Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size
Oktober-februari 2009-2010, Joep en Marijke

maandag 8 maart 2010

Marijke
Terug in Nederland. Vrijdagavond 5 maart zijn we in Dusseldorf geland om 19.00 uur, maar mochten toch nog een uur wachten op onze spullen.
Even terug naar de rest van ons verblijf. Na Lombok nog 2 dagen Bali, die als een roes voorbij gaan. We zitten emotioneel nog helemaal in Lombok en kunnen onze draai  niet vinden in Bali. Het is druk en erg toeristisch. De cultuurschok is begonnen. Dan door  naar Bangkok. De reis via Kuala Lumpur is een foute keuze geweest. We zijn een volle dag onderweg om alleen maar in Bangkok te komen. Een goede les voor de volgende keer. Dan Bangkok, warm, superdruk en veel herrie. Och, we kennen Bangkok inmiddels, maar wat zijn we ver weg van Lombok. We hebben hier twee weken, eigenlijk te lang, maar ook dat is iets wat we nu weten voor volgend jaar. Een week Bangkok is voldoende. De eerste dag komt Edgar ons al opvangen en gaan we lekker samen eten bij Ranee’s. Het favoriete restaurant van menig reiziger. Ons tempo ligt laag, maar dat kan ook want we hebben tijd genoeg. Op donderdag komen Denise en Martin aan. Twee collega’s van de festivals, waar we de nodige avonden samen gezellig mee doorbrengen. Lekker bijkletsen. Het zijn super lieve mensen en we genieten dan ook. Als we op een avond met hen op weg zijn om ergens te gaan eten, komen we plotseling Mart en Anneke tegen. Met hen en nog vier andere vrienden, hebben we in 2001 in Nepal een trekking gemaakt. Hoe klein is de wereld? Ze gaan uiteraard mee eten en we hebben het nodige bij te praten. Deze ontmoetingen helpen ons door de periode Bangkok heen. Nog een avondje naar Edgar en Puy, waar Puy weer een heerlijk maaltje voor ons heeft gekookt. En och, we doen toch nuttige dingen en vinden weer veel leuks voor het komende festival seizoen. Dus het valt allemaal niet echt tegen. Dan zit de tijd erop en gaan we naar huis. De reis is nu prima geregeld en met een korte tussenstop in Dubai, komen we keurig op tijd in Dusseldorf aan, waar Nick en Elise ons op staan te wachten. Wat heerlijk om die twee weer te zien. Maar wat is het koud!!! Tegen tien uur zijn we dan eindelijk thuis. Er brandt een lampje er hangen slingers en de kachel brandt! Heerlijk, Dennis en Loes hebben goed voor ons stulpje gezorgd en verder ziet alles er prima uit. Dat is goed thuiskomen, want onze villa heeft toch vier en halve maand leeg gestaan, zonder verwarming en dat in deze extreme winter. Er is niks stuk gegaan, er ligt zelfs nauwelijks stof. Dat is fijn thuis komen. Loes komt ook nog snel hallo zeggen met een fles wijn. Ook Elise en Nick hadden boodschappen voor ons gedaan en een lekker wijntje meegebracht. Zo ontzettend lief. Het lijkt wel of ze blij zijn dat we terug zijn ha-ha. We zijn redelijk fit, want onderweg tijdens de vluchten, hebben we al aardig wat geslapen, dus dat valt niet tegen. Maar als Dennis nog even binnen wipt om ons te begroeten, slaat de vermoeidheid toch toe. Nog even snel ons bedje opmaken en dan slapen. Brrrrrrrrrrrrrrr, wat is het koud. Zaterdag om zes uur, zijn we allebei klaar wakker. Ja we moeten toch even wennen aan de nieuwe tijden, maar och kunnen we ons meteen nuttig maken en beginnen met uitpakken. Om negen uur zijn we daar al grotendeels mee klaar en na nog wat opruimen, beseffen we dat we boodschappen moeten doen. Diepvries, koelkast, alles is leeg. Maar eerst komen Loes en Dennis met Radja nog even aan. Radja moet toch echt weer even wennen aan Poet en Meij. Ja vier maanden is wel erg lang voor een manneke van 2 jaar oud. Ondertussen krijg ik een telefoontje van mijn hartsvriendin, Riets. Kun je voor de boodschappen even aankomen, ik moet even dringend met je bijpraten. Dan doen we dus eerst en dan komt het slechte nieuws. Riets is ongeneeslijk ziek. De schok is gigantisch. Dit hadden we dus echt niet verwacht.. Ik voel pijn, verdriet, kwaadheid, ik weet niet wat ik moet voelen. Wat een kl…. nieuws. Ja, hoe ga je daar mee om. Ze is zo ontzettend sterk en zo krachtig. Wat heb ik bewondering voor haar. Wat ben ik trots dat ze al 45 jaar mijn vriendin is. We praten nog een hele poos, ook over leuke dingen, want, zoals ze zelf zegt, we kunnen niet de resterende tijd verknallen met constant verdriet, maar moeten verder leven. Dat bedoel ik met trots op haar. Wat is ze sterk!! Na een paar uurtjes nemen we afscheid en gaan we boodschappen doen. Ik voel we zo onwezenlijk. De wereld draait gewoon door, maar niets is hetzelfde. Ik loop rond alsof ik in een film zit en er niet zelf bij ben. Na de boodschappen naar huis. Er staat een koude noordelijke wind en we hebben veel moeite met de kou. De gekochte kant en klaarmaaltijden spreken voor zich. Joep zuurkool met worst en ik bami. Zaterdagavond houden we het niet lang vol. We zijn moe en voelen ons vreemd en vooral verdrietig. In de nacht, zit ik een paar uurtjes klaar wakker en mijn hoofd maalt. Zondag komt er een voorzichtig zonnetje te voorschijn en wij stoken onze kachels flink op. We zijn nog steeds aan het landen en niet echt thuis. De kinderen zouden vanmiddag komen en terwijl we daarop wachten komen Maan en Moniek even aan. Wat leuk om die twee te zien en bij te praten. Het leidt ook wat af, want ik blijf aan het denken en denken. Moniek laat ons ook nog even weten dat ze iemand van de universiteit willen gaan sponsoren. Dat is nog eens goed nieuws. Dan komen Paco, Elke, Chico, Cindy en kleinkind Lara. Wat ben ik blij om ze allemaal weer te zien. Heerlijk gewoon. Lara stapt meteen op me af en oma krijgt een kus en een prachtige tekening, welkom thuis. Dat valt me reuze mee, want ik had me best zorgen gemaakt of ze ons nog kende. Maar ze is open en enthousiast en tot onze verbazing, praat ze ons de oren van het hoofd. Joep heeft vorig jaar als grapje, iedere keer geprobeerd om Lara het woord “evaluatiegesprek” te laten zeggen. Nou want denk je, Lara slaat ons om de oren door iets te zeggen wat er heel erg op lijkt. Volgens mij hebben Chico en Cindy dit dagelijks met haar geoefend. Dan mag Lara nog wat anders vertellen. Op de vraag van Chico en Cindy: “Wat zit er in mama’s buik”. Komt het antwoord: “BABY”. Lara krijgt een broertje of zusje. WAUW… wat leuk, wat heerlijk. Ik besef plotseling hoe dicht verdriet en geluk bij elkaar zit. Ik ben zo blij voor ze, maar ook zo verdrietig om mijn vriendin. Emoties gieren door  mijn lijf. Terwijl ik dit zit te schrijven, lopen weer de tranen over mijn wangen. Het leven gaat door met voor- en tegenspoed. De baby zal waarschijnlijk eind oktober geboren worden, dus zal onze reis voor het einde van dit jaar een maandje uitgesteld worden. De geboorte van ons tweede kleinkind willen we uiteraard meemaken. We lopen nog even naar het speeltuintje met Lara en ik verbaas me constant over die kwebbel van haar. Wat is ze veranderd, wat is ze gegroeid. Als ze weer vertrekken, ga ik voor de eerste keer in maanden weer eens een potje eten maken. Best leuk om dat weer eens te doen. Joep gooit zich op de stapel post, die Chico mee gebracht heeft. We houden het toch vol tot een uur of twaalf . Ik ga zelfs in de douche. Maar wat is het koud….. Nu, maandagochtend, ben ik weer om zeven uur present. Buiten sneeuwt het. 8 Maart en nog steeds is het winter hier. We mogen niet klagen, want dit is onze eerste sneeuw, terwijl jullie allemaal al maanden in deze kou zitten, maar het voelt zo raar aan na bijna vijf maanden temperaturen van meer dan 30 graden gehad te hebben. Maar we zijn terug en pakken de draad gewoon weer op.

Conclusie:
Overwinteren is Lombok is geweldig en zullen we, zolang als we kunnen, blijven doen. We hebben de mensen daar nu echt leren kennen en heel veel bij geleerd van het land en de manier van leven. Vier en een halve maand is heel wat anders als 4 weken.
De steun en lieve mailtjes vanuit Nederland, waren geweldig en we kunnen jullie niet genoeg bedanken voor alle lieve woorden. Ze hebben ons gesteund in ons geloof in het project en stimuleren ons om verder te gaan.
Het leven gaat verder, met goed nieuws en slecht nieuws. We kunnen alleen maar doorleven en alles laten gebeuren en aanvaarden. Zonder echt verdriet, zouden we niet weten wat geluk betekent. Maar toch………………….

BEDANKT ALLEMAAL VOOR JULLIE GELOOF EN VERTROUWEN !!!!

Joep en Marijke
PS. Onderstaande tekst vonden we in een tijdschrift toen we thuis kwamen. Het zou door ons geschreven kunnen zijn. Omdat het alles zegt over ons gevoel, laten we het jullie ook lezen:

Zo, we zijn weer thuis. En het is niet anders dan alle voorgaande jaren. Als we de afgelopen maanden doorbrengen in een kleine gemeenschap met alle kenmerken uit het verre verleden van onze kindertijd, dan komt alles in ons in opstand als we weer terug moeten. Helaas is de tijd dat we aan het werkend leven een eind kunnen maken nog net niet helemaal daar, dus blijft ons geen ander alternatief dan weer aan de slag te gaan. Wel hebben we onszelf tijdens de terugreis eens flink onderhanden genomen. We gaan ons nou niet, als een klein verwend nest zitten vervelen, zeggen dat in dit land niks deugt en dat we zo misdeeld zijn, ten opzichte van de mensen die kunnen leven in rust en ruimte. In gezonde lucht en waar elke dag mooier wordt gemaakt door vleugjes vriendelijkheid van zomaar een medemens. Leer nou eindelijk je zegeningen te tellen en treed de wereld met waar meer optimisme tegemoet. Laten we die vleugjes vriendelijkheid ook hier verspreiden!!!
 

 

 

