Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size

Vrijdag 8 januari 2010

Zaterdag 2/1
Joep
Gisterenavond na het eten, toen we vroeg huiswaarts keerden even blijven plakken bij de Pos Ronda. Voor niet kenners, dit is de beruga aan de grote weg bij de ingang van de kampung. Marijke was in gesprek gewikkeld, in z'n indonesisch, met 2 vrouwen. Eentje uit de kampung die er durians zat te verkopen, en een zuster van Boung. Ik zat te praten met Edu, onze buurman van hogerop. Marijke kreeg te horen dat er kinderen aan het klagen waren dat ze soms werden vergeten door de bemo. Op de vraag van Marijke of ze dit hadden aangekaart bij Mos, Eful of Cuk kreeg ze een ontwijkend antwoord. Ja zei Marijke, jullie zullen het zelf moeten aankaarten. Achteraf bleek dat het kinderen van de Elementery school waren, maar daar is de bemo niet voor. Hij is hoofdzakelijk bedoeld voor de kinderen die verder weg naar school moeten. Is er nog plaats en komt hij toevallig in de buurt van de elementery school dan kunnen/ mogen die kids ook mee. Het is al een gewoonte geworden van enkele van deze kinderen om met de bemo naar school te kunnen, en zo ontstaan dus de verhalen. Vaak is het een miscommunicatie en men vraagt ook niet verder. Als er een keer een kind is van de JHS of HS en die moet alleen weggebracht worden, geeft Mos haar/hem geld om met een normale bemo te gaan, aangezien zo'n ritje te duur zou zijn om met de proyekbemo vervoerd te worden. Die moet, naast de kinderen gratis naar school te brengen, ook zorgen dat hij rijdende gehouden kan worden door betalende pasagiers mee te nemen.
Met Edu lang gepraat hoe hij hier was verzeild en waarom ik geen Indonesisch praatte en noem maar op. Laat in de avond arriveerden we weer bij ons huisje waar bij de buurtjes alles donker was.
Marijke
Vanmorgen al op tijd richting Izaak gereden, om te kijken of er iemand thuis was. De pembantu zei dat ze naar het ziekenhuis waren, dus zijn wij maar een stukje gaan toeren. Ja, we zeiden een stukje toeren, gaan we meteen weer de hele kustweg naar Bangsal en verder via de Pusukpas (oftewel monkeyforest), langs de rivier met de grote rotsblokken, via Gunung Sari terug. Ongeveer ter hoogte van de Pusukpas, belt Izaak. Of we een probleem hadden en of we nu wilden komen. Ik zeg ja, maar dat duurt nog een uurtje, want we zijn nu ter hoogte van de Pusukpas. Dus ongeveer een uur later, belanden we bij Izaak op de beruga voor een lekker kopje kopi tubruk. Bij navraag waarom Izaak in het ziekenhuis was, horen we dat zijn zus een flink ongeluk heeft gehad gisteravond. Ze wilde de straat oversteken en werd vol geraakt. Alweer een ongeluk. Dit horen we nu toch wel heel vaak. Maar ja, wat wil je. Ook onderweg moest Joep even goed aan de kant duiken, als een andere motor toch nog probeert een auto in te halen. Na nog even een uurtje bijkletsen en afspreken dat ik binnenkort weer een massage wil van de hadji uit Kerandangan, gaan we terug naar huis.
