Bangkok 8 december 2012
Marijke
Een kort verslag van anderhalve week Bangkok.
Van het vliegveld opgehaald door Edgar, Pui en Pun Pun in hun auto. Er is een of ander festival aan de gang dus duurt de reis langer als normaal. Service tot aan het hotel. Helemaal perfect en elkaar tenminste nog even gezien.De dag erna, zit ik, Marijke, meteen bij de kapper. Alles super kort laten knippen. Nee joh, gewoon de rasta bij laten werken. Ook nog gezellig uit eten geweest met Miranda en Joost. Miranda kennen we van het Eier mit Speck festival in Duitsland en dit is al de 2de keer dat we haar hier ontmoeten. Op straat ontmoeten we Yvonne en Frans, collega’s van de festivals. Het zal ook eens niet gebeuren dat we bekenden tegen komen hier in Bangkok. Ook maken we de verjaardag van de koning mee, de meeste locale mensen zijn getooid in een geel T-shirt en komen uit heel Thailand om dit feest te mogen meemaken in Bangkok. Ongeveer vergelijkbaar als koninginnendag in Nederland als bijna iedereen in oranje gehuld is.
We zien dat de reissfeer behoorlijk veranderd is. Geen gezellige praatjes maar iedereen zit met zijn I-pad, telefoon of laptop in de handen. Wij hebben geluk. Op een avond zitten we te eten bij Wild Orchid als we in contact komen met Angie en Al uit Canada en Petra uit Slovenië. Vijf gasten aan drie verschillende tafeltjes die lekker bij elkaar komen en kletsen over reizen en het leven. Ja, dit is zoals het vroeger was. Petra vertrekt de dag erna naar huis, na een jaar van reizen. Angie en Al treffen we nog een avond en dan reizen zij verder naar Cambodja. Ook gaan we een dagje rondkijken bij MBK, het grootste warenhuis van Bangkok. Aaaaaaaah en dan zeggen ze dat vrouwen graag shoppen. Ik wil hier weg, zo groot, zo enorm. Joep sleurt me mee van de ene verdieping naar de andere verdieping, van de ene gang naar de andere gang. Braaf volg ik hem (doe ik heel af en toe ;-) ) We lopen eindelijk naar buiten en richting straat voor een taxi, als Joep besluit nog maar een andere grote Mall binnen te lopen. Ik hou mijn mond, maar denk stiekem: “Ooit gaat ook deze dag voorbij”. Je zou in deze buurt in een hotel zitten! Dan wordt je stapelgek van het verkeer en de herrie. Dan is ons buurtje bij Khoa Sarn Road heel wat prettiger. Nee, niet Khoa Sarn Road zelf, maar de vele straatjes er omheen. Ons hotel is niet echt gezellig, maar goed en efficiënt. Het personeel kent ons door de jaren heen en daarmee kletsen we wat. De eigenaresse is een klein Chinees vrouwtje van 72 jaar. We hebben veel respect voor haar. Van poetsvrouwtje heeft ze zich opgewerkt tot eigenaresse van vier hotels. Siam I, Siam II, Siam III en Siam Riverside. Voor ieders budget is er wat. Wij zitten al jaren in Siam II, waar de eigenaresse, met haar inmiddels grote familie, zelf ook woont op de benedenverdieping. De kamers hebben airco en dat is best wel lekker als je de overgang in november van Nederland naar Thailand hebt. Kunnen we tenminste een beetje wennen. Wel leuk dat nu voor het vierde jaar achter elkaar, de winter in Nederland toeslaat, nadat wij zijn vertrokken. Of de duvel er mee speelt!!! Vannacht op drie uur gaan we richting vliegveld om morgenvroeg om 6 uur naar Bali te vertekken. Indonesia here we come…..
Kuta 10 december 2012
Marijke
Bangkok -> Kuta is prima verlopen (denk ik). Ik heb bijna de hele vlucht geslapen. Och, het was maar 4.25 uur naar Denpasar, dus dat is zo gepiept. Als we buiten komen, gebeurt het weer. De klamme, broeierige hitte van Indonesië slaat toe. Dachten wij dat Bangkok warm was. Ha-ha, dan moet je hier maar eens komen.