Vrijdag 19 februari 2010

Vrijdag 19/2 Laatste verslag
Vrijdag 12/2 vervolg....
Marijke
Tegen de avond ben ik de mail aan het checken en zie dat er weer iemand aandachtig gelezen heeft. Men wil Rian sponsoren. Ik geloof mijn eigen ogen niet. Joep gaat Rian halen en we hebben een goed gesprek met hem. Hij moet nog twee jaar naar de universiteit en wil daarna nog doorgaan voor leraar Engels op universiteit niveau. Tussendoor doet hij nog even een cursus Nederlands bij Mr. Joe van Belindo. Nu weten we ook hoe die aardige Nederlandse meneer van de school Belindo (Schone streven) heette. Ook probeert Rian tussendoor van een cassettebandje (ja, ze bestaan nog) Japans te leren. Alsjeblieft, voldoende motivatie dachten we zo. Hij kijkt ons met grote ogen aan, als we hem vertellen, dat we heel misschien een sponsor voor hem hebben. We zetten hem op de foto. Tussendoor zijn Ton en Jeanne gearriveerd. Die hebben meteen in de gaten dat dit even belangrijk is en gaan lekker bij Mariam op de beruga zitten. Na ons gesprek met Rian, praten we even bij met Ton en Jeanne. Ze hebben eindelijk iets van Henro uit Java gehoord. Jammer genoeg, niet zo'n goed nieuws. De schoonvader van Henro heeft een hersenbloeding gehad en ligt in het ziekenhuis. Vandaar ook dat Henro, die constant in het ziekenhuis is, geen telefoon kon beantwoorden. Hij zal dus niet naar Lombok komen. Jeanne en Ton vinden het jammer, maar begrijpelijk. Ze hebben toch een fijne tijd gehad en weten tegenwoordig aardig de weg te vinden op eigen houtje. We zullen ze maandag uiteraard ook weer uitzwaaien, net zo goed als dat we ze verwelkomd hebben. Ik ga nog even de informatie van Rian naar de potentiele sponsor sturen, maar moet aan het werk met een zaklamp. Ja, het is alweer mati lampu. Als ik naar de mail kijk, zie ik tot mijn verbazing dat een andere sponsor de 3 highschool jongens voor zijn rekening gaan nemen het komende jaar. Ik ren naar de beruga en maak daar een vreugdedansje. Dit is toch niet te geloven. We hadden ons zo'n zorgen gemaakt dat we geen sponsors zouden vinden, aangezien we in Lombok zitten en niet in Nederland. Maar men heeft vertrouwen en via de gouden uitvinding van internet komen de sponsors binnen. Hoewel deze sponsors anoniem wensen te blijven, krijgen ze allemaal van ons een super knuffel. TERIMA KASIH BANYAK (heel erg bedankt!!!!). Ja, dan kan de stemming uiteraard niet meer stuk. Met de zaklamp wordt even een kort mailtje teruggestuurd (het typt zo lastig) en wij gaan daarna een hapje eten. Het nieuwe restaurantje heeft zo'n lekkere verse spullen dat we maar weer daar naar toe gaan. Joep eet alweer vis. Dit is vrij uniek, want officieel houdt hij niet van vis. Maar deze kok (eigenaar) weet wat hij doet en echt alles is super vers. Na het eten zijn wij de enigste overgebleven gasten van de vier (ja, hij begint nog maar net) en raken we aan de praat. Hij heet geloof ik Berry en komt van Java. Hij bruist van de ideeën en het is ontzettend leuk om met hem te praten. Hij heeft geweldige plannen, alleen moet hij eerst wat geld verdienen. Een jongen die vooruit kijkt. Dat is nieuw hier op Lombok. Net als gisteravond raken we weer niet uitgepraat en is het behoorlijk laat als we ons bed opzoeken.
Zaterdag 13/2
Marijke
Vanmorgen weer Eful opgewacht en hem even over alles bijgepraat. Hij weet niet wat hij hoort. We vragen ook of hij even naar Ton en Jeanne willen gaan, want die willen even wat gaan regelen voor Henro, maar hebben iemand nodig die voor hen kan vertalen. Nou dan is Eful de aangewezen persoon. Wij gaan even later richting Sareah en Boung. Even de laatste keer de was wegbrengen en wat bijkletsen. Daarna richting Cuck. Ook hij en June worden even bijgepraat over de laatste stand van zaken. Het is weer bloedheet vandaag en we doen dus heel rustig aan. Terug naar huis voor ons dutje. Daarna zijn we wat aan het klungelen als Izaak plotseling voor de deur staat met Ayu en Nathalie. Ayu dacht dat wij morgen vertrokken en ze kwamen afscheid nemen. Nou, we hadden zowiezo van hen afscheid genomen, maar toch hartstikke leuk dat ze hier even aankomen. We zitten op ons terras de nodige uurtjes te kletsen en voor we het weten wordt het weer donker. We spreken af om morgen samen naar een project in Mataram te gaan kijken en nemen afscheid. Ik ga naar binnen en vind Chico op de chat. Leuk. Terwijl we volop samen kletsen, komt Boung binnenlopen. Ik zie dat hij Rian bij zich heeft. Geweldig, dan kan ik meteen het goede nieuws aan Rian vertellen. Terwijl ik hem vertel dat hij een sponsor heeft, zie ik aan zijn gezicht dat hier iets niet klopt. Boung is een schat, maar spreekt slecht Engels. Ik zeg tegen Chico dat ik de chat moet afbreken. Laat beiden heren even wachten en ga Adi en Joep erbij halen. Adi vooral voor de vertaling. Dan vertelt Rian dat hij eigenlijk al een sponsor heeft, maar dat tegen niemand mocht zeggen. Ik kijk hem aan en vraag: Ik heb je gisteren uitdrukkelijk gevraagd of je dit echt wilde, want onze sponsor is al een keer teleurgesteld en toen zei je ja en liet je een foto maken. Waarom? Hierop kijkt hij naar de grond en geeft geen antwoord. Dit wordt me even teveel en ik vlucht naar binnen. Dan komen toch de tranen. Ik wil Indonesië begrijpen, maar oh, wat is het soms moeilijk. Maar meteen besef ik dat er maar een antwoord is. Ik kruip achter de computer en mail de sponsor dit bizarre verhaal. Ik blijf mezelf maar voorhouden dat er meer dan honderd kinderen nu naar school gaan, waar het wel goed mee gaat. Mensen als je ooit een project begint, besef dan heel goed, ondanks alle positieve verhalen, dat er veel meer achter steekt. Wij kunnen alleen maar eerlijk blijven, met alle risico vandien. Raken we hiermee sponsors kwijt, kunnen we het best begrijpen, maar de mensen wijs maken dat alles fantastisch gaat is gewoon weg niet waar en niet eerlijk. Alleen de pest is dat je negatieve verhalen zoveel langer onthoudt dan de positieve. Wij gaan een hapje eten, maar veel honger hebben we vanavond niet en houden het op tijd voor gezien. Joep gaat nog even met Adi op de beruga kletsen, maar ik vind het genoeg voor vandaag. Dit was weer zo'n dag waar je van puur geluk naar diepe shit duikelt. Maar we worden er hopelijk weer sterker van.
Zondag 14/2
....en gezond weer op. Ontbijten en snel mail checken. De sponsor laat ons niet in de steek! Een pak van ons hart en een bevestiging van eerlijkheid duurt het langst. We gaan door. Er komt zelfs nog een meisje voor een foto. Ja hoor, kom maar, we geven het niet op. Om tien uur, na een uur tevergeefs gewacht te hebben op een familie die een kind hadden voor de elementeryschool vertrekken we met Adi en Mariam richting Izaak. We drinken allemaal samen een bakje koffie en dan gaan Adi en Mariam richting Ampanan. Ze gaan zoeken naar een naai-atelier. Mariam gaat een opleiding doen. Iets wat we samen afgesproken hebben. Lachend noemen we ons bedrijfje al M&M design. Mariam en Marijke design. Wie weet wat daar uit komt. Wij gaan met Isaak, Ayu en kleine Nathalie kijken bij Syafa'at foundation, oftewel Stichting Weeshuis Lombok. Izaak gaat kijken waar straks de jongens en meisjes van het ROC-gilde ondergebracht gaan worden en wij zijn gewoon ontzettend nieuwsgierig. Via een prachtige route, die we gedeeltelijk al eerder gereden hebben, toen we voor Zen naar Gunung Sari reden, komen we aan bij de Yayasan (stichting). Ik heb bijna een lamme arm van het zwaaien onderweg naar kleine Nathalie. Staande tussen pa en ma in, bleef ze de hele weg maar naar me zwaaien en ikke terug zwaaien natuurlijk. We ontmoeten Aartje en Ed Hayes, twee geweldige mensen, die hier een fantastisch project opgezet hebben. Een weeshuis met zoveel faciliteiten en met als goal dat het zichzelf bedruipt. We worden ontvangen in het restaurant met een drankje. Het ziet er hier geweldig en keurig verzorgt uit. Terwijl Ed (die Indo is) Izaak en Ayu rond leidt en alles in het bahasa Indonesia vertelt, krijgen Joep en ik de rondleiding van Aartje in het Nederlands. Prima geregeld. Hier ook weer een project wat vanuit Indonesische gedachten opgezet is. Een voorbeeld is het zwembad, met een super lage entree prijs inclusief een flesje fruit thee. Het wordt ieder weekend door vele lokale mensen bezocht en levert zo de basis op voor het weeshuis. De poorten staan altijd open en iedereen, lokaal of toerist is van harte welkom. We kunnen nu heel uitgebreid gaan vertellen maar de juiste informatie van dit project kun je vinden onder: www.stichtingweeshuislombok.nl We praten zo gezellig dat de nodige uurtjes weer verstrijken. Ed vraagt of we geen lunch willen, maar dan beseffen we hoe laat het al is en bedanken vriendelijk. Nathalie is al in de armen van Ayu in slaap gevallen. We nemen afscheid en zijn blij weer zo iets moois te hebben gezien. Bij Izaak aangekomen, mogen we niet weg voor dat we noodles hebben gegeten. Maar we zijn moe en bezweet en willen daarna toch graag naar huis. Even snel mandieën en een dutje doen. We worden wakker van een bescheiden klopje op de deur. Adi vertelt ons dat Ton en Jeanne al een tijdje op de beruga zitten. We kleden ons snel aan en kruipen op de beruga erbij. Ze zijn hun laatste ronde aan het maken door de kampung. Er worden nog spullen achtergelaten en zelfs ons project mag nog een donatie in ontvangst nemen. De schatten. Terwijl ze zelf al zo'n goed werk verrichten op Java. Terima kasih, Ton en Jeanne! Ton laat ons nog even de foto's kopieëren en wij nodigen die twee uit voor het laatste dineetje op Lombok. Ze gaan verder met hun ronde en wij praten nog na met Adi en Mariam. Terwijl we zo gezellig bij elkaar zitten op de beruga, worden we overvallen door de hujan en nog niet zo'n beetje ook. De wind zorgt er voor dat we naar binnen vluchten. Ik bel maar even naar Ton dat het wat later wordt. Hij neemt zijn mobiel op en aan de andere kant klinkt het heel vrolijk: I'm singing in the rain. Ja, ze hadden al gesnapt dat we later vertrekken. Als het nog wat nadrupt gaan we ze ophalen en met de twee motortjes gaan we naar het nieuwe restaurantje Kayu Manis Cafe tegenover CakPoer. We hebben weer een heerlijke maaltijd en lekkere cappuccino als toetje. Berry, de eigenaar komt erbij zitten en weer gaat het over ons project. Hij is heel geïnteresseerd en wil weten hoe het allemaal in elkaar zit. Op straat zie ik plotseling Mohni. Dat komt goed uit. Mohni had ons vanmiddag gebeld dat hij kroepoek had voor Marianne. (Ja hoor Marianne hij heeft er aan gedacht). Maar toen hij belde wilde we net gaan slapen en we zouden het wel later afhandelen. Nu komt Mohni er nog heel even bij zitten en krijgen wij de kroepoek. Het is nog even gezellig, maar we moeten de avond toch afsluiten. We rijden terug naar Graha, gillen nog even welterusten naar Ton en Jeanne voor hun laatste nacht en na nog even brood gehaald te hebben bij de kleine minimarkt gaan ook wij naar huis.
Maandag 15/2
Marijke
Vandaag vertrekken Ton en Jeanne weer naar huis. Chuck belt al met de vraag hoe laat we moeten gaan. Chuck is de chauffeur want Mus is ziek. Wel gemakkelijk dat we altijd een reserve chauffeur hebben. Tien uur rijden we voor bij Graha, waar Jeanne en Ton al klaar zitten. Samen met Eful brengen we ze weg. We drinken nog even wat op het vliegveld, maar dan moeten we toch echt afscheid nemen. We hopen dat ze een fijne tijd hebben gehad hier, ondanks het feit dat hun vriend Henro niet kon komen. Op het moment van vertrek regent het pijpestelen. Lombok huilt bij het afscheid. Wij rijden terug en stoppen even bij de cementwinkel en bestellen acht zakken voor de school in Duduk. Daarmee kunnen ze dan de sportvloer herstellen, zodat die kindervoeten een gladde vloer krijgen om te sporten. Joep brengt me daarna naar Graha. Ik ga lekker zwemmen en Joep gaat naar de kapper in Ampanan. Jaaaa, Joep is naar de kapper geweest. Nog even geduld en dan zien jullie wat er gebeurd is ha-ha. Ik geniet even van de heerlijke rust en het lauwe water. Bij Graha is alles veranderd. Veel vreemde gezichten en men is druk bezig met een grote paal  om het dak van het restaurant te plaatsen. Als Joep mij op komt halen, hoort hij dat er dus een camera geplaatst is richting zwembad. Ook in het restaurant en diverse anders plaatsen. 5 in het totaal. De beelden worden doorgestuurd naar Soerabaya, zodat de nieuwe eigenaar kan zien of de mensen ook werken, maar ook heerlijk kan kijken naar de toeristen in schaars geklede versie. Voor ons is dit een beetje de druppel van Graha. Camera's als bewaking prima, maar dit tast de privacy aan van de gasten. Wij gaan voor onze gasten en sponsors kijken naar een ander hotel. Meer klantvriendelijk en minder nieuwsgierig!! We gaan naar huis, waar een half uurtje later weer een jongedame komt voor een foto. Het is waarschijnlijk de laatste voor deze periode. Adi is vanmorgen met Marian weer op pad geweest voor de naai opleiding van Mariam. Ja hoor, ze gaat in maart beginnen met een cursus. 2 dagen in de week. We zijn echt enthousiast en benieuwd wat hier uit gaat komen. Ook worden we langzaamaan een beetje weemoedig. Onze dagen vliegen voorbij. Het begint weer te regenen, maar we zitten lekker samen te kletsen, dus het boeit niet. Na de bui besluiten Joep en ik om Jos en Jelka te gaan zoeken. Deze twee jonge mensen kennen we alleen via de mail. Zij zijn bezig om de school Duduk Atas mee op te zetten. Deze school is alleen bereikbaar via een wandeling van anderhalf uur en ligt boven in de bergen. We vinden de opzet van hen erg leuk. Ze verkopen in Nederland T-shirt met tekeningen van de kinderen van Duduk op het shirt gedrukt. We weten via Taumi dat ze bij Batu Bolong logeren en gaan daar even kijken. De receptionist zegt dat ze zijn gaan wandelen. Ik gris nog gauw even een brochure van de receptie af. Ja, ja we kijken meten hoe het hotel is. Nou, de locatie is prachtig en als we richting strand lopen om Jos en Jelka te zoeken, zien we ook een prachtig zwembad aan de strandzijde. Op het strand worden we naar links verwezen en daarna naar rechts. We gaan maar een stukje lopen en waarempel bij café Alberto zitten een blond meisje, een Indo jongen en nog een jongen. Jos, Jelka en Dimitri. We maken even kennis en meteen wordt er volop gekletst samen. Wat een leuke mensen, wat zijn ze gemotiveerd, heerlijk gewoon. Taumi, uit onze kampung, die hen helpt, komt er ook nog even bij zitten. We geven Jos en Jelka een envelop, namens de Keg uit Venray. Duduk Atas is een dependance van de school in Duduk, waar we vanmorgen nog de cement hebben laten afleveren. De school op de berg kan niets doen met sportspullen, de ballen rollen zo van de berg af ha-ha, maar ze zouden dolblij zijn met muziekinstrumenten. Nou Jos en Jelka, het begin is gemaakt. Omdat ons de tijd  ontbreekt om zelf te gaan kijken en dit af te handelen, geven we Jos en Jelka een envelop en zij beloven ons om foto's te maken van deze aktie. Goed zo, weer wat afgehandeld. We zijn nog lang niet uitgepraat, maar we hebben ze zomaar overvallen. We spreken af dat ze morgen met z'n drieën naar onze kampung komen rond een uur of vier. Dan hebben we in ieder geval nog een avond om bij te kletsen. Wij crossen snel naar Senggigi voor een hapje en dan terug naar huis. Het is weer mati lampu. Nu zo om de twee dagen. Het wordt erger in plaats van minder. In het donker kletsen we weer lekker op de beruga met onze lieve buurtjes, tot om half elf het licht aanfloept. Dat gebeurt trouwens ook iedere keer later. Wij gaan in ieder geval nog even kaarten. Nu kan het nog. We houden het vol tot half een en dan zijn we bekaf. Ja natuurlijk, het middagdutje gemist.
Dinsdag 16/2
Joep
Na het ontbijt snel op het motortje naar Bidy Tours voor de tickets te regelen aankomende donderdag naar Bali. We hadden dit gisteren op het vliegveld willen doen maar daar had "Trigana " geen loket en om helemaal naar Mataram te rijden zagen we niet zitten. "Merpati " zien we ook niet zo zitten omdat veel van hun vluchten niet gaan en je op het vliegveld dan kunt gaan zitten wachten op een volgende vlucht van hen.  Van "Trigana Air" zagen we op de dag dat we Ton en Jeanne weg hebben gebracht dat er een vliegtuig een noodlanding had moeten maken omdat er een motor was uitgevallen. En wel in Kalimantan. Gelukkig geen persoonlijke letsels. En vandaag een verslag op tv van het verliezen van een uitlaat van een toestel van "Garuda", boven op een huisje en ook geen persoonlijke ongelukken. Och ja, als je tijd gekomen is ga je toch en dat kan overal gebeuren. Een van onze lijfspreuken gedurende deze 4 maanden is "Sabar "oftewel "Relax ! ". Als we van Bidy terugkomen beginnen we aan het grote karwei, het poetsen van ons huisje, en al snel loopt het water in straaltjes van ons af. Nee, niet het sopwater maar het (luie) zweet. Ook daar komen we overheen en nemen ons even de rust totdat we worden geroepen door Adi dat het eten klaar is.
Marijke
Ja, de laatste keer in de kamer van Adi en Mariam op de grond, heerlijk met de hand al dat lekkers in je mond stoppen. Toch zijn we niet echt weemoedig. Het is immers maar 7 maanden en dan zijn we er weer. Na het eten, weer het heerlijke bakkie koffie en praten, praten, praten. Plotseling zegt Adi, het is kwart voor vier. Jos, Jelka en Dimitri komen tussen vier en vijf. Gauw naar huis en water koken. Een huisvrouw in Indonesië heeft altijd gekookt water klaar staan voor koffie en/of thee. Ik ga met Mariam op de beruga wat kletsen en even later komen onze vrienden aanwandelen. We pakken de laptop erbij en laten wat foto's zien en verder kletsen wij die drie gewoon de oren van het hoofd. Maar schijnbaar vinden ze het leuk, want ze blijven gewoon zitten. De broer van Taumi komt ook nog even aan. Blijkt dat die jongen een dansleraar is voor traditionele dansen en dat wisten wij dus niet. Nou hebben we weer wat om naar uit te kijken in oktober, want dat wil ik zien. Met zijn vijven lopen we naar Senggigi en gaan bij Angel een hapje eten. Dat is een fijne rustige plaats, waar je lekker kunt kletsen. En zoals ik met Jos in een eerder mailtje had afgesproken, kunnen we daar ook samen een biertje drinken. Nou dat houden we dus vol tot een 01.00 uur. Maar gezellig. We hebben leuke gesprekken en ze hebben ook kritische vragen. Jelka wil graag weten hoe je met tegenslag omgaat. Nou de eerste keer, is het heftig, maar je wordt iedere keer sterker. Ik besef plotseling dat Lombok net een kind van me is. Het kan super lief zijn, doet de stomste dingen, het kwetst me regelmatig, maar ik blijf er onvoorwaardelijk van houden. Terwijl de kampung al bijna wakker wordt duiken we moe en voldaan ons bed in.
Woensdag 17/2
Marijke
Ieks, immigratiedag!!! Hoewel we uiterlijk vrij sabar (relaxed) lijken, rijden we toch met enige spanning, samen met Adi, richting immigratie. Bij de school in Duduk, stoppen we even om te kijken of de cement aangekomen is. En ja hoor, de zakken liggen klaar. Een van de leraren die er de vorige keer niet was, zegt heel verontwaardigd: "Ja, maar het zijn er maar acht en we hebben er minstens 10 nodig". Joep reageert meteen: "Dit is precies wat jullie besteld hebbenn en zelfs 1 zak meer". Het schoolhoofd begint een discussie met deze leraar en ze zeggen sorry en zullen het zelf verder oplossen. Ja, was weer leuk. Nu op naar immigratie. We lopen naar binnen, half lachend, zo van wat voor feestje zal het nu weer worden. De man die ons steeds geholpen heeft, zien we niet, maar een aardige stagiaire krijgt van ons de bon cq. rekening en zegt: "Wait a minute". Die "minute" duurt dus precies 60 "minutes". Onze jongen is inmiddels trouwens gearriveerd en heeft ons ook al lachend begroet. Ja, ze beginnen ons hier te kennen. Maar om even terug te komen op het verhaal. We waren dus aan het overwegen hoe lang een "minute" zou duren en of we op de balie zouden afstappen. Maar daar steekt de jongedame, tot onze grote opluchting, twee paspoorten in de lucht en roept ons. Yes, we kunnen weg. Toch een beetje wrang, toestemming hebben tot 19 maart 2010 en morgen vertrekken. Maar onze paspoorten hebben we gelukkig. Onderweg naar huis, stoppen we nog snel om afscheid te nemen van Izaak, Ayu en Nathalie. Terwijl we daar zijn belt Mohni, vanuit gili Air. Hij belooft om ons even te sms'sen als ze terugkomen. Dan kunnen we ook even afscheid nemen van de club van Mohni, want weggaan zonder afscheid van de leuke, lieve mensen is onvoorstelbaar. Terug naar huis, even een welverdiend kopje kopi tubruk en dan aan de slag. Wat gaat mee, wat blijft hier. Ja, alles mee terug nemen is natuurlijk onzin, als je in oktober weer hier bent. De koelkast leeg maken, de laatste etenswaren naar Mariam. Nou snel een wasje doen. Het is een vervelende klus en al snel druipen we weer van het zweet. Even lekker mandiën en dan een half uurtje de ogen dicht. Dat lukt wonderwel, aangezien we behoorlijk laat erin lagen gisteravond. Oke, weer opstaan en verder met die vervelende klus, dan nog even het verslag bijwerken, want morgen gaan we dit laatste verslag vanuit Bali versturen. Ja, inderdaad het laatste verslag. Wij gaan nog twee weken naar Bangkok, maar dat is even voor ons en heeft niets met Lombok of het project te maken. Na iedere dag braaf ons verslag in te tikken, geeft het ook wel even rust. Natuurlijk zijn we nog via de mail bereikbaar en zullen die dagelijks even checken, maar de verhalen op vrijdag zullen jullie hierna moeten missen. Als we thuis zijn, zullen we natuurlijk nog even een nawoord schrijven, waarschijnlijk met handschoenen en dikke jassen aan. We zullen toch echt proberen in Thailand wat zon in te pakken, na al die verhalen over de kou in Nederland. We gaan richting Pos Ronda, aangezien Mohni met zijn team zo kan komen. Ik vraag het even na bij Opan. Hij vermoed dat het wel zeven uur wordt. Joep staat nog even met Zul (een vriend van Wally en Ine) te kletsen en we maken nou gauw een foto van hem. Dan rijden we samen maar even naar Batu Bolong. Het hotel ziet er erg goed uit en we denken een alternatief gevonden te hebben voor Graha. We weten niet wat er allemaal bij Graha gaat gebeuren, maar wij kijken voor de zekerheid verder. We proberen een soort korting te regelen bij Batu Bolong voor onze sponsors, maar de meneer begrijpt het niet helemaal. We spreken af dat Eful volgende week even terug komt om alles uit te leggen en te bespreken. Terug naar het kantoor van Mohni en daar is de club. Wakdi is al weg, maar voor de rest is het team compleet. Mohni zit met een klant bij Berry, dus die laten we even met rust. We hebben een heerlijk gesprek met Umpuk, die vertelt hoe hij bij Mohni terecht gekomen is. Eli, het jongere broertje van Mohni, blijft me plagen en wenst me voor Nederland alvast selamat dingin (gelukkige kou) toe. We gaan toch maar heel even Mohni storen, want dit gaat allemaal te lang duren. Hartelijk nemen we afscheid tot oktober. Wat een heerlijke club mensen. Mohni mag zich gelukkig prijzen met zo'n team. We gaan naar Kayu Manis voor ons laatste diner en even afscheid nemen van Berry de eigenaar. Hij verontschuldigt zich meteen, want het is druk en hij heeft weinig tijd. Lachend zeggen we dat hij blij moet zijn dat het zo druk is. Geweldig toch. Terug naar de kampung, even de kamers regelen voor de familie Geurts in Augustus bij Bumi Aditya en dan naar Cuk en June. We komen net van tafel af, maar June heeft een bord ketang goreng gemaakt, speciaal voor Joep. Die is nog even druk bezig om samen met Cuk de laatste foto's op de laptop van Cuk te zetten, zodat hun gegevens ook kloppen als we weg zijn. We nemen nog een paar frietjes, maar we moeten ook nog naar Boung. Sareah slaapt inmiddels, maar weer een bak koffie en nog even napraten met Boung en Zackie (Belo). Ik heb eindelijk zijn echte naam, officieel Maliki, maar hij noemt zichzelf Zackie. Ik heb maar niet gezegd wat dat in het Nederlands betekent, want hij is zo'n ontzettend aardige jongen. Hij snijdt prachtige dingen uit houtstronkjes en is een echte artiest. Nu gaat hij iets maken van koraal met zilver. Dit wordt misschien iets voor ons voor de toekomst. We vragen hem om voor oktober iets te maken. Dan naar huis, waar er twee op de beruga, half slapend liggen te wachten. Half elf is het inmiddels, maar kaarten zouden we en dat doen we ook. Weer koffie erbij, ja nu blijven we zeker wakker en dan weer ons heerlijke oude kaartspelletje pesten. Ondanks dat we allemaal een beetje balen, wordt het weer vanouds lachen, gieren brullen en Joep en Adi tegen elkaar moeten afkaarten. Het leuke is dat Mariam en ik vanmiddag samen hadden besproken dat Mariam moest winnen, ik tweede en Adi en Joep afkaarten voor de resp. derde en vierde plaats. Het komt precies zo uit, alleen moeten Adi en Joep drie keer afkaarten, aangezien ze allebei de zaak bedriegen waar het maar kan, maar het is wel lachen. Veel te laat gaan we slapen, maar och dat halen we in Bali wel in.
Donderdag 18/2
Marijke
Ja, en daar is ie dan, de afscheidsdag. Om zes uur zijn we wakker en nog geen kwartier later staat Ani aan de deur. Ze moet naar school, maar neemt nog gauw afscheid, even slikken en dan weer verder en ontbijten. Daarna staat Sareah met Ana voor de deur. Ook ons meisje moet naar school en komt nog even aan. Wat heb ik hier een hekel aan, maar het moet. Veel te vroeg hebben we alles klaar staan, maar ja wat moet je anders doen. Bezig blijven is de beste remedie op zo'n dag. Nog gauw de mail checken, bed afhalen, laatste was verzamelen. Die doet Mariam voor ons. Dan gaan we maar op de beruga zitten bij Adi en Mariam. We kletsen maar een beetje en halen nu al herinneringen op. We blijven maar herhalen dat zeven maanden zo om zijn. Eindelijk is het tegen tien uur en komt Mus met de bemo. We laden de spullen in en lopen naar het huisje van Sareah. Onderweg afscheid van Sane en nog veel andere vrouwen. Bij Sareah beginnen de eerste tranen omhoog te komen. Ik vind dit zo moeilijk. Door naar June, waar ook weer de nodige vrouwen zitten. Al die hartelijkheid is zo moeilijk nu. Maar vlug de bemo is en samen met Eful, Cuk, Boung, Adi en Mariam en Mus als chauffeur gaan we naar het vliegveld. Deze keer geen drankje samen, je stelt het moeilijke moment alleen maar uit. Dan de laatste knuffels. Bij Mariam en Adi gaat het natuurlijk helemaal mis. Wat zijn dat toch geweldige mensen en wat zullen we ze missen. 4 maanden hebben we al lief en leed gedeeld. Geen onvertogen woord, geen enkele onenigheid, alleen maar genieten van elkaars gezelschap. In tranen wordt er weer ingecheckt en gaan we gauw een bakkie troost halen en een peukie roken. Moet even. Na een klein uurtje kunnen we instappen. Trigana heeft ons ingedeeld bij IAT (Indonesian Air Transport). Ook goed en keurig op tijd vertrekken we naar Bali. Bali valt over ons heen. We zijn er helemaal niet meer aan gewend. Na de rust en vriendelijkheid van Lombok is dit wel heel erg heftig. Al die drukte en mensen die halfnaakt, bier drinkend, rondlopen. De verkopers die opdringerig op je afkomen. Wat zijn we verwend de afgelopen maanden. Wat was het puur en mooi. Hier kunnen we weer wat wennen aan de moderne tijd met alle nadelige dingen die erbij horen. Bangkok is nog erger. We slenteren maar wat rond en voelen ons allebei ontheemd. Och het went wel weer, het kost alleen wat meer tijd. Als we aan ons avondeten zitten, belt Adi. Ze missen ons, shit wij hen nog meer. Joep en Adi praten even bij en ik denk weemoedig terug aan die heerlijke tijd. Als we 's avonds gaan slapen, genieten we, eerlijk is eerlijk, van de airco en weer van het warme water wat uit de kraan komt, maar we missen het geluid van de koebellen, de kippen, zelfs van de huilende kinderen van de achterburen. Och, we gaan in oktober terug.