De beruga is bijna af!!!!!!!!!! De dakpannen krijgen nu hun blauwe kleur en het houtwerk moet nog in de vernis gezet worden. Deze week worden dan de bamboe mat voor het zitgedeelte en de zonwering nog geleverd en dan is alles klaar en kunnen we weer ouderwets kaarten, maar dan op onze eigen beruga. We checken even de mail en dan is het alweer kwart voor vier. We hadden vorige week met de kinderen afgesproken om de Engelse les eerder te houden. We hebben te vaak last van stroomuitval 's avonds. Ik ga Ani ophalen, maar die is het vergeten, ben benieuwd wie het nog wel weet. Terwijl ik op Ani wacht (ze moet nog mandiën en bidden) leert Sareah me om het bananenblad voor de lontong te vouwen. Lontong is een soort kleefrijst die altijd bij de saté of pelecing (een traditioneel Lombok groente gerecht) gegeten wordt. Kartini zit er ook bij en we praten erover dat ik zo dom was om Kartini en Eful voor zondag bij CakPoer uit te nodigen. Cak Poer is dicht op zondag, dus mogen zij bepalen waar we dan wel naar toe gaan (uiteraard met uitzondering van Sheraton of iets in die richting). Ik vertel dat ik volgende week Boung, Sareah en de kids wil uitnodigen. Waarom gaan we niet allemaal samen morgen, is de vraag van de dames. Mij best hoor, dus morgenavond met 10 man uit eten. Let wel 10 man verdeeld over 4 motortjes. Komt weer helemaal goed. Ani is klaar en wij gaan richting Bumi Aditya. Zo'n 15 kinderen hebben het onthouden en zijn er nu. Och de volgende keer komt de rest wel weer opdraven. Ani doet ontzettend haar best en de kinderen die er nu zijn, zijn zeker het fanatiekste. Om kwart voor zeven gaat het licht weer uit. Ik verbaas me erover, want volgens mij zijn we nog niet aan de beurt. En inderdaad een half uurtje later floept de lamp weer aan. Toch gemakkelijk als je zo ongeveer weet dat je vier avonden licht hebt. We gaan weer naar het restaurantje waar Andy werkt, a. omdat het eten prima is, b. omdat we een mailtje kregen van Wally, dat zij Andy ook kennen en we even de groeten over willen brengen. a. lukt prima. Het eten is nog steeds overheerlijk, maar b. lukt niet. Andy heeft waarschijnlijk zijn vrije dag en is in geen velden of wegen te bekennen. Na het eten gaan we even naar de Chinese houtwerkwinkel. Even rondneuzen, wat we straks allemaal mee willen nemen. Terwijl we in de winkel zijn, gaan de hemelsluizen weer open en doen we maar heel rustig aan. Dat wordt het even wat minder en schieten we tussen de druppels door (ja, Joep kan zo rijden!) naar huis. We zijn goed en wel binnen of buiten barst het weer los. Geen nood, we zijn thuis en we amuseren ons lekker met de TV of een goed boek (zover we die nog hebben). Als we gaan slapen, horen we nog steeds de regen kletteren. The moesson is alive and kicking.
Zondag 3/1
Marijke
Zondag of niet, Maan is weer present. Een rustdag kent hij schijnbaar niet en dus Adi nu ook niet. Maar vandaag zijn het de laatste loodjes voor Maan. Nog even het dak van de beruga verder blauw schilderen. De cement rond de vier poten nog even netjes afwerken en dan is het werk voor Maan gedaan. Hij werkte iedere dag van 8.00 tot 12.00 en van 14.00 tot 17.00 uur. Geen gelanterfanter maar echt doorwerken. Dat alles voor het gigantische bedrag van € 3,50 per dag. Waarschijnlijk begrijpen jullie het wel, als we zeggen dat we deze man een royale fooi hebben gegeven. Het blijkt dat Edu, Maan heeft zien werken en hem gevraagd heeft om hierna bij hem te beginnen. Super, heeft Maan ook weer werk. Rond de middag ben ik