Joep
Het vliegveld in Bali word stevig onder handen genomen en het gaat er volgens grote billboards heel anders uitzien. Ineens ziet Marijke tussen de honderden afhalers Dewa zitten. Hij is een Nederlandstalige gids en we hebben hem twee jaar geleden ontmoet via Peter en Marianne. Zijn Nederlands is zelfs beter dan het onze. Ongelooflijk.We lopen even naar het Domestic gedeelte om een vlucht te regelen voor overmorgen naar Lombok en kunnen een promo-ticket bij Trans Nuvia bemachtigen voor maar 200.000 Rp. p.p. dat is ongeveer 16 euro. De andere maatschappijen, Wings, Lion Air, Merpati verkopen de tickets voor ongeveer 350.000 Rp. De bagagelimiet is bij de meeste kleine vluchten teruggebracht tot 15 kg. per persoon en we hebben iets meer bagage bij ons. Met de extra kosten per kilo valt het nog wel mee. Uiteindelijk betalen we 8.000 Rp. voor elke kilo overgewicht. De handbagage, die veel meer weegt als de toegestane 7 kilo, houden we angstvallig achterwege.
Marijke
Wim had ons al gewaarschuwd dat er weer een super grote Mall bijgekomen was. Nou, iets van ons hotel, Kuta Puri vandaan, ligt Beachwalk. Je weet niet wat je ziet. Super groot en alle dure merken zijn er vertegenwoordigd. Niks voor ons dus. De kleine winkeltjes komen steeds meer in de verdrukking en het wordt er niet mooier op. Ik wordt weer vele malen aangezien voor een “Aussie”. Ja, ik (Marijke) schijn er de looks voor te hebben. Een Balinees zegt het zelfs tegen me, dat ik er echt als een Aussie uit zie. Nou het zal wel. We hadden van Wim al een simkaartje gekregen voor de telefoon en meteen kunnen we dus Adi bellen dat we eraan komen. In Lombok regent het al twee dagen flink. Ja het is immers regen seizoen, daarom is het ook zo broeierig warm. We kijken Kuta een beetje rond en zien wat er weer veranderd en gemoderniseerd is. Maar eigenlijk verlangen we maar een ding, naar huis, naar Lombok.
Kuta is niet echt ons ding. Morgenvroeg om 9.00 uur gaat onze vlucht en we hopen zo rond 11.00 uur in kampung Loco aan te komen. Ben benieuwd………
Kampung Loco Dinsdag 11 december 2012
Marijke
Het is inderdaad 11.00 in de ochtend, als we een uitgelaten Adi, zien zwaaien bij de watertank als we de kampung inrijden. Ja, we zijn weer thuis. Met een brok in de keel knuffelen we Adi en roepen links en rechts: Hello, apa kabar.” Dan lopen we snel naar ons huisje, waar Mariam ons op staat te wachten. Lieve, lieve Mariam, wat heerlijk om haar weer te zien. De koffers zetten we snel binnen en dan kijk ik natuurlijk meteen even rond. Ja, het voelt echt als thuiskomen. Wat hebben we toch een leuk huis en wat voelt het goed om hier weer te zijn. Natuurlijk is er meteen koffie op de beruga. En praten, praten en nog eens praten. Het zijn ook nogal bewogen maanden geweest van april tot nu. Daarom zijn we ook zo super blij om hier weer te zijn. Joep en Adi zijn weer meteen als vanouds aan het kibbelen en stoeien met elkaar. Ik zie meteen weer die andere Joep. Hier is hij ontspannen en altijd grapjes aan het maken met Adi. Ook Adi zegt: “Ja, jullie zijn er weer. We kunnen weer lachen”. Het is bijna niet uit te leggen wat deze 2 mensen voor ons betekenen, maar het voelt echt als familie en heerlijk om ze weer te zien en bij te praten. Kartini heeft ons al gezien en komt met 2 bordjes met lekkere snacks en fruit aanlopen. Best lekker, aangezien we het ontbijt gemist hebben. Boung komt aanlopen, met op zijn arm, Alivia. Het dochtertje van zijn dochter Ani en Waywan. Toen we weggingen in maart was ze hoogzwanger, nu heeft ze een prachtige dochter. Ze is 2 weekjes ouder dan onze eigen kleine Tarja, de dochter van Paco en Elke, maar met verbazing zie ik hoe snel de kinderen zich hier ontwikkelen. Ze zit rechtop en staat al super stevig op haar beentjes. De kinderen ontwikkelen zich hier veel sneller dan in Nederland. Waarschijnlijk omdat ze ook constant gestimuleerd worden. Ze liggen nooit in een box of rustig op de grond te spelen. Er is altijd iemand met