zaterdag 20 februari 2016
Marijke
Zo vanaf gisteravond 10 uur tot vanmorgen 7 uur doorgeslapen. Zo’n dagje op het water doet je wel wat. Als we facebook checken, zien we dat Han online is. Via messenger gebeld en dus beeld en contact. Even lekker bijgepraat. Tot dat Han echt moet gaan slapen, want ja, voor ons is het ochtend maar voor haar toch echt al nacht. Daarna krijgen we nog een droevig bericht. Corry en Gert gaan met spoed naar huis. De moeder van Gert is overleden. Heel veel sterkte lieverds. Kom veilig thuis. Voor ons is het vandaag lekker rustig aan. We rijden even richting Batu Bolong. Maar daar is het een drukte van belang. Weer een ceremonie voor de Hindu, dus rijden we een heuvel verder. Daar genieten we van het uitzicht, maar bovenal van de verfrissende wind die daar waait. Heerlijk even uitwaaien. Tot onze verbazing zien we een snorkelaar in een wetsuit, ontzettend ver van de kust. Maar langzaam maar zeker keert hij terug. Wij volgen hem met de camera, die we als verrekijker gebruiken. Na een poos gaan we richting laundry en halen de schone was op. Och, vandaag is genieten dus even door naar Graha voor de lekkerste soto ayam van Senggigi. Ook hier zitten we weer lekker in de wind van de zee. Zo is het allemaal goed vol te houden. Tegen drieen keren we huiswaarts om daar verder van rust te genieten. Ja het leven kan zwaar zijn. Na een paar uurtjes besluiten we om er nog een lekkere massage achteraan te doen vandaag. We gaan naar Orchid en deze keer krijg ik een gewichtige dame en Joep een klein vrouwtje. Ik krijg de beste massage ooit. Af en toe tranen in mijn ogen, maar oh wat maakt ze de spieren los. Geweldig gewoon. Ik wil uiteraard haar naam weten voor de volgende keer. Ketut, je was geweldig. Maar ook Joep krijgt, ondanks dat het maar een klein vrouwtje is, een fantastische massage. Ook Nya doet het prima. Joep zag zelfs hoe ze zich afzette met haar voeten tegen de muur om nog meer kracht te zetten. Deze dames gaan we onthouden! Toch krijgen we a.s. woensdag ook weer massage van Ibu Iba. Ze is langs gekomen en ziet er weer goed uit. Kan weer zelfstandig lopen en kijkt weer fris uit haar ogen. Natuurlijk mag ze weer komen masseren. We nemen haar niet haar handel af, maar ik denk dat ik stiekem ook nog een keer terug ga naar Ketut. Wat hebben we toch zware keuzes te maken hier. We praten nog een poos met Bardan, die voor Orchid zijn handel probeert te verkopen en keren dan huiswaarts. Thuis besluiten we dat Adi maar bunkus moet gaan halen bij de nasiman en daarna gaan we natuurlijk weer een potje kaarten. Tijdens ons eten, krijgt Adi telefoon. Hij kan zijn certificaat af komen halen bij de assistent van de Kepala Kampung. Volgende maand is de aanvraag precies 3 jaar geleden. Als we later het certificaat (oftewel in het Indonesisch sertifikat) zien, blijkt dat het al op 7 oktober 2015 is afgehandeld. Niemand weet waarom Adi het dan pas op 20 februari 2016 na de nodige bijbetalingen in zijn bezit krijgt. Ja, de regering verplicht de mensen om een eigendomcertificaat te hebben en de kleine regeringsambtenaren maken er schandalig gebruik van om de mensen nog meer af te zetten. Ook dit is Indonesie en je doet er niks aan. O ja voor de geinteresseerden, Joep heeft gewonnen.
