Zaterdag 2 januari 2016
Marijke
Het is bewolkt vandaag, zou het dan toch gaan gebeuren. Nooit gedacht dat ik naar regen zou verlangen! Door de bewolking is het buiten wel iets beter vol te houden, dus gaan we richting Senggigi Beach. Gezien de drukte van de motortjes, besluiten we om ons motortje maar bij de supermarkt achter te laten, onder het toezicht van de politie, die daar zit te kaarten en te kletsen. Onderweg naar het strand stopt een motortje voor onze neus, met achterop Moon. Moon is de vrouw van Adam en samen hebben ze een klein winkeltje, richting strand. Ze excuseert zich dat ze weg moet, maar lachend zeggen we dat we toch niets afgesproken hebben. Maar we zullen zeker even een stop maken bij Adam. We nemen afscheid van Moon en lopen verder. Bij de ingang naar het strand staat een hokje en daar zouden we 1000 rph per persoon entree moeten betalen. We lopen gewoon door. Ik ga toch niet betalen voor een strand wat van iedereen is. Als ze ons terug geroepen hadden, dan waren we via Pasar Sini of Lina naar het strand gelopen. Daar is het nl. gratis. Maar schijnbaar durven ze die stomme Belanda niet aan te spreken en kunnen we gewoon doorlopen. Bij Adam moeten we natuurlijk even stoppen en een praatje maken. Het straatje naar het strand is nu helemaal verhard met mooie siersteentjes. Netjes, maar bovenal erg prettig voor de winkeltjes hier. Het zandpad gaf altijd veel stof op de spullen en kleding en dat is nu voorbij. Dat doet me denken aan ons festival in Hengelo. We staan op een prachtige lokatie, maar dat is wel naast een zandpad. Door de vele mensen die hier overheen slenteren, zijn wij de week erna volop bezig om het stof uit de spullen en kleding te halen. Ja, je kunt niet alles hebben. Bij Adam komen we niet weg, zonder eerst een kopje thee met hem te drinken en bij te praten over het afgelopen jaar. We brengen hem de groeten over van Ton en Han. We weten zeker dat die mensen willen dat we dat doen. Op het bankje tegenover de winkel gezeten, zien we vele lokale toeristen richting strand lopen en velen met natte kleding aan terug naar buiten lopen. Het is een wederzijds bekijken, want ook zij kunnen hun ogen niet afhouden van die vreemde dame op het bankje. Even later slenteren we verder naar de pier. Hier genieten we een tijd van het uitzicht en zien de kinderen en ouders genieten in het water. Een super klein dik ventje met een turquois badpakje aan geniet helemaal alleen. De ouders zullen wel op het droge toekijken. Maar verderop zien we vaders, moeders (weer geheel gekleed) en zelfs een oude oma genieten in het water. Waarom lijken me die arme mensen, veel gelukkiger en lijkt het net of ze veel meer plezier hebben, dan dat ene kindje in zijn badpakje? Wij wandelen naar rechts verder, richting Pasar Sini. Daar aangekomen horen we iemand roepen. Het is Made, de broer van Kartini, die hier al jaren een winkeltje runt. Made laat me vol trots zijn rasta zien. We noemen hem al jaren lachend, mijn rasta zoon. Als Joep ontdekt dat Made een spiraalvormige hanger omheeft en ik ook, moeten we constateren dat we echt dezelfde smaak hebben ha-ha. Bij het kantoor van Lombok Dive maken we even een praatje met Ajung (als ik haar naam goed verstaan heb). Zij werkt nu sinds 3 maanden voor Mohni. Ze vertelt ons dat Corrie en Gert al aangekomen zijn, dus die gaan we binnenkort zeker ontmoeten. Bij Yessy Cafe tracteren we onszelf op een drankje en verbazen ons over de talenkennis van een van de obers. Hij spreekt Nederlands, Duits, Italiaans, Engels en zelfs een paar woorden