Lieve mensen, dit was het verhaal van vier maanden Lombok. We waren zelf erg benieuwd hoe we zo'n lange tijd zouden ervaren, maar het voelde nog te kort. Erg he. Maar we weten nu dat we de juiste keuze gemaakt hebben, zomer in Nederland en winter in Lombok. Twee plaatsen waar we ons helemaal thuis voelen. Oke, het gemis van ons kleinkind, de kinderen en dierbare vrienden was groot, maar wat hebben we er veel voor terug gekregen. Nu andersom gaan we de geweldige vrienden van Lombok missen. Dit hoort erbij als je voor zo'n leven kiest. Als we terug zijn in Nederland zullen we jullie nog even bijpraten en de sponsors krijgen dan uiteraard allemaal een persoonlijk mailtje met foto van hun kind(eren).

Veel liefs en heel veel warmte van die twee van de kampung!




 

Vrijdag 12 februari 2010

Vrijdag 5/2 vervolg...
Marijke
Na publicatie dus weer wat rust. Ik wil vanmiddag nog even bij Sareah aangaan, maar wacht tot na vier uur. Dan is het iets koeler. Maar dan staat Adi voor de deur. Er is een moeder met haar zoontje, die op de foto wil. Dit manneke gaat in juni naar de lagere school. Tevens is er nog een moeder met haar grote dochter die op de universiteit zit. Deze dame wil graag een interview met ons houden. Ze heeft al heel veel lef nodig gehad om hier te komen, dus heeft ze haar moeder maar mee gebracht voor extra ondersteuning. Een vriendin van haar heeft een vragenlijst gemaakt en die is voor mij. Joep krijgt een vragenlijst van de dame zelf. De vragen zijn niet zo heel gemakkelijk. Ik krijg van die hele leuke vragen zoals: Are you a housewife? De volgende vraag geeft aan dat ik dat ben, want die luidt: Do you like to be a housewife? Allemaal vragen die mijn ego bijzonder strelen, dat snappen jullie wel. Joep krijgt vragen als, What is your job? What is your celebration????? Na lang doorvragen komen we er achter dat de vraag moest zijn: What is your occupation? Leuk toch, zo'n interview. Het is al met al te laat om daarna nog naar Sareah te gaan. Och dat doen we morgen wel. We krijgen tussen door nog een telefoontje van Jeanne en Ton, die ons uitnodigen om samen te gaan dineren. Leuk, doen we. Tegen acht uur gaan we naar Graha en vervolgens met z'n vieren naar Bumbu, waar het eten prima smaakt en we nog hele gesprekken hebben over het wel en wee in Indonesië. We zien veel en denken vaak oplossings gericht, maar beseffen dan weer dat dit Indonesië is en de oplossingen vaak op een andere manier moeten komen. Alles heeft tijd nodig hier en vaak ook generaties (zoals het afvalprobleem) om te veranderen. Als de bewustwording er maar is, dan is er al veel gewonnen. Tussendoor heb ik ook even Jackie gesproken. Een van de horlogeverkopers die zijn zoon ook graag naar de Belindo school wil hebben. Ik heb hem de regels uitgelegd en geadviseerd om toch maar te proberen om zijn zoon aan te melden. Hij schijnt dit vorig jaar al geprobeerd te hebben en toen is zijn zoon uitgeloot. Toch moet hij het maar weer proberen en wie weet gaat dit wel lukken. Aangezien hij alleen maar een uniform (300.000 Rph) hoeft te betalen en de rest helemaal gratis is, vinden wij dat hij dit zelf kan bekostigen. Hij heeft ook ondersteuning van Jan en Dinega gehad, dus dat moet lukken. Zijn jongere zoon, die komend jaar naar de Junior high school gaat, hebben we wel in ons project opgenomen en we hebben waarschijnlijk ook al een sponsor voor deze jongen. Al met al weer een productieve dag.
Zaterdag 6/2
Marijke
Na de normale dagelijkse beslommeringen, ga ik even bij Sareah langs. Even bijkletsen. Maar op de beruga zit Boung en Rian, en Sareah blijft naar de keuken rennen. Even later zit ik weer aan de koffie en tempe goreng. Hoe krijg ik dit er ooit uit ha-ha. Ze lacht dan zo lief en zegt met volle overtuiging: "Marieke makan". Iedereen die Sareah kent, weet dan dat je niks meer te zeggen hebt. Ik vraag wanneer Ani thuis komt, want vandaag is weer Engelse les en ik heb de vorige week geleerd, dat ik dat met mijn beperkt bahasa Indonesia niet red. Ze is om twee uur thuis dus dat moet lukken. Tegen twaalven ga ik naar huis en Joep en ik bekijken het weer. Het regent, maar dit noemen ze "grimis". Dat wil zeggen dat het een kleine regenbui is en geen plensbui, dat is hujan. We worden om half twee op een school in een gebied in Gunung Sari verwacht en besluiten het er maar op te wagen. De regen valt mee en redelijk droog komen we op de school aan. We zijn hier op verzoek van een leraar van Belindo, maar hier zijn we de bezichtiging van de dag. Alle leerlingen komen op ons afgestormd en blijven dan op twee meter afstand met grote ogen staan. De meest moedige duwen een ander kind onze richting uit, die dan verschrikt terug deinst. Ik voel me als een exotisch dier in de dierentuin, aangestaard door vele, vele ogen. Wij zijn, zoals gewoonlijk, toch weer te vroeg. Nog steeds geen Indonesische tijd gewend en mogen in een kantoortje op de leraar wachten. Daar komen we in een gesprek met een man die vroeger bij Pondok Senggigi gewerkt heeft. Dat was ons eerste hotel hier en we hebben veel gemeenschappelijke kennissen uit die tijd. Alleen het vervelende is dat naast die man een jongen is gaan zitten, die me aan blijft staren alsof ik een buitenaards wezen ben. Als de leraar aankomt gaan we naar de klas. Die gilt bij binnenkomst, maar dat blijkt zo te horen. Ze schreeuwen iets van Salum maleikum als begroeting. Maar het klinkt rommelig door elkaar. De leraar vertelt dat deze kinderen nauwelijks Engels spreken, maar dat ik maar de les moet overnemen en hij zal vertalen waar nodig is. Daar sta ik dan weer. De deur en ramen zijn bedekt met andere kinderen, die willen kijken. Ik begin met Joep en mij voor te stellen. Terwijl ik dat doe gaat de leraar even weg en met wat Sasakwoorden hebben we dan toch even een heel leuk contact met de kinderen. Ik doe het lachend en stiekum, want op school mag geen Sasak gesproken worden. Het wordt iets rustiger en we beginnen met het in het Engels tellen van mijn rasta haren. Dat werkt iedere keer. We doen de dagen van de week en nog wat andere dingetjes, maar dat is mijn voorraad op. De leraar die inmiddels terug is, zegt verder ook geen woord en vertaalt alleen iets als ik er hem uitdrukkelijk om vraag. Dit werkt dus niet. Na drie kwartier zeg hem dan ook dat hij de les weer mag overnemen en wij moeten gaan. Als ik geweten had dat ik een les moest doen, had ik ons schoolboekje meegenomen. Dat geeft iets meer houvast. We rijden door de grimis weer naar huis. Bij de beruga van Boung, houdt hij ons tegen. Ani komt er even bij en zegt dat ze te moe is om de les van vier uur te doen. Ja, dan houdt het op. Ik had net vanmorgen zitten te vertellen bij Boung, dat het mij niet lukt om de les te doen. Je moet gewoon Indonesisch kunnen spreken. Dat heb ik in het afgelopen uur op de andere school wel gemerkt. Nou dan gaat de les maar niet door. Ik begrijp ook wel dat Ani het erg druk heeft, maar mij lukt het gewoon niet. Eful had het laatst over iemand inhuren voor de Engelse les. Dat zou 20.000 rph per uur kosten. Nou van mij mag het. Dan zou in ieder geval de lessen doorgaan, want een groot aantal kinderen zijn echt gemotiveerd. Het valt niet mee om hier echt iets van de grond te krijgen. Als we thuis even zitten na te praten over de hele situatie, komen Kartini en Sareah aanwandelen. Wat blijkt, we worden uitgenodigd voor zondagavond voor het diner. Joep en ik wilden dolgraag gaan kijken bij al de vrouwen die zondagavond gaan koken voor de honderden mannen die maandag de cementvloer van de moskee gaan storten op de eerste verdieping. Maar ik weet dat Kartini hier al maanden naar uit kijkt, dus we nemen de uitnodiging aan. Ze werkt al weken van zeven uur 's morgens tot elf uur 's avonds en alleen de zondag mag ze uitrusten. Die dag heeft ze hard nodig voor haar huishouding en de was en nu wil ze ook nog dat we komen eten. Ze vindt het ook heel leuk om samen met Sareah een diner in elkaar te zetten en samen fantaseren ze ook al over het menu. Nou morgenavond half acht zullen we present zijn hoor. Even later komt Adi thuis en meteen achter hem aan komt een vrouwtje met haar dochtertje voor aanmelding van de elementry school. Dat systeem begint nu goed te werken. De mensen komen zelf met hun kinderen. Joep zet het meisje op de foto en ik noteer de gegevens. Verlegen nemen moeder en dochter weer afscheid. Adi vertelt van zijn dag. Hij is naar de haven in Lembar gegaan waar een groot cruiseschip een dag aangelegd heeft. Van daaruit worden alle gasten met bussen over heel Lombok verspreid. Narmada, Kuta Lombok, de watervallen enz. De verkopers pikken dan enkele bussen eruit en gaan daar achter aan. Ja, ze moeten wat verdienen. Adi heeft bijna de hele dag op de brommer gezeten en de opbrengst is de verkoop van zo'n 15 DVD's en 2 horloges. Niet veel, maar hij kan weer even vooruit. We hebben ook nog een leuk gesprek over ons wonen hier samen. We zoeken nog steeds naar de juiste verhouding. Bijvoorbeeld: Mariam wil graag de tuin bijhouden voor ons huisje, maar weet niet of wij dat goed vinden. Ik weet dat de tuin Mariam's afdeling is en vind het prima, maar leg ook uit dat binnen in huis mijn afdeling is, als we hier zijn. Als het aan Mariam lag, poetste ze ook nog iedere week ons huis. Dat is ze ook gewend als we er niet zijn. Maar ze is niet mijn pembantu (huishoudelijke hulp) en ik wil het graag zelf doen. Adi heeft het idee dat ze te weinig voor ons doen, terwijl wij bijna verlegen worden over het feit dat ze zoveel voor ons doen. Erg he. Maar we praten het goed uit en iedereen heeft weer een tevreden gevoel. Een ding is zeker, we hebben de juiste keuze gemaakt. Samen wonen met Adi en Mariam was en is de beste oplossing. Ze voelen als familie en we zijn ontzettend hecht samen en kunnen echt over alles praten. Dat voelt goed. Als ik even later de mail controleer, lees ik een mailtje van een Nederlander die hier in de buurt woont. Hij heeft een laptop over en we mogen  hem gratis af komen halen. Geweldig toch. Joep belt even het telefoonnummer wat erbij staat en om half zeven rijden we even naar Green Valley, het gebied aan de andere kant van de berg. We vragen of we de naam van hem en zijn vrouw mogen vermelden, maar dat vindt hij niet nodig. Hij had de laptop voor iemand in orde gemaakt, maar die had inmiddels een andere en zei: zoek er maar een goede bestemming voor. Nou dat was het proyek dus. Ook biedt hij aan dat de jongens hem altijd mogen bellen als er iets met de laptops aan de hand is. Nou dat is niet tegen dovemans oren gezegd. Geweldig gewoon!! We bedanken hem hartelijk en rijden met de aanwinst naar huis. Daar is het inmiddels weer mati lampu (geen stroom) dus de laptop kan niet uitgeprobeerd worden. Dan maar op pad voor avondeten. Op naar het nieuwe restaurantje, waar we genieten van het eten. Ja, de kok/eigenaar weet hoe het moet. Dan gaan we door naar de Chinese winkel voor wat inkopen die meegaan naar Nederland. Ja, langzaamaan komt de einddatum in zicht. Als we thuiskomen, probeert Joep nog even de laptop uit, maar krijgt hem niet aan de praat. Morgen maar even een mailtje sturen.
Zondag 7/2
Marijke
Een heerlijk rustig dagje. Tegen de middag komen Ton en Jeanne even langs. Ze zijn bij Adam op bezoek geweest. Adam is de jongen die de sleutelhangers en pennen maakt. Hij heeft vol trots zijn "Holland" house laten zien. Alle stenen tot nu toe zijn door bestellingen van Nederlanders gekocht. Aan de foto's zien we dat de bouw zo langzaam gaat dat er al weer onkruid tussen de stenen groeit en het meer een ruine dan nieuwbouw lijkt. Maar hij is er trots op en het is helemaal van hemzelf en daar mag je trots op zijn. Jeanne voelt zich niet helemaal fit en houd zich heel rustig. We drinken samen een kopje thee, maar dan wil ze weer graag naar huis. Joep en ik doen het de hele dag rustig aan en dat bevalt heerlijk. Ik kijk al langzaamaan de spullen na. Wat nemen we straks mee en wat blijft er hier. We hoeven natuurlijk niet alles weer mee terug te nemen en dat is wel zo makkelijk. We kunnen nog wat aan de administratie doen van het project. Het begint er goed uit te zien. Als alles zo door gaat krijgen we alle kinderen onder de pannen. Ook de 3 scholen hebben hun ondersteuning gehad en we hebben besproken om de school Duduk Atas, een school die eigenlijk een dependence is van de school in Duduk, ook te helpen. Deze school is alleen bereikbaar met een fikse wandeling van anderhalf uur. De school wordt langzaamaan opgebouwd met behulp van Jos en Jelka. Een jong stel uit Rotterdam. Sportspullen geven, heeft niet zoveel zin. De ballen zullen constant van de berg afrollen ha-ha. Maar Eful heeft het even nagevraagd en we denken dat we ze erg blij kunnen maken met muziek instrumenten. Jos en Jelka komen 13 februari hier aan, dus we kunnen ze nog net het goede nieuws vertellen. Dit alles gaat vanuit de bijdrage van school De Keg uit Venray. Ik denk dat ze verbaasd zullen staan, hoeveel we met het geld kunnen doen en het is nog lang niet op. Om half acht worden we bij Eful en Kartini verwacht. Als we daar aankomen zitten Ton en Jeanne al gezellig met Eful en Boung te kletsen. De dames zetten alles klaar. Nou en dan mogen we aanvallen. Jeanne doet het rustig aan, maar proeft van alles een beetje. Ik zit te genieten. Natuurlijk hebben ze mijn favoriet klaar gemaakt, urab-urab. Groentemix met kokosnoot en chili's. Er zijn twee soorten vis, heerlijke kip en tempe goreng. En als toetje, jammie jammie, Durian. Ik geniet. Het eten hier is voor mij geen straf en ik kan er echt van genieten. Straks weer achter de gekookte piepers. We praten nog een hele poos na, natuurlijk over het project, en dan komen Eful en ik bij dezelfde jongen terecht. Rian. Daar hebben we raar maar waar niet eerder aan gedacht, omdat hij op een kamer woont bij Boung. Rian is een jongen die al vier jaar bij Boung op kamers woont. Hij studeert, heel fanatiek, Engels aan de universiteit, Nederlands van een andere leraar en Japans vanaf een cassette. Tot voor een paar maanden terug bekostigde hij alles met een baantje in een restaurant. Daar is hij op een oneerlijke manier weggestuurd, terwijl hij al zo weinig betaald kreeg. Hij heeft een nadeel hij is super verlegen en hij heeft weinig zelfvertrouwen, maar oh wat is hij slim. Hij komt van Flores en is katholiek. Eful vindt dit ook een belangrijk punt. Ik vind geloof geen item voor de opleidingen, maar Eful zegt dat het project daarmee toont geen enkel verschil te maken. Ja, Rian opnemen in het project is iets wat ik heel graag wil. Als iemand het verdient dan is het deze jongen. Hij zit nu het eerste jaar op de universiteit, maar dat weet ik niet helemaal zeker. Ja, deze jongen helpen zou geweldig zijn. Daar gaan we voor. Zelfs Boung, die zich normaal bij de projectplannen wat achter houdt, vindt dit een geweldig idee. Hij vindt Rian zo aardig en daarbij is die knul ook nog super beleefd en studeert ontzettend hard. Genoeg reden om die jongen te helpen. Daar gaan we dus snel een foto van maken. Daarna lopen we met Ton en Jeanne, richting de moskee. Daar achter wordt door een heel stel dames, in gigantisch grote pannen, gekookt. Morgen komen immers honderden mannen helpen bij het storten van de bovenverdieping van de moskee. Pannen vol rijst en pannen vol met scheuten jonge bananenboom. Bumbu wordt gemaakt van honderden chili's, knoflook en rode uien. Het sap van vele, vele kokosnoten voor de saus. De vrouwen kwebbelen er lustig op los en soms versta ik iets. Ze gaan door tot het klaar is en dat kan wel een uur of twee vannacht worden. Ik ben Jeanne en Ton kwijt en hoor van Joep dat ze al zijn vertrokken. Jeanne zal toch niet helemaal fit geweest zijn. We zien Chuck bij de moskee zitten. Hij ziet er vermoeid uit. Heeft de hele week alles georganiseerd voor morgen. Morgenvroeg wordt er gewerkt door mannen van Mangsit, Kerandangan, onze kampung en militairen uit Mataram. Morgenmiddag komt het team uit Senggigi, Duduk en Batulayar met nog steeds de mannen uit onze kampung. Ik ga beslist kijken. Het lijkt me een fantastisch gezicht. Alle mensen doen dit trouwens gratis, omdat het werk aan de moskee is. Ook het eten is door alle mensen van de kampung gezamelijk betaald. Dit samen opbouwen aan iets voor het dorp, was vroeger in Nederland ook heel normaal. Daar zou je nu jammer genoeg niet meer mee aan kunnen komen. Ik heb bewondering voor deze manier van samenwerken en dit gaat verder dan de eigen kampung en men is trots om te kunnen helpen.
Maandag 8/2
Marijke
Vandaag is de grote dag. Joep gaat al meteen na het ontbijt kijken en ik even later na de was (zonder ongelukken dit keer) ook. Het is ongelooflijk, mensen en nog eens mensen. Emmertjes cement worden doorgegeven, 2 betonmolens staan onafgebroken te draaien. Ook zien we veel militairen en zelfs de politie werkt mee. Man aan vrouw of man, emmertje na emmertje naar boven. Joep maakt de nodige foto's en ook Annette onze bovenbuurvrouw is volop foto's aan het maken. Het regent, maar het werk moet door. Het wordt een grote modderpoel. Tegen twaalven vertrekken de militairen en even later gaat Joep even naar huis en loop ik met Annette naar de bovenverdieping van de moskee. Daar roept een van de jongens: "he babu Belanda, mau tolong? (he, oma van Nederland, wil je helpen). Nou ja dan help je toch even mee en zo sta ik op de eerste verdieping emmertje na emmertje cement door te geven. Al gauw zijn mijn voeten ook van cement en druipt het zweet van me af, maar ook de regen. Mijn linker hoorapparaat krijgt een druppel regen en valt uit. Jammer dan, ik ga toch nog maar even door. Je krijgt een kick van dat werk, waarbij iedereen helpt en de grapjes je links en recht om de oren vliegen. Dit voelt geweldig. Mijn buurman neemt het niet zo nauw met de emmer en geeft die zonder te kijken aan me door. Zo zit dan ook mijn buik onder het cement. Och, tidak apa apa. Even later zie ik Ton, die ook al voor de tweede keer komt kijken, op de trap naar de bovenste verdieping ook meewerken. Onze lijn wordt later onderbroken omdat menigeen gaat eten. Dan stop ik ook maar. Beneden gekomen, wordt me door iedereen eten aangeboden. Nee hoor, bewaar dat maar voor de mensen, die hier vandaag uren bezig zijn. Ik loop smerig en wel richting huis en vind Joep bij June op het stoepje. Hij barst van de tandpijn en samen lopen we terug naar huis. Buiten bij de kraan van onze "wasmaschine" spoel ik de ergste troep weg en daarna gauw binnen mandieën. Alle spullen gaan gelijk in een emmer water, want die zien er behoorlijk smerig uit. Joep en ik eten wat en na een uurtje gaan we weer kijken. Nu zijn de andere dorpen gekomen om te helpen. Het is een drukte van belang. Ik kan hier uren naar kijken. Ook zie ik de jongens van het eerste uur wegzakken, maar ze gaan door en geven niet bij. Om vier uur horen we dat ze nog niet de helft klaar hebben en het moet af. Dat wordt dus nachtwerk. Het zal zwaar worden, want vanavond komen de andere dorpen niet meer helpen en moet het door eigen mensen gedaan worden. Diep respect voor de klus die hier geklaard wordt. We gaan even eten en boodschappen doen. Joep heeft zin in een piza, dus gaan we naar Alberto's. Daar zitten we voor de eerste keer op het strand te dineren. De ondergaande zon is prachtig en we beseffen dat we die niet vaak vanaf het strand gezien hebben. Dan door naar de supermarkt voor brood en koffie. Veel verkopers wonen in onze kampung, want het is extreem stil op straat. Er zijn bijna geen verkopers te zien. We gaan terug naar huis en Joep gaat even liggen. Hij heeft nog steeds last van zijn kiespijn. Ik ben benieuwd hoe dat afloopt. Tegen negen uur gaan we weer kijken. Er is net een nieuwe groep mensen gehaald in Gunung Sari. 60 nieuwe mensen, met gelukkig nog energie. Het is een genot om te zien. Ook Ton is weer present om dit unieke schouwspel te bekijken. Sinds vanmorgen zeven uur is er een constante stroom van emmertjes cement naar boven gegaan en nog is het einde niet in zicht. Ik ben wat aan het stoeien met een van de dames. Ik wil haar op de foto, maar zij wil niet. Het gevolg dat ze midden in een grote plas water stapt en wij beiden onder de modder zitten. Zij was al smerig, ik nog niet. Maar we hebben wel lol!!!! Joep en ik kijken en genieten. Er komt een jongen naast me zitten, die vanalles vraagt. Als hij ontdekt dat we een winkeltje hebben, wil hij me vanalles verkopen. Ik vraag hem: wat ben je nou aan het doen? Helpen bij de moskee, of mij wat verkopen. Hij druipt af. Weer een probleem minder. Ton gaat wat eerder naar huis. Jeanne ligt nog steeds ziek in bed en dat is ook geen lolletje. Er zijn tot nu toe 418 zakken cement van 50 kilo gehaald. De laatste lading is vanavond bij een bouwproject geleend. We houden het om 23.oo uur voor gezien. Dan zijn ze dus al 16 uur onafgebroken bezig. Hier kunnen we alleen maar diep respect voor hebben. Er wordt keihard gewerkt en iedereen doet dit vrijwillig. Moet je in Nederland maar eens proberen!