Zondag 21 Februari 2016
Joep
Vandaag hopenlijk de laatste dag voor het maken van foto’s van de kinderen en het belooft goed te beginnen. Normaal beginnen we om 9 uur op de beruga bij Cuk maar we hebben amper het ontbijt op of er staan al 4 kinderen van boven op de berg, voor ons terrasje. En die laten we uiteraard geen uur wachten maar maken er snel een foto van. We moesten er nog 10 dus het schiet lekker op. Iets na negenen lopen we richting beruga waar Cuk al klaar zit met een van de Hindhumannen wiens 2 kinderen we ook moeten hebben. Op dit moment zitten ze nog op een hindhu ceremonie maar ze komen zodra ze kunnen. Drie worden er gebeld en zien we ook verschijnen al zit er wel wat tijd tussen. Eentje die al in het project zit en die we al een keer langs hebben zien komen en aangesprolen hebben op een van onze foto-morgens en waarvan de vader zegt dat hij een cursus gaat volgen maar zelf er niet zo veel voor voelt, ja, dat zoekt vader en zoon maar zelf uit. Als hij zich niet op de foto laat zetten is het voor hem wat ons project betreft einde oefening. We gaan ze niet nalopen. Zelfs Suzanne komt nog even langs en is ook verwonderd dat we ze bijna allemaal hebben maar dat geeft haar de tijd om weer lekker bij te kletsen. Probleem is elk jaar dat we in juni niet wisten of ze wel of niet over waren gegaan of zoals Adi het zo leuk zegt: De guru vond het een leuk kind en wilde hem of haar nog een jaar houden!! Daardoor onstond er een situatie dat we pas in november/december hoorden of een kind daadwerkelijk over was. Met de nieuwe verdeling van de taken en we nu dus een korte lijn hebben met Adi zal er waarschijnlijk verbetering in komen. In het verleden was het zo dat als we telefonisch of via mail zes vragen hadden, we er maar een antwoord voor terug kregen. De “reorganisatie” blijkt al zijn vruchten af te werpen omdat de betrokkenheid is aangehaald. Thuis aangekomen is er een heerlijke douche die op ons wacht en terwijl Marijke bezig is met allerlei dingen voerik de laatste kinderen in het systeem. Daarna checken we samen de lijsten, foto’s enzovoort. Ook verfijnen we de exel lijsten die we op stick van Cuk hadden gekregen en met name de namen van de kinderen en sponsors. Hier is vaak hoe het uitgesproken word, schrijft men het ook. Kwitantie hebben we in alle spellingen gezien, te weten Kwietansi, Kuitansi, Kwitansi, Kewitansi en zo zijn er tal van voorbeelden. En dan moet je nagaan dat dit gedrukte kwitantie’s zijn van verschillende scholen. Al met al komen we zo de zondagmiddag door. Tegen half vijf lopen we richting strand om even te skypen met het thuisfront. Twee van onze kleinkinderen misten ons en dat is wederzijds. Het is tamelijk rumoerig op het strand en af en toe valt de verbinding weg zodat we na een half uurtje het voor gezien houden. We lopen terug naar de grote weg, kletsen nog wat met Adi die we daar zien maar het geluid van de honderden motortjes die langskomen dwingt ons naar huis te gaan. Als de ergste drukte van de straat is rijden we op ons gemak naar Yessy Cafe waar men druk bezig is met volle emmers water naar binnen te dragen. Al vanaf vanmorgen zit heel Senggigi en omstreken zonder water. Al een paar dagen is de druk minimaal en nu heeft de finale plaatsgevonden. Wij thuis merken er nog niets van omdat we een extra watertank hebben maar wanneer is deze leeg? En wij in Nederland maar zaniken als we 5 minuten geen stroom of water hebben. Stroomuitval is hier bijna een dagelijks iets en dan nu ook al het water. Dit is Indonesie op zijn smalst, het is Lombok maar. In Bali zou men meteen hebben ingegrepen. Bij Yessy Cafe treffen we een verkoper waar we een afspraak mee hadden. Hij had verteld dat zijn zus in Kuta Lombok speciale tassen vervaardigde en of wij er interesse in hadden. Op zijn tablet heeft hij verschillende foto’s staan maar als we ze zien moeten we hem toch teleurstellen. Allemaal van macramee, dus niet ons ding. Zelfs de kleuren vallen ons zwaar tegen. Jammer voor hun want we hadden ze graag geholpen. Dan terug naar huis, want de bui die onder ons gesprek had plaatsgevonden is opgehouden en droog arriveren we op ons stekje.