Russich. We lopen verder en als we langs een ander kantoortje van een duikschool lopen Kreativ Dive, komen daar Zarah en Adi naar buiten rennen. Beiden werkten vroeger voor Mohni en zijn nu hier aan het werk. Adi, de man van Nur, waarschijnlijk nog maar sinds heel kort, aangezien Boung ons vorige week vertelde dat hij aan het werk zou gaan bij Yessy Cafe. Daar heeft hij een dag gewerkt, was de dag erna ziek en hoefde dag 3 niet meer terug te komen. Snelle carriere??? Een stukje verder voor de Alfa markt ontmoeten we Suzanne en Sofie, die net wat boodschappen hebben gedaan. We wensen elkaar een Gelukkig Nieuwjaar (Suzanne doet daar dus wel aan ha-ha) praten nog wat en gaan weer verder. De politie heeft goed op ons motortje gepast en zonder helm (zelfs de polisi boeit dat nu niet) rijden we het laatste stukje naar huis. Snel weer een verfrissende mandi, want de bewolking is verdwenen en de brandende zon doet weer volop zijn best. We drinken lekker een bakkie koffie met onze buurtjes en Adi vertelt dat hij Iba ontmoet heeft, ons massagevrouwtje. Het schijnt weer goed met haar te gaan en ze wil weer graag aankomen. Nou van ons mag ze en we gunnen haar de klandizie. Dat zal wel weer woensdag worden zoals gewoonlijk. We kletsen zo een uurtje weg met Adi en Mariam en dan besluiten we om ook op hun telefoon internet te zetten. Zo kunnen zij ook via whatsapp naar Nederland bellen. Ik had gisteravond nog contact met de kinderen en dat ging prima. Hoewel het wel slikken is als je die heerlijke stemmetjes van je kleinkinderen hoort. We gaan eerste eten en daarna met Adi naar de telefoonwinkel (of zoiets). Het internet wordt bijgekocht en we keren huiswaarts. Dan begint de ellende. De telefoon krijgt geen verbinding met internet. Dan wordt het wachtwoord van Gmail gevraagd. Moet je net bij Adi en Mariam zijn, die schrijven niks op. Frank heeft in augustus voor hen Gmail aangemaakt en zij zijn daarna alles vergeten. Via de laptop vragen we een nieuw wachtwoord aan. Dat duurt even want er moeten heel wat vragen beantwoord worden om zeker te zijn dat het mailadres van hen is. Prima beveiligd trouwens op die manier. Maar na een half uurtje hebben we dan toch een nieuw wachtwoord maar nog steeds geen internet. Joep besteedt de nodige uurtjes om uit vinden waar het aan ligt. Maar komt er ook niet uit. Morgenvroeg gaat Adi maar even terug met de telefoon. Selamat tidur.
Zondag 3 januari 2016
Joep
Volgens mij moet de internetdata geactiveerd worden maar hoe dat moet weet ik niet. Ik merk dat Adi eigenlijk geen zin heeft om terug te gaan want dat betekent ook gezichtsverlies tegenover de man in de winkel. Maar tot mijn verbazing zegt Adi dat hij wel even terug gaat. Prima, zo leert hij het ook want als ik meega zal ik waarschijnlijk het woord moeten voeren en zal hij er nog niks van snappen. Na een klein uurtje is hij terug, internet is geactiveerd, en overhandigt de telefoon aan Marijke want hoe ze whatsapp, facebook en yahoomail op de telefoon krijgen weten ze niet. We zien ook dat er tal van berichtjes doorgekomen zijn die ze helemaal niet hebben geopend. We testen de boel, geven hun wat gebruiksaanwijzigingen en hopen er het beste van. Aangezien we vorige week nieuwe dikke matrassen hebben gekocht voor de beide bedbanken klopt de afstand van de bovenkant van de matras tot de vloer niet meer. Als twee kleine kleuters bengelen onze voeten boven de vloer en de enigste die dit kan verhelpen is Maan, een man die bekend is om zijn timmerwerkzaamheden. We laten Adi bellen en vanavond rond 19 uur