Joep kwijt en als ik even bij de beruga ga kijken, is hij ijverig met Adi bezig om alles te lakken. Dat willen de beide heren zelf doen. Nou van mij mogen ze en ik trek me weer zachtjes terug. Nog even en dan kunnen we kaarten op onze beruga, met een zacht windje als begeleiding. Jullie zullen ook wel blij zijn als dat ding af is. Dan gaan de verhalen tenminste weer ergens anders over. Laat Joep maar lekker zweten, ik ga even onder het zachte ruisen van de ventilator op bed liggen hi-hi. Maar dat werkt niet. Joep komt net even pauzeren en dan ben ik dus ook weer wakker. Terwijl Joep, Adi en Mariam om beurten lakken, ga ik onkruid wieden in de tuin. Toch ook een nuttige bezigheid. Als de bus lak leeg is, zijn ze gedwongen om te stoppen. We gaan met zijn vieren op de beruga zitten met een bakkie leut en lekker bijkletsen. Dat kan omdat het zitgedeelte nog niet is gelakt. Dan even mandieën en dan net als we ons willen omkleden voor het eten vanavond, mati lampu (de stroom valt weer uit). Oké, met de oplaadlamp, die nu brandt redden we ons ook. Buiten bij de beruga staat Kartini al te wachten. Dan naar het huis van Boung, waar de rest wacht. Eful, Kartini en Gilang op een motor, Boung, Sareah en Ana op een motor, Nur en Ani op een motor en Joep en ik op een motor. Zo vertrekken we richting Montong. Daar schijnt een goeie warung (eethuisje) te zijn. Onderweg worden we ingehaald door een grote groep: de Jupiterclub. Allemaal hetzelfde zwart/rode blousje aan. De zogenaamde Hells Angels van Lombok, want ze rijden allemaal een Jupiter. Leuk om te zien. De warung ziet er goed uit, geheel opgetrokken uit bamboe. De grote tafel waar wij met zijn tienen aan gaan zitten, is wat aan de hoge kant. Aangezien ik hier bij de grote hoor, kun je nagaan hoe we hier aan tafel zitten. Kleine Ana moet op haar knieën op een stoel om te kunnen drinken. Het is wel gemakkelijk om het eten naar binnen te schuiven. Je mond zit veel dichter bij het bord. Het eten is prima. Ik ga voor udang cak jamoh of zoiets. Garnalen met groente en champions. Alleen heb ik weer de pech dat er een paar van de kleine lomboks (pepers) tussen zitten, die je dan toch binnen krijgt. Och met ice lemon tea krijg ik het zaakje wel weer geblust. Buiten valt de hujan weer met bakken, terwijl Kartini straks thuis vol overtuiging vertelde dat het niet ging regenen. Binnen blijven we redelijk droog, alleen Kartini moet een stukje opschuiven ivm een lekkage. De maaltijd duurt precies lang genoeg om weer droog naar huis te kunnen rijden. Om het feest voor de kinderen helemaal perfect te maken, stoppen we bij de mini-market voor een ijsje toe. Nou daar maak je niet alleen de kinderen blij mee, Jammie.... Dan moet ik Kartini gelijk geven, in Senggigi is geen druppel gevallen, maar na het ijsje moeten we snel maken dat we thuiskomen, want we worden achtervolgd door de hujan. Door de eerste druppels rijden we naar huis. Lekker volgegeten en nog steeds behoorlijk droog.
Maandag 4/1
Marijke
Vandaag maar niet hari libur en zwemmen. Als we wakker worden is het nog steeds bewolkt en er komen donkere wolken aangedreven. Dat wil dus niet zeggen dat het kouder is. Het is warm en klam, nog steeds zo rond de 30 graden. Als ik het nieuws bekijk, blijkt het 35 graden warmer te zijn dan in Nederland. Lang leve de winter! Adi gaat weer een bus lak halen, dan zijn die mannen ook weer zoet en kunnen ze lekker verder lakken. Mariam doet haar was en ik gooi me weer op de Engelse woordjes voor de les van a.s. zaterdag.