hen bezig en daardoor ontwikkelen ze zich dus ook veel sneller. Ook Eful komt aanwippen en moet even bijpraten. Heerlijk om onze club weer te zien. Eindelijk gaan we dan maar eens de koffers uitpakken. Maar eerst moet de kast leeg gemaakt worden. Alle spulletjes die links en rechts in huis stonden, staan nog in de kast. Aangezien ons huis ook gebruikt wordt om in juni alle uniformen, nieuwe schoenen enz. uit te delen, zorgen we dat de persoonlijke dingetjes opgeruimd zijn. Natuurlijk loopt het zweet in straaltjes van ons af, maar dat hoort erbij. De fan doet even niet mee, want het is weer “Mati lampu”. Stroomuitval. Ja, we zijn echt weer thuis ha-ha. Dan komt ook de hujan (regen) weer aanzetten. Och, we genieten zelfs daarvan. We zijn het zo gewend, geen stroom, regen. Het is weer als vanouds. We rommelen dus nog maar lekker even door en maken maar meteen een boodschappenlijstje. Er zal morgenvroeg toch een ontbijtje moeten zijn. De regen wordt wel iets minder, maar stoppen doet het niet. We hebben inmiddels al weer het motortje van Boung gekregen en dan maar de regenjas aan en richting Senggigi. Op de beruga van Boung zit Sareah te zwaaien. “Nanti” (straks) roepen we en we rijden snel door. Eerst maar gauw een hapje eten bij Terazzo en dan boodschapen bij een van de 2 nieuwe supermarkten. Er zijn er nu dus zes in Senggigi, ipv de 2 van de Chinese broers. Ik ben benieuwd of ze dit gaan redden. Maar zes is echt te veel voor deze plek, en dan ook nog op zo’n korte afstand van elkaar. Op de terug weg stoppen we even bij June en Cuk. We knuffelen elkaar even, maar spreken af om morgenvroeg gezellig bij te kletsen. Het is niet te doen om met iedereen meteen vandaag te praten. Terug naar huis en de boodschappen opgeruimd. Dan lopen we naar Boung. Het is inmiddels half negen ’s avonds en zoals te verwachten was, ligt Sareah al op een oor. Boung is even weg, maar Nur ontvangt ons allerhartelijkst. Ze is veranderd, sinds haar huwelijk. Gedraagt zich nu als een echte gastvrouw en gaat koffie voor ons maken. Jay, de huurder van Boung komt er ook bij zitten. Even later komt Sareah naar buiten. Nur heeft haar wakker gemaakt. Ze had tegen Nur gezegd dat ze ons echt vandaag nog wilde zien. Natuurlijk is het weer honderuit praten en genieten van het zitten op de beruga. Als Boung terug komt en weer met zijn kinderlijke streken begint, voelt het net alsof we nooit weg zijn geweest. Het is al behoorlijk laat als we eindelijk huiswaarts keren. Moe, maar super voldaan. Ja, we zijn weer thuis.
Woensdag 12 december 2012.
Marijke
Heerlijk geslapen. Het is redelijk koel ’s nachts, dus we missen de airco niet. We hebben ook het gevoel, dat je met airco iedere keer opnieuw moet wennen aan de hitte. Even lekker ontbijten en verder met de was en het opruimen van ons huisje. Alles moet weer zijn plekje krijgen. Joep probeert de tv en schotel opnieuw te installeren, maar de zenders zijn niet te vinden. Dan even naar Cuk en June. Op de beruga kletsen we weer gezellig bij. Cuk laat vol trots foto’s en een filmpje van het passen van de kleding zien. Deze zijn gemaakt tijdens het uitdelen van de kleding voor school in juni. We moeten proberen om een snellere internetverbinding te krijgen dan kunnen we de dingen op facebook plaatsen. Nu hebben we al 5 minuten nodig om iets überhaupt geopend te krijgen. Dus even geduld. Cuk vertelt dat hij momenteel de kinderen naar school brengt met de bemo (busje). Mus, de chauffeur probeert een baan te krijgen als taxi chauffeur. Het grote probleem is, dat er steeds meer mensen een motortje hebben en dus geen gebruik meer maken van de bemo. Mus krijgt zijn geld en het geld voor onderhoud van de bemo niet meer bij elkaar. Als het hem niet lukt op de taxi, komt hij terug. We wachten af. De bemo is geweldig voor de kampung en de kinderen, maar zal toch zijn geld op moeten brengen. We praten er over om te proberen de bemo in te zetten voor toeristen. Misschien vinden ze het leuk