Maandag 22 februari 2016
Marijke
Ontbijten bij Graha en genieten van de zee en de wind. De werkweek kan slechter beginnen ha-ha. Van daaruit crossen we door naar Nuf Said. We nestelen ons op de twee bamboestrandstoelen en genieten van het uitzicht. De zee is wel wild vandaag en de golven nogal stevig. Dat merk ik als ik het water in ga. Ik wordt bijna omver gesmeten, maar het koelt wel lekker af. Ik ga effe lekker zitten aan de rand en dat had ik beter niet kunnen doen. Alles zit onder het zand. Een gevoel wat ik niet meer echt gewend ben. Het zand zit werkelijk overal tussen. Ach ja, niet zeuren, de zon schijnt en het is heerlijk zitten zo, Zo nu en dan komt er een verkoper even een praatje maken, maar veel zijn er hier niet. Als Jackie aankomt, blijft hij een hele poos met ons kletsen. Dan, terwijl de zon nog schijnt, begint het te regenen. Geen nood, we pakken onze spullen bij elkaar en gaan onder het afdakje zitten, waar we ook onze lunch gebruiken. Tussendoor whatapp ik met de kinderen. Als ze vertellen hoe slecht het weer is in Nederland, kan ik het niet laten om een paar foto’s van het strand te sturen. Prompt krijg ik twee foto’s van een koud en kil Nederland terug. Weet je, ik kan hier best veel missen, maar het weer van Nederland mis ik absoluut niet! Tegen drie uur gaan we huiswaarts. Even al het zand afspoelen, maar niet te veel water gebruiken. Onze tank voorziet ons nog van water, maar we weten niet hoe lang en of we het redden tot er weer water is. Onvoorstelbaar, regenseizoen en komt geen druppel water uit de kranen. Tegen vier uur krijgen we de zegen van boven en valt er een flinke verfrissende regenbui. Laat maar komen jongens, dan koelt het weer een beetje af. Adi komt even later met zijn bankboekje. De overboeking uit Nederland van het projectgeld is aangekomen. Nu nog even bekijken hoeveel er naar Boung gaat voor de medicijnen. De jongens zijn super enthousiast. Het was een prima idee om de verantwoording nu eens anders te verdelen. Ook Boung komt even later langs en praat weer even bij over de ziekenhuisopname van onze buurman Mami en dat hij gezorgd heeft dat ze een vergoeding kregen. Ja hoor, ze doen allemaal ontzettend hun best. We zitten zo gezellig bij elkaar dat we bijna de tijd vergeten. We hebben om zeven uur met Mr. Bob en zijn lieve vrouw afgesproken bij Bale Tajuk. Het wordt een gezellige avond, waarbij we proberen aardig tegen elkaar te zijn. Ja, Mr. Bob en ik zijn wel eens aan elkaar gewaagd geloof ik. We houden er allebei van elkaar uit te dagen. Maar een winnaar hoef er niet uit te komen als we maar lol hebben. Laat wordt het niet, want morgen vertrekken ze naar gili Trawangan om te gaan duiken. De zieke enkel krijgt dus watertherapie........... Ben benieuwd wat een dokter daarvan zou zeggen.
Dinsdag 23 februari 2016
Joep
En dan gebeurt vandaag het onvermijdelijke. Na ons ontbijtje willen we ons wat opfrissen en dan blijkt de watertank leeg te zijn. We hebben nog een kleine hoeveelheid in de mandibak, maar toch. Overdag zit er bijna geen druk op de aanvoerleiding dus s’nachts vult onze watertank zich automatisch. Vannacht werd Adi echter een keer wakker van een geluid en toen hij een keer de moeite nam om op te staan en naar buiten liep waar dat geluid van af kwam bleek het een andere kraan te zijn die waarschijnlijk overdag open was gezet door kleine Rima, het achterbuurmeisje. Een heel spoor liep naar beneden richting de rivier dus er was niets bijgevuld. De druk was inmiddels te laag om het water naar onze tank te stuwen die hoog op een pilaar staat. Aan Adi had ik al een keer gevraagd of hij eens bij de buurtjes die iets hoger wonen, wilde informeren hoe zij dat hadden gedaan met de constructie om