Joep
Vandaag lakken we de beruga verder af en hopenlijk is hij snel droog zodat we er gebruik van kunnen maken. Na 2 uurtjes is dat gefikst en nu maar wachten. We verdoen onze tijd met hier een praatje, daar een praatje, wat rust, wat lezen, maar vooral zo weinig mogelijk in de zon. Zelfs de mensen uit het dorp vinden het vandaag bloedheet en klam. Marijke gaat even bij Juni op het stoepje zitten voor een praatje en Boung verteld ons dat hij zijn oude motor heeft verkocht en met Eful naar Chakra is geweest om een nieuwe te kopen. Dit keer een automaat, die kan hij dan verhuren en zodoende misschien nog wat geld verdienen. Hij vertelde dat Sareah een calculatie had gemaakt en dat het te doen moest zijn met de opbrengst van hun tokootje en de verdiensten wat Boung binnenbracht. We zijn benieuwd, een nieuwe motor is namelijk snel gekocht maar dan komen de maandelijkse aflossingen. En die moeten toch elke maand opgehoest worden. Maar is het niet hetzelfde als in Nederland, waar de reclames van de leningen je om de oren vliegen? We zien het bij Adi, 2 dagen weer op pad geweest met zijn handel maar elke keer totaal niets verkocht. Toch hoor en zie je ze niet klagen. Ter ere van de nieuwe motor worden we uitgenodigd om vanavond mee te eten op zijn beruga, oftewel voor "Good Luck "zoals hij het noemt. Maar eerst bellen we Izaak op om de afspraak met de "polsmasseur " te verzetten naar morgen aangezien we bezoek hebben van Ray en .... uit Canada, die bij Bumi Aditya zitten. Zij vertrekken morgen voor een paar daagjes op Gili Meno. We bieden ze aan om Mohni even te bellen, dat ze met de boot mee kunnen. Maar zij vertellen dat ze een aanbod hebben gehad van 40.000 rph naar de Gili's wat ons ongelooflijk lijkt. Mohni kan het absoluut niet doen voor dit geld en we laten hen dan ook gewoon hun eigen keuze maken. Waarschijnlijk zit hier een behoorlijk addertjes onder het gras, maar we hebben inmiddels geleerd dat de mensen hun eigen fouten willen maken, dus we laten ze rustig hun eigen reis boeken. Wij gaan om acht uur naar Boung, waar dan inmiddels de inzegening van de motor met het eten al plaats gevonden heeft. Maar er is nog genoeg lekker eten over en we smullen dan ook weer als vanouds. Daarna hebben we nog een heel gesprek met Eful (Boung luistert mee, maar verstaat maar de helft) over de problemen over de hele wereld. Eful had namelijk een heel interessant gesprek gehad met een Joodse man uit Amerika. Mensen uit Istrael komen Indonesië (als moslimland) niet in, dus was het een unicum voor Eful om een keer met een Joodse man te praten. Eful heeft een brede interesse en wil zo veel mogelijk leren. Wie gelijk heeft of niet laten we hier in de midden, maar we zijn het er duidelijk over eens dat, onder het mom van religie, de belangelijkste oorlogen gevoerd worden. Ook olie is de moeite waard om oorlog voor te voeren. De mensen worden hier bij gemakshalve vergeten. Geld en macht is natuurlijk veel belangrijk dan de gewone mens.