Dinsdag 9/2
Joep
Aangezien we gisteren bijna de hele dag op de bouw zijn geweest besluiten we vandaag te genieten. Allereerst door een lekker ontbijtje bij Graha waar we zien dat er nu een hele andere staf bezig is. Het blijkt dat er gewisseld is onder het personeel. We schuiven aan bij Ton en Jeanne en hebben allevier uiteraard weer heel veel te vertellen. Na het afrekenen gaan we de straat over om ons vertrouwde plekje op te zoeken onder de palmboom en aangezien ik nog steeds kiespijn heb geeft Jeanne me een paar zakjes "Bocasan " een soort mondspoeling wat de pijn iets verlicht. Ton heeft een soort van gel bij zich omdat hij veel last heeft van tandvleesontsteking en dit spul bij hem veel baat heeft. "Corsodyl "genaamd voor de insiders. Schijnt alleen bij de apotheek verkrijgbaar te zijn. Een half uur later heb ik nergens meer last van maar of het nu komt door de Bocosan of de Corsodyl, ik weet het niet. In het water is het goed uit te houden tot Guus belt dat hij even naar de laptop komt kijken. Aangekleed en op ons motortje richting huis waar even later Guus verschijnt die probeert in de "Bios "te komen van de laptop. Helaas krijgt hij het niet zo snel voor elkaar en neemt het ding mee voor het bij hem thuis uit te proberen. Ik rij weer richting verkoeling en langs de moskee rijdende zie ik Cuk en vraag of het dak erop zit. Het blijkt dat ze tot 01.30 uur hebben doorgewerkt en dat toen de cement op was. Ze hadden zelfs nog wat zakken geleend bij een nabijgelegen bouwwerk. Vandaag tegen drieen arriveert er weer een lading cement en dan zal het laatste stuk afgemaakt worden. Wel zal er dan een speciaal hechtmiddel gebruikt worden. Tot gisteravond zijn er in totaal 418 zakken cement van 50 kg. verbruikt. Met de bijbehorende zand en grind is dat dus een aardige hoeveelheid. En dan te weten dat de zakken cement in Nederland maar 25 kg. mogen wegen. Aangekomen bij het zwembad laat ik me weer in het verkoelende water zakken. Nu kan het nog, over enkele weekjes zijn we weer thuis. Tegen 2 uur belt Mohni op met de vraag of we vandaag mee willen naar het in aanbouw zijnde schooltje in Batu Tumpe en die door "Impian Anak" op weg geholpen worden. Tuurlijk, we hadden hem al vaker gezegd dat als hij erheen ging dat we dan graag mee wilden. Aangezien Ton en Jeanne bij ons zitten vragen we Mohni of hij voor hen ook een plaatsje in de wagen heeft. Tijdstip van vertrek 16.00 uur. Na twee telefoontjes van Mohni dat het iets later wordt, gaan we dan toch tegen 17.00 uur op pad en worden we onderweg nog langdurig opgehouden door een ongeluk. Het is aan onze kant van de weg gebeurd en wij staan er nog aardig ver vanaf en we zien alleen maar het tegemoetkomende verkeer doorstromen. Niemand zal het in zijn hoofd halen om dat verkeer te laten stoppen of om het verkeer te regelen dus draaien we ons maar om waarbij we met moeite weer de weg op komen. Ja, dat is ook Indonesië. Via een omweg komen we dan toch in het kleine dorpje en worden we verwelkomd door de zeer enthousiaste mensen van de kleine stichting.  Althans de ouderen, maar we worden ook omringd door tientallen kinderen. Hamdi, die we al eerder hebben ontmoet, heet ons van harte welkom en stelt de mensen rondom hem aan ons voor. Daarna volgt er een rondleiding en zetelen we ons in/op het oude klaslokaal (beruga) en praten onder het genot van een mierzoete Lombokkoffie tot we ontdekken dat de duisternis al heeft toegeslagen. Ja, dit is Centraal-Lombok en we wisten al dat de mensen hier net zoals in Oost-Lombok veel meer motivatie hebben dan in het westen van Lombok. We beloven dat we aandacht aan hun project verder zullen uitdragen aangezien we ons eigen project hebben, maar wie weet op welke manier we ze toch kunnen helpen. Voor uitgebreidere informatie over dit mooie project kun je alles nalezen op de site van onze vrienden. http://www.impian-anak.com of ga naar de link op onze site van Impian-Anak.
Nog onder de indruk verlaten we het gezelschap en keren in de duisternis huiswaarts. Daar horen we dat de klus is geklaard met het dak van de moskee en merken ook dat het ondanks de stroomuitval tamelijk rustig is in de kampung. Ja, iedereen zit nu met stijve spieren thuis van hun noeste arbeid. Gezamelijk met Ton en Jeanne zoeken we een restaurantje op en laten het ons weer goed smaken. Jeanne is al weer een beetje herstellende van flinke darmproblemen en eet een klein hapje mee. Als we tegen half elf weer huiswaarts keren zit Adi op de beruga en vraagt langs zijn neus weg hoe het zit met de elektriciteit. Ik zeg hem met een lachend gezicht dat hij onderweg was en dat we binnen een kwartiertje stroom hebben. Vijf minuten later springen de lampen aan en Adi kijkt me weer verbaasd aan. Dit is al de derde keer dat ik zo iets flik, nou moet ik uitkijken anders word ik nog een medicijnman genoemd.
Woensdag 10/2
Joep
Vandaag emigratiedag. Om 9 uur bestijgen we ons motortje en rijden met Adi voorop naar Mataram. De vorige keer hebben we een grote rode map gekregen waarin 4 door ons ingevulde papieren zaten. We melden ons aan de balie met deze mappen en kregen daar te horen dat er op een formulier een "matrey" moest (zegel). Gelukkig waren we hun een stap voor en haal ik uit mijn beurs 2 zegels die we bij kantor-pos in Senggigi hadden gekocht. Ook kregen we te horen dat we van elk formulier 2 kopieën moesten laten maken, alsmede de indentiteitskaart van Adi en van onze paspoorten de foto met gegevens, 1e visastempel, 2e visastempel en laatste visastempel. Dus op naar een kopieermachine. Beladen met maar liefst 32 kopieën (ja, dit lees je goed) melden we ons weer aan de balie. Daar vernemen we dat het op dit kantoor 3 dagen duurt en op een ander kantoor nog eens 4 dagen. Het bezoek aan het andere kantoor konden we zelf doen (uitzoeken waar) maar het kan ook tegen een extra betaling door hen. We kiezen voor het laatste en krijgen dan te horen dat we nu moeten betalen en het dan de 17e op kunnen halen. Marijke staat erop dat er op briefje dat we meekrijgen vermeld staat dat we betaald hebben aangezien we de faktuur pas krijgen bij het ophalen. Daar word dus gevolg aan gegeven. Zo zie je maar dat de werkelijke kosten van 250.000 Rph per 30 dagen elke keer oplopen omdat er bij een of andere instantie ook nog stempels moeten worden worden gezet. Je kunt dit ook alles laten doen door een "Booker" maar dan betaal je veel meer. Het word tijd dat we een goede kennis krijgen bij de emigratie want dan zullen de perikelen rondom visa in de toekomst sneller verlopen. Voor ons en Adi is dit de eerste keer en we moeten het toch een keer hebben meegemaakt. We verlaten het emigratiekantoor niet voordat we tegen de betreffende beambte gezegd hebben dat we op de 17e het gebouw niet zullen verlaten zonder paspoort, desnoods slaan we daar ons kampement op. Met een lachend gezicht verklaart de beambte dat het waarschijnlijk wel zal lukken op de 17e. We vertrekken de 18e!!! We zullen zien. Buiten gekomen gaan we op weg naar Ampenan voor een bezoekje aan een heuse grote apotheek. Als ik de verpakking laat zien waar met grote letters "Oral B Bocasan" laat zien komen ze met een grote fles Oral B mondwater aan. Het is in mijn ogen duidelijk iets anders en Marijke wil de inhoud vergelijken van de beide producten. Helaas kan ze geen vergelijking vinden met wat er precies inzit. Daarbij is de fles Oral B ook in de supermarkt in Senggigi verkrijgbaar en heel wat goedkoper. Als ik met de gegevens van de tandgel aankom komen zij met een gewone tube tandpasta. Dan proberen we het maar een keer bij een echte apotheek in Bali of Bangkok volgende week. Op de terugweg rijden we nog even langs het gereedschapszaakje van 2 weken geleden want ik ben op zoek naar een schroefje. De ventilator blijft maar op een stand staan en bestrijkt niet meer de hele kamer. Na onderzoek bleek dat een verbinding is uitgelodderd wat waarschijnlijk hersteld kan worden met een schroefje. Gelukkig slagen we in de aankoop van een schroefje en keren we weer huiswaarts waar ik meteen begin met de reparatie van de ventilator, die na 5 minuten weer keurig zijn dienst doet als vanouds. Terwijl ik bezig ben aan dit verslag komen de dames van de massage tevoorschijn, liefst een half uur te vroeg. Helaas is het voor hun de laatste keer en voor ons ook, in oktober zien we wel weer. Na de massage stort ik me weer op het verslag en even later valt de regen er weer met bakken uit. Marijke zit even bij Adi en Mariam bij te praten op de beruga en ze vluchten naar binnen. Mariam stelt voor om de paar aardappels die ze heeft voor ons te koken en zo zitten we al pratend de avond te vullen.
Donderdag 11/10
Joep
Vanmorgen hebben we tamelijk lang op Eful gewacht voordat hij boven water kwam om het modem te brengen. Niet dat we daar om verlegen zaten maar we wilden van hem weten hoe het zat met ons abonnement van de televisie aansluiting en de betaling hiervan. We hebben die schotel in november aangeschaft en we kregen 3 maanden gratis kijkgenot. Eful had hem een dag eerder maar had van de installateur een registratiecode per sms gekregen. Wij (Adi) hadden niets ontvangen en Eful zou er achter aan gaan. Als hij tegen 11 uur boven water is verteld hij dat de code onderweg is en misschien vandaag binnen is gekomen op het Kantor Pos, waar we ook de betaling moeten doen. Adi is inmiddels al vertrokken met zijn handel en we hadden afgesproken dat we hem wel ergens tegenkwamen. Gepakt met een volle dagrugzak met uitgelezen boeken willen we naar de bookshop rijden maar onderweg passeren we de moskee waar we Cuk zien. Tuurlijk stoppen we even en horen de laatste berichten over het werk van afgelopen maandag en dinsdag. We vernemen dat Mister Sumbawa (zo noemen wij hem) zijn hoofd te laat terugtrok en er een hele emmer cement overheen kreeg, dat bij het charteren van meer cement de pick-up een aanrijding heeft gehad met een cidomo (paard met wagen) en de cidomo op zijn kant kwam liggen. Per pick-up hebben ze de cidomorijder naar het ziekenhuis gebracht terwijl omstanders zich om het paardje en de kar hebben ontfermd. Ook dat Mus, onze bemochauffeur, maandagnacht aan cuk vroeg of hij enkele uurtjes later meeging om de kinderen naar school te brengen omdat hij best wel moe was en ze zo af konden wisselen. Mus moest namelijk maandagnacht/dinsdagmorgen de laatste mensen die gewerkt hadden aan de moskee naar huis toe brengen. Terwijl we op de plaats staan waar in het begin van de week hevige bedrijvigheid was heerst nu absolute stilte. We klimmen met Cuk naar het dak via zelfgemaakte ladders waar de treden zover uit elkaar staan dat je bijna uit je naad van je broek scheurt en overzien het geheel. Een groot rond gat in het dak laat zien waar de koepel komt, maar dat duurt wel een tijdje voordat daar aan begonnen wordt. We verlaten de bouw en gaan nu echt richting bookshop waar we meer boeken inleveren dan dat we mee terugnemen. Elk jaar komen we hier en de eigenaar weet dat we alleen kampung Loco ondersteunen en weer komt de vraag of we zijn vrouw, die les geeft in het schooltje in Mangsit, niet willen helpen naar de Universiteit. Of we het stiekum willen doen zodat niemand er van af weet. We laten hem keurig weten dat we daar niet aan beginnen en ook van zijn vraag daarover niet gediend zijn. Hij begrijpt het volkomen maar de volgende keer begint hij er gegarandeerd weer over. Op de terugweg rijden we even langs het nog nieuw te openen Tea huis van Markus waar we Boung aantreffen. Martin (de nieuwe bedrijfsleider) is net even weg een boodschap doen en Boung laat zien waar hij mee bezig is. Tot onze verbazing zien we tal van koffiepergulators staan in de juiste maat en ook nog in de kleur paars, Marijkes lievelingskleur. We noemen het pergulator, het is een soort van glazen kan waar je (lombok)koffie indoet, water erover schudt en dan met een soort van afsluiter de koffiedrats naar onderen duwt. Martin zal ongetwijfeld ook niet weten waar dat ding vanaf komt omdat Markus de zaak heeft gekocht compleet met inventaris. Als we even wat op een bankje boven op de heuvel bij Sheraton zitten te genieten van het uitzicht over de zee met het bijbehorend windje, komt Adi voorbijrijden. Hij is achter een bus toeristen aangereden die naar de haven van Bangsal ging, maar die waren zo snel in het bootje gestapt om de oversteek naar de Gilli's te maken dat er geen "Bisnis " te doen viel. Met hem rijden we naar Kantor Pos waar helaas de stroom eruit ligt en ze dus onze betaling niet kunnen innen omdat het systeem namelijk op stroom gaat. Thuis aangekomen voelen we ons weer verplicht om een uurtje rust te nemen en bekijken daarna onze mail. Terwijl we daarmee bezig zijn, komt Ton binnenvallen. Ze zitten al twee dagen te wachten op Henro, een gids uit Java, die beloofd had een paar dagen over te komen en waar ze de laatste dagen mee op zouden trekken. Hij is onbereikbaar, ze horen niets meer van hem en ook niet van zijn vriend Yannie uit Lombok, waar ze even contact mee hebben gehad. Die twee zouden namelijk ook de tickets regelen voor Lombok-Bali en ze waren al op een "reisburootje" geweest die er niets van begreep. Ik besluit met hun naar "Bidi Tours" te gaan om 2 tickets te regelen. Ze hebben een kleine dependance hier in Senggigi en hun hoofdkantoor zit in Ampanan. Daar besluiten we om de vlucht te nemen van 12 uur 's middags omdat zij om 20.30 uur vertrekken met de KLM van uit Bali. De kleine vluchten worden nogal eens gecanceld en dat kun je in zo'n geval niet hebben. Het nadeel is dat als de vlucht om 12 uur op tijd vertrekt ze dan van half een tot zes zich moeten vermaken op of om de luchthaven in Bali, maar het is niet anders. De dependance verteld dat het hoofdkantoor in Ampanan al gesloten is en dat ze de tickets kunnen reserveren voor morgen, maar ik verwijs dat resoluut van de hand omdat er dan extra kosten mee gemoeid zijn en uit ervaring weet dat je op de dag zelf nog tickets kunt krijgen.
Marijke
In de tussentijd chat ik met Nick en wens hem en Elise sterkte de komende dagen. Karnaval of Vastelaovond zal dit jaar heftig zijn voor die twee en zeker ook voor prins Maan en zijn Monique. Daarna komt Wim op de chat en met webcam en foto's erbij zitten we tot half acht te kletsen. Joep is allang terug. Maar ja, Wim hebben we ook al heel lang niet gesproken. We nemen afscheid van Wim, leveren keurig ons modem weer in en gaan richting Senggigi. We eten een hapje en rijden daarna nog even richting Sheraton hotel om een beetje uit te waaien. Ja, terwijl Nederland weer wit is, blijft het hier maar steeds bloedheet en tuffen we af en toe gewoon op ons motortje op en neer voor de verkoeling. We zien dat Anna's giftshop inmiddels verhuisd is en meteen zien we ook dat Anna zelf staat te zwaaien. We stoppen en raken aan de praat. Het blijkt dat we over veel dingen hetzelfde denken en het is een leuk gesprek. Anna hoort hier helemaal thuis en voelt zich gelukkig in de kampung. Wij herkennen dat gevoel en zouden ook nergens anders willen wonen, dan gewoon in de kampung. Anna vertelt hoe ze geholpen werd door de vrouwtjes uit de kampung toen ze ziek was en hoe lief nenek (oma, niet echt, maar de buurvrouw) voor haar dochtertje Kimberly is. Het huis wat ze huurden, was te koop, maar in zo'n slechte staat dat ze besloten om zelf te gaan bouwen. Iedereen dacht dat ze nu naar Green Valley zouden gaan, waar veel expats wonen, maar Anna wil niet uit de kampung weg. Ook voor Kimberly en haar man Eddi is het leven in de kampung precies wat ze zoeken. Ze zijn nu bezig zelf een huisje te bouwen. Klein maar gerieflijk. Terwijl wij zitten te kletsen heeft Eddi een paar leuke klanten en als die weggaan, maakt Edi een YES gebaar. Iets wat wij ook wel eens doen op een festival als we een goede klant hebben gehad. Dus we schieten in de lach en praten nog even over onze toko's. Al met al is het 20 voor 1 als we toch maar eens naar huis gaan. Laat genoeg denk ik zo.
Vrijdag 12/1
Marijke
Na ons ochtendritueel van ontbijten en opruimen, komt Adi even aan. Hij vraagt of wij het vannacht ook gevoeld hebben. Nee, wat dan? Er was een aardbeving op Bali zegt hij doodleuk. Hij voelde de trilling en is naar buiten gerend, waar Mariam op een of andere manier ook al was. Ze zijn maar op de beruga gaan liggen. Op het nieuws zien we dat er 210 km. onder Nusa Dua in Bali, op zee een aardbeving is geweest van 6.6 op de schaal van Richter. De informatie staat in kleine lettertjes onder het gewone nieuws. De aardbeving was tot Lombok voelbaar, maar niet voor ons schijnbaar. Het zal je maar gebeuren! We gaan rond tien uur naar Graha om samen met Ton en Jeanne naar Bidi tours te gaan. Mijn leuke vriendje is er weer. Deze jongen heeft in december ook onze tickets naar Bali geboekt en we hebben een leuk contact gehad. Gisteren kostte de tickets 345.000 rph en Joep vraagt of hij even na wil kijken wat de prijs vandaag is. Oeps, 375.000 rph. Nou, zegt Joep, volgende week komen wij ook weer voor tickets, dus ik vind dat je ze maar voor 345.000 rph. moet geven. Doet hij ook nog. De tickets zijn vanmiddag pas beschikbaar, want de baas van Bidi moet nog zijn deposito betalen. Hadden we de vorige keer ook al. Volgens mij betaalt de baas alleen als hij klanten heeft. Tidak apa apa, als Ton en Jeanne hun tickets maar krijgen. Het herbevestigen van hun vlucht, lukt even niet, want de jongen kan met de lokale telefoon niet naar Jakarta bellen, maar hij geeft ons wel het nummer. We kijken wel of dat nodig is, want waarschijnlijk kunnen ze alles gewoon regelen met online inchecken. Jeanne wil nog even kijken voor wat souveniers en Joep had haar verteld dat er richting Ampenan ook nog winkeltjes lagen. We rijden even voor ze uit en komen inderdaad bij een vrij grote souvernierwinkel uit. Jeanne en Ton kijken even rond maar vinden niet echt iets van hun gading. Op het moment dat we daar weg willen rijden, zien we nog net hoe een motor tegen een hond opknalt. De hond stak plotseling de weg over en de motor vliegt onderuit. Ja, een ongeluk zit hier echt in een klein hoekje. De hond is verdwenen en beide personen staan weer op en de schade valt gelukkig mee. We rijden nu richting Pasar Sini en gaan daar eerst wat kouds drinken. Ja sorry hoor, maar het is hier echt bloed heet. We kijken nog wat rond en zelfs Joep en ik kopen allebei nog een leuke zilveren ring. We hebben er genoeg, maar het is zo'n vriendelijke kerel uit Masbagik, het dorpje van Adi. Jeanne en Ton slagen ook en daarna op naar huis, voor ons oh, zo belangrijke rust moment van de dag. Nu is het weer publicatie tijd, want ze zitten te wachten hoor.........