om met het lokale vervoer een dagtocht te maken. Tijdens onze vergadering over het project, zullen we hier verder over brainstormen. Na de middag tijd voor siësta. Lekker even uitrusten. In de namiddag komt Adi ons halen. Er is een voetbalcompetitie gaande tussen verschillende dorpen en vandaag is de finale tussen Loco en Kerandangan. Het voetbalveld ligt aan de andere kant van de rivier, achter Cuk’s huis, en is vrij goed bespeelbaar, Er staan maar 8 bomen op hi-hi. De opkomst is gigantisch. Rondom het veld staat het vol publiek. Wij krijgen ongeveer 50 keer de vraag: “Hello, kapan datang”. (Hallo, wanneer zijn jullie aangekomen?) Wel zo gemakkelijk, hebben we het halve dorp in een keer gehad. De wedstrijd is super spannend en de bal rolt maar een paar keer in de rivier. Maar Loco heeft pech, Kerandangan wint met 3-2. De grote beker en de geit gaat naar Kerandangan. Maar de 2de prijs is gewoon een iets kleinere beker en ook een geit. Dus de saté kambing zal prima smaken. Dit is een van de super leuk dingen. Er wordt gewoon spontaan een competitie georganiseerd. De dorpen regelen de spelertjes en in 10 dagen wordt een complete competitie afgehandeld en iedereen geniet. Wij ook. We gaan een hapje eten bij Angel en zien dat de straat flink opgeknapt is. Bij de eerst volgende grote regenbui, zullen we eens kijken of het ook werkt. Normaal gesproken was er midden in Senggigi meteen een groot zwembad, waar de auto’s nog nauwelijks doorheen konden rijden, laat staan de motortjes. De stoepen zijn duidelijk verhoogd en er is een afwateringssysteem. Nog even wat boodschappen bij onze vertrouwde supermarkt Jaya waar we uiterst vriendelijk worden onthaald door de eigenaar, zijn vrouw en personeel en dan naar huis, waar er twee zitten te wachten voor weer een beroemde kaartavond. Adi wint, tot ergernis van de rest, want oh, wat heeft hij weer een praatjes. Maar het is weer lachen geblazen en daar gaat het om.
Donderdag 13 december 2012
Joep
Het lijkt er op dat we vandaag voor het eerst een rustige dag hebben. Binnenshuis heeft alles uit de koffers zijn plaats gekregen, de noodzakelijke boodschappen zijn gedaan en niets moet.
We zitten nu in het regenseizoen en dat merk je, de ene dag is het bewolkt en regent het, en de andere dag doe je er alles aan om uit de brandende zon te blijven. Vandaag schijnt dus zo’n zonnige dag te worden. Dus “Pelan-pelan “ (rustig aan). Als we genietend aan de koffie zitten staat er iemand voor de deur. Het blijkt Rita uit Venlo te zijn. Zij verblijft in Green Village, een dalletje verder en een vriendin van haar, Miep, was bij haar op bezoek en had via een goede vriendin via Facebook gehoord dat wij hier ook verbleven. Miep was nu voor enkele dagen naar Bima vertrokken en zo besloot Rita om eens op haar fietsje een kijkje te komen nemen. En zo zit je aan de andere kant van de wereld gewoon weer Venloosch dialect te praten. Niet dat we dat nooit doen want er komen geregeld vrienden uit het Limburgse. We praten honderd uit en Rita beloofd zodra Miep terug is uit Bima, waar ze zelf ook nog naar toe reist om haar zoon te bezoeken, ons weer opzoekt. We blijven de hele middag in en rond het huis, praten bij met onze buurtjes en tegen de avond als het iets is afgekoeld zoeken we weer een restaurantje op. Dit keer “Bale-Tajuk” eigendom en gerund door locale mensen. Ze zijn de hartelijkheid zelf en hun zoontje van vijf rent er stoeiend rond. Nico en Jaqueline uit Nederland hebben dit plekje ook ontdekt en Kokkie vind Nico zo’n aardige lollige man.
Zo Nico, dat kun je in je zak steken! Na de overheerlijke maaltijd komt het zoontje met een soort ganzenbordspel aanzetten en ik ontkom er niet aan Beiden al vals spelend brengen we zo een uurtje door en elke keer nadat hij gewonnen heeft rent hij triomfantelijk door het restaurant, tot vermaak van andere gasten. Uiteindelijk begeven we ons naar huis en net daar aanbeland begint het te stort regenen. Was eigenlijk te verwachten.