Dinsdag 5/1
Marijke
Het is weer bewolkt, maar we hebben gisteren gezien, dat het daarna dubbel zo warm wordt, dus we laten ons niet voor de gek houden en gaan lekker naar Graha. Maar eerst nemen we even afscheid van Adi en Mariam, die een dagje naar Oost-Lombok gaan. Sinds zijn vader dood is, gaan Adi regelmatig kijken hoe het met zijn moeder is. Na een superontbijtje (ja, een gebakken eitje is echt een luxe voor ons), gaan we richting zwembad. Hadden we met pijn en moeite in december een kortingspasje gekregen bij Graha, beweert nu de meneer achter de receptie dat dat pasje nu niet meer geldig is. Nou, dat pik ik dus niet. Het pasje zou een jaar geldig zijn. Als ik hem vraag om dit even met de manager te kortsluiten, wordt vanaf de receptie een telefoontje gepleegd naar de manager die net achter onze rug in een kantoortje zit met een glazen wand. Het ziet er echt komisch uit, zo'n telefoontje met een afstand van 2 meter. Maar ja, zo doe je dat hier. In ieder geval krijgen we gelijk en ook onze korting van 10%. Als de receptionist zich dan ook nog 1000 rph vertelt, ga ik voor de centen en wil ook die 1000 rph terug hebben. Goh gezellig zo'n dagje zwembad. Maar daarna is het puur genieten. Het water is net soep, zoals Elise iedere keer zei. Heerlijk lauw warm. Het is zo warm dat dit echt de enigste plaats is vandaag om het uit te houden. We amuseren ons dan ook prima tot 3 uur in de middag. Lekker decadent, terwijl de berichten uit Nederland alleen maar gaan over kou en sneeuw. Ja, daarom zitten wij ook hier en niet in Nederland!! Dat noemen ze overwinteren in tropische oorden ha-ha. We rijden, weer lekker bijgekleurd, naar huis. Bij de beruga van Boung zit Rian. Hij wil ons dus meenemen naar zijn universiteit. Het wordt, zover ik het kan begrijpen, a.s. donderdag om negen uur in de ochtend. Rian, die zo goed zijn talen kent, durft amper te praten. Zo verlegen is hij. Hij is net bezig met zijn Nederlands huiswerk en ik kan hem daarbij een beetje helpen. Daar besef ik weer hoe ontzettend moeilijk Nederlands is. Wat een gedoe, met al die werkwoord vormen. Dan is het Indonesisch toch heel wat makkelijker. Vlug ga ik daarna naar huis om even snel te mandiën voor we naar Izaak vertrekken. Bij Izaak zit de Hadji al te wachten en wordt ik weer liefdevol afgebeuld. Ik weet niet of de massage echt werkt, want daarna doet mijn hele arm pijn, alsof alles gekneusd is. Hij pakt me aan als een betonmixer en dat is nog zacht uitgedrukt. We maken een vervolgafspraak voor donderdag bij ons thuis en na een uurtje keren we huiswaarts, waar ik met een boek lekker op de beruga ga zitten. Niet veel later komt Kartini erbij zitten. Vol trots laat ze me een kaart zien die ze van vrienden uit Nederland heeft gekregen. Carla kent ze al heel lang en die heeft haar dus een kerstkaart gestuurd. Ze is dolblij met de kaart en straalt helemaal. Ook Ismael, het buurjongetje komt er even bij zitten. Gezellig zo'n beruga. Als ik weer even rustig alleen zit, komen Adi en Mariam thuis. Moe en voldaan. Ja, even op en neer naar Oost-Lombok is een hele trip. Joep komt even met de laptop en zo zit Adi dan even later op de beruga zijn mail te checken. Wat een combinatie. Mariam zit naast me te glunderen, als Adi plotseling ontdekt, dat Mariam, via ons mailadres, hem wat gestuurd heeft. Adi en Mariam gaan er allebei eens goed voor zitten en sturen een mailtje naar Nick en Elise. Zo'n mailtje bestaat dan uit een zin van beiden, maar kost ze bloed, zweet en tranen. Schitterend om te zien. Even later vertrekken Joep en ik richting Senggigi om bij Bumbus een hapje te gaan eten. Adam, de jongen van de sleutelhangers en pennen, komt even melden dat hij alles klaar heeft. De spullen liggen bij zijn vrouw in de warung tegenover Happy Café. Oke, na het eten komen we wel even daar naar toe. Even later gaan we ze dus zoeken, maar rijden ze prompt voorbij. Blijken ze in het donker te zitten. Ja, wij hebben dus geen kattenogen. Maar ze hadden ons wel gezien, dus het komt weer allemaal goed. Samen op een bakje bekijken we met een zaklamp (het lijkt wel geheime handel) de pennen en sleutelhangers. Het ziet er keurig uit. We overhandigen Adam het geld en hij en zijn vrouw stralen helemaal. Morgen gaan ze stenen bestellen voor hun huisje. Geweldig toch. We nodigen ze uit om a.s. maandag even bij ons op de koffie te komen. Lijkt me hartstikke gezellig. Dan keren we na een lange gezellige dag huiswaarts.