 

 

Vrijdag 5 februari 2010

Marijke
Vrijdag 29/1 Vervolg. Nu ik toch achter de laptop zit, begin ik maar aan de vertaling van de nieuwsbrief. Met wat geluk kunnen we deze nog in januari uitsturen. Halverwege is het mati lampu (stroomuitval). Och ja natuurlijk, het is weer vier dagen geleden. Een mooi excuus om te stoppen, want de toetsen zijn niet meer te zien. Ik ga even buiten op de beruga zitten bij Adi en Mariam. Voorzichtig vraag ik aan Adi, of ik het goed gezien heb, dat er maar een bamboe rolgordijn is. Dan komt zijn verhaal. Hij ging vanmorgen met Mus naar het bedrijfje toe en vertelde dat hij de bamboegordijnen op kwam halen. Hij rekende ook meteen even verder af. Terwijl er een mat gebracht werd, vroeg de dame in kwestie heel voorzichtig, hoeveel matten hij besteld had. Twee, zei Adi, ik betaal er toch ook twee. De dame begon met allerlei excuses, ze hadden voor iemand, die ook een mat besteld had er twee gemaakt en voor ons maar eentje. Nu kwam de nieuwe Adi uit de bocht. Hij maakte zich echt kwaad. Hoe mevrouw gedacht had dat het verhaal nu verder ging, want de bemo was ingehuurd en extra kosten gemaakt? De dame begon te stotteren en legde uit dat de andere mat meteen gemaakt werd en bij ons thuis afgeleverd zou worden op kosten van het bedrijf. Volgende week dus. Jammer genoeg heeft Adi wel al alles betaald. Maar we maken hem een compliment dat hij zich zo goed geweerd heeft. Dit is echt nieuw voor hem, maar het maakt hem zichtbaar sterker. We kletsen nog even door, maar het is inmiddels half acht en we gaan even eten. Eerst snel naar de supermarkt, voor wat grotere boodschappen en een kraan voor de wasmachine van Mariam. Ik klets nog even met Toni, onze andere buurman en Odin, een arme sloeber, die hier altijd rondhangt. Odin is een lieve man, vriendelijk en altijd vrolijk. Niemand weet waar hij woont en waar hij van leeft, maar hij blijft aardig. Heel voorzichtig vraagt hij mij of Joep misschien een celana (broek) overheeft. Nou, ik beloof dat Joep zeker even zal kijken. Je gunt die man wat hulp.  Bij La Terrazo zitten Ton en Jeanne en aangezien dat restaurant vandaag voor ons aan de beurt is, gaan we erbij zitten. We eten lekker en aansluitend gaan we naar huis, want daar zitten er twee te wachten. Joep wil wel kaarten, maar dan wil hij de beste plaats, een kussen in zijn rug, kopje thee erbij en een asbak voor zijn sigaretten. Ja, met zo'n luxe wint hij natuurlijk alles, tot grote ergernis van Adi en de nodige lachbuien van Mariam en mij.
Zaterdag 30/1
Joep
Het is raar maar waar, maar sinds Ton en Jeanne hier zijn is er nog geen druppel gevallen, ondanks dat we hun, toen ze nog in Nederland waren, per mail lieten weten dat het hier elke dag regent. Wel is het bloedheet en het is dan ook hoofdzaak om tijdens de warme uren (in de middag) niet buiten te komen. Marijke is zich aan het voor bereiden voor de les om 4 uur want Ani heeft laten weten dat ze het vandaag druk had met haar studie. Ik rij even naar het postkantoor om wat kaarten te posten voor de moeders en Lara, ons kleinkind. Al terug rijdend zie ik Adi bezig om zijn waren aan de enkele toerist te proberen te slijten maar die zijn er nu ook amper op straat en verveeld staan de straatverkopers een praatje te maken met iedereen die maar langskomt, waaronder ik. Na een klein uurtje hou ik het voor gezien en rij terug naar de kampung. Er komen toch een kleine 25 kinderen opdraven op het wekelijkse lesje en Ton en Jeanne kijken geboeid toe hoe alles verloopt. Tijdens de les ga ik met hun even op het stoepje zitten bij Cuk en June en zij zien het leven van alledag aan hun ogen voorbijtrekken. Ton loopt zelfs even met Boung mee die gaat kijken hoe de bouw van de moskee er voor staat. Eful komt er bij en al snel smult iedereen van de pisang goreng die verkocht word door de zuster van Boung. Elke dag zit ze naast Cuk's winkeltje haar spulletjes te verkopen, pisang goreng, kippekoppen, kippepoten enz. We spreken met Ton en Jeanne af dat we vanavond bij Cap Poer gaan eten en gaan dan weer naar huis want elke dag is er wel wat administratie te doen. Als we tegen achten naar Graha rijden begint het te een klein beetje te regenen. Daar staan T en J al klaar en we spoeden ons op weg maar de regen valt steeds harder zodat we niet verder komen als de kleine restaurantjes. Dan maar naar "Angel " waar we de maaltijd nuttigen. Gelukkig dat ik niet eerder over de regen  geschreven heb maar het is net of de duvel er mee speelt. Als we daar tegen half elf wegrijden zien we het zaterdagsavondpubliek in korte rokjes over de straat zwalken.
Zondag 31/1
Joep
Gisteren hebben we de nieuwsbrief naar de webmaster verstuurd die hem keurig op de site heeft gezet. Vanmorgen toen we onze mail openden vonden we tot onze verbazing een berichtje waarop iemand de sponsoring van het Universiteitsmeisje op zich nam. Tevens meldde zich nog een sponsor voor de algemene bijdrage. En dat alles op de (hier) vroege morgen, dus een goed begin van de dag. Eful komt nog even langs en we bespreken nog het een en ander en dan komt er ook een vader met zijn kind voor de Elementry School. Daar kunnen we gelukkig makkelijk sponsors voor vinden, sterker nog, daar hebben we een wachtlijst voor. Een andere vader zou ook komen maar zijn kind had een extra lesuren op de hogere school dus die foto wordt nog een keer genomen. Zoals al eerder gezegd hebben we nu ons project open staan voor alle kinderen van onze kampung maar wel met aangepaste eisen. Vanaf Junior High School, eerst een sponsor en dan kunnen we pas inspringen. We zullen deze kinderen kenbaar maken op onze website dat er voor hen een sponsor wordt gezocht. Sinds 2 maanden is er een klein eetgelegenheidje bijgekomen tegenover Cap Poer luisterend naar de naam "Kayu Manis Cafe" en we hadden al op het bord buiten voor hun deur geplaatst op gelezen dat ze cappuchino hadden. Vaak hebben ze hier de zakjes en daar zijn we dus niet naar op zoek. Op enkele plaatsen hebben ze de echte, onder andere bij dat beruchte tafeltje eerder uit het verslag. Maar hier treffen we ook de echte aan en nippend aan ons cappuchinootje bestuderen we de menukaart. Die ziet er goed uit en dat wordt vanavond dus ons eetadresje. Vandaag hebben we samen met Cuk, die het nu aardig druk heeft met de bouw van de moskee, een afspraak gemaakt om Iwan met een bezoek te vereren. Hij is de steun en toeverlaat van Albert, Gerry en Jake uit Nederland en zij hebben een project in Mangsit opgezet. Het staat nog in de kinderschoenen maar ze waren zo gecharmeerd van ons project dat ze het ook zo wilden doen. En aangezien we aardig wat ervaring hebben opgedaan willen we graag Iwan met raad terzijde staan. Cuk had al een paar keer contact met hem gehad en dat voelde goed aan en ook met ons klikte het meteen. Aangezien we ook wat foto's willen maken van de speelplaats van de school in Mangsit, adviseert Iwan ons, om daar 's morgens om half acht present te zijn. Dan doen de kinderen eerst wat oefeningen voor de klas begint. Hij zegt dat dinsdagochtend de beste dag is. Nou staan we toch gewoon een keer vroeg op. Er zit ook een meisje bij het gezelschap wat een paar woordjes Nederlands spreekt en goed Engels. Ze zegt dat ze op de Belindo school zit. Na dik twee uur verlaten we zijn gastvrij gezinnetje en toeren naar het restaurantje van vanmiddag. Daar hebben we geen spijt van want het eten is er fantastisch en we voegen hem aan ons favoriete restaurantjeslijstje toe. Een aanrader voor iedereen. Dan pulang (naar huis) en weer is er jammergenoeg een dag voorbij.
Maandag 1/2
Joep
De zon komt weer heerlijk boven de berg tevoorschijn en dat wil zeggen dat het ons een uitstekende dag lijkt om van een ontbijtje te genieten met als toetje een duik in het zwembad bij Graha. Alvorens dat te doen komt Boung nog even langs om de voorlopige kentekenplaten los te schroeven van ons/zijn motortje om die te gaan omwisselen voor de orginele. Eful reikt ons nog even het modem aan en dan is het op weg naar het strandrestaurant van Graha. Daar is op dat moment niemand te zien achter de balie maar we zien de dames druk praten met een vrouwtje aan de zijkant van het terras. We sluipen er naar toe en dan blijkt dat ze staan te praten met het vrouwtje wat langs Graha woont en die enkele weken geleden door een motor was aangereden. Ze kan zich gelukkig weer bewegen ondanks een spachtel om haar been en eentje om haar onderarm. Na onze bestelling geplaatst te hebben schuiven we bij Ton en Jeanne aan en laten we ons ontbijtje lekker smaken. Van de beide dames van het restaurant hadden we net gehoord dat er 6 of 7 personeelsleden konden vertrekken en dat de rest een 3 maandelijkse training kregen en dan werd gekeken of ze konden blijven. Bezuinigd wordt er in het restaurant (aan de andere kant) en bij house keeping. Als we ons genesteld hebben aan het zwembad zien we verschillende (staf) mensen lopen die we hier nog nooit hebben gezien en de ene met nog meer papieren in de hand als de andere. Na een praatje met Odjong, een van de badmeesters, verteld hij dat deze de manager housekeeping is, die assistent manager housekeeping, de volgende is manager restaurant, gevolgd door een assistent manager restaurant, dan hebben we nog een manager en assistent manager garden, en ga zo maar door. Het lijkt Océ (onze vroegere werkgever wel).
Het water in het zwembad voelt weer als soep aan maar we houden het toch vol tot een uur of drie en dan zien we donkere wolken aan komen drijven in de al bewolkte lucht. Een klein manneke heeft in Ton zijn Opa gevonden en samen amuseren ze zich kostelijk. Volgens Jeanne drijft de bui wel over maar wij weten wel beter en snel verkleden we ons en gaan op weg naar huis. We zitten nog geen kwartiertje thuis en ja hoor, het valt er met bakken uit en dit keer wat langer en heviger als de laatste keer. Beter dit als de sneeuwbui die er weer in Nederland is gevallen, lezen we op de mailtjes. Marijke krijgt Nick en daarna zelfs Wim (voor de eerste keer) op de chat. Tegen achten, het druppelt nog een beetje gaan we toch op pad naar een restaurantje en zien daar dat de regenbui gezorgd heeft voor weer veel zand aan de kant van de weg. Adi had ons al verteld dat er vanmiddag geen doorkomen aan was daar omdat de hele weg weer compleet blank stond en je plaatselijk niet kon zien waar de stoeprand eindigde of begon. Na het eten begeven we ons weer op weg naar huis om daar in alle rust te genieten van een progamma op tv.
Dinsdag 2/2
Marijke
Je zult het niet geloven, maar om zes uur staan we langs ons bed. We gaan met Ton en Jeanne naar de school in Mangsit. Die twee staan keurig om zeven uur met hun motortje te wachten bij Graha. Dus tuffen we gezamelijk naar de school in Mangsit. Daar zijn heel veel kinderen, maar geen leerkracht te zien. Dus maar even vragen of er een guru in de buurt is. En jawel hoor daar verschijnt eindelijk een dame met een kind op haar arm. De guru met kind. Ja waarom ook niet. We kijken toe hoe een paar kinderen keurig de plaats aanvegen (waren we vroeger ook trots op als we dat mochten doen ha-ha) en langzaam aan druppelen ook de andere leerkrachten binnen. We krijgen van de directeur van de school een super slap handje (Indonesiërs zijn niet zo van handen schudden) en dan wordt de muziek installatie buiten gezet. De kabeltjes worden even aan elkaar geknoopt, stekker in het stopcontact en daar begint de show. Alle kinderen doen mee. Ze doen een soort van ochtendgymnastiek en de kleinsten zijn natuurlijk het leukste. Net te laat, net verkeerd om. We genieten van de show. Al met al is het half negen voor alles klaar is en de lesen beginnen. Als je dan bedenkt dat voor de kleinsten de les alweer om half twaalf is afgelopen en de rest niet veel later, dan besef je een beetje het niveau van de lessen hier. We nemen afscheid en crossen verder richting Bangsal. Natuurlijk maken we regelmatig een stop om weer van het wondermooie uitzicht te genieten. Ton en Jeanne hadden deze route al ooit met een auto gereden, maar dit is toch een heel andere ervaring. Bij Bangsal rijden we even links af. Joep en ik weten daar een leuk restaurantje en we moeten tenslotte nog ontbijten. Nou dat wordt dus een brunch. We laten het ons goed smaken en dan wordt de reis voorgezet, richting Pusuk Pas. Maar eerst langs de rijstvelden, waar nu volop gewerkt wordt. De aapjes zitten al te wachten. Op veel plaatsen stroomt het water nog over de weg van de regenval van afgelopen nacht. Geen wonder dat deze weg zo weer beschadigd is. Het zand en water stroomt weer van de berg af. Ook hier maken we natuurlijk weer een stop om van het waanzinnig mooie uitzicht te genieten. Het blijft geweldig, al hebben we het nog zo vaak gezien. Dan door langs de rivier, waar de steenkloppers zitten. Ook hier wordt weer regelmatig gestopt om te kijken hoe de grote rotsblokken door gespierde mannen met flinke hamers te lijf worden gegaan. De vrouwen zitten aan de straat en doen het kleinere hakwerk. Dan het laatste stuk, via de pasar van Gunung Sari terug naar Senggigi. Precies twaalf uur komen we weer bij Graha aan. Moe en dorstig. Ton en Jeanne tracteren ons op een lekker drankje en dan naar huis. Mandiën en tiduren. Om vier uur weer present, ook Ton en Jeanne voor een bezoek aan de school in Senggigi. Zeg maar eens dat we niet goed bezig zijn!! De tekenleraar is weer met zijn gratis les bezig. Dit keer is er maar een klasje, maar het is een genot om de kinderen bezig te zien. De leraar tekent wat voor op het bord en stimuleert de kinderen om het globaal na te tekenen, maar zeker ook om eigen ideeën te gebruiken. De voorbeelden die de leraar gebruikt zijn allemaal door hem zelf getekend en schitterend gewoon. Niks voorbeelden uit een boekje, maar alles eigen werk. Na een klein uurtje nemen we afscheid en gaan naar het nieuwe restaurantje. Zo weten Ton en Jeanne meteen waar het is en we hebben ook wel een cappuccino verdient, vinden we zelf. Dan op naar huis, waar even later Eful aan komt met een stuk of wat contracten van de kinderen die naar de vervolgopleidingen gaan. Goed zo, dan weten we ook zeker dat ze gaan. Dan vertelt hij dat hij een gesprek heeft gehad met de jongedame die naar de universiteit zou gaan. Ja, je voelt de bui al aankomen. Ze is al getrouwd en heeft een klein kindje. Wij waren daarom extra trots dat ze het wilde proberen maar dan bedenkt ze dat vijf jaar school wel erg lang en zwaar is en besluit om te proberen naar de Belindo (Belanda-Indonesia) school te gaan. We hoorden toevallig van deze opleiding via Ton en Jeanne, die daar al eerder van gehoord hadden en nog eens toen we bij Iwan op bezoek waren. Daar was ook een meisje die op deze school zat. De school, opgezet door Stichting het Schone Streven, geeft kansarme jongeren een jaar lang een gratis opleiding restaurant, koken en extra computer, Engelse en Nederlandse les. De studenten moeten schijnbaar alleen zelf een uniform aanschaffen. En wij waren nog wel zo trots dat we al een sponsor gevonden hadden en dat die ook meteen betaald had. Daar staan we weer met onze billen bloot...en nu??? Er is maar een oplossing, alles eerlijk vertellen en uitleggen aan de sponsor. Het meisje was zo gemotiveerd, kwam meteen voor een foto en wij vertelden natuurlijk enthousiast over haar in de nieuwsbrief. Maar toen Eful haar duidelijk maakte wat het werkelijk allemaal inhoud, trok ze zich terug. Ja, waarom makkelijk als het moeilijk kan. Maar of ze op die opleiding bij Belindo ook getrouwde dames opnemen, moeten we echt nog gaan uitzoeken. We gaan naar Senggigi een hapje eten en praten bij de supermarkt nog even met Adi en Sjackie (een collega van Adi) die zijn kinderen ook wil aanmelden voor het project. Hij vertelt dat hij zijn oudste zoon graag naar de Belindo school wil sturen. Zo heb je nog nooit van een school gehoord, zo tweemaal op een dag. We besluiten om uit te zoeken of ze inderdaad op die school terecht kunnen. Het is ook goed om mensen te ondersteunen die een cursus willen gaan volgen. Dan denken we terug aan het succes verhaal van Herman. Hij is op kosten van een sponsor een cursus "security" gaan doen en werd prompt daarna door hotel Graha aangenomen. Ook Eful en Chuck hebben al eens laten vallen dat ze graag een cursus computer willen gaan volgen. Ik gun het ze, ze werken er hard genoeg voor. Nu alleen nog kijken hoe we dit in het project kunnen opnemen. Eerst maar eens het vervelende mailtje naar de geweldig nieuwe sponsor gaan sturen. Ik ben benieuwd hoe dit verhaal opgenomen wordt? Een leuke klus voor morgen, onze rustdag. We gaan naar huis en vinden Adi buiten op de beruga. Joep gaat erbij zitten en ik zoek ons huisje al op. Ik ben zo moe, dat ik al bijna slaap als Joep binnen komt. Ja, met Adi raak je nu eenmaal nooit uitgepraat.