er een elektrische waterpomp tussen te zetten maar dat had hij nog niet gedaan. Niet verwondelijk want hier nemen ze pas actie als het leed al geschied is. Wij besluiten om even ons huisvuil naar de container te brengen en daarna bij Suzanne wat te gaan buurten. Maar bij de container horen we dat er een politie razzia is op de grote weg iets achter de moneychanger. En jawel hoor, bij de ingang van de kampung staan aardig wat motortjes te kijken naar het gebeuren wat 100 meter verder zich allemaal afspeelt. Een politieagent staat er rustig tussen, talloze motortjes met eigenaren zonder helm om hem heen, inclusief wij twee. Wij gaan even bij Efuls “kantoortje” zitten en onder het genot van een kopje koffie/thee zien we het ook allemaal aan. Net als de politie weg is na twee uur controleren, komt Suzanne langs en we roepen haar aan. Ze stopt en vertelt dat ze tegenover Green Valley even aan het strand gaat zitten want over een drie kwartier moet ze Sophie van school halen die in Green Valley ligt. We besluiten om met haar mee te gaan en komen bij AW uit net langs Alberto. Gek, maar hier zijn we nog nooit geweest, temeer omdat je aan de straatkant het niet herkent als een strandtent. We drinken en kletsen wat, Sophie word van school gehaald, bestellen een hapje, kletsen weer wat totdat het voor Suzanne tijd word om Sem van school te halen terwijl Sophie zich vermaakt met een schoolgenootje wat ook is komen opdagen. Als Sem is opgehaald verschijnen er donkere wolken en we pakken ons motortje en keren huiswaarts na nog een klein boodschapje te hebben gedaan. We zien dat er uit een grote leiding aardig wat water spuit, ze blijken de lucht er uit te persen. Zouden we dan eindelijk water hebben? Thuis aangekomen meteen de kraan uitgeprobeerd, maar niets hoor, geen water. Met een klein steelpannetje een beetje water over ons heen gegooid. We moeten zuinig zijn, want het zal nog wel een tijdje duren. Als we dan even later een fikse regenbui krijgen, is Marijke zo slim om onze emmer buiten te zetten. De bui is goed voor een driekwart gevulde emmer. Deze wordt dankbaar in de mandi omgekieperd. Tegen een uur of zeven rijden we naar Bumbuus om een hapje te eten, kletsen wat met de eigenaar en het personeel en houden het tegen half 10 voor gezien. Probeer meteen de buitenkraan maar geen druppel water. Rond half elf in de avond komt er een straaltje uit en maak op deze manier een hele emmer vol wat wel 10 minuten duurt en vul daar de mandibak mee. De druk is hopenloos wat betekend dat er nog lang niet het water naar onze watertank loopt. Misschien hebben we vannacht geluk en word deze gevuld.
Woensdag 24 februari 2016
Marijke
Jaaaaaaaaaaaa Joep is jarig! 67 wordt hij alweer en still going strong. Het mooiste kado vind hij vanmorgen in de badkamer. We hebben weer water! Gisteren de hele dag heel zuinig aan gedaan met het water, want de mandibak was bijna leeg. Maar bij die hitte is het zo moeilijk om zuinig te doen. Maar wie zijn wij om te klagen. De meeste mensen in de kampung hebben geen tank en lopen sinds zondagmorgen met emmers water te sjouwen. In het dorp zijn links en rechts nog putten, die dankzij de regen redelijk gevuld zijn en daar hebben ze hun water uit gehaald. Maar de kwaliteit van dat water is uiteraard een stuk minder. Nee, niemand gebruikt dat water om te drinken, maar de armste zullen het wel koken voor koffie of thee. Het regelmatig in het donker zitten als de stroom uitvalt, zijn we al gewend, maar zonder water was even nieuw voor ons. Ook dat hebben we nu meegemaakt. Dan te bedenken dat dat hier in de zomer regelmatig gebeurt. De mensen die hier in hotels verblijven merken hier natuurlijk niets van omdat de hotels voorzien zijn van