Woensdag 6/1
Marijke
Massagedag. De dames komen zoals gewoonlijk weer lekker laat, maar och. Terwijl ze bezig zijn met de massage, begint er buiten een andere dame te roepen. Iba gaat even naar buiten en er wordt een afspraak gemaakt om na de massage samen naar het ziekenhuis te gaan, een vriendin opzoeken. Als de rust enigszins is wedergekeerd, gaat mijn telefoon. Het is de directeur van de universiteit. Het valt niet mee om, liggend op een matje, terwijl je rug gekneed wordt, een fatsoenlijk gesprek te voeren. Maar de afspraak is gemaakt en we worden morgenvroeg om half tien op de universiteit verwacht voor een kennismakingsgesprek. Oeps, zouden we daarna nog welkom zijn? Onze dames hebben het superdruk en babbelen er aardig op los tijdens de massage. Iets wat de massage niet echt ten goede komt. Och ze zullen wel veel te vertellen hebben en het gekeuvel achter je rug werkt ook ontspannend.Dan krijgen we een smsje van Wim. Eetrestaurant "In den Engel" in Venray, heeft maar liefst €900,- opgehaald met hun oudejaarsaktie. Wauw, dat hadden we niet verwacht. We hadden al doorgegeven dat we gaan proberen van de opbrengst van vorig jaar en deze geweldige opbrengst een paar jongeren naar de universiteit te sturen. Dit is geweldig. Wij zitten hier te genieten, terwijl Wim, onze ambassadeur zo ontzettend zijn best voor ons doet. Maar ook restaurant In den Engel steunt ons nu al voor het tweede jaar. Het voelt zo goed dat er mensen zijn die geloven in de kleine projecten. Toch denk ik wel eens vaker, als al die toeristen die hier rondlopen, nou eens wat moeite doen om het leefmilieu hier te verbeteren, dan zou toerisme echt iets toevoegen aan een land. Maar het begin is er, kijk maar naar Marianne en Peter Geurts met hun project Impian Anak, of Abert en Gerrie Jonkman met hun project in Mangsit. Zo kan het dus ook. De middag wordt lekker rustig thuis doorgebracht met een mooi boek op de beruga. Ja, je moet hier op tijd ontspannen toch? Tegen de avond gaan we boodschappen doen en weer een restaurantje bezoeken waar we nog niet geweest zijn. The Wira is het eerste restaurantje van de serie die aan de main-road liggen. Kwaliteit van het eten is prima, maar The Wira heeft als aankleding bij de ingang een prachtige waterbak met planten erin. We hadden het kunnen weten, muggen! We worden weer flink te grazen genomen, dus echt natafelen is er niet bij. Dan maar terug naar huis, want we hadden Mariam beloofd vanavond op de beruga te kaarten. Jammer dan, geen electriciteit. Nou in het donker met z'n vieren al keuvelend op de beruga is ook gezellig. Om negen uur komt er weer licht in de duisternis en komt ook Annette van de heuvel naar beneden om mee te kaarten. Ze had al eerder aangegeven dat ze dat leuk vond en we hadden haar dus ook uitgenodigd. Ze heeft het spelletje al snel te pakken en we genieten tot weer het licht uitvalt. Ja, ja this is Lombok. Nu is het al met een kwartiertje gepiept en vrolijk kaarten we weer verder. Ja, de beruga is goedgekeurd en het is heerlijk om daar te zitten en te kaarten. Maar ja, eigenlijk is het team niet compleet. We missen die twee scheten uit Venlo. Ja Mariam en Adi praten nog dagelijks over Nick en Elise, wij niet minder hoor!