Vrijdag 14 december 2012
Joep
De hele avond en nacht heeft het geregend en het is ietsjes koeler geworden. Even iets aan het verslag doen want vandaag is zoals vanouds publicatiedag en we weten dat er enkele mensen met spanning op zitten wachten. Ook zetten we ons Indonesisch telefoonnummer onder contactgegevens op onze website, Marianne’s speciaal gemaakte “handleiding voor dummy’s” nauwkeurig bestuderend. Natuurlijk via “Goedkoop bellen.nl”. En het lukt wonderwel. Het systeem is als vanouds ontzettend traag en als het te langzaam gaat gooit hij jou eruit met al het werk voor niets. Buiten valt de “grimis” (motregen) gestaag naar beneden, een heel verschil met gisteren toen het net een oven was. Zodra het opgehouden is pakken we ons op om een flinke ronde te gaan lopen. De moskee in kampung loco zit boordevol mensen, het is dan ook vrijdag en als we bij de grote weg belanden zetten we ons even neer op de Pos Ronda (overdekte zitplek) aan de grote weg. Hier is het goed vertoeven aangezien je iedereen langs ziet rijden en elke keer weer wat anders ziet. Inmiddels is het gebed afgelopen en zien we veel motoren uit de kampung komen. Men komt van heinde en verre om in ons dorpje naar de moskee te gaan en uiteraard zien we weer veel bekenden. De bedoeling is om richting “Pasar Sini” (klein toeristenmarktje) in het noorden van Senggigi te lopen en via het strand weer terug. Een kleine tippel maar vorige keer dat we dat deden koste het ons ruim 7 uur. Overal een praatje maken, daar kwamen we niet aan onderuit. Als we in de buurt van de kleine restaurantjes komen zit de moeder van Jordi, een sponsorkind van Leo en Sonja al naar ons te wuiven. We besluiten om hier een sapje te nuttigen en we horen dat de tien beste leerlingen uit Lombok uitgenodigd zijn om een brief te schrijven aan de regering over het hoe en wat in Lombok. Jordi hoort bij deze tien en zijn zelf uitgekozen onderwerp ging over het repareren van de straat met afwateringssysteem. Moeder is trots als ze dit vertelt en dat mag ook wel. Iets later zien we langzaam iemand voorbij rijden en als we goed kijken zien we een brede glimlach onder de helm te voorschijn komen. Het is Daan, een inmiddels vriend voor het leven geworden Nederlander die hier op Lombok woont, getrouwd is en een zoontje heeft van 4 maanden, die we dus nog niet gezien hebben. We hebben hem leren kennen vorig jaar tijdens een duiktrip met onze vrienden Nick en Elise. Hij was al bij ons huisje geweest maar hoorde van Adi dat wij wat aan het wandelen waren. Het weerzien is hartverwarmend en het is heerlijk om bij te kletsen met als gevolg dat we ruim 4 uur later afscheid van hem nemen, maar niet nadat we eerst een afspraak gemaakt hebben om a.s. zondag mee te gaan de zee op en aansluitend mee te gaan naar zijn huis in Gunung Sari om zijn vrouw Aini en zoontje Dylan te ontmoeten. In plaats van naar de “Pasar Sini” te lopen draaien we ons om en gaan terug richting kampung, onderweg nog velen begroetend. Als we uiteindelijk thuis zijn komen we er achter dat we het record van 7 uur niet hebben verbroken. We zijn maar 6 uur onderweg geweest. Als we over de pad naar de kampung lopen komt Adi ons achterop rijden en we stellen voor om vanavond “bunkus” (afhaal-eten) uit een kleine warung (eettentje) te eten. Lijkt hem een goed plan dus tegen zevenen gaan we samen op zijn motor wat te eten halen. Gisteren hadden we van Kokkie van Bale-Tajuk een halve watermeloen meegekregen en die word lekker opgesmikkeld na het eten. Ja, Elise, geen durian (vrucht die erg stinkt), die is pas over een maand of twee te krijgen! Uiteraard komen de kaarten hierna weer tevoorschijn waarbij Marijke de grote winnaar is en Adi de grote verliezer. De wraak van afgelopen woensdag!! Daarna vlug naar huis om te proberen ons verhaal op de site te krijgen.
Voor de geïnteresseerden: In Lombok is het nu 7 uur later als in Nederland en ondanks dat we het hier naar onze zin hebben missen we toch wel enkele mensen!!