agregaten en eigen waterpompen met extra watertanks. Knap hoe men hier alles zo gelaten accepteert en gewoon verder gaat. Om negen uur staat onze dierbare Iba voor de deur. Weer helemaal gezond en ze gaat ons beiden weer verwennen. We voelen meteen dat het beter met haar gaat, want de massage is vanouds en lekker stevig. Ze is hartstikke blij dat ze nog mag komen. Hoewel de massage bij Orchid de laatste keer super was, laten we Iba toch niet in de steek en mag ze volgende week woensdag nog een keertje komen masseren. Dan zit het er voor haar alweer op. De week daarna is al de laatste week. Terwijl Joep nog bezig is om de olie van zijn lijf te schrobben, staan onze lieve buurtjes voor de deur. Mariam heeft vier longdrinks meegebracht. Speciaal voor Joep heeft ze watermelon juice gemaakt. Beiden komen Joep feliciteren. Zo lief, zeker als je beseft dat ze hier niet aan verjaardagen doen. Natuurlijk wordt er getoost en tutten we weer een uurtje weg. Buiten valt een korte, maar hevige bui. Zo hebben we ze het liefste, kort en hevig en dan is de zon er alweer. Ik heb stiekem een foto van Joep op facebook gezet voor zijn verjaardag. Nou dat heeft hij geweten. Facebook stroomt vol met lieve wensen. Dan besef je de media: mailtjes, whatsapp en facebook, van alle kanten komt het binnen. Maar het doet hem wel goed. Zo lief van iedereen. In de loop van de middag gaan we een stukje toeren. Niet te ver want in de lucht blijven donkere wolken hangen. We krijgen alleen wat kleine druppels dus dat valt wel mee. Het is in ieder geval heerlijk om wat wind te voelen. Ons motortje is echt een luxe en een genot om mee rond te toeren. Om zeven uur hebben we afgesproken om met de buurtjes bij Sunshine te gaan eten. Daar aangekomen vinden we een lekker plaatsje aan zee. Maar we hadden het kunnen weten van de laatste keer. Ook nu gaat de bestelling weer falikant mis. Ze hadden het keurig opgeschreven, maar in de keuken is de boodschap niet over gekomen. Mijn zoetzure kip, waar ik heel lang op moet wachten, word een gekookte kip met sojasaus. Als ik doorgeef dat dat niet is wat ik besteld heb, brengen ze me een bakje zoet-zure saus. Nee dankje. Ik bestel maar wat anders. Maar samen gezellig eten is er zo niet bij natuurlijk. De rest heeft al lang zijn eten op. Dan gaan we toch nog maar voor een toetje als goedmakertje. Maar ook daar gaat het mis. Er is geen vers fruit. Dan houden we het maar voor gezien en schrappen ook Sunshine van ons lijstje met eetadressen. Als het een keer mis gaat kan natuurlijk. Maar bij ons vorig etentje met de club van het project ging ook alles mis. Dan is het nu toch echt einde verhaal. Thuis aangekomen gaan we gewoon lekker kaarten. Iets waar we alle vier altijd veel plezier aan beleven. Joep vraagt op een gegeven moment aan Adi of hij foto’s gekregen heeft van Frank. Adi gaat zijn telefoon pakken binnen en ook Joep loopt even bij ons naar binnen. Als Adi de foto’s met sneeuw laat zien, duwt Joep hem ijs uit ons vriesvakje in zijn nek wat al deels gesmolten is in zijn hand. Hij gilt het uit en rent weg. “ Ja maar” zegt Joep “nu heb je echt gevoeld hoe koud sneeuw is”. Lachen, gieren, brullen weer. Door de snelle afkoeling van het ijs hebben we helaas geen foto of video kunnen maken maar Frank en Gerrie, ik denk dat jullie het beeld zo voor je zien. Met kaarten heb ik vandaag gouden handjes. Ik win meerdere malen achter elkaar en begin dus te snoeven naar Adi. Hij reageert verontwaardigd en zegt dat ik nog erger ben dan hij. “ Ofcourse” zeg ik “you teached me!” Als we eindelijk willen gaan slapen is het weer mati lampu. Och, je went eraan. Gelukkig duurt het deze keer maar een half uurtje. Al met al toch een heerlijke dag. Selamat tidur!