Donderdag 7/1
Marijke
Keurig op tijd staan we naast ons bed. We gaan naar de universiteit vandaag. We lopen rond half negen richting Pos Ronda, waar we nog net Mohni en zijn club treffen, voor ze vertrekken naar de Gili's voor de zoveelste duikklus. Ze hebben nu een stel jonge Nederlandse kerels bij zich, waarmee ze gisteravond tot 12.00 uur gedoken hebben. Je ziet Mohni stralen terwijl hij het vertelt. Ja, die jongen heeft duiken in zijn bloed zitten. Ik bel Maun voor een taxi. Het is wel gemakkelijk als je een taxichauffeur kent, want bij de Pos Ronda komen niet zo vaak taxi's. Het is immers geen hotel. Keurig worden we bij de universiteit afgezet. Het is een kleine uni met speciale opleiding computer en Engels. Ze bundelen hun krachten om het allemaal iets goedkoper te maken. Het is een mooi wit gebouw en de directeur komt even later aanlopen. Zijn naam is Zen (klinkt goed) en samen met nog een leraar en lerares staan ze ons te woord onder het genot van een flesje teh botol. Ze zijn alledrie ontzettend gemotiveerd en doen er alles aan om de jeugd ook te motiveren. We krijgen een rondleiding door het gebouw, waarbij Zen wel 4 keer vraagt of ik niet moe ben. Nee hoor, loop maar door. De bieb ziet er goed uit, maar de boeken lijken amper gebruikt. Dat blijkt ook te kloppen. De leerkrachten vertellen dat de studenten niet echt in de boeken geïnterreseerd zijn. De echte fanatieke studenten komen uit central of east-Lombok. Het is net of de mensen van west-Lombok gemakzuchtiger zijn. Dit hadden we al eerder gehoord. Misschien hebben de toeristen echt een foute invloed op de mensen hier. Ik weet niet waar het aan ligt. In ieder geval aan de leerkrachten ligt het niet. Zen woont in Gunung Sari en geeft thuis ook nog iedere vrijdag gratis Engelse les aan een groepje jongeren die de universiteit niet kunnen betalen. Hetzelfde doet de andere leraar in zijn woonplaats. Ja, de leraren willen wel! De afspraak wordt dan ook gemaakt om morgenmiddag naar Gunung Sari te komen en dan een Engels gesprek te houden met de jeugd daar. Zaterdagmorgen worden we dan op de Universiteit verwacht voor een gesprek met een grote groep jongeren daar. Zen vraagt heel voorzichting of negen uur haalbaar is. Maar natuurlijk, dat is geen punt. Ja maar, zegt hij, Westerse mensen staan toch nooit voor 10.00 uur op. Het beeld dat ze van ons hebben is, dat we heel snel moe zijn, dus daarom vroeg hij iedere keer of ik niet te moe was om rond te lopen en dat we slapen tot minstens tien uur. Als we vertellen dat we thuis (toen we nog werkte tenminste) iedere dag gewoon om zes uur opstonden om naar het werk te gaan, worden we vreemd aangekeken. Eigenlijk wel begrijpelijk, ze kennen hier alleen toeristen en dat is het beeld dat ze van ons hebben. Misschien wel een leuk onderwerp om een discussie over te voeren (natuurlijk wel in het Engels!). Tegen de middag nemen we afscheid en Rian begeleid ons naar de deur. We willen nog even richting Mataram mall gaan, wat naar ons idee vlak bij ligt. Joep vraagt Rian, waar het ligt en hij loopt even mee. Tot verbazing van Rian en mij, weet Joep beter de richting dan Rian en blijkt dat de mall maar op een kilometer afstand ligt. Rian excuseert zich dat hij de weg niet weet. Och ja, hij komt ook van Flores en gaat altijd alleen maar rechtstreeks van de universiteit terug naar zijn kamertje bij Boung. Hij heeft geen geld of tijd om bij Mataram Mall rond te hangen. We nodigen hem uit