Woensdag 3/2
Marijke
Aan de slag, ontbijten, de was doen. Zelfs onze massage-dames zijn na het gemopper van vorige week keurig op tijd. Heeft het toch zin gehad om eens een keertje flink te mopperen. Alleen jammer dat dat nodig is. Daarna ga ik enthousiast aan mijn kleine was. Ik spoel het sopwater door de toilet, wordt die ook wat schoner. Tot mijn grote schrik, zie ik dit keer een onderbroek van mij meegaan. Oeps............ik grijp nog maar te laat. Ik zie de humor er wel van in, maar Joep lacht meer als een boer met kiespijn. De wc spoelt nu niet meer zo goed door. Het water blijft langer staan. Nou, ik vissen in de pot, ja echt gedaan, maar ik voel niks zitten. Ik blijf het een prachtige mop vinden, alleen is het probleem nog niet opgelost, ha-ha. Ik hou jullie op de hoogte. Tegen enen gaat Joep richting Moskee. Daar wordt a.s. maandag door heel veel mensen emmertje voor emmertje de bovenverdieping met cement gestort. Men wilde een cementwagen laten komen maar het bleek dat deze zware truck niet gebouwd was voor ons weggetje naar de kampung, dus nu moet alles "manuel "gebeuren. Nou is Ton een vakman met jaren ervaring als uitvoerder in de bouw. Hij heeft een paar zwakke punten gezien. We hebben dit gisteren aan Eful doorgegeven en nu, net na de middag, gaan Ton en Joep met de techneut van de bouw even samen kijken. Ik ben benieuwd of daar nog wat uitkomt. Ik loop een uurtje later richting moskee en vind de heren samen met Jeanne bij Chuck op het stoepje. Met een kopje koffie/thee wordt er nagekletst. Ik geef Joep de huissleutels en loop even door naar de minimarket aan de grote weg. Even wat brood kopen voor morgenvroeg. Als ik terug kom zijn Jeanne en Ton de kasboeken aan het bekijken. Ja, Chuck zijn trots en wij zijn trots op Chuck. Ze praten nog volop door, maar het brood moet de koelkast in, dus ik loop door naar huis. Ik heb vanmorgen even Annette gezien, die hier boven aan de berg woont en gezegd dat ik vanmiddag even op bezoek wil komen. Het is inmiddels vier uur en Joep is er nog niet, dus ik geef de huissleutels aan Mariam en ga de vele trappen naar het huis van Annette op. Boven aangekomen, hijg ik als een oud paard en zweet gutst van mijn lijf. Annette komt met koud water naar me toe. Dat is standaard, zegt ze, voor alle mensen die boven komen. Het is en blijft afzien. Maar het uitzicht is geweldig en Annette en ik kletsen de nodige uurtjes onder het genot van een kopje thee. Ze hebben een prachtig huis met een leefruimte, 2 slaapkamers, 1 extra kamertje en een keuken op het terras. Annette kijkt dus, terwijl ze aan het koken is, uit over de zee en de bergen. Fantastisch gewoon! Alleen als je boodschappen moet doen, iedere keer naar beneden en weer naar boven. Het kan alleen maar te voet. Geen ander vervoermiddel kan boven komen. Als ik terug naar beneden wil gaan tegen half zeven, blijkt dat het pad net opnieuw gemetseld is. Oeps, zegt Annette, helemaal vergeten, maar ze heeft een alternatieve route. Met mijn handen op haar schouders, gaan we een glibberig, met losse stenen bedekt paadje af. Voorzichtig, stapje voor stapje, gaan we een stukje naar beneden. Ik schiet in de lach als Annette bijna onderuit gaat, terwijl ik verwacht had dat ik de klos zou zijn. Dan komen we halverwege de trap weer aan. Ik neem afscheid van Annette en klauter verder naar beneden. Nee, laat mij maar lekker in mijn huisje zitten hier beneden. Joep is ondertussen volop bezig met de toiletpot en dat schiet niet echt op. Men heeft hier geen ervaring met dit model toiletpotten (Indonesië kent alleen het hurktoilet) dus is de pot stevig vastgemetseld en met geen mogelijkheid los te krijgen. Hij probeert nu met een lange tuinslang wat door te spuiten. Maar de druk is zo laag dat dit geen enkel effect heeft. We zijn bang als een van ons tweetjes echt wat in de pot legt, alles blijft hangen halverwege. We moeten nu denken aan een titel van een reisboek wat we thuis hebben. Het heeft de schitterende titel: "No shitting in the toilet". We snappen nu de titel. Even later weer mati lampu (geen electriciteit). Ik wist niet dat we alweer aan de beurt waren. We praten even met Mariam en Adi op de beruga en gaan dan een  hapje eten. Adi gaat ook nog even proberen wat te verkopen. We hebben Mariam beloofd dat we om negen uur terug zullen zijn voor main kartu (kaarten). Na het eten, pikken we Adi op bij de superkmarkt en rijden samen naar huis. Wij zijn iets sneller en Joep benut de tijd om zich achter het muurtje te verstoppen. Dit is nu al de tweede keer, maar Adi schrikt weer even hard als de eerste keer. Ja, dat is Joepie's humor. Met een kopje koffie en brownies (een kadootje van ons voor bij de koffie) beginnen we weer enthousiast. Zoals gewoonlijk is het weer lachen, gieren en brullen. Joep wint met grote meerderheid en dan laten we Adi en Mariam afkaarten voor de derde en vierde plaats. Joep haalt de camera erbij en filmt hun hele conversatie in het Sasak en vals spel en kaarten kijken van Adi. Leuk voor straks thuis als we heimwee hebben. Bekaf gaan we naar huis. We beseffen dat we ons middagdutje vandaag gemist hebben.
Donderdag 4/2
Marijke
Ja, de natuur gaat toch zijn gang en we moeten naar het toilet. Dan blijkt dus echt dat we een probleem hebben. De rotzooi loopt niet weg. Joep gaat weer vertwijfeld aan de slag om te proberen de pot eraf te krijgen. Van een trekveer hebben ze nog nooit gehoord en hij is  tevergeefs op pad geweest voor een stuk elektriciteitsdraad. Hier gebruiken ze de gewone "slappe " draad, dus daar heeft hij niet veel aan. Dan bemerkt hij dat zelfs de kraan om het water af te sluiten niet functioneert. Dan sluiten we de "hoofdleiding " maar af. Ik ga maar even assisteren en het lukt Joep om de spoelbak te verwijderen. Daarna begint hij met de pot los te bikken uit het cement. Wonder boven wonder lukt hem dat en hij verwijdert de pot. Daar hangt heel triomfantelijk de boosdoener, half tussen de pot en de afvoer. Hoe het er verder uit ziet, laat ik aan jullie fantasie over. Ik ben de schuldige, dus aan mij de eer om dat ding te verwijderen. Nu ben ik voor de eerste keer blij met de zwarte plastic tasjes. Ze functioneren ook als een soort handschoen. Alles wordt schoon gemaakt en Joep plaatst het zaakje terug. De slang van het kraantje naar de spoelbak lekt nu als een zeef. Als Joep het even goed bekijkt, ziet hij dat een van de afsluitschroeven aan het toevoerslangetje aan een kant veel dunner is en dus nooit recht kan afsluiten. Maar we zijn inmiddels Indonesisch gaan denken en aan het stuk oude slipper wat de mandibak afsluit, zit nog genoeg extra om er een stuk af te snijden dat de lekkende kraan en slang naar de spoelbaktoevoer afsluit. Zo moet het dan maar even tot Joep een nieuw slangetje met rechte schroeven kan vinden en een nieuwe kraan in Ampanan of zo. Dus operatie toiletpot geslaagd, spoelbak tijdelijk overleden. Maar de pot loop weer af. Joep rommelt nog wat in zijn klein gereedschapsbakje en vind een soort dop om de mandibak af te sluiten. Goh, het stuk slipper eruit en de dop erin. Ziet er een stuk beter uit. Het wordt nog wat. Rond de middag komt Adi thuis en samen met hem gaat Joep het zaakje nog eens bekijken. Joep besluit dat er ook maar een nieuwe kraan moet komen. Eerlijk is eerlijk de materialen hier zijn van een heel andere kwaliteit als dat we gewend zijn. Dan proberen ze de kraan eraf te halen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Na lang zoeken vinden ze bij een van de buren een Engelse sleutel oftewel een zware tang. Nu aan het werk, maar de kraan komt niet in beweging. Even later komt Chuck kijken of hij kan helpen en die draait de kraan er in een lompe beweging af. Ja, we hadden gewoon een beetje Rambo-power nodig. Daarna gaan Joep en Adi op pad voor kraan en slang. Ze zijn na een half uurtje terug met kraan en slang, van de beste kwaliteit die ze kunnen krijgen. Adi vertelt dat hij buiten bij de "wasmachine" al heel veel kranen versleten heeft. Ja, alles is spot goedkoop, maar als je dan de kwaliteit bekijkt, zijn we in Nederland, zeker wat deze spullen betreft, een stuk beter af. Joep heeft in de winkel zijn ogen goed de kost gegeven en weet nu weer een adres waar hij gereedschap en spullen kan krijgen. Ja ja, "Elk nadeel, heb zijn voordeel ". Het zaakje is nu snel gefikst en operatie "shit-problem" kan afgesloten worden. Als we wat later in de middag onze mail nog eens checken, zien we tot ons grote plezier, dat onze anonieme sponsor al gereageerd heeft. Vanmorgen heb ik hem een mailtje gestuurd van het verhaal van afgelopen dinsdag erin geplakt. Wat blijkt, daar stond ook in vermeld dat Eful en Chuck graag een cursus wilden gaan volgen. Onze anonieme sponsor is een grondige lezer en had dit eruit gepikt. Nu hoeven "onze" jongens niet eens te wachten en zijn ook zij aan de beurt. Klasse. Het goede nieuws wordt ze natuurlijk meteen verteld. Chuck heeft het nog razend druk met de moskee. Hij is de hoofdcoördinator van het geheel, maar als de bovenverdieping gestort is (een klus die maandag door honderden mannen gedaan zal worden) heeft hij weer meer tijd en gaan ze samen kijken waar ze een goede computercursus kunnen krijgen. Chuck is al bezig om de kasboeken op de pc te zetten, maar hij wil het graag goed leren. Prima, nu hebben ze de kans. Tegen vijf uur komen Jeanne en Ton aangecrost en gaan we op de beruga zitten. Ton en Jeanne hadden al eerder bij Adi aangegeven dat ze even horloges wilden kijken. Super lief dat ze Adi wat "bisnis" gunnen. Er worden twee mooie uitgezocht. Jeanne laat ook haar inkopen van deze dag zien. Ze zijn bij Pasar Sini geweest en hebben wat leuke souveniers uitgezocht. Als ze een beeldje laat zien van een mannetje, zegt ze lachend, ik weet niet of ze er zo echt uit hebben gezien. Nou dat is niet tegen dovemans oren gezegd. Joep heeft de sarong al aan, krijgt de ronde rieten hoed die Adi gebruikt bij het vissen op zijn hoofd en nu kan er een live-foto gemaakt worden van het beeldje en wij maar lachen. Na koffie en thee en nog wat bijkletsen nemen we weer afscheid. Wij praten nog wat na met Eful en even later komt ook Annette er bij zitten. Het is al donker als ze afscheid nemen. Wel gezellig, zo'n beruga. Wij gaan ook richting Senggigi en vandaag is Angel aan de beurt. Als de eigenaresse vraagt hoe het gaat, zeg ik lachend, geen mati lampu, geen hujan, dus alles prima. Nog geen minuut later valt de stroom uit. Hier klopt iets niet, we hadden gisteren al mati lampu, dus zijn eigenlijk pas over vier dagen aan de beurt. Och de eigenaresse en ik kunnen er hartelijk om lachen. Waarschijnlijk heeft iemand de verkeerde knop omgedraaid en het verkeerde gedeelte in Lombok afgesloten. Dat blijkt ook wel, want nu hebben we na een klein half uurtje al weer licht. Het is en blijft Indonesië. Hier kan alles en gaat alles net even anders als je verwacht. We maken het niet echt laat vandaag en sluiten deze "shit"dag (die eigenlijk helemaal niet shit was) af.
Vrijdag 5/2
Marijke
Rustig komen we op gang, op een Indonesisch tempo. Na de afwas gaan we richting Belindo school, van stichting Het Schone Streven, zoals gepland. Het is een, voor Indonesische maatstaven, schitterend gebouw en echt schoon. Bij de administratie worden we meteen duidelijk in het Engels te woord gestaan. Dan komt Marzuki zich voorstellen (hij heeft later die naam opgeschreven, anders had ik het nooit onthouden). We vertellen hem van ons project en dat we graag willen weten wat de maatstaven zijn om een kind hier op school te plaatsen. Er hebben zich afgelopen jaar ruim 200 kinderen gemeld, maar er zijn er maar 63 toegelaten. Ze moeten ook strakke regels hanteren, anders kunnen ze niet werken. Wij vinden het logisch. Iemand moet al wat Engels kunnen spreken, tussen 18 en 24 jaar zijn (daarmee valt ons gehuwd vrouwtje af) en van de kepala Kampung een bewijs krijgen dat ze inderdaad niet in staat zijn om zelf een school te betalen. Allemaal logische en goede regels. Ze moeten alleen nog zelf een uniform bekostigen van ongeveer 300.000 rph en dan begint de opleiding. Ze krijgen les in alles wat met het tourisme te maken heeft. Via de computers krijgen ze dan ook Engels en Nederlandse taal les. Marzuki grijpt meteen zijn kans en loodst ons een klas binnen. Open en leuke kinderen, niet verlegen en duidelijk gewend aan toeristen. De houding is los en de jeugd komt gemotiveerd over. Het is dan ook een gezellig uurtje in de klas. Marzuki strikt ons meteen voor morgen om een les bij te wonen van zijn Engelse klas voor de arme kinderen. Weer een leraar, die in zijn vrije tijd arme kinderen probeert Engels bij te brengen. We waarderen dit zo, dat, indien mogelijk, we hier graag aan meewerken. Ons tijdschema morgen laat het toe, en wel voor onze eigen Engelse les in de kampung. Als we het lokaal verlaten, worden we aangesproken door een oudere man die daar net aan het vegen is. Hij spreekt vloeiend Nederlands en als ik daar wat van zeg, begint hij te lachen. Hij is in Amsterdam geboren en heeft al over de hele wereld les gegeven. Nu dus op deze school. Hij blijkt al 75 jaar oud te zijn, maar dat is hem absoluut niet aan te zien. Hij verwoordt het zelf al volgt: Als je ouder wordt, stoppen niet je activiteiten, maar als je stopt met activiteiten wordt je oud!!!!! Hier heb ik niet van terug en vindt het een geweldige lijfspreuk. Ik kan me hier helemaal in vinden. Vol trots laat hij ons een computerprogramma zien, dat helemaal door hem is opgezet. Het is een soort van gesprek met toeristen in een restaurant. De vragen en antwoorden zijn in het Engels of in het Nederlands. Goed gericht op toerisme en we denken dat deze scholieren een aanwinst zijn voor het hotel en restaurant wezen in Senggigi. Super slim van Het Schone Streven om hier zo'n school op te zetten. Het past hier perfect. Terwijl we nog staan te praten, zie ik plotseling het meisje dat we bij Iwan ontmoet hebben en die ons ook aansprak over deze school. Ook met haar praten we nog even. Ja, deze jeugd komt er wel! Met een voldaan gevoel keren we huiswaarts, waar we nog even op de beruga met Adi bijpraten over deze leerzame ochtend. Nu nog even snel het verhaal bijwerken, want het is publicatiedag en dat willen weer een paar mensen zeker niet missen.
 