zal hij een stuk van de poten af komen zagen. Niet van Adi maar van de twee banken, natuurlijk. We gaan op tijd eten vanavond want om 18 uur hebben we met Cindy, Chico en onze twee kleinkinderen Lara en Robin afgesproken om te skypen. En als we net terug zijn hebben we contact met hun via de telefoon van Marijke. Het bijzondere is dat we nu wat kunnen rondlopen en hun vanalles laten zien wat volgens mij best op prijs word gesteld. Zo kunnen zij ook zien hoe wij leven in deze omgeving. Daarna komt Maan met zijn winkelhaak en zaag en in een mum van tijd staan de banken op de juiste hoogte. We drinken nog wat na met Maan, hij bewonderdt het fotoboek van Adi en Mariams verblijf in Nederland, Adi vertelt hem hoe de klompen daar worden gemaakt, verder over de mooie houten huisjes in Zaandam, Amsterdam, maar ook het bier Hertog Jan wat hij lekker vond. Ook dat als verrassing op een woensdagavond ineens allerlei mensen kwamen opdagen die hem kenden omdat ze hem ontmoet hadden in Lombok. En als Maan weg is komen de kaarten weer op de vloer, wat onderbroken word door een telefoontje van Elise en een berichtje van Frank en Gerrie op Mariams telefoon. Zo heb je de mensen toch dichtbij. Het vervelende is dat we steeds foto’s doorgestuurd krijgen van een puppy, genaamd Mojo, die het huishouden van Nick en Elise is komen versterken en ons met puppy ogen aankijkt of hij wil zeggen : “ Joep, waar blijf je nou?”. Ja, Patricia, goed geraden, Laika in het klein. Tenslotte kom ik ook nog als dagwinnaar uit de bus tot ramp van Adi. He, he, eindelijk.
Maandag 4 januari 2016
Marijke
De vakanties zijn voorbij, de scholen beginnen weer en de mensen gaan weer aan het werk, dat betekent voor ons dus hari libur (vakantiedag) bij Graha. Eerst ons ontbijtje aan het strand. Er zijn nog veel lokale gasten hier. We dachten dat die al weg waren. Maar er staat een grote bus klaar, dus dit zijn de laatste loodjes. Bij het ontbijt kletsen we nog een tijdje met Herman van de security. Ook hij heeft zijn bedenkingen over de toekomst. Ja het blijft lastig. Wij gaan richting zwembad.Onderweg komen we een meisje tegen. Haar hebben we in de kampung leren kennen en ze is de manager van het spa oftewel massage in verschillende hotels. Ik wil een keertje lekker uitgebreid met haar kletsen dus we spreken af dat we elkaar morgen om 5 uur bij Lina’s gaan ontmoeten. Leuk. Aan het zwembad heerst diepe rust en zijn we dus weer de enige gasten. Het water voelt als lauwe soep, maar toch verkoelt het enigszins. We zitten meer in het water dan ernaast. Heerlijk plonzen en een beetje relaxen. Als ik nog in het water zit en Joep ligt te lezen, komen er 2 mensen aangelopen. Naar mij wordt het gebaar gegeven dat ik niks moet zeggen en Joep wordt stiekem op zijn hoofd getikt. Hij komt overeind en kijkt in de lachende gezichten van Corrie en Gert. Wat leuk om die twee schatten te zien. Ze waren al in de kampung geweest en Mariam had ze keurig doorgegeven dat wij aan het zwembad bij Graha lagen. Handig toch zo’n secretaresse thuis ha-ha. We praten even en besluiten dan om met z’n vieren te gaan lunchen bij Warung Ijo. We laten het ons goed smaken en praten de afgelopen maanden bij. Dan nemen deze lieverds afscheid en gaan ook wij huiswaarts. We zijn nog niet zo lang thuis als we een berichtje binnen krijgen van Kelly en Carlo. Twee mensen die sinds vorig jaar ook een kindje sponsoren. Ze zijn hier met hun vrienden, die ook interesse hebben in de sponsoring. Morgenvroeg willen ze even aankomen. Leuk kunnen we elkaar eindelijk life ontmoeten. Er komen weer langzaam wat donkere wolken aandrijven, maar jammer genoeg drijven ze weer net zo hard weg. Trouwens op het straatje naar de grote weg, hebben we gezien dat er ergens een waterleidinglek zit. Maar dit is Indonesie. Niemand ziet het of doet er iets aan. Pas als er geen water meer naar de kampung komt, of wanneer de weg begint te verzakken, zal er een reactie komen. Dat is iets waar ik nooit aan gewend raak. Niemand voelt verantwoording of maakt zich druk. Dat doen ze pas als de schade veel groter is en er meer kosten gemaakt moeten worden. Ons leerproces is dus om zoiets te zien en verder los te laten. Het is niet ons probleem. Na het avondeten, kruipen we nog even op de beruga met Adi en Mariam en gaan gewoon voor de lol een paar potjes pesten(kaartspel). Maar de hitte is zo extreem, dat we al snel helemaal kletsnat zijn van het zweten. Daar helpt maar een ding tegen. Hup, voor de zoveelste keer in de douche/mandi.
Dinsdag 5 januari 2016
Joep
Na het ontbijt brengen we de was weer even weg en doen wat boodschappen en daarna lopen we naar de grote weg om Kelly, Carlo, Lieke en Art op te wachten. Door een communicatie foutje treffen we hen een klein half uur later. Wij dachten dat zij naar ons kwamen en zij dachten dat wij hen op zouden halen. Maar dan wil er een bemo (openbaar vervoersbusje) de kampung inrijden en roepen we hem toe te stoppen. We stappen in , maken kennis met hen en rijden de laatste 150 meter mee. Tegenover Cuk’s winkeltje stappen we uit en zien meteen Baghman, de vader van Apriadi, het sponsorjongetje van Kelly en Carlo en kunnen zij kennismaken met het kereltje zelf, de oma, vader en moeder van Apriadi en kunnen ze met eigen ogen zien hoe zij wonen. Daarna lopen we in een langzaam tempo naar ons huisje en kletsen daar bij. Kelly is de dochter van een oud collega van mij en toevallig hadden we daar gisteren Facebook contact mee. (Of neet, Lei ?) Op een of andere vakantie zijn ze in contact gekomen met Lieke en Art en er bevriend geraakt en de klik was er. Lieke en Art hadden uit de verhalen gehoord dat Kelly en Carlo een kindje helpen in ons project en dat willen zij ook wel doen. Aangezien we vorig jaar de laatste nieuwe kinderen hebben aangenomen hebben en deze nog 6 jaar zouden helpen komen er geen nieuwe kinderen meer bij. We hebben ze laten weten dat we voor een kind, dat dit jaar naar de Junior High School gaat nog een sponsor zoeken en dat we hen in contact zullen brengen met het kind. Dan kunnen ze zelf beslissen wat ze doen. Ik vraag aan Adi waar het kindje woont en samen met hem op naar haar woning. Gelukkig is ze thuis en bij de aanblik van dit mooie meisje vertellen ze meteen dat ze dit kind willen sponsoren. Na wat foto’s gemaakt te hebben lopen we weer naar de hoofdweg en regelen een taxi voor hun viertjes terwijl wij in de hete zon teruglopen naar ons huisje, badend in het zweet en snakkend naar een douche. Als het tegen vijven loopt valt er eindelijk regen. Het valt er met bakken uit, de lucht ruikt naar droge aarde waar het op regent en de temperatuur daalt zeker met 10 graden. Heerlijk ! We genieten er van, trekken onze regenjassen aan en op weg naar de afspraak met de manager van de spa. Daar kletsen we aardig wat uurtjes mee weg en als ze zegt dat ze verder moet kijken wij op de klok en zien dat het inmiddels al 19.30 uur is. Aangezien we toch in een restaurant zitten bestellen we wat te eten met op de achtergrond wat lounge muziek. Ik zie en hoor dat een jonge vrouw de muziek wel leuk vindt en deze vraagt of de muziek iets harder mag. Nog geen 5 minuten later komt een corpulente man zijn beklag doen met handen en voeten vertelt hij dat hij last heeft van de muziek en word het volume op bijna stil gezet. Nu hoor je de muziek van een bijgelegen bar boven alles uit. Bij het afrekenen zeg ik tegen het personeel dat ik de muziek mooi vond en allemaal schieten ze in de lach en vertellen de story over de man. Als ik vertel dat ik het allemaal had meegekregen en de zaak wilde opkachelen krijg ik te horen dat ik “nakal “ was (ondeugend). Bij terugkomst in de kampung bewonderen we Cuk en June’s huisje dat ze aan het opknappen zijn en het ziet er mooi uit. Tot vorig jaar hadden ze golfplaten op hun dak liggen waardoor je bij een regenbui niet met elkaar kon praten. Nu is alles in frissen kleuren geschilderd en ziet het er keurig uit. Met een heerlijk temperatuurtje keren we huiswaarts.
Woensdag 6 januari 2016
Marijke
Iba wil vandaag weer proberen of ze kan masseren en wij zijn de eerste. Om negen uur wordt ze door haar dochter met het motortje bij ons afgezet. Heel voorzichtig stapje voor stapje, maar haar hoofd recht op, komt ze binnen. Op haar slapen en in haar nek zit een pleistertje. Als ik alles goed begrepen heb is ze al 3 maanden ziek en kan ze niet meer liggend slapen door pijn in haar achterhoofd. Dit verhaal herken ik van een paar jaar terug, maar ik ben geen dokter dus hou mijn mond. Ik zou ik niet weten hoe ik dit in goed Indonesisch uit moet leggen. Maar volgens haar eigen woorden is ze in behandeling en gaat het steeds beter. We bieden aan dat ze er maar eentje masseert of allebei een half uurtje. Maar nee, ze wil gewoon 2 uur. De massage valt niet tegen, alleen kan ik de gedachte aan haar verkrampte houding maar niet loslaten. Ook Joep krijgt zijn massage en 2 uurtjes later staat er weer een motortje klaar om haar op te halen. Aan haar gezicht te zien is ze bekaf. Ik denk dat we toch maar eens een flink gesprek moeten hebben en haar vragen om voorlopig niet te komen, tot ze weer helemaal beter is. Dit kan nooit goed zijn voor haar. Ze heeft misschien het geld hard nodig, maar haar kinderen zijn inmiddels ook volwassen en kunnen een gedeelte van de medicatie mee betalen. Ik weet inmiddels dat een zoon van haar in een restaurantje werkt. Eind van de middag stappen we op ons motortje en toeren lekker even richting Taluk Nare. Deze kustweg blijft prachtig en door de vele bomen naast de weg is het daar ook betrekkelijk koel. Onderweg stoppen we regelmatig op plekjes waar het uitzicht prachtig is en waar nog geen bezokers uitzicht punt gemaakt is. Daar is het tenminste rustig. Na afloop tracteren we onszelf op een ice-cappuccino bij Taman. Heerlijk met een ijsbolletje erin. Wat kan een mens genieten van zoiets simpels. Thuis weer lekker onder de mandi. Vanavond kiezen we voor het kleine restaurantje Banana Leaf (vroeger Warung Senggigi). Ik moet zeggen de gado-gado is een van de beste die ik toe nu toe heb gehad. Op de terugweg stoppen we even bij het kantoortje van Eful. Daar hebben we nog een heel gesprek over de nog steeds heftige corruptie in Indonesie. Eful wist ons toendertijd goed te helpen met de rekening van het dure ziekenhuis hier op Lombok. Onze vriend Ton kreeg toen een onderzoek. Maar daardoor is Eful alerter geworden op ziekenhuis rekeningen. Schribarend hoe vaak hij nu al rekeningen tegen gekomen is, die niet kloppen. Hij is trots op zichzelf dat hij steeds mondiger wordt en navraag doet hier over. Ook wij zijn trots op hem. In de extreme avondhitte koetsen we huiswaarts.
Donderdag 7 januari 2016
Marijke
We willen samen nog een keer een kijkje gaan nemen bij het Epicentrum in Mataram. Ze hebben in ieder geval airco en met een gevoelstemperatuur van 44 graden is dat niet verkeerd. Met ons motortje crossen we in de richting. Joep redt zich steeds beter hier in het verkeer. In Mataram is het veel drukker en je moet je niet aan de verkeersregels houden, dat doet bijna niemand. Puur anticiperen is hier het motto. Het is even zoeken ivm de eenrichtingswegen, maar het lukt goed. Alleen bij de stoplichten is het wel afzien in die warme zon. Zonder kleerscheuren bereiken we het centrum. Binnen is het heerlijk koel en we wandelen in alle rust rond. Dit winkelcentrum heeft zeker meer klasse dan Mataram Mall, maar is ook ongezelliger. Alles is nieuw en straalt luxe uit. Voelt een beetje vreemd aan hier. Maar we zien nu ook winkels met een zeer uitgebreid assortiment. Zoals een soort van huishoudwinkel, die ook auto assesoires verkoopt en sportartikelen. Een verdieping lager verkoopt deze winkel kantoormeubels en weer een verdieping lager moderne woonmeubels. Alleen al het kijken naar deze overvloed is al leuk. Hoewel ik blijf zeggen dat de smaken van Indonesie en ons sterk blijven verschillen. Dure kledingzaken, sommige ingericht als een boudoir. Op de bovenverdieping nuttigen we een kopje koffie. Maar communicatie blijft moeilijk. De ice latte en ice cappucino zonder suiker, wordt een ice latte en een warme cappucino met suiker. Och, het is en blijft Indonesie. Mata Hari is ook vertegenwoordigd en daar hebben ze naar ons idee wat modernere kleding. Dus er gaan toch een paar T-shirt mee naar huis. De gigantische supermarkt op de benedenverdieping blijft nog even een verrassing. Die is nl. dicht nu. De terug weg gaat prima, omdat het bijna een rechte weg is via Ampenan naar huis. Maar de hitte blijft extreem. Thuis trekken we ons dus maar weer terug in ons koele huisje. Jammer maar het is niet anders. Rond vier uur kijken we met een grote glimlach naar buiten. Eindelijk de verlossende regenbui die het zaakje even afkoelt. Ja hoor, we houden tegenwoordig van de regen, raar maar waar. Zo zie je maar dat wanneer je tussen deze mensen woont en samen met hen het afpikt in de hitte, je ook samen kunt genieten van zo’n verkoelende regenbui. Na een lekker maaltje gaan we weer naar Eful. We hadden van de fa. Schoonenberg een aantal hoorapparaten mee gekregen. Toen Eful gisteravond hoorde dat we deze hadden, werd hij helemaal enthousiast. In de kampung waar hij vanaf komt in centraal Lombok, kent hij verschillende schlechthorende mensen. Ik leg hem dus vanavond uit hoe zo’n hoorapparaatje werkt en ik hoop dat we zo weer wat mensen kunnen helpen. We wachten met spanning af of het allemaal gaat lukken.
Joep
Had vandaag geprobeerd enkele sponsorfoto’s op onze website te plaatsen maar ik kwam er niet uit. Dankzij de sponsor Orbis System Solutions (familie Geurts) komt de oplossing wat we verkeerd hebben gedaan en staan de foto’s er nu op. Gelukkig want wij zijn ook maar leken op dit gebied. Weer wat geleerd!
Vrijdag 8 januari 2016
Marijke
Leven en dood gaat hand in hand. Na het ontbijt komt Adi even aan. Hij vertelt ons dat de vader van June (de vrouw van Cuk) is overleden. Hij gaat er met Mariam naar toe. De vrouwen uit de kampung gaan met een pan bras (ongekookte rijst) of een envelop naar de familie. Ik wil graag mee. Adi en Joep brengen Mariam en mij naar Ampenan. Vele vrouwen van onze kampung rijden links en rechts met ons mee. Het is voor mij de eerste keer dat ik erbij ben en ik wil geen fouten maken. Mariam helpt me. Eerst begroeten we June en ik overhandig haar een envelop, dan komt June haar moeder, die me nog kent van eerdere bezoekjes. Men kijkt ernstig maar tranen zie ik niet of nauwelijks. Ja, wel in de ogen van Monika, de vrouw van Marjan. Op 4 december is haar man overleden en natuurlijk komen de herinneringen terug. Ook aan Mariam zie ik dat ze aan haar moeder denkt, die begin september is overleden. We gaan met de andere vrouwen op de grond zitten. Ik wordt waarderend toegeknikt door de vrouwen van de kampung. Ik voel dat ze het fijn vinden dat ik erbij ben. Links achter een laken als tussengordijn, ligt het lichaam. Terwijl we daar zitten, wordt het laken omhoog gerold en het lichaam door verschillende mannen opgepakt en het huis in gedragen. Daar wordt het in wit doek gewikkeld. De familie loopt nog naar binnen om nog wat foto’s te maken en dan wordt het witte doek om het lichaam gevouwen. Aangezien ik de laatste jaren regelmatig met de dood geconfronteerd ben (jammer genoeg) heb ik geen moeite met deze beelden, maar ik denk dat niet iedereen hier mee om kan gaan. Je ziet respect op de gezichten, maar ik heb niemand een traan zien laten. Het is een komen en gaan van vrouwen en allemaal brengen ze wat mee. Na een uurtje, staan we weer op en nemen afscheid. Al die tijd hebben Joep en Adi buiten in de felle zon gewacht. De mannen gaan vanmiddag naar het huis en zullen bij de begrafenisceremonie aanwezig zijn. Joep zal er dan ook bij zijn. Het was indrukwekkend om mee te maken en weer een heel leerzaam iets. Het is net of de dood hier veel nuchterder wordt bekeken. Ik probeer het te begrijpen. Druipend van het zweet, ben ik blij als ik achter op het motortje een beetje kan afkoelen. Hoe doen ze dat hier toch. Met hoofddoek helemaal ingepakt en geen zweet. Op de terugweg pakken we het leven weer op en halen meteen onze schone was op. Het leven gaat weer verder.
Joep
Maar goed dat we zoveel E-boeken bij ons hebben want we hebben er al aardig wat uit. Dat is een van de dingen die we hier doen, tot rust komen met een boek aangezien het veel te warm is. Tegen half vijf kijk ik waar Adi blijft maar hij is weg met de motor, Mariam ligt waarschijnlijk te slapen. Dan maar wat boodschappen doen en als we terugkomen zien we dat Mariam achter de naaimachine zit. Adi blijkt te zijn gaan vissen. Wat is het toch een hampelleman. Ik zeg tegen Mariam dat ik marag (kwaad) ben op hem en als hij na een uurtje terug komt staat Mariam met een verbiedend vingertje hem op te wachten. Even later verschijnt hij bij ons, maaf, maaf, maaf. (sorry, sorry, sorry). Hij was het helemaal vergeten. Als we na het eten iets lekkers mee brengen voor bij het kaarten leggen we drie stukken lekkers op het bordje waar hij vreemd naar kijkt. “ Satu for Jam (Mariam) Satu for Marijke en satu for me” zeg ik dan tegen hem. “And for me”? vraagt hij beteuterd. “ Maaf ja, I forget” antwoord ik, waarop hij naar zijn hoofd grijpt. Al kaartend komen we de rest van de avond door en wie de dagwinnaar is vertel ik liever niet!!!