voor een drankje, maar hij moet weer terug naar school. We lopen wat rond in de mall, maar houden het al snel voor gezien. Ook treffen we nog Eful 2. Een man uit de kampung die we ook al jaren kennen, maar niet zo vaak spreken, omdat hij als chauffeur meestal weg is. Hij vertelt ons hoe gelukkig hij is, dat zijn beiden dochters gesponsord worden en daardoor een goede opleiding kunnen krijgen. De oudste gaat volgend jaar naar de universiteit. Hij is apetrots en zegt nogmaals dat het project een zegen is voor het dorp. Oké, genoeg veren in de ko... Maar het is wel leuk om af en toe te horen, dat de mensen hier echt blij mee zijn. Maun wordt weer gebeld en we vertrekken naar huis. De lucht begint te betrekken en net voor de eerste druppels zijn we binnen. Dan wordt het menens. Nu komt de echte hujan. Vanaf twee uur barst het los en het houdt niet meer op. Het blijft met bakken vallen. Om vier uur is het dan ook gedaan met de electriciteit. Ja, daar zit je dan. We horen van Adi dat er bij de grote weg een boom is omgevallen en bij de val een elektriciteitsdraad had meegesleurd. Wanneer dat gemaakt word weet niemand want de elektriciteitsmaatschappij laat zich met de regen echt niet zien. Eerst maar even lekker slapen, maar dat houdt ook een keer op. De laptop is op een gegeven moment ook leeg. Maar eigenlijk boeit het ons allemaal niet. Het is heerlijk rustig. Ik sms even naar de hadji die mijn arm zou komen masseren, dat de afspraak beter naar zondagmiddag verzet kan worden. Ik krijg een smsje terug waar ik niks van snap. Dan maar even Adi vragen of hij voor mij wil bellen. Dat lukt beter en de nieuwe afspraak staat. We horen dat er ergens op de berg een flinke waterval ontstaan is, want je hoort hier het water naar beneden kletteren. We gaan maar even bij Adi en Mariam zitten kletsen en meteen vraag ik Mariam ook voor wat kokend water. Ja, de waterkoker werkt op stroom. Dat wordt vanavond popmie, want niemand gaat de deur uit met zo'n weer. Om negen uur floept, tot onze verbazing, het licht weer aan. Nou, dat valt dus weer mee. We gaan naar huis en met het klaterend geluid van de hujan op de achtergrond, kijken we een filmpje en genieten van de rust.
Vrijdag 8/1
Marijke
Aangezien het door de hujan een heel stuk koeler is, slapen we heerlijk, zelfs tot acht uur. Zie je wel, die toeristen zijn hun bed niet uit te krijgen. We zijn net aan het ontbijten als de regen weer begint. Ik begin nu een beeld te krijgen van de regentijd. Plannen maken kun je nu beter niet doen, want de regen bepaalt op dit moment gewoon je dagritme. Geeft niks, heb ik even de tijd om het verslag bij te werken, want vandaag is weer publicatie dag en owee als we dat vergeten of te laat zijn ha-ha. Dan breekt de zon door en meteen is het weer bloedheet. Geen wonder dat hier alles zo snel groeit. Adi gaat dan ook weer samen met Joep de bamboe bijknippen. En we zorgen dat de boel weer allemaal een beetje opdroogt. Na de middag worden we dus in Gunung Sari verwacht, maar als we bijna willen vertrekken krijgen we een telefoontje van Zen. Of het ook om vier uur mag ipv 3 uur. Ja hoor, we waren toch even niks van plan. Het enige wat ik er bij uithoudt is, dat wij bij regen dus niet komen en de afspraak gewoon een weekje opschuiven. Ja, ook ik begin het te snappen. Omdat we geen idee hebben hoe laat we terug zijn, zullen we maar zo aardig zijn om het verhaal al te pucliberen. Zijn we in ieder geval vandaag op tijd.