Donderdag 25 Februari 2016
Joep
We worden om een uur of half acht pas wakker maar dat komt omdat het gisteren al half twee was voordat we in bed lagen. De eerste keer in drie maanden dat het zo laat geworden is. En als we na het ontbijt ons klaarmaken om naar Mataram te gaan hebben we nog even via Facebook live contact met Han in Nederland. Zij kon de slaap nog niet vatten en we kletsen een half uurtje bij. Dan op ons gemak richting Mataram en de “aircon” op ons motortje werkt perfect. Ben helemaal gewend aan de rijstijl hier, gewoon Go with the Flow !! Het enigste waar je soms last van heb zijn de langzaam rijdende auto’s die met een vaartje van 30 km. door het verkeer scheuren. Die houden alles op en ze worden dan ook links en rechts ingehaald. Ik schreef al een keer dat je je geleerde verkeersregels hier af moet leren en dan komt alles goed. Alleen maar anticiperend moet rijden. Adi is nog steeds onder de indruk van het bier wat hij in Nederland gedronken heeft in Nijkerk en in Venlo te weten Hertog Jan. Zelf zegt hij: “ Herrrrrrtog Jan, errug lekkerrrrrr”. In Nederland hebben we geprobeerd een T-shirtje te bemachtigen maar dat is ons helaas niet gelukt. Nu vinden we in Mataram Mall een zwart effen T-shirt en vinden ook een standje waar je letters op iets kan borduren. We hadden het lettertype van Hertog Jan op onze telefoon gezet en deze word keurig op het t-shirt gefabriceerd. We denken namelijk dat hij in onze jokerwedstrijd als eindwinnaar zal eindigen en dan is dit een leuke verrassing. Zelf verrassen we ons met een zilveren armbandje, boeddha to boeddha stijl, althans orginele kopieen ervan. De naam maakt het alleen maar veel duurder! Ik ben tenslotte gisteren jarig geweest! Natuurlijk is een bezoek aan Oceanic onvermijdelijk en dan houden we het voor gezien. Als we via het zijstraatje naar de achterkant willen begeven worden we tegengehouden door politie, nee schrik niet, geen controle maar er schijnen allemaal bobo’s te passeren die een of andere meeting hebben in een uiteraard luxe hotel. Iedereen word een andere kant op gestuurd en dan is het maar uitzoeken hoe je terug komt in deze grote rijdende mensenmassa. Tussendoor hebben we al rijdend contact met Jenny, waar we op bezoek zijn geweest in Ampenan en die we nog een keer zouden uitnodigen. En dan zien we ineens een bekend punt waar we afdraaien om weer naar huis te rijden. Een heerlijke mandi/douche is de beloning terwijl de hele kampung nog steeds overdag geen water heeft. We rusten wat, lezen wat, aanschouwen de regen en kletsen bij met de buurtjes en terwijl de duisternis tamelijk snel tegen de klok van half zeven over ons heen valt zoeken wij een restaurantje op om wat te gaan eten. We beseffen dat we over vandaag over twee weken al naar Bali vertrekken en dan na een nachtje al weer doorreizen naar Bangkok, waar we een weekje zullen verblijven. Dus net als thuis in Nederland hebben we een lijstje gemaakt van dingen die we nog moeten doen of met wie we nog gaan eten. Kunnen we vast aan Nederland wennen!
vrijdag 26 februari 2016
Marijke
Adi vertelde Joep dat wanneer je vanaf Bangsal door rijdt naar het noorden, nog een paar prachtige uitzichtspunten hebt. Dus vandaag besluiten we die kant op te gaan. Kijkend naar het noorden zien we een donkere lucht. Maar we hebben al verschillende keren onze plannen gewijzigd als er een donkere lucht was en daarna bleek het over te waaien. Dus we rijden gewoon door. In de haven van Taluk Nare houden we een korte pauze. Er komen net twee fastboats aan en de nodige mensen stappen uit en/of in. De mensen die in deze haven uitstappen, zullen wel verbaasd rondkijken. Het is een rommelige, smerige bedoening en je moet maar zien hoe je je vervoer verder regelt. Taluk Nare ligt namelijk nog al afgelegen van alles. Taxi’s staan hier niet, alleen maar particuliere auto’s. Dit heeft me al jaren verbaasd, maar het gaat nog steeds zo. Even later rijden we verder en na ongeveer 1 kiometer zien we dat de weg voor ons, behoorlijk nat is. Zou het al geregend hebben? We rijden voorzichtig verder en ja hoor het regent daar nog steeds. We draaien ons om en rijden voor de regenbui uit en terug naar de haven. Daar wachten we onder de grote overkapping om te kijken wat het weer doet. Even later breken de hemelsluizen open en hard! Wat een geluk dat we omgedraaid zijn. Het volgende uur zitten we mensen te kijken. Auto’s die door diepe plassen aan komen rijden en mensen die met paraplu’s proberen om droog onder de overkapping te komen. Aan de andere kant kijk ik naar een “winkeltje” die met een groot stuk zeil zijn spullen probeert droog te houden. Het doet met denken aan ons leventje op de festivals. Dan wordt het eindelijk zo goed als droog. We geven het niet op. Via de grote modderplas van de parkeerplaats rijden we verder richting Bangsal. We zijn nog maar net onderweg of daar begint het weer te plenzen. Regencapes gauw aan gesjord en verder richting Bangsal. Daar komen we even later druipend bij het restaurantje Bunga Bunga Cafe aan waar we meestal even stoppen. Even pauze, een bakkie doen en wat eten. Het blijft maar regenen, soms hard dan weer wat zachter, maar echt stoppen doet het niet. Nou ja, het noorden kunnen we dus vergeten. Weer de regencapes aan en alles zo goed mogelijk eronder gestopt en rijden maar richting thuis. Joep rijdt rustig want het is niet echt gemakkelijk rijden als het zo regent. Van aquaplanning hebben ze hier nog nooit gehoord, de enkele motor die de regen trotseerd vliegt voorbij. Na de nodige kilometers het lijkt droog te zijn. We doen de regencapes uit, want je zweet je de pleuris in zo’n ding en rijden verder. Maar daarboven ziet schijnbaar iemand de de grootste lol om ons te pesten. Het blijft maar zachtjes door regenen. Het is net of de regen ons tempo aanhoudt en met ons meereist. Je weel wel zo’n donkere wolk die boven je hoofd meegaat in zo’n tekenfilmpje. We krijgen er gewoon de slappe lach van. Net voor Senggigi is het dan eindelijk droog. Hier is nog geen druppel gevallen. Leuk he, wij zijn gewoon de verkeerde kant opgereden vandaag. Thuis gauw de natte spullen uit en lekker bijkomen van deze natte reis. En ja hoor, even later komt dan ook hier de regen aan, maar iets minder als wat wij vandaag al kado gekregen hebben. Nu lekker binnen en droog boeit ons deze bui niet meer. Wat een heerlijk uitstapje was dit ha-ha. Een uurtje later gaan we boodschappen doen en ook de pulsa voor onze internet op de laptop halen. Vanavond moeten we publiceren dus hebben we internet nodig. Op de hoofdweg staat al een paar weken een auto waar je internet kunt laten opschalen naar 4G. Mij zegt dit allemaal echt niks, maar Joep besluit vandaag om dat maar te laten doen. Als we na de boodschappen thuis komen, steekt hij het nieuwe kaartje in onze internetstick en wat denk je: er gebeurt niks. Nou dat is wat voor Joep. Alles wordt uitgeprobeerd. Als Adi en Mariam even bij ons zitten te praten, moet Adi de bijsluiter van het nieuwe telefoonnummer voor Joep vertalen. Ik mag niet hard op lachen, want Joep is fanatiek bezig, maar Adi heeft geen idee wat hij vertelt, dus probeer ik mijn lachen maar in te houden. We moeten nog even wachten voor de regen weer stopt, maar dan wil Joep nog voor het eten terug naar de auto waar we dat kaartje gehaald hebben. De jongedame die daar zit, begrijpt er ook niets van. Op de telefoon werkt het kaartje gewoon, maar voor de modemstick van internet doet hij niets. Na het nodige zoekwerk op internet, ondekt ze het probleem en zorgt dat we vanavond verder kunnen. Dan rijden we verder naar Bale Tajuk voor ons avondmaaltje. Tijdens het eten komt de man van Ati, de kokkin, ook binnen. Hij is een geboren artiest, schidert, beeldhouwt, ontwerpt en bedenkt de meeste mooie dingen. Zo vertellen ze samen dat hij nu al tien jaar met hun huis bezig is en het is nog niet klaar. Maar dan komen de foto’s. Waanzinnig mooi is hun huis en ook de tuin is prachtig. In de eetkamer heeft hij een waterval gemaakt en zie je de vissen zwemmen. In zijn tuin staan drie grote akhar bahar bomen. Akhar bahar is zwart koraal en zeer zeldzaam. Hij heeft die bomen al jaren thuis liggen en ze nu verwerkt in de wanden van zijn huis. Terwijl Ati de nuchterheid zelve is en het liefst zeven dagen in de week in hun restaurantje werkt, is hij thuis bij de 2 kinderen en ontwerpt en maakt de meest bijzonder dingen. Ze zijn echt een uniek stel. Volgend jaar gaan we zeker bij hun huis kijken. Ik verheug me er nu al op, zo bijzonder, zo mooi. Het is ook een stel wat maling heeft aan de leefregels van Indonesie. Zij werkt en hij zorgt thuis voor alles. Een vrij uniek idee voor Indonesie. Maar zij zeggen, wij leven zoals wij het het prettigste vinden. Ati wil koken en dat echt 7 dagen in de week. Hij barst van de ideeen en moet die dan ten uitvoer brengen. Ze laten elkaar helemaal vrij in die dingen en tussendoor zorgt hij ook voor hun zoon en dochtertje. Zeker een apart stel.