Vrijdag 29 januari 2010

Zaterdag 23/1

Marijke
Direct naar ons ontbijt, vertrekken we naar Chakra. Daar moet een "grote" supermarkt liggen MGM, waar we even willen gaan kijken. Het is inderdaad een grote supermarkt, waar de prijzen beduidend lager liggen dan bij Hero in Mataram Mall. Ik kan me voorstellen dat hier veel mensen groot inkopen. Op de bovenverdieping is nog een winkel mmet kleding en huishoudelijke spullen. Ik vind hier een prachtig afdruiprek voor mijn afwas. Hier wordt nl. nooit iets afgedroogd en  alles staat gewoon op mijn plastic kastje in ons keukentje. Nu kan het dus beter drogen. We lopen nog even verder naar een Chinese huishoudwinkel, waar ze inderdaad pergulators verkopen. De mop is, dat we toendertijd met Nick en Elise op weg waren naar deze winkel, maar ik was toen nog niet echt fit, na een paar beroerde dagen en na behoorlijk wat geslenterd hebben, wilde ik toen graag naar huis. Achteraf vertelde Adi dat we zo'n 30 meter van deze winkel verwijderd waren, maar dat wist ik toen niet en heb dus in Bali een behoorlijke dure pergulator gekocht. Och ja, tidak apa apa. We gaan nog even naar Mataram Mall, waar de hele benedenverdieping in het teken staat van electrische kookplaten en pannen. Ik blijf het een grote mop vinden. Op heel Lombok valt om de vier dagen, 's avonds de stroom uit en net dan komen ze met electrische kookplaten. Wij gaan eerst even lekker wat drinken bij Oceanië. Dit is een klein restaurantje op de eerste verdieping, waar je over de hele mall kunt uitkijken. Het moet dus de oceaan voorstellen, met aan het plafond een duiker en haai hangend en elke tafel heeft een schelpen motief onder glas. Het meisje wat er werkt komt naar ons toe en vraagt lachend, ice-capoccinno sanpa gula? Schitterend, we komen hier misschien een keer per maand, maar ze kent ons al precies. Ongelooflijk, of vallen wij zo op? We lopen nog even wat rond, maar dan is het wel genoeg en gaan we naar huis. Thuis aangekomen, eerst snel afkoelen met wat water en dan even plat. Om drie uur ben ik weer present en komen er weer wat kinderen om een schrift en een pen te halen. Ja natuurlijk, om vier uur is het weer Engelse les. De klas bestaat vandaag uit 25 leerlingen, met een groot aantal van de gunung (berg). Leuk, en Ani doet het geweldig. Ik spring alleen af en toe bij om de uitspraak wat te verbeteren. Aan het einde van de les krijgen de kinderen weer 10 nieuwe woordjes huiswerk op en stormen de "klas" uit. Ik ga naar Chuck waar Joep ook op het stoepje zit. De laptop van het project en onze laptop worden erbij gepakt en samen met Chuck, ben ik de eerst komende twee uur bezig met alle kinderen nachecken. Naar welke klas gaan ze het komende jaar? Aangezien we buiten op het stoepje zitten, is het wel gezellig werken. Af en toe heb ik het gehijg van een spelend kind in mijn nek, wat ook even de foto's wil zien. Dan vliegt er plotseling een kip over ons toetsenbord, die ook nog mijn koffie over het toetsenbord kiept. Dit is al de tweede keer voor de kleine laptop. Gelukkig heb ik geen suiker in mijn koffie en dus wordt het deze keer geen plakboel. Boung komt aanrijden met achter op zijn brommertje een Japanner. Een vreemde figuur, die goed Engels spreekt en alles wil weten van de kampung. Hij vind alles "amazing". Aan zijn taal gebruik te horen, heeft hij een goede Engelse cassette gehad voor zijn les, hij spreekt Engels zoals de Queen herself. Na een poosje verdwijnt hij weer en gaan Chuck en ik vrolijk verder. Het is al tegen zevenen als we eindelijk klaar zijn. We gaan naar huis, maar nu wil Joep dan ook alles af hebben en kruipt hij nog eens achter de laptop om onze gegevens in onze eigen lijst helemaal te updaten. Dit is nog een klus die tot negen uur duurt en we hebben nog steeds niet gegeten. Dan toch nog maar even richting Senggigi voor een hapje. Weliswaar tussen de buien door, want het blijft bliksemen en donderen. Een behoorlijk drukke dag, maar dat mocht ook wel weer eens na alle rust.

Zondag 24/1
Marijke
Als ik opsta, zit ik een tijdje naar buiten te kijken. Ik geniet van wat ik zie. Kleine Zara, die net 3 weken ouder is dan ons kleinkind Lara, dus ongeveer 1 jaar en 8 maanden, krijgt wel een totaal andere opvoeding. Eerst zie ik hoe haar moeder met haar in de slendang aangelopen komt, vanaf de andere kant van de kebun (het grote veld met kelapa bomen, voor ons huis). Waar ze vandaan komt om zeven uur 's morgens is me een raadsel. Dan slentert kleine Zara helemaal alleen terug  naar de kebun en gaat bij twee grotere jongens zitten, die daar midden op het veld wat voor zich uit zitten te kijken. Haar oudere broer Mad gaan de koeien allemaal een plaatsje geven op het veld. Ze drentelt er wat achter aan, maar ziet dan Gilang verschijnen met een bord eten. Gilang gaat midden op het veld zitten en Zara krijgt steeds een hap eten in haar mondje, tot ze aangeeft dat ze genoeg heeft gehad. Dan loopt ze verder het veld rond. Gilang en haar broers Mad en Ismael kijken toe en laten haar gewoon haar gangetje gaan. Het is net of het niemand interesseert waar ze naar toe loopt, maar ik weet dat ze haar allemaal in de gaten houden. Zara kan de wereld op haar eigen houtje en in haar eigen tempo ontdekken. Niemand die ooit op haar moppert of haar tegen houdt. Als ze huilt wordt ze altijd door iemand getroost, die op dat moment in de buurt is. Nooit wordt een klein kind hier iets geweigerd. Wel proberen ze haar af te leiden van iets wat niet goed is voor haar. Ook zie ik soms hoe moeders hun kind bij iemand achterlaten, die het kind dan afleidt, zodat moeder even weg kan. Zou het kind gaan huilen, komt moeder gewoon terug. In Nederland zouden ze deze manier van opvoeden, helemaal fout vinden en het puur verwennen noemen. Gek dan toch, dat al deze kinderen opgroeien tot evenwichtige volwassenen, die al jong thuis meehelpen en helemaal niet zeuren en jengelen, zoals veel van onze lieve kindjes in Nederland zo heel goed kunnen, maar die bij ons al vrij jong regeltjes te horen krijgen. Toekijken hier is een genot en zeker ook leerzaam. Dan komt Joep boven water en gaan we ontbijten.

Joep
Tijdens het ontbijt krijgen we een telefoontje van Jeanne en Ton uit Nederland die nu op dit moment in Soerabaja zitten. Morgenavond komen zij in Lombok aan en ze vragen of wij een kamer kunnen reserveren in Graha. Tevens spreken we af dat we ze wel op het vliegveld komen ophalen.Dan tuffen we naar de supermarkt om wat boodschappen te doen en rijden gelijk maar even langs Graha. Als we weer thuis zijn checken we voor de laatste keer nog alle gegevens van de kinderen en kijken ook of dit correspondeert met de bijbehorende foto's, en weer klopt het. Eigenlijk zouden we vanavond om 8 uur een stafmeeting hebben over het project maar dan kon Eful niet zodoende hebben we deze verplaatst naar 4 uur. Maar dan zit alleen Adi keurig op ons terrasje. We bellen Eful, maar die is onbereikbaar. Alsnog komt hij tegen vijven binnenvallen zodat we tot ruim 7 uur over het project praten. Als dan ook Boung en Cuk aanschuiven zijn we compleet en kunnen we beginnen. Het is dan inmiddels half negen in de avond. Hoezo, communicatie?  We vertellen ze over de laatste stand van zaken over de dubbel gesponsorde kinderen. We hadden er al met Eful en Adi over gepraat maar beslissingen nemen we met ons zessen. Boung heeft er wat moeite mee dat we deze 5 kinderen in het project laten zitten, aangezien hij wel eens een donatie voor zijn kinderen heeft afgeslagen omdat hij al in ons project zat. Ook als we hem vertellen dat uit niets blijkt dat ze bij de sponsoring van Papa Jan het geld wat ze van hem krijgen gebruiken voor school, aangezien ze van ons project alle middelen krijgen zoals uniformen, schoenen, schriften, enz. We vertellen hem dat hij de bijdrage van Papa Jan maar moet zien als een ondersteuning voor het gezin. Ondanks dat ze bij hem hun rapport moeten laten zien. Er zullen ongetwijfeld meerdere gezinnen zijn die iets toegestopt krijgen van toeristen maar die wijselijk hun mond houden. Moeten we dan, omdat we van deze vijf gezinnen de waarheid weten, hun strenger aanpakken als de rest? We praten Boung even bij over Mr.Awal en gaan dan over naar het moeilijkere probleem van de avond. Aangezien nu ook mensen naar de High School en Universiteit gaan willen we ook hebben dat deze hun school ook helemaal af kunnen maken. Het vinden van sponsors voor de Elementry School is doorgaans geen probleem maar voor deze twee hogere scholen zijn we afhankelijk van de hogere bedragen die we wel eens krijgen. Om twee voorbeelden te noemen: Zo konden we door de bijdrage van de Koempoelan uit Purmerend 6 personen helpen voor het eerste jaar universiteit en eentje voor een jaar highschool. Met het resterende bedrag kunnen we 3 studenten hun hele opleiding van de universiteit laten afronden. Van de totale bijdrage van Eetrestaurant "In den Engel"uit Venray kunnen we nu 3 leerlingen hun opleiding aan de universiteit laten afmaken. Dienen we alleen nog een sponsor voor de highschool te vinden. Het is een heel gepuzzel maar gelukkig komen we hier ook weer uit en hebben er van geleerd. De eerstvolgende leerlingen die zich vanaf nu aanmelden voor een van de drie hogere scholen krijgen te horen dat we eerst een sponsor voor hun moeten vinden en we ze dan kunnen helpen. Ook gaan we proberen om b.v. een kind te helpen met gedeelde sponsors. Het idee van een binnengekomen mailtje om alle schoolbedragen bij elkaar op te tellen en dan tot een sponsorbedrag te komen wordt ook aangehaald maar dan blijkt dat de jaarlijkse bijdrage voor de sponsors veel te hoog wordt. Temeer omdat we nu in Nederland kinderen hebben die hier een kind sponsoren en het met name voor hen teveel word. Het zou ons veel werk uit de handen nemen maar we besluiten dat we dat er wel voor over hebben.
Alweer veel te laat om nog ergens te gaan eten besluiten we de vergadering en praten nog even na met Cuk en Adi over allerlei dingen. Cuk is ontzettend leergierig over alles wat met administratie te maken heeft, vooral nu hij deze in zijn laptop heeft staan. Bijna alles heeft hij uit zichzelf uitgedokterd en we zijn daarom ook trots op hem. Zeker om het feit dat hij enkel maar Elementry School heeft gevolgd en de JHS niet heeft afgemaakt. Eful wilde hier ook wel meer over leren en we besluiten dan ook om van hun beiden een foto te maken en te zoeken naar een sponsor die voor hun de cursus wil betalen. Eigenlijk is het voor de zotte dat de beide staffmembers van het project graag een opleiding willen hebben maar dat zij, net als de rest, ook moeten wachten op een sponsor. Zo zit ons project eenmaal in elkaar. En hier kan iedereen zich ook in vinden. Moe zoeken we daarna ons bed op.

Maandag 25/1
Marijke
Maandag, hari libur. Ja hoor, het is prachtig weer, zelfs bloed heet. Een ideaal dagje voor het zwembad. Aangezien we gisteravond ons diner gemist hebben, kunnen we nu dubbel genieten van ons uitgebreid Graha ontbijtje. Van de ober krijg ik lachend te horen dat er buffet is vandaag. Ze leven helemaal met ons mee, want dan is het ontbijt een stuk goedkoper. Lekker toch. Na het ontbijt spoeden we ons naar het zwembad. Zo als Elise zou zeggen, is het water weer soep, d.w.z. super lauw. Maar het is wel lekker in die hitte en we genieten dan ook volop. Met de laptop, een leesboek en lekkere lunch erbij houden we dit vol tot zeker drie uur. Dan naar huis. Eful staat ons op te wachten met het modem. Hij was vanmorgen zo laat dat we maar zonder modem zijn vertrokken. Dus gauw even de mail checken. Ja, we krijgen nu meer mailtjes, aangezien de mensen ons niet meer kunnen volgen op de site. Toch blijven we dit heel vervelend vinden voor de familie Geurts. Onze site is eerlijk gezegd wel heel belangrijk voor ons, maar bij de familie Geurts zit er nog een heel bedrijf achter, wat nu de nodige problemen heeft. We hopen echt voor hen dat het allemaal spoedig opgelost kan worden. We krijgen via de mail van Marianne door, dat het proffesionele hackers waren en ook de provider kan niet achterhalen hoe ze het gedaan hebben. Lastig want dan weet je ook niet hoe je de dingen extra moet beveiligen. De spullen zijn niet verloren gegaan, maar het zal even duren voor alles terug gezet is. Ook schoonzus Karin heeft de tijd genomen om een uitgebreid mailtje te sturen. Fijn om ook eens uitgebreide informatie van de andere kant te krijgen. We gaan lekker even mandiën en buiten op de beruga zitten bij Adi en Mariam. Daar komt zich iemand melden die graag naar de Universiteit wil waar we een foto van maken en die we beloven, zodra we een sponsor gevonden hebben, zij aan de beurt is. Dat hadden we gisteren namelijk afgesproken tijdens de meeting. Het begint al te schemeren en ja hoor, we zijn weer aan de beurt, mati lampu (geen stroom). Tegen zeven uur gaan we richting pos ronda, waar Mus ons even later, met de bemo, oppikt. We gaan Ton en Jeanne van het vliegveld ophalen. We zijn benieuwd, want ze komen met Merpati, wat bekend staat om zijn vertragingen. Och, we hebben Mus al beloofd, dat we lekker gaan eten als ze vertraging hebben. Maar wonder boven wonder heeft Merpati slechts een vertraging van acht minuten en zien we Ton al boven iedereen uitsteken. Leuk om ze nu eindelijk hier te hebben na al de mailtjes die we onderling hebben gewisseld. We crossen terug naar Graha, waar ze hun spulletjes op de kamer zetten en waarna we met zijn vieren naar Senggigi wandelen. Bij Angel gaan we even een hapje eten en bijpraten. Toch is het al heel snel tegen twaalf uur en vinden we het laat genoeg. Och ze blijven drie weken, dus tijd genoeg om bij te kletsen en ze alles van de kampung te laten zien.

Dinsdag 26/1
Marijke
Ik ben vroeg op en super actief. Mag ook wel een keertje. Alles opruimen, was doen, verhaal van gisteren in tikken en dat alles voor negen uur. Sareah komt even aanlopen met een tros pisang susu (melk banaantjes). Ze was op de pasar geweest en dacht dat we dat wel lekker zouden vinden. Wat zijn het toch sieskes. Adi komt even binnenlopen. Hij gaat met Mariam naar Masbagik, zijn kampung in Oost-Lombok. De overbuurman is overleden gisteren en vandaag is dus de begrafenis. Ik vraag me af hoe ze vroeger (voor het mobiel tijdperk) de mensen zo snel konden bereiken. Ik beloof Mariam een oogje op haar was te houden, voor als het mocht gaan regenen. Het is trouwens al twee dagen super warm en geen druppel gevallen. Zij vertrekken en wij lopen richting Graha om Ton en Jeanne op te halen. Die waren ook al op tijd wakker en lopen ons tegemoet. Onderweg stellen we ze even voor aan June, zwaaien ze even naar Chuck, die boven op de moskee aan het werk is en ontmoeten ze Sareah. Ik zeg Sareah dat we straks wel even pecel komen eten voor de lunch. Dat is een typisch Lombok gerecht van groente met satésaus en je eet het met lontong (is kleefrijst). We gaan naar ons huisje en leiden ze even rond en daarna natuurlijk op de beruga zitten. Lachend bekijken ze de, al zo vaak vermelde, beruga, maar ze beamen ook dat het een mooi ding geworden is. We praten weer de nodige uurtjes bij en gaan rond half een richting Sareah. Die maakt een heerlijke pecel voor ons klaar en op de beruga genieten we van onze lunch. Boung zit erbij en is weer helemaal op dreef met zijn grapjes. Als ik wil afrekenen, gaat het mis. Ik mag absoluut niet afrekenen van Boung en dat vind ik dus weer niet leuk. Hij houdt vol,en het enige was ik geregeld krijg is dat we de volgende keer wel mogen betalen. Lastig jong ha-ha. Ton en Jeanne gaan terug naar Graha, omdat ze weten dat wij aan ons middagdutje toe zijn. Toch wel gemakkelijk dat ze het verslag van dag tot dag gevolgd hebben. We gaan inderdaad even lekker relaxen en nog wat was doen. Ja, als de zon schijnt moeten we even flink profiteren. Ik hoor een vrouwtje Jam, Jam roepen. Een verbastering van de naam Mariam. Ik ga naar buiten en vertel haar dat Jam er niet is. Het blijkt de lerares van de school in Duduk te zijn. Hetzelfde meisje wat 's middags ook naar de universiteit gaat. Ze komt eigenlijk voor ons, maar wou wat steun van Mariam hebben. Ze heeft een kadootje bij zich voor ons van de school, als dank voor de sportspulletjes. Het lukt me om haar in het Indonesisch uit te leggen, dat we er heel blij mee zijn, maar dat we het aan de school in Nederland zullen overhandigen, omdat de school voor de bijdrage heeft gezorgd en niet wij. Na nog even een foto gemaakt te hebben, verdwijnt ze weer. Trouwens op de achtergrond stonden twee meisjes te wachten. Ja, je gaat toch niet alleen naar die enge toeristen toe. Dit is weer zo'n lief gebaar. Tegen half zeven komen Adi en Mariam terug. Ze hebben in het oosten en centraal Lombok, ontzettend veel regen gehad. Ongelooflijk, hier is geen druppel gevallen. Ze zijn moe, maar Adi vind het heerlijk om op de beruga toch zijn verhaal van de dag te doen en ook wij moeten vertellen wat er vandaag allemaal gebeurd is. Voor we het weten is het acht uur, dus snel naar Senggigi voor een hapje eten. Dit keer is het restaurantje van Andi weer aan de beurt en stralend komt hij onze bestelling opnemen. Na het eten krijgen we een pannekoekje toe omdat de kokkie ons zo aardig vind. Nou ja, we worden vandaag wel heel erg in de watten gelegd. Dit restaurantje is trouwens leuker als de rest omdat het personeel en vooral kokkie lekker lol maken samen en niet te gemaakt overkomen. De porties zijn groter dan de andere restaurants en de prijzen lager. Kokkie is een stevige tante die zich overal mee bemoeid, maar een super leuk mens is. We willen naar huis gaan als mijn mobieltje overgaat. Ton en Jeanne zitten op hun terrasje bij Graha aan een borrel en we worden uitgenodigd. Ook vraagt Ton of we het mogelijk is om morgen een tour te maken. We bellen Eful, die net onderweg is om Kartini op te halen. Hij kan pas om 23.00 uur aanwezig zijn. Prima hoor. We gaan naar Graha, waar Jeanne al lekker aan de bessen zit en Ton aan de rum. Nou ik doe lekker mee hoor. Joep houdt het als vanouds bij een colaatje en we kletsen tot Eful komt. Ze regelen een dagje uit voor morgen, Ton had al in grote lijnen uitgezocht wat ze wilden zien, dus dat was makkelijk. Het is inmiddels middernacht als we weer thuis aankomen.

Woensdag 27/1
Marijke
Vandaag is het dus weer massage dag. Iba komt keurig om tien uur, maar Ina was even een massage gaan doen in Kerandangan en komt om twintig over tien aanzetten. Nu ben ik het toch een beetje zat. De dames komen nooit op tijd en het wordt me een beetje genoeg. Ik praat met Ida en leg haar uit, dat ze best iemand anders een massage kan geven. Ik ben blij als ze werk hebben, maar dat ze ook moet leren zich aan de afspraken te houden. Op tijd komen is er daar eentje van. Iba baalt een beetje, omdat zij ook de dupe wordt van te laat komen. Joep en ik spreken daarna af dat we de volgende keer om kwart over tien gewoon ergens naar toe vertrekken. Leuk is het niet, maar we vinden toch dat een afspraak ergens voor staat. We zien even later in de mail dat onze site terug is. Wat zal Peter en Tom een werk gehad hebben om alles weer terug te krijgen. We kunnen nog niet zelf op de site, maar Marianne laat ons weten dat we het verhaal naar hen door kunnen sturen en zij het dan zullen plaatsen.  Zo gezegd, zo gedaan en al snel staat ons verhaal weer op de site. Wat een toestanden toch. Vooral gezien vanuit het simpele leven hier, is dat hacken van een website toch wel de ver van mijn bed show. Ik begin aan de nieuwsbrief, want er is best veel te vertellen en niet alle sponsors lezen die ellenlange verslagen van ons. Het wordt bijna 3 A-4tjes vol. Oeps en die moeten ook nog allemaal vertaald worden. Nou ja, het is te belangrijk om in te korten en we willen dat de sponsors alles weten. Tegen vier uur ben ik eindelijk klaar met de Nederlandse versie en besluiten we even naar de Pos Ronda te gaan. Even mensen kijken. Onderweg komen we Jan en Dinega tegen, die waarschijnlijk onderweg zijn naar Toni. Jan vertelt ons dat ze twee gezinnen bezocht hebben in kampung Loco aan de andere kant van de rivier. Jan is nog kwaad als hij vertelt hoeveel rotzooi hij daar zag en hij zegt ons dat hij de mensen vertelt heeft, dat, wanneer ze niet opruimen, hij de sponsoring volgend jaar stop zet. Joep en ik luisteren met open mond van verbazing. Er komt een auto aan, dus we nemen meteen afscheid. Op de Pos Ronda praten Joep en ik verder over dit verhaal. We vinden het ongelooflijk dat Jan zo met de mensen omgaat. Hij gaat echt te ver en dat zal ik hem zeker zeggen als ik hem weer zie. We hebben toch niet het recht om de mensen hier onze regels op te leggen. Hoe de mensen hier leven is hun eigen zaak. Stel je voor dat je bij je buurvrouw uitgenodigd wordt en ze heeft een rotzooi in huis. Mag je je daarmee bemoeien? Wij vinden dit echt te ver gaan. We mogen verlangen dat de ouders hun kinderen naar school sturen en dat ze een beetje zuinig zijn op het uniform, maar of moeder poetst of niet en of vader thuis alles mee opruimt is gewoon niet ons pakkie an en hebben wij niks mee te maken. Je dient de privacy van de mensen te respecteren, net zo goed hier als in Nederland! Ieder zijn mening denk ik maar. Bij de Pos Ronda stopt een leraar van de school in Duduk. Hij nodigt ons uit om morgenvroeg naar het sporten te komen kijken. Leuk, maken we gelijk wat foto's voor de keg. We rijden nog even richting Sheraton, omdat we denken dat daar boven op de berg een mooie zonsondergang te zien is, maar niets is minder waar. Het lijkt wel of het op Bali flink regent, de lucht is bijna zwart aan die kant. Dan maar terug naar Senggigi en naar Bumbu voor het avondeten. We voelen wat druppels dus gaan lekker op tijd naar huis. Tijd genoeg voor een avondje kaarten. Adi is aan het winnen en dan wordt hij onuitstaanbaar verwaand, dus we doen er alles aan om hem terug te pakken, maar jammer genoeg lukt het niet en hij heeft de grootste lol.

Donderdag 28/1
Marijke
Half zeven present en om kwart voor acht zitten we als op ons motortje richting de school in Duduk. Ze willen net met badminton beginnen. Het is de groep uit de 2e klas. De nieuwe palen staan er, het nieuwe net hangt er en de leraar deelt de nieuwe rackets uit. Zes stuks. Wij worden keurig behandeld, er worden stoelen voor ons neer gezet en we krijgen allebei een kopje thee (mierzoet natuurlijk). Dat willen we eigenlijk allemaal niet, maar weigeren is ook weer onbeleefd. De leraar begin met de les en Joep maakt foto's. Dan gaat Joep even meedoen. He-he, dat breekt het ijs een beetje (rare beeldspraak trouwens voor hier). De kinderen liggen in een deuk als Joep het racket verkeerd om vast pakt. Maar daarna speelt hij even tegen de leraar en binnen 5 minuten, loopt het zweet in straaltjes van hem af. Ik stel voor dat hij maar weer rustig naast me komt zitten. We kijken nog een tijdje en maken een mooie groepsfoto van de kinderen. Dan is het wel genoeg en gaan we richting huis. Onderweg stoppen we even bij Izaak om hallo te zeggen. Izaak is er niet, maar we kletsen even bij met Ayu zijn vrouw. Om kwart over negen zijn we alweer thuis en drinken een bakje koffie met Adi en Mariam op de beruga. Adi gaat met Joep samen kijken of de bamboegordijnen voor de beruga klaar zijn en ik ga braaf verder ons verhaal intikken en de nieuwsbrief vertalen. Dat is de planning, maar dan komen Ton en Jeanne aangewandeld. We gaan lekker een bakkie drinken. We blijven binnen bij de fan zitten, want het is behoorlijk warm buiten. We zitten nog volop te kletsen als Joep weer thuis komt. Helemaal bezweet. De bamboegordijnen zijn morgen pas klaar, maar Adi en hij hadden besloten om twee balken te halen voor extra ondersteuning op onze beruga (zo zwaar ben ik toch niet?) Die hebben ze dus samen op Adi's motor meegenomen en dat viel niet mee. Joep komt er bij zitten en we kletsen gezellig verder. Even later komt Boung binnen en nodigt ons allemaal uit om vanavond naar het gebed van de kinderen te komen luisteren. Ana is gisteren negen jaar oud geworden en omdat te vieren zal er vanavond door een groot groep kinderen gebeden worden. Ton wil morgenmiddag met Boung de berg op wandelen. We waarschuwen Boung dat hij wel rustig aan moet doen. Boung neemt weer afscheid en ook Ton en Jeanne wandelen terug naar Graha. Joep gaat even bij de beruga kijken en ziet dat Adi bezig is met de nieuwe bamboemat. Hij gaat even helpen. Al snel is het twee uur, we eten even een bammetje en gaan lekker onderuit. Ja hoor, zo doe je dat hier. De middag vliegt zo voorbij, maar dat boeit niet. Het is te warm om wat anders te doen en ook de regen laat zich hier al dagen niet meer zien. Tegen acht uur 's avonds komen Ton en Jeanne ons ophalen en gaan we samen naar Boung. Daar stroomt het huis vol met kinderen. Achter het huis en in de woonkamer zitten de meisjes en in het winkelgedeelte en voor zitten de mannen. Ze kruipen allemaal dicht op elkaar en wij houden de beruga voor ons zelf. Ja, je gaat toch niet bij die enge toeristen zitten. Het gebed wordt opgezegd door een volwassen voorbidder. Jeanne vangt verschillende woorden op zoals papa en mama en heeft het idee dat dit een soort dankgebed is van de kinderen. Kan ik me helemaal voorstellen. Het heeft wel iets om hier naar te luisteren. Als het gebed afgelopen is, krijgen alle kinderen een plastic tasje met wat lekkers en zwermen uit naar huis. Voor ons wordt nu het eten geserveerd. Nasi putih, mihoen, tempe, ayam en gumi-gumi (inktvis, door Boung gisternacht gevangen). Het is heerlijk en al zittend op de beruga kletsen we weer gezellig na. Joep met Jeanne en Ton en ik met Boung en Sareah. Sareah is moe maar voldaan. Ze hebben 80 tasjes klaar gemaakt vandaag. Ze vindt het heerlijk om zoiets te organiseren. Boung zit vol verhalen van de periode dat Jeffrey hier was en gaat foto's zoeken. Op eentje staat een slang en hij vertelt dat hij er gisteren nog een heeft zien liggen op de straat voor hun huisje. Dat zijn dingen die ik liever helemaal niet weet. Ton en Jeanne krijgen dit verhaal niet mee en ik laat het maar zo. We lopen regelmatig 's avonds over het zandpad, maar hebben nog nooit een slang gezien. De enigste die ik zag, was overdag samen met Mus in de bemo. Dus niet banger maken dan echt nodig is. Dan wordt het tijd om afscheid te nemen. We lopen nog even mee richting Chuck zijn huis, maar daar is alles al in rust. We willen proberen om samen met Chuck een afspraak te maken met Iwan in Mangsit. Dat hadden we Albert en Gerry beloofd. Doen we wel een andere keer. Ton en Jeanne wandelen verder naar hun hotel en wij gaan terug naar huis.

Vrijdag 29/1
Marijke
Adi gaat vandaag samen met Mus de bamboegordijnen ophalen en wij gaan naar Graha. Van daaruit lopen we met Ton en Jeanne naar Senggigi beach. We gaan op zoek naar Adam om wat sleutelhangers en pennen te laten maken. Tenministe Ton en Jeanne willen wat zaken doen. We hebben geluk, Adam is in de warung van zijn schoonmoeder. Hij is blij verrast ons weer te zien en als hij hoort wat voor bestelling hij nu weer krijgt, is hij dolgelukkig. Zijn lieve vrouwtje zit wat op de achtergrond, dus ga ik heel even bij haar zitten praten. Ze straalt helemaal als ze hoort dat Adam weer een opdracht krijgt. Ja, dat zijn weer zoveel stenen voor hun huisje. Leuk, om zo'n mensen die opdracht te gunnen. Ja, Ton en Jeanne weten ook precies wat ze willen en vinden het heerlijk om mensen te kunnen helpen. Adam maakt even wat voorbeelden en Ton en Jeanne plaatsen een bestelling. We lopen rustig weer terug en stoppen even bij Anna's giftshop. Ja, eindelijk hebben we geluk en kunnen we Anna zelf ontmoeten. Ze weet meteen wie we zijn. Marianne Geurts heeft al aardig wat reclame voor ons gemaakt. Meteen laat ze de folders zien van Impian Anak. Ja hoor Marianne, ze liggen er nog. Anna heeft ook allerlei goeie ideeën voor de vele projecten in Lombok. Eigenlijk, zegt ze, zou er een soort overkoepeling moeten zijn van alle projecten. Verzamel ze allemaal en mochten toeristen geïnteresseerd zijn, dan kunnen ze het project gaan bekijken wat ze het meeste aanspreekt. Klinkt goed, maar eerlijk gezegd voel ik me niet geroepen om zoiets op te gaan zetten. We hebben onze handen vol aan de kampung, maar zijn altijd bereid om met andere te praten. Waar ik wel een beetje van sta te kijken, is Anna's zienswijze over de meisjes. Ze denkt hier echt Indonesisch. De meeste meisjes gaan toch trouwen, die moeten dan maar een naaicursus of zo krijgen. Dit komt uit de mond, van een vrouw die hier zelf een bedrijf begonnen is. Ik kijk haar een beetje verbaasd aan en bedenk hoeveel meisjes er bij ons project al op de universiteit zitten. Ik ben blij dat wij geen onderscheid maken in jongens en meisjes. Ik ben zelfs dubbel zo trots op de meiden. Zij moeten hier inderdaad harder knokken om iets te bereiken en ik ben dolblij dat we hen daar in kunnen steunen. Wij lopen weer verder en gaan bij La Terazzo even een hapje eten en wat drinken. Ton wil zo meteen even ons motortje uit proberen. Even kijken of hem dat lukt. Het zou wel gemakkelijk zijn als ze ook een motortje hebben. Dan kunnen ze wat vaker mee als we hier in de buurt ergens naar toe gaan. We lopen terug naar Graha. Ton stapt op ons motortje en het gaat prima. We zullen Eful vragen of zij zijn motortje kunnen huren. Dan even gauw brood halen en naar huis. Het is werkelijk bloedheet en geen wolkje aan de lucht. De mandi thuis is dan ook heerlijk en het dutje daarna nog lekkerder. Hierna toch maar weer achter de laptop, want onze lezers wachten weer. Dan komt Chuck aangelopen en we bellen even met Iwan in Mangsit. Er wordt een afspraak gemaakt voor zondagmiddag vijf uur. Dan gaan we even Iwan opzoeken. Er is op zondag geen school, dus kunnen we net zo goed een andere keer naar de school gaan voor een foto van de speelplaats. Wie weet, gaan we morgenvroeg wel even. Ik ga weer verder aan het verslag en het doorsturen. Dat doen we nu via de familie Geurts, want ook wij kunnen nog niet op de site. Maar we zijn dolgelukkig dat die weer in de lucht is, dus ons hoor je niet klagen. Wordt vervolgd..............

 


JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL