomme Belanda niet aan te spreken en kunnen we gewoon doorlopen. Bij Adam moeten we natuurlijk even stoppen en een praatje maken. Het straatje naar het strand is nu helemaal verhard met mooie siersteentjes. Netjes, maar bovenal erg prettig voor de winkeltjes hier. Het zandpad gaf altijd veel stof op de spullen en kleding en dat is nu voorbij. Dat doet me denken aan ons festival in Hengelo. We staan op een prachtige lokatie, maar dat is wel naast een zandpad. Door de vele mensen die hier overheen slenteren, zijn wij de week erna volop bezig om het stof uit de spullen en kleding te halen. Ja, je kunt niet alles hebben. Bij Adam komen we niet weg, zonder eerst een kopje thee met hem te drinken en bij te praten over het afgelopen jaar. We brengen hem de groeten over van Ton en Han. We weten zeker dat die mensen willen dat we dat doen. Op het bankje tegenover de winkel gezeten, zien we vele lokale toeristen richting strand lopen en velen met natte kleding aan terug naar buiten lopen. Het is een wederzijds bekijken, want ook zij kunnen hun ogen niet afhouden van die vreemde dame op het bankje. Even later slenteren we verder naar de pier. Hier genieten we een tijd van het uitzicht en zien de kinderen en ouders genieten in het water. Een super klein dik ventje met een turquois badpakje aan geniet helemaal alleen. De ouders zullen wel op het droge toekijken. Maar verderop zien we vaders, moeders (weer geheel gekleed) en zelfs een oude oma genieten in het water. Waarom lijken me die arme mensen, veel gelukkiger en lijkt het net of ze veel meer plezier hebben, dan dat ene kindje in zijn badpakje? Wij wandelen naar rechts verder, richting Pasar Sini. Daar aangekomen horen we iemand roepen. Het is Made, de broer van Kartini, die hier al jaren een winkeltje runt. Made laat me vol trots zijn rasta zien. We noemen hem al jaren lachend, mijn rasta zoon. Als Joep ontdekt dat Made een spiraalvormige hanger omheeft en ik ook, moeten we constateren dat we echt dezelfde smaak hebben ha-ha. Bij het kantoor van Lombok Dive maken we even een praatje met Ajung (als ik haar naam goed verstaan heb). Zij werkt nu sinds 3 maanden voor Mohni. Ze vertelt ons dat Corrie en Gert al aangekomen zijn, dus die gaan we binnenkort zeker ontmoeten. Bij Yessy Cafe tracteren we onszelf op een drankje en verbazen ons over de talenkennis van een van de obers. Hij spreekt Nederlands, Duits, Italiaans, Engels en zelfs een paar woorden Russich.  We lopen verder en als we langs een ander kantoortje van een duikschool lopen Kreativ Dive, komen daar Zarah en Adi naar buiten rennen. Beiden werkten vroeger voor Mohni en zijn nu hier aan het werk. Adi, de man van Nur, waarschijnlijk nog maar sinds heel kort, aangezien Boung ons vorige week vertelde dat hij aan het werk zou gaan bij Yessy Cafe. Daar heeft hij een dag gewerkt, was de dag erna ziek en hoefde dag 3 niet meer terug te komen. Snelle carriere???  Een stukje verder voor de Alfa markt ontmoeten we Suzanne en Sofie, die net wat boodschappen hebben gedaan. We wensen elkaar een Gelukkig Nieuwjaar (Suzanne doet daar dus wel aan ha-ha) praten nog wat en gaan weer verder. De politie heeft goed op ons motortje gepast en zonder helm (zelfs de polisi boeit dat nu niet) rijden we het laatste stukje naar huis. Snel weer een verfrissende mandi, want de bewolking is verdwenen en de brandende zon doet weer volop zijn best. We drinken lekker een bakkie koffie met onze buurtjes en Adi vertelt dat hij Iba ontmoet heeft, ons massagevrouwtje. Het schijnt weer goed met haar te gaan en ze wil weer graag aankomen. Nou van ons mag ze en we gunnen haar de klandizie. Dat zal wel weer woensdag worden zoals gewoonlijk. We kletsen zo een uurtje weg met Adi en Mariam en dan besluiten we om ook op hun telefoon internet te zetten. Zo kunnen zij ook via whatsapp naar Nederland bellen. Ik had gisteravond nog contact met de kinderen en dat ging prima. Hoewel het wel slikken is als je die heerlijke stemmetjes van je kleinkinderen hoort. We gaan eerste eten en daarna met Adi naar de telefoonwinkel (of zoiets). Het internet wordt bijgekocht en we keren huiswaarts. Dan begint de ellende. De telefoon krijgt geen verbinding met internet. Dan wordt het wachtwoord van Gmail gevraagd. Moet je net bij Adi en Mariam zijn, die schrijven niks op. Frank heeft in augustus voor hen Gmail aangemaakt en zij zijn daarna alles vergeten. Via de laptop vragen we een nieuw wachtwoord aan. Dat duurt even want er moeten heel wat vragen beantwoord worden om zeker te zijn dat het mailadres van hen is. Prima beveiligd trouwens op die manier. Maar na een half uurtje hebben we dan toch een nieuw wachtwoord maar nog steeds geen internet. Joep besteedt de nodige uurtjes om uit vinden waar het aan ligt. Maar komt er ook niet uit. Morgenvroeg gaat Adi maar even terug met de telefoon. Selamat tidur.


Zondag 3 januari 2016

Joep


Volgens mij moet de internetdata geactiveerd worden maar hoe dat moet weet ik niet. Ik merk dat Adi eigenlijk geen zin heeft om terug te gaan want dat betekent ook gezichtsverlies tegenover de man in de winkel. Maar tot mijn verbazing zegt Adi dat hij wel even terug gaat. Prima, zo leert hij het ook want als ik meega zal ik waarschijnlijk het woord moeten voeren en zal hij er nog niks van snappen. Na een klein uurtje is hij terug, internet is geactiveerd, en overhandigt de telefoon aan Marijke want hoe ze whatsapp, facebook en yahoomail op de telefoon krijgen weten ze niet. We zien ook dat er tal van berichtjes doorgekomen zijn die ze helemaal niet hebben geopend. We testen de boel, geven hun wat gebruiksaanwijzigingen en hopen er het beste van. Aangezien we vorige week nieuwe dikke matrassen hebben gekocht voor de beide bedbanken klopt de afstand van de bovenkant van de matras tot de vloer niet meer. Als twee kleine kleuters bengelen onze voeten boven de vloer en de enigste die dit kan verhelpen is Maan, een man die bekend is om zijn timmerwerkzaamheden. We laten Adi bellen en vanavond rond 19 uur zal hij een stuk van de poten af komen zagen. Niet van Adi maar van de twee banken, natuurlijk. We gaan op tijd eten vanavond want om 18 uur hebben we met Cindy, Chico en onze twee kleinkinderen Lara en Robin afgesproken om te skypen. En als we net terug zijn hebben we contact met hun via de telefoon van Marijke. Het bijzondere is dat we nu wat kunnen rondlopen en hun vanalles laten zien wat volgens mij best op prijs word gesteld. Zo kunnen zij ook zien hoe wij leven in deze omgeving. Daarna komt Maan met zijn winkelhaak en zaag en in een mum van tijd staan de banken op de juiste hoogte. We drinken nog wat na met Maan, hij bewonderdt het fotoboek van Adi en Mariams verblijf in Nederland,  Adi vertelt hem hoe de klompen daar worden gemaakt, verder over de mooie houten huisjes in Zaandam, Amsterdam, maar ook het bier Hertog Jan wat hij lekker vond. Ook dat als verrassing op een woensdagavond ineens allerlei mensen kwamen opdagen die hem kenden omdat ze hem ontmoet hadden in Lombok. En als Maan weg is komen de kaarten weer op de vloer, wat onderbroken word door een telefoontje van Elise en een berichtje van Frank en Gerrie op Mariams telefoon. Zo heb je de mensen toch dichtbij. Het vervelende is dat we steeds foto’s doorgestuurd krijgen van een puppy, genaamd Mojo, die het huishouden van Nick en Elise is komen versterken en ons met puppy ogen aankijkt of hij wil zeggen : “ Joep, waar blijf je nou?”. Ja, Patricia, goed geraden, Laika in het klein. Tenslotte kom ik ook nog als dagwinnaar uit de bus tot ramp van Adi. He, he, eindelijk.

Maandag 4 januari 2016

Marijke


De vakanties zijn voorbij, de scholen beginnen weer en de mensen gaan weer aan het werk, dat betekent voor ons dus hari libur (vakantiedag) bij Graha. Eerst ons ontbijtje aan het strand. Er zijn nog veel lokale gasten hier. We dachten dat die al weg waren. Maar er staat een grote bus klaar, dus dit zijn de laatste loodjes. Bij het ontbijt kletsen we nog een tijdje met Herman van de security. Ook hij heeft zijn bedenkingen over de toekomst. Ja het blijft lastig. Wij gaan richting zwembad.Onderweg komen we een meisje tegen. Haar hebben we in de kampung leren kennen en ze is de manager van het spa oftewel massage in verschillende hotels. Ik wil een keertje lekker uitgebreid met haar kletsen dus we spreken af dat we elkaar morgen om 5 uur bij Lina’s gaan ontmoeten. Leuk. Aan het zwembad heerst diepe rust en zijn we dus weer de enige gasten. Het water voelt als lauwe soep, maar toch verkoelt het enigszins. We zitten meer in het water dan ernaast. Heerlijk plonzen en een beetje relaxen. Als ik nog in het water zit en Joep ligt te lezen, komen er 2 mensen aangelopen. Naar mij wordt het gebaar gegeven dat ik niks moet zeggen en Joep wordt stiekem op zijn hoofd getikt. Hij komt overeind en kijkt in de lachende gezichten van Corrie en Gert. Wat leuk om die twee schatten te zien. Ze waren al in de kampung geweest en Mariam had ze keurig doorgegeven dat wij aan het zwembad bij Graha lagen. Handig toch zo’n secretaresse thuis ha-ha. We praten even en besluiten dan om met z’n vieren te gaan lunchen bij Warung Ijo. We laten het ons goed smaken en praten de afgelopen maanden bij. Dan nemen deze lieverds afscheid en gaan ook wij huiswaarts. We zijn nog niet zo lang thuis als we een berichtje binnen krijgen van Kelly en Carlo. Twee mensen die sinds vorig jaar ook een kindje sponsoren. Ze zijn hier met hun vrienden, die ook interesse hebben in de sponsoring. Morgenvroeg willen ze even aankomen. Leuk kunnen we elkaar eindelijk life ontmoeten. Er komen weer langzaam wat donkere wolken aandrijven, maar jammer genoeg drijven ze weer net zo hard weg. Trouwens op het straatje naar de grote weg, hebben we gezien dat er ergens een waterleidinglek zit. Maar dit is Indonesie. Niemand ziet het of doet er iets aan. Pas als er geen water meer naar de kampung komt, of wanneer de weg begint te verzakken, zal er een reactie komen. Dat is iets waar ik nooit aan gewend raak. Niemand voelt verantwoording of maakt zich druk. Dat doen ze pas als de schade veel groter is en er meer kosten gemaakt moeten worden. Ons leerproces is dus om zoiets te zien en verder los te laten. Het is niet ons probleem. Na het avondeten, kruipen we nog even op de beruga met Adi en Mariam en gaan gewoon voor de lol een paar potjes pesten(kaartspel). Maar de hitte is zo extreem, dat we al snel helemaal kletsnat zijn van het zweten. Daar helpt maar een ding tegen. Hup, voor de zoveelste keer in de douche/mandi.

Dinsdag 5 januari 2016


Joep


Na het ontbijt brengen we de was weer even weg en doen wat boodschappen en daarna lopen we naar de grote weg om Kelly, Carlo, Lieke en Art op te wachten. Door een communicatie foutje treffen we hen een klein half uur later. Wij dachten dat zij naar ons kwamen en zij dachten dat wij hen op zouden halen. Maar dan wil er een bemo (openbaar vervoersbusje) de kampung inrijden en roepen we hem toe te stoppen. We stappen in , maken kennis met hen en rijden de laatste 150 meter mee. Tegenover Cuk’s winkeltje stappen we uit en zien meteen Baghman, de vader van Apriadi, het sponsorjongetje van Kelly en Carlo en kunnen zij kennismaken met het kereltje zelf, de oma, vader en moeder van Apriadi en kunnen ze met eigen ogen zien hoe zij wonen. Daarna lopen we in een langzaam tempo naar ons huisje en kletsen daar bij. Kelly is de dochter van een oud collega van mij en toevallig hadden we daar gisteren Facebook contact mee. (Of neet, Lei ?) Op een of andere vakantie zijn ze in contact gekomen met Lieke en Art en er bevriend geraakt en de klik was er. Lieke en Art hadden uit de verhalen gehoord dat Kelly en Carlo een kindje helpen in ons project  en dat willen zij ook wel doen. Aangezien we vorig jaar de laatste nieuwe kinderen hebben aangenomen hebben en deze nog 6 jaar zouden helpen komen er geen nieuwe kinderen meer bij. We hebben ze laten weten dat we voor een kind, dat dit jaar naar de Junior High School gaat nog een sponsor zoeken en dat we hen in contact zullen brengen met het kind. Dan kunnen ze zelf beslissen wat ze doen. Ik vraag aan Adi waar het kindje woont en samen met hem op naar haar woning. Gelukkig is ze thuis en bij de aanblik van dit mooie meisje vertellen ze meteen dat ze dit kind willen sponsoren. Na wat foto’s gemaakt te hebben lopen we weer naar de hoofdweg en regelen een taxi voor hun viertjes terwijl wij in de hete zon teruglopen naar ons huisje, badend in het zweet en snakkend naar een douche. Als het tegen vijven loopt valt er eindelijk regen. Het valt er met bakken uit, de lucht ruikt naar droge aarde waar het op regent en de temperatuur daalt zeker met 10 graden. Heerlijk ! We genieten er van, trekken onze regenjassen aan en op weg naar de afspraak met de manager van de spa. Daar kletsen we aardig wat uurtjes mee weg en als ze zegt dat ze verder moet kijken wij op de klok en zien dat het inmiddels al 19.30 uur is. Aangezien we toch in een restaurant zitten bestellen we wat te eten met op de achtergrond wat lounge muziek. Ik zie en hoor dat een jonge vrouw de muziek wel leuk vindt en deze vraagt of de muziek iets harder mag. Nog geen 5 minuten later komt een corpulente man zijn beklag doen met handen en voeten vertelt hij dat hij last heeft  van de muziek en word het volume op bijna stil gezet. Nu hoor je de muziek van een bijgelegen bar boven alles uit. Bij het afrekenen zeg ik tegen het personeel dat ik de muziek mooi vond en allemaal schieten ze in de lach en vertellen de story over de man. Als ik vertel dat ik het allemaal had meegekregen en de zaak wilde opkachelen krijg ik te horen dat ik “nakal “ was (ondeugend). Bij terugkomst in de kampung bewonderen we Cuk en June’s huisje dat ze  aan het opknappen zijn en het ziet er mooi uit. Tot vorig jaar hadden ze golfplaten op hun dak liggen waardoor je bij een regenbui niet met elkaar kon praten. Nu is alles in frissen kleuren geschilderd en ziet het er keurig uit. Met een heerlijk temperatuurtje keren we huiswaarts.

Woensdag 6 januari 2016

Marijke


Iba wil vandaag weer proberen of ze kan masseren en wij zijn de eerste. Om negen uur wordt ze door haar dochter met het motortje bij ons afgezet. Heel voorzichtig stapje voor stapje, maar haar hoofd recht op, komt ze binnen. Op haar slapen en in haar nek zit een pleistertje. Als ik alles goed begrepen heb is ze al 3 maanden ziek en kan ze niet meer liggend slapen door pijn in haar achterhoofd. Dit verhaal herken ik van een paar jaar terug, maar ik ben geen dokter dus hou mijn mond. Ik zou ik niet weten hoe ik dit in goed Indonesisch uit moet leggen. Maar volgens haar eigen woorden is ze in behandeling en gaat het steeds beter. We bieden aan dat ze er maar eentje masseert of allebei een half uurtje. Maar nee, ze wil gewoon 2 uur. De massage valt niet tegen, alleen kan ik de gedachte aan haar verkrampte houding maar niet loslaten. Ook Joep krijgt zijn massage en 2 uurtjes later staat er weer een motortje klaar om haar op te halen. Aan haar gezicht te zien is ze bekaf. Ik denk dat we toch maar eens een flink gesprek moeten hebben en haar vragen om voorlopig niet te komen, tot ze weer helemaal beter is. Dit kan nooit goed zijn voor haar. Ze heeft misschien het geld hard nodig, maar haar kinderen zijn inmiddels ook volwassen en kunnen een gedeelte van de medicatie mee betalen. Ik weet inmiddels dat een zoon van haar in een restaurantje werkt. Eind van de middag stappen we op ons motortje en toeren lekker even richting Taluk Nare. Deze kustweg blijft prachtig en door de vele bomen naast de weg is het daar ook betrekkelijk koel. Onderweg stoppen we regelmatig op plekjes waar het uitzicht prachtig is en waar nog geen bezokers  uitzicht punt gemaakt is. Daar is het tenminste rustig. Na afloop tracteren we onszelf op een ice-cappuccino bij Taman. Heerlijk met een ijsbolletje erin. Wat kan een mens genieten van zoiets simpels. Thuis weer lekker onder de mandi. Vanavond kiezen we voor het kleine restaurantje Banana Leaf (vroeger Warung Senggigi). Ik moet zeggen de gado-gado is een van de beste die ik toe nu toe heb gehad. Op de terugweg stoppen we even bij het kantoortje van Eful. Daar hebben we nog een heel gesprek over de nog steeds heftige corruptie in Indonesie. Eful wist ons toendertijd goed te helpen met de rekening van het dure ziekenhuis hier op Lombok. Onze vriend Ton kreeg toen een onderzoek. Maar daardoor is Eful alerter geworden op ziekenhuis rekeningen. Schribarend hoe vaak hij nu al rekeningen tegen gekomen is, die niet kloppen. Hij is trots op zichzelf dat hij steeds mondiger wordt en navraag doet hier over. Ook wij zijn trots op hem. In de extreme avondhitte koetsen we huiswaarts.

Donderdag 7 januari 2016

Marijke


We willen samen nog een keer een kijkje gaan nemen bij het Epicentrum in Mataram. Ze hebben in ieder geval airco en met een gevoelstemperatuur van 44 graden is dat niet verkeerd. Met ons motortje crossen we in de richting. Joep redt zich steeds beter hier in het verkeer. In Mataram is het veel drukker en je moet je niet aan de verkeersregels houden, dat doet bijna niemand. Puur anticiperen is hier het motto. Het is even zoeken ivm de eenrichtingswegen, maar het lukt goed. Alleen bij de stoplichten is het wel afzien in die warme zon. Zonder kleerscheuren bereiken we het centrum. Binnen is het heerlijk koel en we wandelen in alle rust rond. Dit winkelcentrum heeft zeker meer klasse dan Mataram Mall, maar is ook ongezelliger. Alles is nieuw en straalt luxe uit. Voelt een beetje vreemd aan hier. Maar we zien nu ook winkels met een zeer uitgebreid assortiment. Zoals een soort van huishoudwinkel, die ook auto assesoires verkoopt en sportartikelen. Een verdieping lager verkoopt deze winkel kantoormeubels en weer een verdieping lager moderne woonmeubels. Alleen al het kijken naar deze overvloed is al leuk. Hoewel ik blijf zeggen dat de smaken van Indonesie en ons sterk blijven verschillen. Dure kledingzaken, sommige ingericht als een boudoir. Op de bovenverdieping nuttigen we een kopje koffie. Maar communicatie blijft moeilijk. De ice latte en ice cappucino zonder suiker, wordt een ice latte en een warme cappucino met suiker. Och, het is en blijft Indonesie. Mata Hari is ook vertegenwoordigd en daar hebben ze naar ons idee wat modernere kleding. Dus er gaan toch een paar T-shirt mee naar huis. De gigantische supermarkt op de benedenverdieping blijft nog even een verrassing. Die is nl. dicht nu. De terug weg gaat prima, omdat het bijna een rechte weg is via Ampenan naar huis. Maar de hitte blijft extreem. Thuis trekken we ons dus maar weer terug in ons koele huisje. Jammer maar het is niet anders. Rond vier uur kijken we met een grote glimlach naar buiten. Eindelijk de verlossende regenbui die het zaakje even afkoelt. Ja hoor, we houden tegenwoordig van de regen, raar maar waar. Zo zie je maar dat wanneer je tussen deze mensen woont en samen met hen het afpikt in de hitte, je ook samen kunt genieten van zo’n verkoelende regenbui. Na een lekker maaltje gaan we weer naar Eful. We hadden van de fa. Schoonenberg een aantal hoorapparaten mee gekregen. Toen Eful gisteravond hoorde dat we deze hadden, werd hij helemaal enthousiast. In de kampung waar hij vanaf komt in centraal Lombok, kent hij verschillende schlechthorende mensen. Ik leg hem dus vanavond uit hoe zo’n hoorapparaatje werkt en ik hoop dat we zo weer wat mensen kunnen helpen. We wachten met spanning af of het allemaal gaat lukken.


Joep


Had vandaag geprobeerd enkele sponsorfoto’s op onze website te plaatsen maar ik kwam er niet uit. Dankzij de sponsor Orbis System Solutions (familie Geurts) komt de oplossing wat we verkeerd hebben gedaan en staan de foto’s er nu op. Gelukkig want wij zijn ook maar leken op dit gebied. Weer wat geleerd!

Vrijdag 8 januari 2016

Marijke


Leven en dood gaat hand in hand. Na het ontbijt komt Adi even aan. Hij vertelt ons dat de vader van June (de vrouw van Cuk) is overleden. Hij gaat er met Mariam naar toe. De vrouwen uit de kampung gaan met een pan bras (ongekookte rijst) of een envelop naar de familie. Ik wil graag mee. Adi en Joep brengen Mariam en mij naar Ampenan. Vele vrouwen van onze kampung rijden links en rechts met ons mee. Het is voor mij de eerste keer dat ik erbij ben en ik wil geen fouten maken. Mariam helpt me. Eerst begroeten we June en ik overhandig haar een envelop, dan komt June haar moeder, die me nog kent van eerdere bezoekjes. Men kijkt ernstig maar tranen zie ik niet of nauwelijks. Ja, wel in de ogen van Monika, de vrouw van Marjan. Op 4 december is haar man overleden en natuurlijk komen de herinneringen terug. Ook aan Mariam zie ik dat ze aan haar moeder denkt, die begin september is overleden. We gaan met de andere vrouwen op de grond zitten. Ik wordt waarderend toegeknikt door de vrouwen van de kampung. Ik voel dat ze het fijn vinden dat ik erbij ben. Links achter een laken als tussengordijn, ligt het lichaam. Terwijl we daar zitten, wordt het laken omhoog gerold en het lichaam door verschillende mannen opgepakt en het huis in gedragen. Daar wordt het in wit doek gewikkeld. De familie loopt nog naar binnen om nog wat foto’s te maken en dan wordt het witte doek om het lichaam gevouwen. Aangezien ik de laatste jaren regelmatig met de dood geconfronteerd ben (jammer genoeg) heb ik geen moeite met deze beelden, maar ik denk dat niet iedereen hier mee om kan gaan. Je ziet respect op de gezichten, maar ik heb niemand een traan zien laten. Het is een komen en gaan van vrouwen en allemaal brengen ze wat mee. Na een uurtje, staan we weer op en nemen afscheid. Al die tijd hebben Joep en Adi buiten in de felle zon gewacht. De mannen gaan vanmiddag naar het huis en zullen bij de begrafenisceremonie aanwezig zijn. Joep zal er dan ook bij zijn. Het was indrukwekkend om mee te maken en weer een heel leerzaam iets.  Het is net of de dood hier veel nuchterder wordt bekeken. Ik probeer het te begrijpen. Druipend van het zweet, ben ik blij als ik achter op het motortje een beetje kan afkoelen. Hoe doen ze dat hier toch. Met hoofddoek helemaal ingepakt en geen zweet. Op de terugweg pakken we het leven weer op en halen meteen onze schone was op. Het leven gaat weer verder.


Joep


Maar goed dat we zoveel E-boeken bij ons hebben want we hebben er al aardig wat uit. Dat is een van de dingen die we hier doen, tot rust komen met een boek aangezien het veel te warm is. Tegen half vijf kijk ik waar Adi blijft maar hij is weg met de motor, Mariam ligt waarschijnlijk te slapen. Dan maar wat boodschappen doen en als we terugkomen zien we dat Mariam achter de naaimachine zit. Adi blijkt te zijn gaan vissen. Wat is het toch een hampelleman. Ik zeg tegen Mariam dat ik marag (kwaad) ben op hem en als hij na een uurtje terug komt staat Mariam met een verbiedend vingertje hem op te wachten. Even later verschijnt hij bij ons, maaf, maaf, maaf. (sorry, sorry, sorry). Hij was het helemaal vergeten. Als we na het eten iets lekkers mee brengen voor bij het kaarten leggen we drie stukken lekkers op het bordje waar hij vreemd naar kijkt. “ Satu for Jam (Mariam) Satu for Marijke en satu for me” zeg ik dan tegen hem. “And for me”? vraagt hij beteuterd. “ Maaf ja, I forget” antwoord ik, waarop hij naar zijn hoofd grijpt. Al kaartend komen we de rest van de avond door en wie de dagwinnaar is vertel ik liever niet!!!

 


JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL